Gothic 3. Δεν ήθελα ούτε να το βλέπω! Το τερμάτισα -τότε- με το ζόρι και ψυχαναγκαστικά, ίσα-ίσα να ΄δω το story. Μετά είπα ότι δεν άξιζε τις ώρες που έφαγα. Με το community patch είναι απίστευτα απολαυστικό!
jRPGs. Παλιά έκαν σαν τρελός για να τα αποκτήσω, είτε είναι για PS1 είτε για GBA, είτε για οπουδήποτε. Τώρα κατά κανόνα τα αποφεύγω. ΠΟΛΥ grinding.
Οblivion. Τω καιρώ εκείνω δεν έδινα σημασία στα θαψίματα που έριχνε ο Hellion, και είπα να το δοκιμάσω. Το πήρα και αυθεντικο, παρακαλώ, γύρω στο 50άρι. Είχε και χάρτη μέσα *-*
Όπως και να 'χει, όσο πιο πολύ το 'παιζα, τόσο πιο ανάπηρο μου φαινόταν.
Πέρσι προσπάθησα να το ξαναπαίξω απενεργοποιώντας με κόλπο το GPS και χρησιμοποιώντας ουσιαστικά μόνο το journal, αλλά και πάλι το παιχνίδι έχανε σε σχέση με το Morrowind. Όσο το αγάπησα τις πρώτες ώρες, τόσο το μίσησα τις τελευταίες.
Daggerfall. ΔΕΝ το έπαιξα στην εποχή του, αλλά το κατέβασα πρόπερσι, βρήκα windows installer που περνάει αυτόματα και όλα τα patches και fixes. Το ξεκίνησα όντας SUPER-HYPED, και μου άρεσε! Μου άρεσαν τα γραφικά του, ο τρόπος που γίνεται η μάχη, το inventory... μου άρεσε! Μέχρι που συνειδητοποίησα πόσο άδειος είναι ο τεράστιος κόσμος του. Και με χάλασε και το γεγονός ότι δεν έχει collision με τα δέντρα. Τελικά δεν το τερμάτισα, και μάλλον ούτε πρόκειται. Η χρυσή τομή στα TES είναι το Morrowind. Είναι το τέλειο TES.
Βlade of Darkness. Δεν θα έλεγα ότι το μισώ ή το αγαπώ περισσότερο από ότι όταν βγήκε, αλλά σίγουρα το βρίσκω ΠΟΛΥ πιο βαρετό και πιο εύκολο. Όταν βγήκε μου φαινόταν βουνό! Παλούκι! Έκανα save πριν και μετά από ΚΑΘΕ μάχη! Και δεν ήμουν μόνο εγώ, είχα ένα φίλο που έκανε save πριν ρίξει με το βέλος, να μη χάσει τη βολή!
Μετά από χρόνια το ξανάπαιξα. Έφτασα σε σημείο να το τερματίσω σε single play-session με Amazon. Έφτασα και στο σημείο να πειράξω το .ini για να βάλω περισσότερα HP στους αντιπάλους.
World of Warcraft. Το ξεκίνησα στο patch 2.1.0 και το σταμάτησα όταν βγήκε το Pandaria. Το λάτρευα ανηφορικά μέχρι ΚΑΙ το Icecrown Citadel, και μετά με το Cataclysm ξενέρωνα όλο και περισσότερο.
LOTRO: Όταν ήταν συνδρομητικό το λάτρευα! Πλέον το παίζω μία στο τόσο, και αυτό κυρίως για να ταξιδεύω και να βγάζω screenshots. Εντάξει, το κατανοώ ότι σαν f2play πρέπει με κάποιο τρόπο να βγάλει τα έξοδα του, αλλά μου τη δίνει όταν μου θυμίζει κάθε τρεις και λίγο ότι χρειάζεται να πληρώσω! Buy this Region, Buy wallet upgrade, Buy Mithril Coins to travel faster...
Kαι τέλος, για όσους με ξέρουν, η έκπληξη: Baldur's Gate 2. To θεωρούσα από τη πρώτη στιγμή το καλύτερο RPG όλων των εποχών. Το πιο χαοτικό. Το πιο τεράστιο. Και συνεχίζω ακόμα και σήμερα να το θεωρώ, απλά τώρα έχω αμφιβολίες. Αν κάτσω και το καλοσκεφτώ βλέπω ότι μόνο μέχρι να αποφασίσεις να διαλέξεις το faction αξίζει σαν RPG, από εκεί και μετά θυμίζει Icewind Dale, dungeon after dungeon, combat after combat. Όλη του η ουσία είναι να κάνεις όσο το δυνατόν περισσότερα quest με όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορές στο party σου πριν αποφασίσεις αν θα πας με τους κλέφτες ή τα βαμπίρια.