Προτάσεις για ταινία

[Raz]

[quote quote=511797]Ωραίες ερωτήσεις.

To Green Book έχει δυο πολύ δυνατές σκηνές. Ανατρέπει τις προσδοκίες που σου δημιουργεί το τρέηλερ. Περιμένεις πως ‘ένας άξεστος ψιλορατσιστής Ιταλός του ’60 πάει περιοδεία με τον σνόμπ μαύρο, στην διαδρομή συνειδητοποιούν πως και οι δυο έχουν το ίδιο αίμα και τα βρίσκουν’ και αυτό ακούγεται πραγματικά μπανάλ και χιλιογυρισμένο. Έχει όμως δυο φοβερές σκηνές. Και είναι γρήγορο, σπιρτόζικο, ζωντανό. Είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ ότι αφήνει να ενοηθεί μια επιφανειακή ανάγνωση. Με κέρδισε γιατί με έκανε να μπω στο πετσί των χαρακτήρων. Ένιωσα την πάλη τους. Συγκινήθηκα. Ήθελα να κερδίσουν.

Το The Favorite δεν είναι κακό. Εϊναι ενδιαφέρον φιλμάκι. Αφηγείται την αρχέγονη ιστορία του γυναικείου (και ανθρώπινου εδώ που τα λέμε) ξεκατινιάσματος, με φοβερά σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς. Λαμπρές οι ερμηνείες των Στόουν, Βάις και Κόουλμαν. Απλά δεν αφήνει κάποιο δίδαγμα, κάποια μεγάλη συγκίνηση, δεν συνδέεται ο κοινός θνητός μαζί του, σε συναισθηματικό επίπεδο. Το Ιερό Ελάφι για παράδειγμα, αν και διασκευή της Ιφιγένειας, ήταν μια ιστορία που σε συνέπαιρνε, έβλεπες τον εαυτό σου στη θέση του πρωταγωνιστή. Το Lobster ήταν σουρεαλιστικό και αρκετά διασκεδαστικό. Άλπεις ούτε εγώ έχω δει. Το The Favorite σωστά βραβεύτηκε για την Coleman, απλά προσωπικά, συναισθηματικά, δεν με ακούμπησε κάπου, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κάποιο χαρακτήρα του.

[/quote]

Thx Στέφανε, θα το τσεκάρω το Green Book.

Όσο για το Favourite, υποψιάζομαι ότι αν ήμουν γυναίκα θα το ένιωθα κι εγώ περισσότερο, μιας και κινείται και αυτό στο πνεύμα του metoo movement (πολύ σημαντικό κοινωνικό ζήτημα ασυζητητί, αλλά αυτή η τάση του Hollywood να υπερεξαντλεί τα πάντα και να θεωρεί ότι αυξάνει το awareness με αυτού του είδους τα καμώματα καταντάει απίστευτα κουραστική). Τουλάχιστον πάντως το κάνει σπιρτόζικα και με άψογες ερμηνείες/παραγωγή/σκηνοθεσία. Τόσο δυνατές ερμηνείες πρέπει να σκεφτώ πολύ για να βρω συνολικά σε άλλη ταινία. Όσον αφορά τα διδάγματα, υπάρχουν αν θες τη γνώμη μου (υπάρχουν διάσπαρτα, κεκαλυμμένα σχόλια για τις σχέσεις των φύλων, τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, διακωμώδηση της αγγλικής αριστοκρατίας, έμμεσος σχολιασμός της μοναρχίας, των χαρακτηριστικών του ικανού ηγέτη, σχόλιο επί του υπερβολικού εγωκεντρισμού, των παιχνιδιών εξουσίας και αρκετά άλλα)  αν και δεν αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του φιλμ (ίσως να είναι και ο συμβιβασμός του Λάνθιμου, ώστε να δημιουργήσει κάτι αρκετά πιο εύπεπτο). Βέβαια όπως σωστά είπες δεν είναι πάντα εύκολο να νιώσεις κάποια σύνδεση, λόγω και της αρκετά 'αγγλικής' αν θες θεματολογίας.

