Παιδιά κάτι τέτοιοι αρχαίοι τίτλοι, αν πιάσουν στα live ops (το επαγγελματικό, πιατσεϊκο όνομα για 'ανελέητο άρμεγμα μέχρι να μην παίζει πια κανείς') άνετα κρατάνε 7-9 χρόνια με έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων κάθε χρόνο. Εμείς γιολάρουμε και διασκεδάζουμε πατώντας τα μπαμπακόγενά μας, αλλά υπάρχει κόσμος που βάζει το χέρι στην τσέπη για Shark Bucks και V Bucks και δεν ξέρω και 'γω τί και το θεωρεί φυσιολογικό. Προφανώς δεν είναι gamers, τυχαίνει να παίξουν μια φορά στη ζωή τους ένα ή δυο παιχνίδια και μένουν κολλημένοι εκεί.
Έτσι όχι μόνο κάνουν απόσβεση της επένδυσης και παρουσιάζουν τεράστια κέρδη (όσο περισσότερο τραβούν τα επιτυχημένα live ops δε, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη) αλλά κανονίζουν και πότε θέλουν να κυκλοφορήσουν το νέο τίτλο. Υπάρχουν συγκεκριμένες φόρμουλες και η γραμμή παραγωγής λειτουργεί τόσο ψυχρά και υπολογισμένα καπιταλιστικά, που κάθε ρομαντική gaming ψυχή τριγύρω μαραζώνει.
Οι μόνοι που το χαίρονται είναι οι φτασμένοι creative directors που δε λογοδοτούν πουθενά και απλά κάνουν το κομμάτι τους μια στο τόσο. Οι υπόλοιποι κάρβουνο στην υπηρεσία 'του οράματος', καρπαζιά κι ευχαριστώ. Το γκλαμούρ του game development.