Σε ένα ιδεατό ποδόσφαιρο, ο Αλαφούζος θα ήταν ίσως ο ιδανικός πρόεδρος ομάδας. Βάζει κάνα λεφτό, βλέπει τα ματς του, πάει στις προπονήσεις των ακαδημιών, ευγενής, χαμηλών τόνων, ήσυχα κι ωραία. "Η μπαλίτσα πάνω απ'όλα", κι αν ο αντίπαλος παίξει καλύτερα ας μας νικήσει, ας σφίξουμε τα χέρια κι ας πιούμε μια μπύρα όλοι μαζί μετά.<br><br>Στην Ελλάδα, αυτή η νοοτροπία σε καθιστά τον μαλάκα της υπόθεσης. Σα να βλέπεις 20 λεχρίτες να ρίχνουν βρωμόξυλο ο ένας στον άλλο μέσα στις λάσπες για να δουν ποιος θα νικήσει, κι εσύ να πηγαίνεις και να τους λες "παιδιά, ηρεμήστε σας παρακαλώ, ας καθίσουμε να το συζητήσουμε το θέμα". Ε κάπου εκεί απλά θα σε αρπάξουν και οι 20 και θα σε βαράνε μέσα στις λάσπες ομαδικά. Το κάνεις αυτό μία φορά, το κάνεις δύο, το κάνεις τρεις, ε το μόνο που κατάφερες είναι να λασπωθείς και να φας και ξύλο. Δυστυχώς μόνο οι Μαρινάκηδες, οι Σαββίδηδες και οι Μελισσανίδηδες ευδοκιμούν σε αυτόν τον χώρο.