Πάντως σε γενικές γραμμές έχω αρχίσει και κουράζομαι με φιλμ που προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω με το ζόρι ή είναι υπερβολικά preachy. Τουλάχιστον αν το κάνεις, κάνε το με στυλ. Εν ολίγοις κάνε το σαν τον Boots Riley κι όχι σαν το Spike Lee.

A! Ενδιαφέρον και αυτό που λες για το Sacred Deer. Είναι πιο focused story σίγουρα, και ναι, μπορείς να συνδεθείς πιο εύκολα, αλλά tbh δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς κοινούς θνητούς που θα άντεχαν τόσο quirkyness. Πρέπει να σου αρέσει αρκετά ο κινηματογράφος για να νιώσεις ένα τέτοιο φιλμ. Το Favourite το θεωρώ σίγουρα πιο προσβάσιμο, μπορεί ένας μέσος θεατής τουλάχιστον να ακολουθήσει το story. Συμφωνούμε πάντως ότι είναι καλύτερη ταινία, αν και όχι με μεγάλη διαφορά για μένα.



Τελείως άσχετο με το θέμα που συζητάμε, αλλά τα τελευταία χρόνια δυσκολεύομαι πραγματικά να βρω ταινίες που να με γεμίζουν. Μετά και τις δύο αποτυχίες του Βιλνέβ (κακό το Arrival, μέτριο για μένα το 2049), κάθομαι και ψάχνω λίστες με indie μπας και σβήσω λίγο τη δίψα μου. Ίσως να φταίω εγώ, τι να πω... Θυμάμαι πάντως κάτι ένδοξες εποχές '14-'15 και κλαίω...

 

[Borracho]

Θα έρθω να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου στο θέμα του 'κηρύγματος'. Γι'αυτό μου άρεσε το Green Book. Είχε μια φυσική ροή, αβίαστη. Δεν αισθανόμουν πουθενά πως με έπαιρνε από το αυτάκι και μου έλεγε 'Επ, άξεστε λευκέ, ΓΙΝΕ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΤΩΡΑ'. Άφηνε μια αίσθηση άμεση, πως αυτό που έβλεπες ήταν πολύ κοντά στην εποχή και την πραγματικότητα των ανθρώπων που το βίωσαν, όσο φυσικά είναι κάτι τέτοιο εφικτό για ένα φίλμ που απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Το BlackKKlansman δεν ήταν κακό, το είδα με ενδιαφέρον, αλλά ναι, το Sorry To Bother You ήταν ασύγκριτα πιο σπιρτόζικο, ευφάνταστο και διασκεδαστικό. Μέσα σε όλα και η ανάλυσή σου για το Favorite. Από την άλλη, τα ίδια σχολίασε και ο Kubrick στο Barry Lyndon, 30+ χρόνια πίσω. Δεν είναι δηλαδή κάποιο νέο θέμα. Συμφωνώ πως είναι διαχρονικό και εγκεφαλικά μπορώ να το κατανοήσω και να το εκτιμήσω, αλλά δεν με αγγίζει συναισθηματικά, δεν με 'πιάνει' σε ένα βαθύτερο συγκινησιακό επίπεδο.

Τα καλά φιλμ σπανίζουν πραγματικά, ειδικά όσο μεγαλώνουμε και λόγω εμπειρίας εντυπωσιαζόμαστε πολύ πιο δύσκολα. Φοβερό (και τραγικά υποτιμημένο) ήταν το First Reformed του Paul Schrader, με τον Ethan Hawke. Κρίση πίστης στην ανθρώπινη φύση την ίδια, στις εσχατιές της ψυχικής αντοχής. Ανατριχιαστική εργάρα, γεμάτη αλήθειες. Αλλά δεν μπορείς να την δείξεις σε αμύητο κοινό. Γενικά όσο μεγαλώνουμε και τραβάμε ο καθένας του μονοπάτι του, αποκομίζοντας διαφορετικές εκτιμήσεις για την ίδια τη ζωή, συγκινούμαστε από συγκεκριμένες αφηγήσεις.

