Προτάσεις για ταινία
- Thread starter jimmy213
- Start date
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 18,036
https://youtu.be/ZDnqiTuETkc
Πώς γίνεται ένα και μόνο τρέηλερ να είναι πιο "Ghostbusters" απ'ότι η ταινία του 2016...
Λένε πως θα το σκηνοθετεί ο γιος του σκηνοθέτη των πρώτων Ghostbusters, και πως θα είναι απευθείας sequel του 2 και όχι αυτοτελής ταινία σαν το προπέρσινο. Μηδέν νέα για το καστ ακόμα.
Πώς γίνεται ένα και μόνο τρέηλερ να είναι πιο "Ghostbusters" απ'ότι η ταινία του 2016...
Λένε πως θα το σκηνοθετεί ο γιος του σκηνοθέτη των πρώτων Ghostbusters, και πως θα είναι απευθείας sequel του 2 και όχι αυτοτελής ταινία σαν το προπέρσινο. Μηδέν νέα για το καστ ακόμα.
MaverickStrange
Mind-flayer
- Joined
- Nov 27, 2012
- Messages
- 1,685
Already hyped
kara
Kraken
- Joined
- Dec 15, 2012
- Messages
- 9,095
Spider-Man: Into the Spider-Verse
Η καλύτερη δουλειά της Sony πάνω στον Spider-Μan. Εκπληκτικό animation, ίσως το καλύτερο που έχω δει σε animation ταινία. Απολαυστική ταινία που διαθέτει το δικό της χαρ/ρα αλλά και σωστές, μετρημένες δόσεις χιούμορ και tribute σε άλλες δουλειές. Το soundtrack αν και δεν είναι του γούστου μου απόλυτα ταιριαστό. Αγαπημένος χαρ/ρας ο Spider-Man Noir που όταν έμαθα ποιος ηθοποιός του χαρίζει φωνή τον γούσταρα ακόμα περισσότερο. Ωραίο τυπάκι κι ο Miles. Δικαίως πήρε τη Χρυσή Σφαίρα, πάμε για το Όσκαρ. Υπέροχο απλά.
Ένα δείγμα του OST
https://youtu.be/zt2bA9xUJNI
https://youtu.be/ApXoWvfEYVU
Η καλύτερη δουλειά της Sony πάνω στον Spider-Μan. Εκπληκτικό animation, ίσως το καλύτερο που έχω δει σε animation ταινία. Απολαυστική ταινία που διαθέτει το δικό της χαρ/ρα αλλά και σωστές, μετρημένες δόσεις χιούμορ και tribute σε άλλες δουλειές. Το soundtrack αν και δεν είναι του γούστου μου απόλυτα ταιριαστό. Αγαπημένος χαρ/ρας ο Spider-Man Noir που όταν έμαθα ποιος ηθοποιός του χαρίζει φωνή τον γούσταρα ακόμα περισσότερο. Ωραίο τυπάκι κι ο Miles. Δικαίως πήρε τη Χρυσή Σφαίρα, πάμε για το Όσκαρ. Υπέροχο απλά.
Ένα δείγμα του OST
https://youtu.be/zt2bA9xUJNI
https://youtu.be/ApXoWvfEYVU
- Joined
- Nov 27, 2012
- Messages
- 15,776
Μέσα στις γιορτές είδα τα Gremlins 1 και 2 που είχα να δω πολλά χρόνια και είχα ψιλοξεχάσει (ούτε που θυμόμουν ότι είναι του Spielberg). Άκρως διασκεδαστικά και κρατιούνται καλύτερα απ' ότι περίμενα. Η πρώτη μου άρεσε λίγο περισσότερο, η δεύτερη φαίνεται να έχει αυτογνωσία ότι δύσκολα θα ξεπεράσει την πρώτη και το γυρνάει σχεδόν εξ ολοκλήρου σε κωμωδία, με αρκετά meta αστεία για την πρώτη ταινία αλλά και τα μικρά τρολερά πλάσματα.
Επίσης είδα και το Ready Player One. Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν λιώνεις στο WOW θα βγάλεις γκόμενα και θα σε προσλάβει η Blizzard.
Αυτό το μήνα, κάπου στις αρχές έκανα μια επανάληψη στην original τριλογία του Romero, εν όψη RE2. Από αυτά δεν είχε τύχει να δω ποτέ την τρίτη ταινία το Day of the Dead.
