Είχα ατελείωτες ώρες να σκοτώσω μέσα σε αεροπλάνα και λεωφορεία, οπότε έλιωσα στις ταινίες. Μια σύντομη αποτίμηση:
Bullet Train: Γρήγορο, γουστόζικο, ενίοτε σαχλούτσικο, μια μίξη Guy Ritchie και Tarantino με λίγο John Wick. Το ανεβάζει αρκετά το καστ και μερικές έξυπνες σκηνές.
6.5/10
Eternals: Το περίμενα ακόμα χειρότερο. Μου φάνηκε πιο ανώδυνο από Black Panther 2 και Thor Love & Thunder, χωρίς φυσικά να είναι καλό. Ωραία εφέ και μερικά εντυπωσιακά πλάνα.
5.5/10
Mank: Ήθελα να το αγαπήσω αλλά παραήταν πομπώδες και full of itself. Προσπαθεί να μιμηθεί κάπως το στυλ των ταινιών του Orson και της εποχής που πραγματεύεται αλλά του λείπει η σπίθα, η δημιουργικότητα, κάτι ρε παιδί μου που να μην μοιάζει εντελώς φτιαχτό και στημένο. Κρίμα για την ερμηνεία του Oldman.
6/10
Motherless Brooklyn: Συμπαθέστατο, παλιομοδίτικο noir με κάποιες σύγχρονες προβληματικές κι έναν Νόρτον σε μεγάλα κέφια. Νοσταλγικό πέρασμα κι από τον αγαπημένο Bruce Willis σε χαρακτηριστικό ρολάκι με σχεδόν meta αναφορά στο coolness του.
7.5/10
Blue Jay: Χαμηλών τόνων γλυκόπικρο φιλμάκι για δύο high-school sweethearts που ξανασυναντιούνται 22 χρόνια μετά και περνούν μια μέρα μαζί στην πόλη όπου έζησαν και ερωτεύτηκαν. Πολύ καλή χημεία και στο τέλος ομολογώ ότι μελαγχόλησα περισσότερο απ'ότι περίμενα. Well played, Duplass. Δείτε και το Paddleton του ίδιου.
7.5/10
See How They Run: Τσαχπινογαργαλιάρικο whodunnit με δυνατό καστ και γρήγορο ρυθμό. Όχι όσο ανατρεπτικό ή έξυπνο νομίζει ότι είναι, αλλά παραμένει ευχάριστο και το σημαντικότερο δεν πλατειάζει.
6,5/10
The Wolf of Wall Street: Κλασική Σκορτσέζικη γκανκστεροταινία με ήρωα ατσίδα χρηματιστή αντί για φιλόδοξο μαφιόζο. Υπάρχει ο αντιπαθητικός κολλητός/συνεργάτης που φέρνει μόνο προβλήματα, υπάρχει η μοιραία γυναίκα-τρόπαιο, τα ναρκωτικά, οι γκόμενες, ο ακραίος πλούτος, και φυσικά η άνοδος και η πτώση. Μεγαλούτσικο αλλά δεν βαρέθηκα. Δυνατές ερμηνείες απ'όλους.
7.5/10
Don't Look Up: Σαρκαστικό σχόλιο για τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση, τα fake news, τα social media, το εφήμερο της επικαιρότητας και τους πανίσχυρους μεγιστάνες της τεχνολογίας. Γενικώς έχει λίγο απ'όλα και κάπου χάνει το στόχο, οπότε το μήνυμα του βγαίνει λίγο συγκεχυμένο, ειδικά μετά το over-the-top φινάλε. Πασίγνωστοι ηθοποιοί σε όλα τα πόστα.
6.5/10
The Breakfast Club: Καιρό ήθελα να το δω, κυρίως από περιέργεια, επειδή υποτίθεται πως αποτέλεσε σύμβολο της γενιάς του. Δεν ξετρελάθηκα, έχει κάποιες καλές στιγμές αλλά νομίζω είναι προϊόν της εποχής του, χώρια που είναι αδύνατο να μην γελάσεις επειδή βγάζει μάτι πως όλοι είναι 30ρηδες που παίζουν τους 17ηδες.
6/10
Free Guy: Εφετζίδικη σαχλαμαρίτσα με τον Ryan Reynolds να κάνει τα δικά του. Προβλέψιμο και ρηχό, σατιρίζει κυρίως τα παιχνίδια τύπου Fortnite/GTA Online αλλά χωρίς να λέει και τίποτα το ουσιαστικό. Ο Reynolds, ο Waititi και οι υπόλοιποι δείχνουν να περνούν καλά, πάντως.
5/10
The Hateful Eight: Απολαυστική σπουδή χαρακτήρων από τον Tarantino, παίρνει μια σχετικά απλή ιστορία και την γεμίζει ένταση, βία, και ατελείωτους αλλά καλογραμμένους διαλόγους. Samuel Jackson, Tim Roth και Kurt Russell το απολαμβάνουν περισσότερο απ'όλους. Πέρασα υπέροχα, καιρός να δω επιτέλους και το Once Upon A Time In Hollywood.
8/10