Σαν παιδιά χαιρόμασταν την κάθε μπλοκμπάστερ έκρηξη, γιατί το σεντούκι ήταν άδειο. Εσχάτως, μας οδηγούν οι καπνοί και οι σειρηνές. Σελαβί και μαλακίες.

 

[Raz]

Το BlacKKKlansman κι εγώ το ξεκίνησα με όρεξη και όντας γενικά ουδέτερος προς το σκηνοθέτη, αλλά προς το τέλος, και με τις dicumentary εικόνες στα credits με έχασε τελείως. Έκανε ακριβώς αυτό που δεν αντέχω. Τεχνικά σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, αλλά με εκνευρίζει

Πρέπει να ομολογήσω πως το Barry Lyndon είναι η μόνη ταινία του Kubrick μαζί με τη Λολίτα που δεν έχω δει (και τις 2-3 πρώτες του νομίζω, γενικά έχω δει όλες τις σημαντικές, αρχίζοντας από το The Killing). Πρέπει να επανορθώσω...

Ναι, δε σχολιάζει κάτι καινούριο το Favourite, αλλά αν το πάμε ακόμη και σε θεματολογική πρωτοτυπία...άσε. Τουλάχιστον είναι πνευματώδες και αυτό είναι που μετράει για μένα σε αυτήν τη φάση. Σίγουρα δεν είναι τέλειο φιλμ, δεν το συζητάμε καν αυτό... Αλλά μου φαίνεται όαση μέσα στη θάλασσα από forgettable inclusive και SJW films.

Το First Reformed το έχω στη watchlist. Αν ξεπεράσω το slump που περνάω αυτόν τον καιρό θα το δω.

 

[lelos kounelos]

Θα συμφωνήσω με τον αληταρα του φόρουμ ότι οι καλές ταινίες σπανίζουν στις μέρες μας (τα τελευταία χρόνια). Όταν έχεις δει ηλιοβασίλεμα στον Μεκόνγκ και μετά σου λέει ο άλλος, μάγκα μου, κοίτα τι σου έφερα, ηλιοβασίλεμα από το τριεθνές. Θα χειροκροτήσεις, ο άλλος έφερε ηλιοβασίλεμα από το Ζεφύρι. Η αλήθεια είναι ότι φέτος είδα διάφορες προσπάθειες για να φτιαχτούν ωραίες ταινίες.

Να τα λέμε και αυτά.

Για το Barry Lyndon ότι και να πω είναι λίγο. Δεν θα ξαναβγούν τέτοιες ταινίες και με τόσο κομπλέ μουσική. Σαν να περιμένεις να βγάλουν οι Metallica κάτι ανάλογο του master of puppets.

 

[captain kal]

Άμα η ταινία δεν έχει τέρατα, εξωγήινους ή διαστημόπλοια, γιατί να κάτσεις να την δεις?

 

[mruseyourbrain]

https://www.youtube.com/watch?v=7nN6KVAgwK4

 

[Adhan]

Πριν λίγες μέρες είδα το Haloween (2018). Έχεις στιγμές-κλείσιμο ματιού στο παρελθόν (τις λες και safe) αλλά γενικά καλύτερο απ΄όσο περίμενα. Έχει και ένα ωραίο twist κάπου. Θα το τοποθετούσα αμέσως μετά τα πρώτα 2. Fan fact: έχει κυρίως νέα μουσική γραμμένη από πατέρα και γιο Carpenter και ταιριάζει άριστα.