Η πρώτη (Night of the Living Dead-1968), στέκεται αρκετά καλά για χαμηλού budget ανεξάρτητη παραγωγή, και θεωρώ ότι το ασπρόμαυρο look προσθέτει στην ατμόσφαιρα (υπάρχει και έγχρωμη Technicolor version). Χτίζει καλή ένταση ανάμεσα στους χαρακτήρες και το πως διαμορφώνεται η σχέση τους κατά τη διάρκεια μιας τέτοια κρίσης (αυτό δηλ. που έκανε το Walking Dead, από εδώ θεμελιώθηκε) και το τέλος παραμένει τέρμα ειρωνικό και bleak. Η ταινία είναι public domain, μπορείτε να τη δείτε και YouTube. Είχε βγει και ένα remake το '90, που είναι αξιόλογο.
https://www.youtube.com/watch?v=MQ8ZKw7YIfQ
Η δεύτερη, το Dawn of the Dead-1978, παρότι έχει διαφορετικούς χαρακτήρες, νιώθεις ότι είναι συνέχεια από την προηγούμενη, από την άποψη ότι οι νεκροί έχουν απλωθεί σαν πανούκλα πλέον, έχουν αρχίσει πλιάτσικα από συμμορίες, ενώ ο στρατός και η αστυνομία καλεί τους πολίτες σε καταφύγια καθώς δεν είναι ασφαλείς στα σπίτια τους. Εδώ έχουμε ένα ζευγάρι δημοσιογράφων, που μαζί με 2 μέλη των SWAT κανονίζουν να δραπετεύσουν (υποτίθεται ότι πρέπει να παραμείνουν στο πόστο τους μέχρι το τέλος) με το ελικόπτερο του τηλ. σταθμού προς κάποιο ασφαλές μέρος. Με λίγα καύσιμα, αποφασίζουν στην πορεία να προσγειωθούν σε ένα τεράστιο εμπορικό κατάστημα, στο οποίο βρίσκουν το νέο τους παράδεισο αφού έχουν πολλά αγαθά διαθέσιμα και είναι ασφαλείς. Η ταινία περιέχει στιγμές με χιούμορ και είναι διακριτός ένας παραλληλισμός με την υπερκαταναλωτική μανία, προσωπικά θα έλεγα ότι είναι περίπου ισάξιο, ίσως και μισό κλικ πιο πάνω από το πρώτο.
Το Day of the Dead-1985 (3η ταινία) ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη καθώς με αυτά που είχα διαβάσει, το περίμενα υποδεέστερο. Πλέον οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς και οι βασικοί χαρακτήρες, μια ομάδα από επιστήμονες και στρατιωτικούς, έχει ταμπουρωθεί σε ένα υπόγειο bunker, βγαίνοντας ανά διαστήματα στην επιφάνεια προσπαθώντας να εντοπίσει επιζώντες, ενώ ψάχνοντας παράλληλα μια θεραπεία στο τι προκάλεσε την επιδημία. Υπάρχουν αρκετοί ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως ο αρχιδόκτορας που προσπαθεί να εκπολιτίσει ένα ζόμπι, ως άλλο τέρας του Frankestein (και αυτό είναι, ειρωνικά, το παρατσούκλι του γιατρού), αλλά νομίζω την παράσταση κλέβει ξεκάθαρα o λοχαγός Rhodes, ο οποίος είναι μεγάλος απολυταρχικός μπάσταρδος, χωρίς ενδοιασμούς, κάτι που δείχνει πόσο πειστικά τον υποδύεται ο ηθοποιός. Η ταινία ακολουθεί λίγο στα βήματα της πρώτης, μόνο που εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι περισσότερο κτήνη από τα ζόμπι. Για μένα το ίδιο καλή, αν όχι καλύτερη από τις προηγούμενες.
Επίσης είδα και το Ready Player One. Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν λιώνεις στο WOW θα βγάλεις γκόμενα και θα σε προσλάβει η Blizzard.
Σοβαρά, ήταν αρκετά καλή περιπέτεια, με πολλές αναφορές και easter eggs σε μυριάδες ταινίες και παιχνίδια. Βλεπόταν πολύ ευχάριστα.
