Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,535
Επειδή καιρό έχουμε να τζολέψουμε τα κόκκαλα του κεφαλαίου JANK (ήτοι, ένα παιχνίδι του οποίου τα μηχανικά συστήματα λειτουργούν μεν, αφήνουν μια αίσθηση πως τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή δε) είπα να δημιουργήσω νήμα-καφενείο.
Μια φορά κι ένα καιρό, στα πίσω χρόνια τα παλιά, θυμάμαι πως ανεχόμασταν το jank γιατί τα περισσότερα παιχνίδια της κατηγορίας, είχαν συνήθως να επιδείξουν κάτι καινοτόμο ή ρηξικέλευθο, προσέφεραν κάτι που δεν έβρισκες στους καλογυαλισμένους τίτλους, οπότε το ανεχόσουν, καθώς η απόλαυση που αντλούσες ήταν εκθετικά μεγαλύτερη από τη μανούρα που είχαν. (Νομίζω χρειάζεται ολόκληρη η παραπαίουσα αυτοκυριαρχία μου προκειμένου να μην καννιβαλήσω το ίδιο μου το νήμα από την τέταρτη σειρά με ακατάλληλες μεταφορές).
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι'αυτό που προσπαθώ να πω, από το πρώτο Gothic όταν κυκλοφόρησε. Παντελώς άγνωστο και άσημο παιχνίδι, από ένα εξίσου ανύπαρκτο Γερμανικό στούντιο. Τσίμπαγες το κουτάκι από τον Παπασωτηρίου, πήγαινες σπίτι και πάσχιζες να καταλάβεις γιατί σε γλεντάγανε τα τρυγόνια στην πρώτη περιοχή του. Σταδιακά ανακάλυπτες ένα φοβερό νέο τύπου παιχνιδιού, που δεν είχες ιδέα πως μπορούσε να υπάρξει και καταγοητευόσουν. Ένιωθες περήφανος που είχες αποκρυπτογραφήσει όλο αυτό το κουλουβάχατο και είχες μάθει να το παίζεις και στα δάχτυλα. Μόνος σου. Γιατί ήσουν πάλιουρας και είχες τρίψει το πετσί σου σε μιλιμετρέ χαρτί. (Όχι, όχι, είπαμε, δεν θα καννιβαλίσουμε τίποτε, εδώ γίνεται ΣΟΒΑΡΗ κουβέντα).
Με τα χρόνια όμως, οι περισσότερες από αυτές τις ρηξικέλευθες ιδέες, υιοθετήθηκαν από τα μεγάλα στούντιο της πιάτσας και 'ντύθηκαν' γυαλιστερά κοστούμια. Μπορούμε πλέον να απολαμβάνουμε τις εμπειρίες, δίχως να παλεύουμε απεγνωσμένα με το συμπλέκτη και τη μίζα.
Η ερώτησή μου λοιπόν είναι η εξής : Ψάχνετε συνειδητά τα janky παιχνίδια με την ελπίδα πως έχει μείνει ακόμη χρυσός στην φλέβα, τα ανέχεστε προκειμένου να αισθάνεστε πως παίζετε κάτι 'underground και διαφορετικό' ή είναι για σας σημαντικότερο να παλεύετε με τους περιορισμούς του εκάστοτε παιχνιδιού και να νιώθετε μάγκες που τα καταφέρνετε ακόμη, ως αυτοσκοπός;
Προσωπικά πάντοτε απλά το ανεχόμουν και χαίρομαι πολύ που μπορώ πλέον να απολαμβάνω τα παιχνίδια που γουστάρω με ένα σοβαρό επίπεδο παραγωγής. Αν συναντηθούμε πουθενά, χαμογελάω νοσταλγικά, λες και περνάω έξω από μπαράκι που σύχναζα έφηβος. Μπορεί μια φωνούλα να με τραβήξει ως το παράθυρο για να κοιτάξω μέσα, αλλά γρήγορα θ'ανοίξω βήμα και θ'απομακρυνθώ.
Μια φορά κι ένα καιρό, στα πίσω χρόνια τα παλιά, θυμάμαι πως ανεχόμασταν το jank γιατί τα περισσότερα παιχνίδια της κατηγορίας, είχαν συνήθως να επιδείξουν κάτι καινοτόμο ή ρηξικέλευθο, προσέφεραν κάτι που δεν έβρισκες στους καλογυαλισμένους τίτλους, οπότε το ανεχόσουν, καθώς η απόλαυση που αντλούσες ήταν εκθετικά μεγαλύτερη από τη μανούρα που είχαν. (Νομίζω χρειάζεται ολόκληρη η παραπαίουσα αυτοκυριαρχία μου προκειμένου να μην καννιβαλήσω το ίδιο μου το νήμα από την τέταρτη σειρά με ακατάλληλες μεταφορές).
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι'αυτό που προσπαθώ να πω, από το πρώτο Gothic όταν κυκλοφόρησε. Παντελώς άγνωστο και άσημο παιχνίδι, από ένα εξίσου ανύπαρκτο Γερμανικό στούντιο. Τσίμπαγες το κουτάκι από τον Παπασωτηρίου, πήγαινες σπίτι και πάσχιζες να καταλάβεις γιατί σε γλεντάγανε τα τρυγόνια στην πρώτη περιοχή του. Σταδιακά ανακάλυπτες ένα φοβερό νέο τύπου παιχνιδιού, που δεν είχες ιδέα πως μπορούσε να υπάρξει και καταγοητευόσουν. Ένιωθες περήφανος που είχες αποκρυπτογραφήσει όλο αυτό το κουλουβάχατο και είχες μάθει να το παίζεις και στα δάχτυλα. Μόνος σου. Γιατί ήσουν πάλιουρας και είχες τρίψει το πετσί σου σε μιλιμετρέ χαρτί. (Όχι, όχι, είπαμε, δεν θα καννιβαλίσουμε τίποτε, εδώ γίνεται ΣΟΒΑΡΗ κουβέντα).
Με τα χρόνια όμως, οι περισσότερες από αυτές τις ρηξικέλευθες ιδέες, υιοθετήθηκαν από τα μεγάλα στούντιο της πιάτσας και 'ντύθηκαν' γυαλιστερά κοστούμια. Μπορούμε πλέον να απολαμβάνουμε τις εμπειρίες, δίχως να παλεύουμε απεγνωσμένα με το συμπλέκτη και τη μίζα.
Η ερώτησή μου λοιπόν είναι η εξής : Ψάχνετε συνειδητά τα janky παιχνίδια με την ελπίδα πως έχει μείνει ακόμη χρυσός στην φλέβα, τα ανέχεστε προκειμένου να αισθάνεστε πως παίζετε κάτι 'underground και διαφορετικό' ή είναι για σας σημαντικότερο να παλεύετε με τους περιορισμούς του εκάστοτε παιχνιδιού και να νιώθετε μάγκες που τα καταφέρνετε ακόμη, ως αυτοσκοπός;
Προσωπικά πάντοτε απλά το ανεχόμουν και χαίρομαι πολύ που μπορώ πλέον να απολαμβάνω τα παιχνίδια που γουστάρω με ένα σοβαρό επίπεδο παραγωγής. Αν συναντηθούμε πουθενά, χαμογελάω νοσταλγικά, λες και περνάω έξω από μπαράκι που σύχναζα έφηβος. Μπορεί μια φωνούλα να με τραβήξει ως το παράθυρο για να κοιτάξω μέσα, αλλά γρήγορα θ'ανοίξω βήμα και θ'απομακρυνθώ.