Επίσης είδα πριν κάνα διήμερο το Suspiria. Κάνει το παλιό να μοιάζει με ιταλικό άνιμε (ξέρετε τώρα, τσιρίδες, υπερβολές κτλ.). Εκεί που του Argento είχε τη θεατρικότητα λόγω των "χάρτινων" σκηνικών και των υπερβολικά έντονων χρωμάτων, το νέο έχει τη θεατρικότητα αυτή από τις ερμηνείες των χαρακτήρων και τα μουντά και ξεπλυμένα χρώματα. Ο φακός 35mm και η απίστευτη φωτογραφία κάνουν το Βερολίνο του 1977 να φαίνονται ακόμα πιο αποπνικτικό και παγωμένο. Εκεί που το παλιό είχε την απλή μάχη καλού/κακού, εδώ υπάρχουν πολλαπλές αφηγηματικές που στηρίζουν την κεντρική και αρκετοί συμβολισμοί που σε πρώτη θέαση σίγουρα θα χάσετε ή ίσως νομίζετε ότι δεν βγάζουν νόημα-πόντοι και στη σκηνοθεσία γι' αυτό. Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν ωραία, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον/κάποια, αυτή θα ήταν η θεά Tilda Swinton. Μείνετε μακριά από οποιαδήποτε λεπτομέρεια, βικιπαίδιες κτλ. ακόμα κι από απλές τύπου συντελεστές, μέχρι να δείτε την ταινία.

Το φιλμ του Luca Guadagnino τολμά μια διαφορετική προσέγγιση, από το μένει να προσκυνά ευλαβικά το πρωτότυπο (κάτι που προϊδέαζε και το trailer-εγώ τα 'λεγα πάντως), και πετυχαίνει. Αν και προσωπικά προτιμώ την υπόκρουση των Goblin, θεωρώ ότι ο Yorke έχει κάνει φοβερή δουλειά στο soundtrack, όπου  συνήθως παγωμένες νότες κάποιου ξεχαρβαλωμένου πιάνου,  δίνουν την αίσθηση απομόνωσης σε ένα πνιγηρό αστικό σκηνικό. Μαζί με το Hereditary, τα καλύτερα φίλμ τρόμου της δεκαετίας, σίγουρα όχι τα πιο in-your-face αλλά εκείνα που σε κρατάνε καθηλωμένο και σε έχουν να σκέφτεσαι και να αμφιβάλλεις.

 

[Borracho]

Θα συμφωνήσω μόνο για το Χαλογουήν.

Απρόσμενα πολιτικά μη-ορθό, βρώμαγε 80'ς σπλατερίλα. Το χάρηκα. Όχι πως έκανε τίποτε φοβερό, αλλά σε σχέση με τον ξεδοντιασμένο συρφετό που προβάλλεται ως 'θρίλερ' τελευταία, στεκόταν αξιοπρεπέστατα, δεν θα απογοήτευε ένα φαν της σειράς.

Για το νέο Suspiria διαβάζω πολλά καλά και το κάστ μου φαίνεται γαργαλιστικό. Παρ' όλ' αυτά, προτιμώ να κρατήσω την ανάμνηση του πρωτοτύπου. Ίσως χάνω κιόλας, αλλά δεν τρελαίνομαι για τη φάση. Δεν μου μιλάει και δεν το ζορίζω και 'γω. Πάντως ένας πιτσιρικάς που τώρα μελετά και ψάχνεται με το σινεμά τρόμου, υποπτεύομαι θα το θεωρήσει σημείο αναφοράς στη σύγχρονη φιλμογραφία τρόμου, δεν θα αντέξει να δει καν το παλιό και αν το δει, θα είναι περισσότερο ακαδημαϊκά, όπως βλέπαμε εμείς τα ασπρόμαυρα του '40 και του '50.

Το Hereditary πάντως το βρήκα ελάχιστο σε σχέση με το ντόρο που είχε δημιουργήσει. Αν εξαιρέσουμε τα έκτακτα σατανιάρικα τελευταία δέκα λεπτά, το υπόλοιπο ήταν γεμάτο υστερικούς, μη-πιστευτούς, τέρμα γκάου χαρακτήρες. Δεν σε εισήγαγε δηλαδή σε ένα κλίμα ομαλά, προκειμένου να το διαστρεβλώσει και να το ανατρέψει. Ήταν από την αρχή όλοι ακοινώνητοι, αψυχολόγητοι, απροσάρμοστοι και αντιδρούσαν με τρόπους γελοίους και ελάχιστα πιστευτούς. Οπότε ο τρόμος πήγαινε περίπατο, καθώς δεν πίστεψα σε κανένα σημείο πως αυτοί οι ανίκανοι για ζωή τζιτζιφιόγκοι ήσαν αληθινοί χαρακτήρες.