Αυτό το μήνα, κάπου στις αρχές έκανα μια επανάληψη στην original τριλογία του Romero, εν όψη RE2. Από αυτά δεν είχε τύχει να δω ποτέ την τρίτη ταινία το Day of the Dead.
Η πρώτη (Night of the Living Dead-1968), στέκεται αρκετά καλά για χαμηλού budget ανεξάρτητη παραγωγή, και θεωρώ ότι το ασπρόμαυρο look προσθέτει στην ατμόσφαιρα (υπάρχει και έγχρωμη Technicolor version). Χτίζει καλή ένταση ανάμεσα στους χαρακτήρες και το πως διαμορφώνεται η σχέση τους κατά τη διάρκεια μιας τέτοια κρίσης (αυτό δηλ. που έκανε το Walking Dead, από εδώ θεμελιώθηκε) και το τέλος παραμένει τέρμα ειρωνικό και bleak. Η ταινία είναι public domain, μπορείτε να τη δείτε και YouTube. Είχε βγει και ένα remake το '90, που είναι αξιόλογο.
https://www.youtube.com/watch?v=MQ8ZKw7YIfQ
Η δεύτερη, το Dawn of the Dead-1978, παρότι έχει διαφορετικούς χαρακτήρες, νιώθεις ότι είναι συνέχεια από την προηγούμενη, από την άποψη ότι οι νεκροί έχουν απλωθεί σαν πανούκλα πλέον, έχουν αρχίσει πλιάτσικα από συμμορίες, ενώ ο στρατός και η αστυνομία καλεί τους πολίτες σε καταφύγια καθώς δεν είναι ασφαλείς στα σπίτια τους. Εδώ έχουμε ένα ζευγάρι δημοσιογράφων, που μαζί με 2 μέλη των SWAT κανονίζουν να δραπετεύσουν (υποτίθεται ότι πρέπει να παραμείνουν στο πόστο τους μέχρι το τέλος) με το ελικόπτερο του τηλ. σταθμού προς κάποιο ασφαλές μέρος. Με λίγα καύσιμα, αποφασίζουν στην πορεία να προσγειωθούν σε ένα τεράστιο εμπορικό κατάστημα, στο οποίο βρίσκουν το νέο τους παράδεισο αφού έχουν πολλά αγαθά διαθέσιμα και είναι ασφαλείς. Η ταινία περιέχει στιγμές με χιούμορ και είναι διακριτός ένας παραλληλισμός με την υπερκαταναλωτική μανία, προσωπικά θα έλεγα ότι είναι περίπου ισάξιο, ίσως και μισό κλικ πιο πάνω από το πρώτο.
Το Day of the Dead-1985 (3η ταινία) ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη καθώς με αυτά που είχα διαβάσει, το περίμενα υποδεέστερο. Πλέον οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς και οι βασικοί χαρακτήρες, μια ομάδα από επιστήμονες και στρατιωτικούς, έχει ταμπουρωθεί σε ένα υπόγειο bunker, βγαίνοντας ανά διαστήματα στην επιφάνεια προσπαθώντας να εντοπίσει επιζώντες, ενώ ψάχνοντας παράλληλα μια θεραπεία στο τι προκάλεσε την επιδημία. Υπάρχουν αρκετοί ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως ο αρχιδόκτορας που προσπαθεί να εκπολιτίσει ένα ζόμπι, ως άλλο τέρας του Frankestein (και αυτό είναι, ειρωνικά, το παρατσούκλι του γιατρού), αλλά νομίζω την παράσταση κλέβει ξεκάθαρα o λοχαγός Rhodes, ο οποίος είναι μεγάλος απολυταρχικός μπάσταρδος, χωρίς ενδοιασμούς, κάτι που δείχνει πόσο πειστικά τον υποδύεται ο ηθοποιός. Η ταινία ακολουθεί λίγο στα βήματα της πρώτης, μόνο που εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι περισσότερο κτήνη από τα ζόμπι. Για μένα το ίδιο καλή, αν όχι καλύτερη από τις προηγούμενες.
Great0ldOne
Kraken
- Joined
- Dec 1, 2012
- Messages
- 7,556
The Favourite.
