Τέλος. Έπειτα από περίπου 26 ώρες (καθαρό in-game time και καμιά 10αριά ώρες alt-tabing ενδιάμεσα μετά από κομβικά σημεία για ξεκούραση) στο normal επίπεδο δυσκολίας. Είχα παίξει παλιότερα την original έκδοση, θυμάμαι ελάχιστα και σίγουρα δεν είχα φύγει από την πρώτη περιοχή, Οπότε το Remake το αντιμετωπίζω ως νέα game εμπειρία.
Μου άρεσε πάρα πολύ! Τρόμαξα; Σε κάποια σημεία ναι, ήμουν σε ένταση όσο το έπαιζα; Σαφέστατα, όμως το απόλαυσα. Προχώρησα όλα τα επίπεδα με το πάσο μου. Σκότωνα όλους τους εχθρούς πρώτα (έπεφτε μπόλικο κυνήγι- είτε για να τους αποφύγω είτε για να μειώσω την απόσταση μου από τους εχθρούς όταν κατάλαβα πως δουλεύει το stun) και μετά έκανα εξευρεύνηση. Το level design του είναι φανταστικό, η ατμόσφαιρα και art direction υπέροχα και ο φωτισμός top tier. Το gameplay του ήταν πολύ καλό με ποικιλία στο οπλοστάστιο (maxαρα όλα τα όπλα που χρησιμοποίησα), οι επιθέσεις των εχθρών "καθαρές", γινόντουσαν εύκολα parry. Το ίδιο και τα boss battles, καταλάβαινες αμέσως τι έπρεπε να κάνεις. Αγαπημένη μου ήταν εκείνη που έγινε του parry το κάγκελο.
Το μόνο που δεν συνήθισα ήταν το quick turn, διότι πρώτα γυρίζει η κάμερα και μετά ο χαρ/ρας και με ζάλιζε ελαφρώς. Αρκετές φορές περνούσα έναν διάδρομο, έβγαινε εχθρός μπροστά και σχεδόν αμέσως γινόταν spawn κάποιος πίσω μου από το σημείο που είχα περάσει. Έκλεβε εκεί λίγο το παιχνίδι, αλλά δεν πειράζει. Oι γρίφοι είχαν το καλό πως λύνονταν με αντικείμενα εκεί γύρω που τους έβρισκες και δεν έκανες backtracking.
Γενικώς συνήθως ήμουν με τόσες όσες σφαίρες για να φτάσω στον merchant, είχα θέματα με τη ζωή στην αρχή αλλά μετά είχα 3-4 healing items σχεδόν πάντα πάνω μου. Νομίζω είχε καλή ισοροπία στις resources να μην είναι άφθονες αλλά και να μην καρδιοχτυπάς. Πρόσεχα πολύ και είχα ποσοστά ευστοχίας 80%+ σε κάθε chapter (δεν έχω τέτοια νούμερα σε κανένα shooter.)
Στα αρνητικά θα βάλω την όψη των εχθρών που σταδιακά γινόντουσαν όλο και πιο σιχαμένοι (όχι τρομακτικοί). Πολύ πολύ σκορπιός ουρές και δαγκάνες, ενώ τον τελευταίο εχθρό νομίζω τον έχω δει κάπου στο Star Trek. Τέλος η Asley (η companion AI) ήθελε λίγη δουλίτσα. Όταν της έλεγα κάτσε λίγο πίσω, έτρεχε πανικόβλητη μέχρι να σταθεί σκυφτή ανάμεσα σε εμένα και τους εχθρούς. Πήγαινα σιγά σιγά stealth εκείνη κάπου ξέμενε πίσω, έτρεχε και μετά καθόταν σκυφτή πίσω, ο ήχος από τα τακούνια κι αυτή να ανεβοκατεβαίνει πίσω μου χάλαγε το immersion. Οι καλύτερες στιγμές του παιχνιδιού ήταν όταν χωριζόμασταν, αφού σε κάποια σημεία ήθελα να πάω να πληρώσω τους εχθρούς να τη πάρουν.
TL;DR Πολύ όμορφη εμπειρία πιο action από αυτό που είχα στο νου, αυτό που προσφέρει το κάνει εξαιρετικά σε όλους τους τομείς συμφωνώ σε όλα με το review του
@Adhan.
#outsideofmyconfortzone
Φασαίος Larianός
Τσοβόλα δώστα όλα
Sign me up!
Approval of the Admiral
