Θα αναφέρω πρώτα σκηνές που με τρόμαξαν. Πολύ.
Resident Evil 3: Ο Νέμεσις που πετάγεται από το παράθυρο.
Resident Evil 2: Εκείνος ο γα_μοκροκόδειλος!
Doom 3: O Γαμ_μένος ο χοντρός που σπάει το τζάμι ενώ τον περιμένεις στη πόρτα.
Half Life 2: Tα Venom-wanna-be mutants που πηδάνε τεράστιες αποστάσεις.
Nosferatu WoM: Ο κωλόγερος που πέφτει από το τζάμι. Α, και μια πόρτα που άνοιξα και υπήρχε μια γρια που έπρεπε να σώσω παρέα με καμιά 6-7 ζόμπια. Στη τρομάρα μου πυροβόλησα με τη μοναδική σφαίρα που είχα. Όπου βρήκα. Δηλαδή τη γιαγιά κατακούτελα. ffs.
Στιγμές γέλιου:
Windwaker: Το ξεκίνησα μαζί με ένα φίλο μου. Όταν είδαμε για πρώτη φορά εκείνα τα χοντρά τέρατα με το κοντάρι και το φανάρι, εκεί στη φυλακή, κάνει μια εκείνος "Χακούνα Ματάτα μλκ, ο Πούμπα!" και πεθάναμε στο γέλιο.
Rayman Οrigins: Το ξεκινάμε co-op με ένα φίλο, και με το που αρχίζουν κάτι μ_λακισμένα να τραγουδάν σα ζαβά, πεθάναμε στο γέλιο.
MOHAA: Nα σημαδεύω κάποιον αντίπαλο με sniper, και εκεί που πατάω τη σκανδάλη να περνάει ανάμεσα ένα άλλο -αντίπαλο- κεφάλι και να την τρώει εκείνος. Πολύ γέλιο όλοι όσοι με έβλεπαν στο μαγαζί.
MoHAA: πάλι. Είμαι στημένος εγώ όμορφα και ωραία και βιάζω με το Mauser σε LAN αναμέτρηση, και ένας αντίπαλος, που βρίσκεται πίσω μου με Bren, μου λέει "Tσάους (αρατσούκλι μου) κοίτα μια μαγκιά." γυρνάω και του τραβώ headshot. Πεθάναμε όλοι στο γέλιο.
Worms Armageddon: Όταν καταφέραμε με τον παραπάνω φίλο μου να κάνουμε μια μπανάνα να σκάσει και να ανατιναχτούν ταυτόχρονα όλες οι μπανανούλες που πετάει. Δε θυμάμαι τον αριθμό, αλλά περισσότερο damage ΔΕΝ έχω ξαναδει στο game. (Και ναι, έξυπνε, είχαμε Damage x2. Ναι ήξερα ότι αυτό σκέφτηκες. Ξέρεις ποιος είσαι, δε λέω όνομα.)
Crash Team Racing 4 άτομα. Nα είναι τώρα ο άλλος πρώτος, να μας περιμένει λίγο πριν από τη γραμμή τερματισμού, να τρώει βόμβα και να τον περνάμε και οι 3 <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />
Ή το άλλο, να είναι ένας στη γραμμή τερματισμού, να μας περιμένει να πλησιάσουμε και με τον που την περνάει να συνηδητοποιεί ότι δεν ήταν Final Round χχχααχαχχχααχχααχ!!! <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />
Στιγμές απλά γαμάτες, πορωτικές και λυπητερές, όλα μαζί στο σακί γιατί βαριέμαι:
To φινάλε του Republic Commando<span class="bbcode_spoiler">που αναγκάζεσαι να αφήσεις πίσω τον πιο γαμάτο χαρακτήρα της ομάδας σου. SEV MIA</span>
Η ανατριχίλα που ένιωσα στο LOTR ROTK όταν το βίντεο της ταινίας γύρισε στα γραφικά του παιχνιδιού και άρχισα να σφάζω. Ανατριχίλα. Πόρωση.
Όταν ταξίδεψα στο LOTRO μέχρι το Shire απλά και μόνο για να βγάλω φωτογραφίες. Άλλη ανατριχίλα από τη πόρωση.
Στο Throne of Baal, όταν ανακάλυψα πως μπορώ να πάρω στο party τον πιο γαμάτο χαρακτήρα του παιχνιδιού! <span class="bbcode_spoiler">Sarevok stands ready!</span>
Βattle for ME (1) όταν με έναν φίλο μου νικήσαμε σε 2v2 τους υποτιθέμενους καλύτερους της περιοχής. Gondor-Rohan VS Gondor-Rohan. Έτρεμε το χέρι μου όταν πήγε ο Gandalf μου 10lvl θυμάμαι και σκότωσε σχεδόν όλο το αντίπαλο στράτευμα μονόχιτο.