Αριστούργημα. Δεν του το είχα του Λάνθιμου, αλλά φαίνεται πως έπρεπε να κόψει τις κακές παρέες με <del>autistic</del> auter σεναριογράφους για να έρθει στα ίσια του. Γελάνε και οι πέτρες που μπορεί να χάσει το αγαλματάκι από το γελοίο Roma.
Στο μεταξύ, https://www.facebook.com/Lanthimoshools/">στηρίζουμε την ομάδα μας, μπας και γλυτώσουμε την Ακαδημία από το να ξεφτιλίσει τον εαυτό της βραβεύοντας άμπαλες αναβιώσεις του νεκρού ιταλικού νεορεαλισμού που δεν είχε λείψει ποτέ και σε κανέναν.
Αριστούργημα. Δεν του το είχα του Λάνθιμου, αλλά φαίνεται πως έπρεπε να κόψει τις κακές παρέες με <del>autistic</del> auter σεναριογράφους για να έρθει στα ίσια του. Γελάνε και οι πέτρες που μπορεί να χάσει το αγαλματάκι από το γελοίο Roma.
Στο μεταξύ, https://www.facebook.com/Lanthimoshools/">στηρίζουμε την ομάδα μας, μπας και γλυτώσουμε την Ακαδημία από το να ξεφτιλίσει τον εαυτό της βραβεύοντας άμπαλες αναβιώσεις του νεκρού ιταλικού νεορεαλισμού που δεν είχε λείψει ποτέ και σε κανέναν.
Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,920
Χριστέ μου, κάνει ξαφνικά εκείνη την φοβερή 80ίλα/90ίλα που μας χάρισε το αθάνατο άβαταρ του Γκουνελιόν, να φαντάζει Οσκαρική ταινιάρα.
Ο Λάνθιμος είναι σε σταθερά ανοδική πορεία, αφού βέβαια ξεκίνησε από το υπό-το-μηδέν το Κυνόδοντα. Μπορείς να πεις πως δεν ήταν και δύσκολο, αλλά Αστακός, Φόνος του Ιερού Ελαφιού και τώρα το Favorite, είναι όλα τους δυνατά.
Το Ρόμα δεν είναι πως ήταν κακό φιλμ. Κάθε άλλο. Απλά ήταν τόσο αυτοβιογραφικό και προσωπικό που εκτός από τον ίδιο τον Κουαρόν και άντε πέντε παιδιά που μεγαλώσανε μαζί, δεν αφορά κανέναν άλλο. ΟΚ, για να μην είμαι άδικος, όσοι μεγάλωσαν στο Μεξικό τη δεκαετία του '60, σίγουρα θα συγκινηθούν. Αλλά μιλάμε τώρα για ειδικό του ειδικού κοινό. Καλό είναι να γίνονται τέτοιες ταινίες, αλλά βέβαια η προβολή και ο Οσκαρικός ντόρος, είναι άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.
Ο Λάνθιμος είναι σε σταθερά ανοδική πορεία, αφού βέβαια ξεκίνησε από το υπό-το-μηδέν το Κυνόδοντα. Μπορείς να πεις πως δεν ήταν και δύσκολο, αλλά Αστακός, Φόνος του Ιερού Ελαφιού και τώρα το Favorite, είναι όλα τους δυνατά.
Το Ρόμα δεν είναι πως ήταν κακό φιλμ. Κάθε άλλο. Απλά ήταν τόσο αυτοβιογραφικό και προσωπικό που εκτός από τον ίδιο τον Κουαρόν και άντε πέντε παιδιά που μεγαλώσανε μαζί, δεν αφορά κανέναν άλλο. ΟΚ, για να μην είμαι άδικος, όσοι μεγάλωσαν στο Μεξικό τη δεκαετία του '60, σίγουρα θα συγκινηθούν. Αλλά μιλάμε τώρα για ειδικό του ειδικού κοινό. Καλό είναι να γίνονται τέτοιες ταινίες, αλλά βέβαια η προβολή και ο Οσκαρικός ντόρος, είναι άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.
