Μερικές μπερδεμένες σκέψεις για το La La Land<br><br><span class="bbcode_spoiler">Είναι δύσκολο πράγμα η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Ξεκινάει γλυκά με προσμονή και με τη γοητεία της εξερεύνησης του αγνώστου. Ο πόθος να γνωρίσεις καινούργια πράγματα, να σε προκαλέσει ο απέναντι σε νέες περιπέτειες. Να σε βγάλει έξω από τα νερά σου. Κάθε στάδιο της σχέσης μπορεί να περιγραφεί ως μία εποχή. Ξεκινάς με την άνοιξη και όλη τη δροσιά της. Ακολουθεί το καλοκαίρι με την ωρίμανση και το ζεστασιά που υπάρχει μεταξύ του ζεύγους. Το φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια, τις συγκρούσεις, τον ανεξέλεκτο καιρό. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλά για να ωριμάσουν χρειάζεται να βιώσουν την απώλεια. Η αγάπη δεν είναι ο πόθος και η ίντριγκα της άνοιξης. Είναι η συνειδητή επιλογή να είσαι δίπλα στο ταίρι σου ανά πάσα στιγμή, ακόμη και όταν αυτό σε διώχνει, ακόμη και αν εσύ έσφαλλες αλλά δεν το κατάλαβες εγκαίρως. Να μυρίζεις τη βροχή και να ετοιμάζεσαι για έναν σκληρό χειμώνα. Αγάπη είναι να βλέπεις ότι δεν μπορείς ζήσεις χωρίς τον άλλον, αλλά προκειμένου να ανοίξει τα φτερά του είσαι διατεθειμένος να τον διώξεις μακρυά για να πετύχει αυτό που εσύ βλέπεις ότι μπορεί αλλά όχι απαραίτητα ο ίδιος. Γιατί να τον διώξεις? Διότι έχεις την πιο μικρή υπόνοια ότι μπορεί να λειτουργήσεις σαν άγκυρα και να μην μπορέσει να μπαρκάρει προς το πιο επιθυμητό του λιμάνι. Βλέπεις ότι εάν μείνετε σε αυτό που έχετε, θα φθαρείτε και οι δύο και τελικά θα μισήσετε ο ένας τον άλλον για τους λάθος λόγους. <br><br>Ο καιρός περνάει, οι μήνες γίνονται χρόνια. Αγάπη είναι να ξαναβλέπεις το ίδιο πρόσωπο, που δεν είναι ίδιο πλέον, και στις γραμμές του να αναγνωρίζεις μόνο τις καλές αναμνήσεις και τις εξιδανικευμένες στιγμές σαν τις γλυκές νότες του πιάνου που σου θυμίζουν τα ανοιξιάτικα πρωινά. Τα πράγματα που θα μπορούσες τελικά να κάνεις μαζί του παρότι δεν θεωρούσες τον εαυτό σου ικανό. Να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά το άτομο που σε καθόρισε όσο κανένα άλλο θα είναι για πάντα μακρυά σου, αλλά ταυτόχρονα πάντα κοντά σου. Κάθε στιγμή που βιώνεις ξέρεις ότι αυτό το πρόσωπο είναι δίπλα σου, γιατί σου έδωσε ένα κομμμάτι του εαυτού του ώστε να φτάσεις εκεί που έφτασες. Αυτή η αγάπη σε πνίγει και δεν μπορείς να αντέξεις να είσαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί του. Όχι, επειδή ζηλεύεις, αλλά επειδή τυραννιέσαι από τις επιλογές και τις συγκυρίες που σας έφεραν να μην μπορείτε να ξαναείστε μαζί. Του χρωστάς ένα βλέμμα όπως φεύγεις γιατί πάντα θα είναι το κομμάτι της ψυχής σου μαζί του. Του χρωστάς ένα νεύμα όπως σηκώνεις τα μάτια από το αποκούμπι των αναμνήσεων για να πεις «θα σε αγαπώ για πάντα». Δεν χρειάζονται περισσότερα.<br><br>Σε ευχαριστώ La La Land.</span><br><br>