Εντάξει, τα παιδιά της Warhorse το τερμάτισαν.<br><br>Ο χαρακτήρας μας, ως φτωχός αγωγιάτης, είναι προφανώς, αγράμματος. Σε κάποια φάση μαθαίνει πως ο γραφιάς του Άουσχιτζ μπορεί να μας διδάξει ανάγνωση. Πηγαίνουμε, πληρώνουμε, ξεκινά η μαθητεία. Ε λοιπόν, σε αντίθεση με τα "νορμάλ" παιχνίδια όπου σκας ένα άλφα ποσό, σκάει φανφάρα αγγελικής χορωδίας και ειδοποίηση "You have now learned how to read" εδώ καθόμαστε και ανοίγουμε το βιβλίο που υπέδειξε ο καθηγητής μας. Τα γράμματα στην σελίδα εμφανίζονται σε λάθος σειρά, όπως θα τα έβλεπε κάποιος δυσλεξικός ή κάποιος που μόλις μαθαίνει να διαβάζει.<br><br>Αφού τελοσπάντων αποκωδικοποιήσουμε το κείμενο, ο δάσκαλος μας κάνει ερωτήσεις επάνω στο περιεχόμενο αλλά και το <i>απώτερο νόημα των όσων διαβάσαμε</i>. Αφού μάθουμε τα βασικά, πρέπει φυσικά να μελετήσουμε και Λατινικά, την λόγια γλώσσα της εποχής. Άλλο πανηγύρι από εκεί. Μόνο για τριτοδεσμίτες και Θεωρητικάριους που κάναμε Λατινικά στο σχολείο. Κατόπιν μπορούμε να αγοράζουμε εγχειρίδια που θεωρητικά αυξάνουν το reading skill μας αλλά κρατηθείτε, πρέπει να τα διαβάζουμε καθιστοί, σε ευάερο και ευήλιο μέρος για 12-14 ώρες την φορά, προκειμένου να λάβουμε το όφελος από δαύτα.<br><br>Περιττό να πούμε, το παιχνίδι τρολάρει στα όρια του ιστορικού αυτισμού. Με πολύ κόπο αντέχω να παίζω 20 λεπτά την φορά, έτσι, για να τιμήσω την ΚΣ επένδυση του μακρινού '14. Το φοβερό είναι πως κάθε φορά που λέω "Έλα, θα την παρατήσω τη μαλακία" κάτι γίνεται ζόρικο στο σενάριο και με κρατάει για τα επόμενα 10-15 λεπτά. Και πάει λέγοντας.