- Joined
- Apr 2, 2016
- Messages
- 4,614
Στο 0:24, Assassin's Creed: Tsolias Edition. :Ρ
captain kal
Death Knight
- Joined
- Dec 2, 2012
- Messages
- 3,748
<blockquote>Ο Λάνθιμος είναι σε σταθερά ανοδική πορεία, αφού βέβαια ξεκίνησε από το υπό-το-μηδέν το Κυνόδοντα.</blockquote>
Κάπου διάβασα, ότι ξεκίνησε από το "πουτ δε κοτ νταουν, σλοουλυ" !!!!! :lol: :lol:
Είδα το "The Girl in the Spider's Web". Καλό για ποπ κορν και χαλάρωμα, αλλά ειδικά το πρώτο σουηδικό δεν το φτάνει με τίποτα!!!
Κάπου διάβασα, ότι ξεκίνησε από το "πουτ δε κοτ νταουν, σλοουλυ" !!!!! :lol: :lol:
Είδα το "The Girl in the Spider's Web". Καλό για ποπ κορν και χαλάρωμα, αλλά ειδικά το πρώτο σουηδικό δεν το φτάνει με τίποτα!!!
captain kal
Death Knight
- Joined
- Dec 2, 2012
- Messages
- 3,748
<blockquote>Ο Παπαφλέσσας βρήκε ανταγωνιστή.</blockquote>
'Αντε και με Βυζάντιο, να παίξω και κομπάρσος!!!!!!!! :lol:
'Αντε και με Βυζάντιο, να παίξω και κομπάρσος!!!!!!!! :lol:
mruseyourbrain
Blackguard
- Joined
- Oct 29, 2015
- Messages
- 1,248
Όταν περιμένεις πιο πολύ την ταινία παρά το παιχνίδι.
https://www.youtube.com/watch?v=wka5RovFEo8
https://www.youtube.com/watch?v=wka5RovFEo8
Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,920
Επιτέλους μια χρονιά που δόθηκαν αρκετά βραβεία εκεί που έπρεπε.
Το Green Book ήταν εξαιρετικό, πολύ ανώτερο των προσδοκιών που δημιουργούσε το τρέηλερ. Ειδικά μια στιγμή-κλειδί, τη διαχειρίζεται με φοβερή φινέτσα και σε σκλαβώνει πραγματικά. Σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως ο ρατσισμός είναι ταξικό πρόβλημα και ποτέ φυλετικό. Θεωρητικά 'εύκολος' ο ρόλος του Βίγκαρου, αλλά τον έπαιξε τόσο φυσικά, που άξιζε ξέχωρο βραβείο.
Δίκαια και η τιμή στο Μάλεκ, πραγματικά μεταμορφώθηκε στο Μέρκιουρι.
Οι ερμηνείες των τριών γυναικών ήταν και η μεγαλύτερη ατραξιόν για το άνισο Favorite. Όχι κακό σαν φίλμ, αλλά η Κόουλμαν πήρε με το σπαθί της το Όσκαρ, σε πολύ απαιτητικό ρόλο.
Για το Shallow τα έχουμε πει, από τα τραγούδια της πενταετίας. Ωσάν το κοριτσάκι έκλαιγα στο A Star Is Born.
Με ψήνει να δω και το μικρού μήκους Period: End of Sentence στο Netflix.
Αλλά να δείτε ούλοι και ούλες το Green Book. Σπάνια βγαίνουν τέτοια φιλμ που και ευχάριστα είναι και ατακαδόρικα και πιστευτά και γρήγορα ΚΑΙ λένε και κάτι γαμημένα αυτονόητο που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκεί έξω συνεχίζει να αγνοεί για κάποιο λόγο.
Το Green Book ήταν εξαιρετικό, πολύ ανώτερο των προσδοκιών που δημιουργούσε το τρέηλερ. Ειδικά μια στιγμή-κλειδί, τη διαχειρίζεται με φοβερή φινέτσα και σε σκλαβώνει πραγματικά. Σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως ο ρατσισμός είναι ταξικό πρόβλημα και ποτέ φυλετικό. Θεωρητικά 'εύκολος' ο ρόλος του Βίγκαρου, αλλά τον έπαιξε τόσο φυσικά, που άξιζε ξέχωρο βραβείο.
Δίκαια και η τιμή στο Μάλεκ, πραγματικά μεταμορφώθηκε στο Μέρκιουρι.
Οι ερμηνείες των τριών γυναικών ήταν και η μεγαλύτερη ατραξιόν για το άνισο Favorite. Όχι κακό σαν φίλμ, αλλά η Κόουλμαν πήρε με το σπαθί της το Όσκαρ, σε πολύ απαιτητικό ρόλο.