 

[Bathory]

[quote quote=510824]The Favourite.

Αριστούργημα. Δεν του το είχα του Λάνθιμου, αλλά φαίνεται πως έπρεπε να κόψει τις κακές παρέες με <del>autistic</del> auter σεναριογράφους για να έρθει στα ίσια του. Γελάνε και οι πέτρες που μπορεί να χάσει το αγαλματάκι από το γελοίο Roma.

Στο μεταξύ, https://www.facebook.com/Lanthimoshools/" rel="nofollow">στηρίζουμε την ομάδα μας, μπας και γλυτώσουμε την Ακαδημία από το να ξεφτιλίσει τον εαυτό της βραβεύοντας άμπαλες αναβιώσεις του νεκρού ιταλικού νεορεαλισμού που δεν είχε λείψει ποτέ και σε κανέναν.

[/quote]

Συμφωνώ απόλυτα εδώ. Δεν περίμενα τόσο καλή ταινία και να γουστάρω τόσο. Τρομακτικές ερμηνείες, ειδικά της Stone σε διαφορετικό ρόλο απ' ότι την έχουμε συνηθίσει, μου άρεσε επίσης πολύ η σκηνοθεσία και ο ρυθμός της ταινίας. Ο Κιούμπρικ θα γούσταρε χαλαρά. Και εις ανώτερα στον Λάνθιμο.

 

[Adhan]

[quote quote=512555]ήταν γεμάτο υστερικούς, μη-πιστευτούς, τέρμα γκάου χαρακτήρες. Δεν σε εισήγαγε δηλαδή σε ένα κλίμα ομαλά, προκειμένου να το διαστρεβλώσει και να το ανατρέψει. Ήταν από την αρχή όλοι ακοινώνητοι, αψυχολόγητοι, απροσάρμοστοι και αντιδρούσαν με τρόπους γελοίους και ελάχιστα πιστευτούς.[/quote]

Θα διαφωνήσω. Ο πατέρας και ο γιος ήταν σχετικά νορμάλ χαρακτήρες, η κόρη ήταν όντως απροσάρμοστη αλλά καταλαβαίνεις αργότερα γιατί και η μάνα ήταν υπερβολική,

Spoiler

όπως σχεδόν κάθε μάνα θα ήταν που αντιδρούσε στο χαμό του παιδιού της

, ειδικά η ερμηνεία της Collette στη σκηνή που έτρωγαν βραδινό, τη βρήκα απλά εκπληκτική και 100% πειστικότατη. Από εκεί και πέρα, ο

Spoiler

θάνατος της κόρης

έθεσε σε κίνηση τον τροχό και διάφορα τυχαία φαινομενικά γεγονότα όπως

Spoiler

η προσέγγιση της μάνας από το  μέντιουμ

ήταν το στρώσιμο του χαλιού προς το φινάλε. Άνετα ταινία που θα μπορούσε να είχε γυριστεί 4 δεκαετίες πίσω, με εκείνο το συναίσθημα ότι κάτι λάθος συμβαίνει αλλά δε μπορείς να προσδιορίσεις.

[quote quote=512555]Παρ’ όλ’ αυτά, προτιμώ να κρατήσω την ανάμνηση του πρωτοτύπου. Ίσως χάνω κιόλας, αλλά δεν τρελαίνομαι για τη φάση.[/quote]

Είναι αρκετά διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους, δε μπορώ να πω τίποτα περισσότερο χωρίς να spoilάρω. Όσο για το πρωτότυπο... αν το ξαναδείς, θα διαπιστώσεις ότι δεν έχει γεράσει και τόσο ιδανικά όσο ίσως το θυμάσαι, κι είναι πλέον περισσότερο ακαδημαϊκή προβολή παρά "πω ρε φίλε πως τα έφτιαχναν τότε" περίπτωση.

