Καλή εβδομάδα.
Γούσταρα που η Εθνική έκανε όσα έκανε, το πάλεψε όσο δεν πάει. Και έφυγε με το κεφάλι ψηλά, σε αντίθεση με άλλες υπερομάδες που χαιρέτησαν νωρίς λόγω υπεροψίας. Οι Άγγλοι εξαιρούνται, είναι φαινόμενο ανεξήγητο η αποτυχία τους σε κάθε Μουντιάλ, και στανταράκι. Ειδικά αν πάνε στα πέναλτι.
Χθές φάγαμε το πιο κρύο γκόλ που έχω δεί. Μια στιγμή αδράνειας από τον Σωκράτη σε όλο το Μουντιάλ, μα πήρε το αίμα του πίσω, έστω και αν τελικά δεν τα καταφέραμε. Και ναί, ως παίχτες, οι πιο πολλοί έχουν χαμηλό (αν και αυτό είναι σχετικό, θυμηθείτε το 2004) ταβάνι, μα ΟΛΟΙ έδωσαν το 110%. Και αυτό είναι κάτι που δεν έχουν οι πιο ποιοτικές ομάδες, που δεν σκίζονται έτσι. Ψέματα;
Στα δύο τελευταία μάτς, η Εθνική ήταν καλή (στο παιχνίδι με την Ακτή ήταν πολύ καλή), όχι κάτι το σούπερ, μα το πάλεψε να βγεί μπροστά. Και γούσταρα τρελά, δεν έκατσε με κάτω τα χέρια. Και δεν έχω να παραπονεθώ για κάτι. Σημείωση για τις πτέρυγες, χθές ο Λάζαρος και ο Χολέμπας κάνανε όργια.
Χάσαμε μια πρόκριση. Όχι στην κανονική διάρκεια, στην Ρώσικη ρουλέτα. Ναί, με πόνεσε. Αλλά πρίν κράξω τον (κάθε) Γκέκα, νομίζω πως αυτός πόνεσε πιο πολύ. Και κατάλαβε κάπως καλύτερα πως ένοιωσε κάποτε ο Μπάτζιο, κλπκλπκλπ...
Για την περιγραφή, ΧΕΣΤΗΚΑ. Τόσο ξερά. Ελλαδάρα, να είσαι καλά για όσα μου χάρισες και θα μου χαρίσεις.