Για το Shallow τα έχουμε πει, από τα τραγούδια της πενταετίας. Ωσάν το κοριτσάκι έκλαιγα στο A Star Is Born.
Με ψήνει να δω και το μικρού μήκους Period: End of Sentence στο Netflix.
Αλλά να δείτε ούλοι και ούλες το Green Book. Σπάνια βγαίνουν τέτοια φιλμ που και ευχάριστα είναι και ατακαδόρικα και πιστευτά και γρήγορα ΚΑΙ λένε και κάτι γαμημένα αυτονόητο που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκεί έξω συνεχίζει να αγνοεί για κάποιο λόγο.
lelos kounelos
Tarrasque
- Joined
- Dec 9, 2012
- Messages
- 15,680
Το green book είναι μια ταινία που μπορεί να σε βάλει σε πολλές σκέψεις. Αριστούργημα φτιαγμένο με απλότητα.
Από την μια βλέπεις την έλλειψη δικαιωμάτων στην Αμερική και μόλις αναρωτηθείς τι έκανε η Αμερική σε άλλα κράτη για να έχουν δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες, ακόμα και ειδικά εκείνη την περίοδο. Ένα wtf σκαλωνει στον εγκαυματια εγκέφαλό σου.
Από την μια βλέπεις την έλλειψη δικαιωμάτων στην Αμερική και μόλις αναρωτηθείς τι έκανε η Αμερική σε άλλα κράτη για να έχουν δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες, ακόμα και ειδικά εκείνη την περίοδο. Ένα wtf σκαλωνει στον εγκαυματια εγκέφαλό σου.
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 18,036
Γελάει το σύμπαν με τα βραβεία καλύτερου soundtrack και καλύτερων κοστουμιών στο Black Panther. Αλλά υποθέτω πως έπρεπε να πάρει κάποια στάνταρντ βραβεία και αυτό για λόγους πολιτικής.
Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,920
Είχα μια ελπίδα πως το Period-End of Sentence θα έκανε καμιά τολμηρή ερώτηση. Πώς είναι δυνατόν π.χ γυναίκες που έχουν smartphones τελευταίας τεχνολογίας να μην έχουν σερβιέτες; Αντί να στραφεί στο τεράστιο κοινωνικό και θρησκευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, ξηγήθηκε φοιτητικό φιλμάκι 'για την ωραία μας κοπερατίβα'. Χαμένη ευκαιρία εντελώς. Κρίμα γιατί μετά το περσινό Icarus είχα υψηλές προσδοκίες απο τα 'φεστιβαλικά' ντοκυμαντέρ του Netflix.
Και για να πάμε σε κάτι γλυκά κάφρικο...πόσο πολύ μέτρησε το Polar; Πόσο ανώτερο από τα δυο John Wick μαζί στην κατηγορία του; Διόλου τυχαίο πως στο τιμόνι είναι ο Akerlund, που μας είχε δώσει το φοβερό και τρομερό Spun, οκτώ ζωές πριν.
Και για να πάμε σε κάτι γλυκά κάφρικο...πόσο πολύ μέτρησε το Polar; Πόσο ανώτερο από τα δυο John Wick μαζί στην κατηγορία του; Διόλου τυχαίο πως στο τιμόνι είναι ο Akerlund, που μας είχε δώσει το φοβερό και τρομερό Spun, οκτώ ζωές πριν.
Raz
Mind-flayer
- Joined
- Dec 1, 2012
- Messages
- 1,523
[quote quote=511738]Επιτέλους μια χρονιά που δόθηκαν αρκετά βραβεία εκεί που έπρεπε.
Το Green Book ήταν εξαιρετικό, πολύ ανώτερο των προσδοκιών που δημιουργούσε το τρέηλερ. Ειδικά μια στιγμή-κλειδί, τη διαχειρίζεται με φοβερή φινέτσα και σε σκλαβώνει πραγματικά. Σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως ο ρατσισμός είναι ταξικό πρόβλημα και ποτέ φυλετικό. Θεωρητικά ‘εύκολος’ ο ρόλος του Βίγκαρου, αλλά τον έπαιξε τόσο φυσικά, που άξιζε ξέχωρο βραβείο.
