Το Hurt Locker ήταν *εκπληκτικό* φίλμ, ακριβώς γιατί ήταν τόσο προσωπικό και ανθρώπινο, όπως και το Brothers που αναφέρθηκε. Η ανάλυσή τους θα μπορούσε να ταιριάξει σε κάθε άνθρωπο που έχει επιστρέψει από εμπόλεμη ζώνη (το πρωτότυπο Brothers εξάλλου, είναι Νορβηγικό φιλμ). Αντίθετα, το Zero Dark Thirty πραγματικά με ξενέρωσε απίστευτα. Τεχνικά και σημειολογικά ήταν αρτιότατο, αλλά η κολοσσιαία αμερικανική υποκρισία εκεί έδινε κι έπαιρνε. Φίλος ο Οσάμα όσο πολέμαγε τους Τσετσένους και τον χρηματοδοτούσαμε, Αντίχριστος μόλις χρειαστήκαμε αποδιοπομπαίο τράγο. Και το δράμα της -έξοχης γενικά- Jessica Chastain σε όλα αυτά, καθόλου δεν έπειθε.
Το Gran Torino είναι ταινία ζωής, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το μεγαλείο και την αλήθεια που χώρεσε εκεί μέσα ο Κλίνταρος.
Γενικά με τις Ρεπουμπλικάνικες βλακείες του κάπου το χάνει (μην ξεχνάμε πως δεν πρόκειται για κανένα τιτάνα του πνεύματος, ένας μορφονιός ήταν που έκανε καριέρα γιατί "έμοιαζε με καουμπόη", άλλο αν η περσόνα του Man With No Name αποδείχτηκε larger than life τελικά) αλλά είναι μόρτης γιατί ακόμα και στα 80 του συνεχίζει να δοκιμάζει, να πειραματίζεται, να γουστάρει και να αναδεικνύει σπουδαίες ανθρώπινες ιστορίες. Το Invictus ήταν ένα καλό παράδειγμα αυτού, όπως και το Letters from Iwo Jima. To trailer του American Sniper με έπιασε, ήταν φοβερή η αντίθεση που έδειχνε και πολύ ανθρώπινη.
Τώρα αν το τελικό αποτέλεσμα μας δικαιώσει, μένει να το δούμε. Την Παρασκευή έχει Birdman πάντως, υψηλές προσδοκίες!