Κούνελε, από συζητήσεις που έχω με μεγάλο φάσμα ανθρώπων, η άποψη του άρθρου παίζει πάρα πολύ, από ηλικίες 20 μέχρι 70. <br><br>Πριν μια βδομάδα μιλούσα με συνταξιούχο καθηγητή κβαντομηχανικής του ΑΠΘ - η κόρη του σπούδασε θεατρολογία επειδή αυτό γούσταρε, και τώρα φυσικά ψάχνεται να φύγει γιατί εδώ ούτε σερβιτόρα σε μπουζουκτσίδικο δεν σε παίρνουν με μεταπτυχιακό στην θεατρολογία. Αλλά ο μπαμπάς εκεί "εντάξει, καλοί μισθοί αλλά τι θα της μένει, δεν έχουν έξω τη δική μας ποιότητα ζωής" κτλ κτλ. Δεν ήθελε να το πει ευθέως, αλλά έκανε μπαμ πως θα προτιμούσε να τη χαρτζιλικώνει μέχρι τα πενήντα της εδώ στον επίγειο παράδεισο, παρά να τη δει να γίνεται άνθρωπος στα ξένα, εκεί που ούτε ήλιο δεν έχουν ρε φίλε ναουμ.<br><br>Και θα μου πεις, να είδες, η νέα θέλει να την κάνει και ο γέρος το χαβά του. Αλλά μιλάω και με πολλά παιδιά τρίτο ως πέμπτο έτος Πολυτεχνείο, και σίγουρα, οι μισοί δεν βλέπουν την ώρα να την κάνουν, αλλά οι άλλοι μισοί με αυτές τις ιστορίες περί "ποιότητας ζωής και τις καταπληκτικές παρέες και τη γαμάτη σουσαμόπιτα που κάνουν τα τυπάκια σε κείνη την τρύπα στη Ναυαρίνου που σαν αυτή αλλού δεν έχει" είναι.<br><br>Πλατίασα, οπότε ας πω ξεκάθαρα που θέλω να καταλήξω - αυτή η άποψη, ακόμα και σήμερα με αυτό το χάλι, είναι εξαιρετικά διαδεδομένη, και δεν πιστεύω πως χρειάζεται κανείς να πληρώσει για να γραφτεί ένα σχετικό άρθρο - όχι όταν υπάρχουν εκατοντάδες επίδοξοι γραφιάδες που έτσι κι αλλιώς, την ασπάζονται. <br><br>