Δίκαια και η τιμή στο Μάλεκ, πραγματικά μεταμορφώθηκε στο Μέρκιουρι.
Οι ερμηνείες των τριών γυναικών ήταν και η μεγαλύτερη ατραξιόν για το άνισο Favorite. Όχι κακό σαν φίλμ, αλλά η Κόουλμαν πήρε με το σπαθί της το Όσκαρ, σε πολύ απαιτητικό ρόλο.
Για το Shallow τα έχουμε πει, από τα τραγούδια της πενταετίας. Ωσάν το κοριτσάκι έκλαιγα στο A Star Is Born.
Με ψήνει να δω και το μικρού μήκους Period: End of Sentence στο Netflix.
Αλλά να δείτε ούλοι και ούλες το Green Book. Σπάνια βγαίνουν τέτοια φιλμ που και ευχάριστα είναι και ατακαδόρικα και πιστευτά και γρήγορα ΚΑΙ λένε και κάτι γαμημένα αυτονόητο που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκεί έξω συνεχίζει να αγνοεί για κάποιο λόγο.
[/quote]
Χμ, δηλαδή το Green Book δεν είναι από αυτές τις ταινίες που θα ξεχαστούν σε ένα μήνα και έχει ξαναγίνει μερικές δεκάδες χιλιάδες φορές; Αξίζει όντως; Τι το κάνει να ξεχωρίζει;
Άνισο το Favourite γιατί; Προσωπικά το βρήκα πάρα πολύ καλό. Καλύτερο από Κυνόδοντα (υπερβολικά ιδιοσυγκρατικό φιλμ, αλλά όχι κακό κατ'εμέ), χειρότερο από Sacred Deer, ενώ Lobster και Άλπεις δεν έχω δει.
Το Green Book ήταν εξαιρετικό, πολύ ανώτερο των προσδοκιών που δημιουργούσε το τρέηλερ. Ειδικά μια στιγμή-κλειδί, τη διαχειρίζεται με φοβερή φινέτσα και σε σκλαβώνει πραγματικά. Σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως ο ρατσισμός είναι ταξικό πρόβλημα και ποτέ φυλετικό. Θεωρητικά ‘εύκολος’ ο ρόλος του Βίγκαρου, αλλά τον έπαιξε τόσο φυσικά, που άξιζε ξέχωρο βραβείο.
Δίκαια και η τιμή στο Μάλεκ, πραγματικά μεταμορφώθηκε στο Μέρκιουρι.
Οι ερμηνείες των τριών γυναικών ήταν και η μεγαλύτερη ατραξιόν για το άνισο Favorite. Όχι κακό σαν φίλμ, αλλά η Κόουλμαν πήρε με το σπαθί της το Όσκαρ, σε πολύ απαιτητικό ρόλο.
Για το Shallow τα έχουμε πει, από τα τραγούδια της πενταετίας. Ωσάν το κοριτσάκι έκλαιγα στο A Star Is Born.
Με ψήνει να δω και το μικρού μήκους Period: End of Sentence στο Netflix.
Αλλά να δείτε ούλοι και ούλες το Green Book. Σπάνια βγαίνουν τέτοια φιλμ που και ευχάριστα είναι και ατακαδόρικα και πιστευτά και γρήγορα ΚΑΙ λένε και κάτι γαμημένα αυτονόητο που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκεί έξω συνεχίζει να αγνοεί για κάποιο λόγο.
[/quote]
Χμ, δηλαδή το Green Book δεν είναι από αυτές τις ταινίες που θα ξεχαστούν σε ένα μήνα και έχει ξαναγίνει μερικές δεκάδες χιλιάδες φορές; Αξίζει όντως; Τι το κάνει να ξεχωρίζει;
Άνισο το Favourite γιατί; Προσωπικά το βρήκα πάρα πολύ καλό. Καλύτερο από Κυνόδοντα (υπερβολικά ιδιοσυγκρατικό φιλμ, αλλά όχι κακό κατ'εμέ), χειρότερο από Sacred Deer, ενώ Lobster και Άλπεις δεν έχω δει.
Borracho
Ancient Red Dragon
- Joined
- Nov 26, 2012
- Messages
- 12,920
Ωραίες ερωτήσεις.