 

[Tony Corvus]

Tοσο καλο το νεο Suspiria; Mπηκε στα υποψιν!

<img src="http://i.imgur.com/P2kGJ37.jpg" />

 

[Borracho]

Για το Σουσπίρια, θα συμφωνήσω. Και όχι μόνο εκείνο. Κάποια φιλμ είναι ξεκάθαρα προϊόντα της εποχής τους. Και το 'Θωρηκτό Ποτέμκιν' π.χ., για την εποχή, ήταν ριζοσπαστικό, καινοτόμο, πολιτικοποιημένο, ο κακός χαμός. Πλέον μόνο ακαδημαϊκά μπορεί να το παρακολουθήσει κάποιος, οι φόρμες έχουν αλλάξει εντελώς.

Αυτό που με χάλασε περισσότερα απ' όλα στο Hereditary ήταν

Spoiler

πως από τη στιγμή που σκοτώνεται με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο η μικρή, ο αδερφός της και οδηγός, ούτε αστυνομία καλεί, ούτε μαζεύει τίποτε. Πάει και χώνεται στο κρεβάτι σαν τρόμπας όλκης με το αμάξι-σφαγείο παρκαρισμένο τσίλικα μπροστά στο σπίτι. Όταν με το καλό το ανακαλύπτουν οι γονείς, ούτε αστυνομία, ούτε γιατροί, ούτε ανάκριση, μόνο έτσι αυτιστική τρέλα.

.

Εκεί δηλαδή για μένα απέτυχε πλήρως στο να περάσει ρεαλιστικά την ιδέα του ότι 'Είναι ο κόσμος μας όπως τον ξέρεις, αλλά κάτι πάει πολύ στραβά.' Ακόμα και στα Omen ή τον Εξορκιστή, π.χ., υπήρχε η αστυνομία, οι γιατροί, τελοσπάντων μια εσάνς πως οι πρωταγωνιστές ήσαν ενταγμένοι στον κοινωνικό ιστό της εποχής τους και ο τρόμος εντεινόταν, ακριβώς γιατί έβλεπες πως κανένας 'πολιτισμένος' μηχανισμός, καμία Καρτεσιανή λογική, δεν μπορούσε να τους σώσει από τις χθόνιες δυνάμεις.

Εδώ είχαμε τρέλα για την τρέλα, πολύ απότομα και σε πολύ 'χοντρό' θέμα που δεν μπορώ να παραβλέψω. Τα τελευταία δέκα λεπτά γαμούσαν, ήταν πράγματι σατανιάρικη σεβεντίλα δυνατή. Έδινε ο μόρτης σημεία δυνατής γραφής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτή η 'αποκάλυψη' που ευαγγελίζονταν όλοι οι τρομοσπασίκλες πέρσι.

 

[Adhan]

Δεν έχεις άδικο σε αυτό που έχεις στο spoiler, αν και το ότι την επόμενη μέρα δεν έδειξε τα διαδικαστικά με γιατρούς, αστυνομία κτλ. δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν έγιναν. Αυτό που κατάλαβα είναι  ότι η οικογένεια αποφάσισε να το κρατήσει μυστικό και να απομακρύνει οποιαδήποτε

Spoiler

υπαιτιότητα από το γιο, παρόλο που εκείνος ήξερε ότι τον βαραίνει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι γονείς δύσκολα θα του το συγχωρούσαν, ειδικά η μάνα

. Όσο για το γιο, ναι δεν ήταν ρεαλιστική αντίδραση, από τη μία το σοκ όμως κι από την άλλη ήξερε ότι ούτως ή άλλως δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κρύψει ή να δικαιολογήσει  σε συνδυασμό με το φόβο να φέρει ο ίδιος τα μαντάτα, τουλάχιστον έτσι το είδα.