Dracula: Η συγκίνηση του να τερματίζεις το πρώτο σου adventure χωρίς βοήθεια. (δε τα μπορώ. τα αποφεύφω. Μου αρέσουν, αλλά δε με κόβει για γρίφους, πώς το λένε?)
Links Awakening για GBA. Και μόνο που ξαναζούσα αυτό που έζησα μικρός και άκουγα εκείνη τη μουσική, φτάνει για να σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Pokemon Blue: Όταν ο πρώτος μου Charmeleon έγινε Charizard. Η απόλυτη συγκίνηση για ένα παιδί που έβλεπε φανατικά Ποκεμον. (Τώρα θα μου πείτε "γιατί ρε μλκ πήρες Blue αφού γούσταρες Charizard?" Δανεικιά ήταν μάγκες.)
Gothic 1: Δεν είναι το καλύτερο RPG που έχω παίξει. Ούτε καν για τα δεδομένα της εποχής του, αλλά με είχε μαγέψει περισσότερο ακόμα και από το αγαπημένο μου (Shadows of Amn). Full-voiced διάλογοι, ένας χαρακτήρας (το προτιμώ απ' το να έχεις party) και πολύ καλό PoV. Όσο να 'ναι, όταν η κάμερα είναι από πίσω και σε ακολουθεί, σε βάζει περισσότερο στο κόσμο από το να παίζεις από τον ουρανό λες και είναι RTS. Με το που έπαιξα Gothic 1 μπήκα αμέσως μέσα. Πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ναι, εξυυπνάκια, είχα παίξει και άλλα RPG με παρόμοια κάμερα, και μερικά First Person, όπως Daggerfall, Ultima Underworld 2, Ultima 9 (ελεϊνό) κτλ. αλλά το Gothic... δε ξέρω, δε περιγράφονται τα συναισθήματα. Απλά ήταν γαμάτο.
Βaldur's Gate: Άργησα να το πάρω. Είχα ένα φίλο που το έπαιζε και κάθε που βρισκόμασταν μου έλεγε τις περιπέτειες του εκεί μέσα, και μαγευόμουν, αλλά ποτέ δεν το είχα παίξει, Όταν το πήρα επιτέλους και εγώ. Εντάξει, τι να 'πω, ένιωσα ότι εξελίχτηκα σαν gamer.
WoW: Όταν το ξεκίνησα είχε ήδη περάσει καιρός που βγήκε. TBC ήταν, και νομίζω το patch του Black Temple. Βlood Elf Paladin είχα ξεκινήσει. Στα 9 lvl με πήρε ένας φίλος μου σε party, ρογκάς, και expάραμε μαζί μέχρι τα 60. Δε θα ξεχάσω εκείνες τις μέρες. Ήταν η καλύτερη μου φάση στο WoW, ένιωθα πραγματικά σαν να ζούσα εκεί μέσα μαζί με το φίλο μου, και εξερευνούσαμε, βοηθούσαμε τους κατοίκους, μπλέκαμε σε μπελάδες... Ήταν πραγματικά σαν να ζούσα μέσα στο game.
Warcraft 3: Το τι τσιρίδες και φωνές πάτησα όταν <span class="bbcode_spoiler">η Τyrande έπεσε στο ποτάμι</span> ή όταν <span class="bbcode_spoiler">ο Grom πέθανε</span> δε λέγεται.
Jedi Power Battles: Το έπαιζα co-op με ένα φίλο μου. Το τι πόρωση ρίξαμε όταν αντιμετωπίζαμε, επιτέλους, τον Darth Maul, δε λέγεται!
Quake 2 (PSone): Δεν το ήξερα θυμάμια ότι υπήρχε και σε PSone. Μου το έμαθε μια χρονιά ένας φίλος μου και την επόμενη (αφού τοι είχα δείξει στην υπόλοιπη παρέα και παίζαμε συνέχεια) όταν εκείνος ξαναήρθε από Αθήνα τον έπαιξα 1v1 και τον νίκησα. Ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλο. Από εκείνη την ημέρα και για αρκετό καιρό (μέχρι που έκλεισε το net-cafe λόγω του @#$ νόμου 3037(?)) ήμουν ο καλύτερος της περιοχής.
KOTOR: όταν μαθαίνεις ποιος είσαι! Όχι δε το βάζω καν σαν spoiler, να τσακιστείς να το παίξεις, κουφάλα!