To Green Book έχει δυο πολύ δυνατές σκηνές. Ανατρέπει τις προσδοκίες που σου δημιουργεί το τρέηλερ. Περιμένεις πως 'ένας άξεστος ψιλορατσιστής Ιταλός του '60 πάει περιοδεία με τον σνόμπ μαύρο, στην διαδρομή συνειδητοποιούν πως και οι δυο έχουν το ίδιο αίμα και τα βρίσκουν' και αυτό ακούγεται πραγματικά μπανάλ και χιλιογυρισμένο. Έχει όμως δυο φοβερές σκηνές. Και είναι γρήγορο, σπιρτόζικο, ζωντανό. Είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' ότι αφήνει να ενοηθεί μια επιφανειακή ανάγνωση. Με κέρδισε γιατί με έκανε να μπω στο πετσί των χαρακτήρων. Ένιωσα την πάλη τους. Συγκινήθηκα. Ήθελα να κερδίσουν.
Το The Favorite δεν είναι κακό. Εϊναι ενδιαφέρον φιλμάκι. Αφηγείται την αρχέγονη ιστορία του γυναικείου (και ανθρώπινου εδώ που τα λέμε) ξεκατινιάσματος, με φοβερά σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς. Λαμπρές οι ερμηνείες των Στόουν, Βάις και Κόουλμαν. Απλά δεν αφήνει κάποιο δίδαγμα, κάποια μεγάλη συγκίνηση, δεν συνδέεται ο κοινός θνητός μαζί του, σε συναισθηματικό επίπεδο. Το Ιερό Ελάφι για παράδειγμα, αν και διασκευή της Ιφιγένειας, ήταν μια ιστορία που σε συνέπαιρνε, έβλεπες τον εαυτό σου στη θέση του πρωταγωνιστή. Το Lobster ήταν σουρεαλιστικό και αρκετά διασκεδαστικό. Άλπεις ούτε εγώ έχω δει. Το The Favorite σωστά βραβεύτηκε για την Coleman, απλά προσωπικά, συναισθηματικά, δεν με ακούμπησε κάπου, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κάποιο χαρακτήρα του.
To Green Book έχει δυο πολύ δυνατές σκηνές. Ανατρέπει τις προσδοκίες που σου δημιουργεί το τρέηλερ. Περιμένεις πως 'ένας άξεστος ψιλορατσιστής Ιταλός του '60 πάει περιοδεία με τον σνόμπ μαύρο, στην διαδρομή συνειδητοποιούν πως και οι δυο έχουν το ίδιο αίμα και τα βρίσκουν' και αυτό ακούγεται πραγματικά μπανάλ και χιλιογυρισμένο. Έχει όμως δυο φοβερές σκηνές. Και είναι γρήγορο, σπιρτόζικο, ζωντανό. Είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' ότι αφήνει να ενοηθεί μια επιφανειακή ανάγνωση. Με κέρδισε γιατί με έκανε να μπω στο πετσί των χαρακτήρων. Ένιωσα την πάλη τους. Συγκινήθηκα. Ήθελα να κερδίσουν.
Το The Favorite δεν είναι κακό. Εϊναι ενδιαφέρον φιλμάκι. Αφηγείται την αρχέγονη ιστορία του γυναικείου (και ανθρώπινου εδώ που τα λέμε) ξεκατινιάσματος, με φοβερά σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς. Λαμπρές οι ερμηνείες των Στόουν, Βάις και Κόουλμαν. Απλά δεν αφήνει κάποιο δίδαγμα, κάποια μεγάλη συγκίνηση, δεν συνδέεται ο κοινός θνητός μαζί του, σε συναισθηματικό επίπεδο. Το Ιερό Ελάφι για παράδειγμα, αν και διασκευή της Ιφιγένειας, ήταν μια ιστορία που σε συνέπαιρνε, έβλεπες τον εαυτό σου στη θέση του πρωταγωνιστή. Το Lobster ήταν σουρεαλιστικό και αρκετά διασκεδαστικό. Άλπεις ούτε εγώ έχω δει. Το The Favorite σωστά βραβεύτηκε για την Coleman, απλά προσωπικά, συναισθηματικά, δεν με ακούμπησε κάπου, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κάποιο χαρακτήρα του.
