Μόλις ξεκίνησα Day 3. Ίσως είναι νωρίς ακόμα, αλλά η ως τώρα άποψη μου είναι:
Χωρίς να συμφωνώ μέχρι στιγμής με τον Cobbett, που σίγουρα μόνο άσχετος δεν είναι, έχοντας σχετικά πρόσφατα ξαναπαίξει το original (πάνω-κάτω ενάμιση χρόνο), σε ένα συγκεκριμένο θέμα I can see his point very clearly.
Σε ορισμένες τοποθεσίες η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει πολύ, και όχι προς το καλύτερο. Δε χρειάζεται να παίξεις πολύ για να φτάσεις στο πρώτο crime scene. Κάποια πράγματα είναι προφανώς θέμα γούστου, αλλά δε πρόκειται ποτέ να με πείσει κανένας πως η καινούργια, σχετικά ανοιχτόχρωμη καφεκιτρινίλα, μπορεί έστω και κατ' ελάχιστο να δημιουργήσει την ίδια ατμόσφαιρα με το original, μουντό πράσινο.
Σε μικρότερο βαθμό, έχει συμβεί και σε άλλες τοποθεσίες - στο Voodoo Museum αλλά ακόμα και το Police Station, τα πάντα είναι υπερβολικά φωτεινά, καθαρά και ανοιχτόχρωμα. Αν δεν έχεις παίξει το original, ή δε θυμάσαι τέτοιες λεπτομέρειες επειδή το τερμάτισες το 1993 και δε ξανασχολήθηκες, αυτά προφανώς δε σε απασχολούν, αλλά η σύγκριση δεν ευνοεί το 20th Anniversary, και είναι κρίμα.
Υπάρχουν βέβαια και τοποθεσίες που τις έχουν πετύχει πολύ καλύτερα, όπως το εσωτερικό του Saint Louis Cathedral, η Jackson Square και το Cemetery.
Κατά τα άλλα, στην μουσική έχει γίνει εξαιρετική δουλεία, ενώ οι φωνές στέκονται αξιοπρεπώς - ειδικά ο Gabriel μου έχει αρέσει πολύ περισσότερο από ό,τι περίμενα, αν και δεν αποφεύγει ορισμένες παραφωνίες, όταν το παρακάνει με το Southern drawl.
Πάω τώρα να συνεχίσω, γιατί παρά το ότι θεωρώ μέρος της γκρίνιας δικαιολογημένο, το Sins of the Fathers παραμένει ένα εξαιρετικό adventure.