 

[Borracho]

Ήταν κουλό τελείως ρε συ, δηλαδή τέτοιο γεγονός-κεραμίδα, θέλοντας και μη, το λες, φαίνεται. Ο σκηνοθέτης το προσπέρασε λες και δεν έτρεχε τίποτε, οπότε και εκεί έχασε την προσοχή μου.

 

[captain kal]

Fantastic Beasts And Where to Find Them, για το ποπκορν της βραδιάς σε άπλετο 5.1 (έλειπε σύζυγος και πεθερά!!!!), και "Admiral - Roaring Currents" για ιστορικές ανησυχίες. Από εκεί βλέπεις ότι η κόντρα Ιαπωνίας - Κορέας τραβάει πολλούς αιώνες πίσω!!

 

[kara]

Captain Marvel

Δε μου άρεσε. Πολλή πληροφορία, πολύ κλωτσομπουνίδι, πολλές plotholes. Ναι είναι σούπερ-δυνατή, οκ. Από ουσία τίποτα. Θα κάνω πως δεν το δα και θα περιμένω το Endgame.

 

[Tony Corvus]

https://www.youtube.com/watch?v=Scf8nIJCvs4

θα το καψουμε κυρ στεφανε!

 

[Borracho]

Φαίνεται και χαλαρό/'χαζοκωμωδία' με την καλή έννοια. Ταράτσα θα την κάμουμε.

 

[Hellion]

Motley Crue - The Dirt, στο Νέτφλιξ.

Νταξ... οκ. Καλή ήταν. Δηλαδή, την περίμενα πολύ χειρότερη. Απεικονίζει πολλά από τα σκηνικά ακριβώς όπως περιγράφεται ότι έγιναν στο βιβλίο, κάποια άλλα τα τροποποιεί ελαφρώς για να ταιριάξουν με την αφήγηση της ταινίας (πχ αλλάζουν τοποθεσίες όπου συνέβησαν γεγονότα, παραλείπουν κάποια άλλα και το κάνουν να φαίνεται σα να μην υπήρξε καθόλου χρονικό κενό ανάμεσα σε άλλα γεγονότα), αλλά το αποτέλεσμα είναι αρκετά αξιοπρεπές και ενδεικτικό του πόσο ρεμάλια ήταν όλοι τους.

Βέβαια δεν εστιάζει σχεδόν καθόλου στη μουσική τους παρά μόνο στο πώς ζούσαν ανάμεσα στη μουσική - κάτι το οποίο έμμεσα παραδέχονται και οι ίδιοι στο βιβλίο αλλά και σε ατάκες της ταινίας, ότι δηλαδή οι στίχοι τους δεν είναι και για νόμπελ λογοτεχνίας, οπότε απλά έδιναν μεγαλύτερο σόου απ'ότι οι άλλοι. Επίσης δεν εμβαθύνει σχεδόν καθόλου στις προσωπικές τραγωδίες των μελών, τη μία στιγμή ο άλλος παθαίνει OD και του άλλου πεθαίνει η κόρη του, και στην μεθεπόμενη σκηνή είναι όλοι μαζί και ροκάρουν, οκ. Αλλά υποθέτω πως με running time κάτω από το 2ωρο, δεν μπορείς και ιδιαίτερα να χωρέσεις όλο το βίο της μπάντας σε μια ταινία.

Τίμιο 7μιση στα 10 σε γενικές γραμμές. Μακάρι να τα πάει καλά και να φτιάξουν και "sequel" με τους ίδιους ηθοποιούς, μιας και η χρονική περίοδος από το 1995 ως τη διάλυση της μπάντας το 2015 δεν καλύπτεται σχεδόν καθόλου, και έχει αρκετό ζουμί επίσης.

 

[Borracho]

Έχω περιέργεια για το The Dirt. Δεν έχω κανά βίτσιο με το γκλαμ ή τους Κρου, αλλά γενικά μ'αρέσουν αυτές οι καγκουριές. Αν παλεύεται στα επίπεδα του Bohemian Rhapsody, θαρρώ θα είναι ΟΚ για χαλάρωση και άδειασμα εγκεφάλου.