Προτάσεις για ταινία

[Borracho]

Spoiler

Δηλαδή οι υστερίες της πρωταγωνίστριας στο Midsommar, ή η ευκολία με την οποία παρέδωσε το γκόμενο για ψήσιμο στους χίπηδες επειδή την απάτησε σε έπεισε περισσότερο;

Στάνταρ όμως. Υγιέστατη και πλήρως αναμενόμενη γυναικεία συμπεριφορά. Και λίγα του έκανε.

Το Hereditary παραδόξως το είδα όλο, κόντρα στα υγιή ένστικτα πνευματικής αυτοσυντήρησής μου.

Spoiler

Πάνε και πολλά χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι στις πρώτες σκηνές με το ατύχημα, μου είχε δημιουργηθεί τεράστια απορία σε φάση 'Καλά, δε βλέπουν ότι...' ή 'Γιατί δεν μιλάνε σε Χ, Υ'. Νομίζω η όποια εξήγηση ήρθε αργότερα, δεν έπειθε καθόλου. Γενικά με ξενέρωσε, ίσως γιατί είχα διαβάσει διθυράμβους και βρέθηκα τελικά αντιμέτωπος με μια ιδιαίτερα φλύαρη μετριότητα.

 

[Tony Corvus]

Ωραία τα "X" και "Pearl" του Ti West.
Τσιμπά το American Dream και του δίνει ένα ωραίο αιματοβαμμένο twist.
Τίμια 7αρακια.


@Admiral
Θα σου έλεγα να τα αφήσεις αυτά και να κάτσεις να δεις το εκπληκτικό remake του Wicker Man. Κάνε στην άκρη το review bombing που έφαγε στο IMDB και απόλαυσε μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες (δίνει ρέστα ο Νικολας Κεητζ) και ένα από τα καλύτερα φινάλε στην ιστορία του σινεμά.

 

[Admiral]

Ωραία τα "X" και "Pearl" του Ti West.
Τσιμπά το American Dream και του δίνει ένα ωραίο αιματοβαμμένο twist.
Τίμια 7αρακια.


@Admiral
Θα σου έλεγα να τα αφήσεις αυτά και να κάτσεις να δεις το εκπληκτικό remake του Wicker Man. Κάνε στην άκρη το review bombing που έφαγε στο IMDB και απόλαυσε μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες (δίνει ρέστα ο Νικολας Κεητζ) και ένα από τα καλύτερα φινάλε στην ιστορία του σινεμά.

Το έχω δει ήδη αυτό!

 

[maladroid]

Nimona: Τίμιο, "μοντέρνο" animation του Netflix που βασίζεται σε κόμιξ. Ενδιαφέρον setting που ανατρέπει/σχολιάζει τις συμβάσεις των περιπετειών φαντασίας και ηρωισμού με αρκετά εύστοχο τρόπο και πολύ καλές ερμηνείες, ειδικά από τη Chloë Grace Moretz
στον ομώνυμο ρόλο. Η ταινία σε ένα ευρύτερο πλαίσιο λειτουργεί ως αλληγορία για την αποδοχή του διαφορετικού και την αμφισβήτηση του status quo, και σε πιο συγκεκριμένο/συγκεκαλυμμένο για τις προκλήσεις της φυλομετάβασης και της αποδοχής του εαυτού σου. Θα πείτε τι πιο σύνηθες από animation του 2023 και δη του Νέτφλιξ να έχει τέτοιο προσανατολισμό, αλλά προσωπικά η ταινία μου φάνηκε διασκεδαστική και όσο πρέπει συγκινητική χωρίς να κουνάει διαρκώς το δάχτυλο ή να εκβιάζει καταστάσεις (έχει, φυσικά, 1-2 σκηνές που είναι πιο on the nose, που λένε).
Καλύτερη από τις πρόσφατες των Disney/Pixar, αν και ο πήχης βρίσκεται πλέον σχετικά χαμηλά.
7/10

Once upon a time... in Hollywood: Δύσκολο να βαρεθείς σε ταινία του Tarantino, ωστόσο έφτασα κοντά σε κάποια σημεία. Γενικά μοιάζει σαν μια ταινία που "χρώσταγε" στον εαυτό του, αλλά δεν πολυέχει λόγο ύπαρξης. Pitt και Di Caprio κάνουν το καθήκον τους, η Margot Robbie φαντάζει ελαφρώς διακοσμητική (ως χαρακτήρας) και τα ξεχωριστά υπο-stories της ταινίας είναι κάπως ασύνδετα. Ωραίο αν και όχι τρομερά πρωτότυπο soundtrack (για τα δεδομένο του QT) σε ένα προσεγμένο αλλά τελικά ψιλοανούσιο φιλμ-love letter προς το παλιό Χόλυγουντ. Θα μου μείνουν, πάντως, κάποιες σκηνές, όπως η μονομαχία με τον Bruce Lee, η Robbie που πηγαίνει σινεμά να δει τον εαυτό της, και το τελικό ντου των χίπιδων στο mansion.
7/10

[EDIT] The Gray Man: Άνευρη μίξη Bourne, John Wick και James Bond με εκρήξεις και stunts εκατομμυρίων δολαρίων και σενάριο με το budget της She-Hulk. Ryan Gosling και Captain Douche κυνηγιούνται κυριολεκτικά σε όλο τον πλανήτη ανατινάζοντας τρένα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, και ιστορικά μνημεία ώστε να (μη) τη βγάλει καθαρή ένας υψηλόβαθμος λακαμάς της CIA. Παίζει και η πάντα γοητευτική Ana De Armas, για να μην μας πουν τοξικούς και σεξιστές, παρότι κατά τα άλλα η ταινία στάζει ματσό κοκορομαχία energy. Ομολογουμένως τα setpieces, το cinematography, και κάποιες σκηνές μάχης είναι αρκετά εντυπωσιακές, αλλά από περιεχόμενο και πρωτοτυπία άστο καλύτερα.
4/10

 

[Chosen Undead]

The Deep House (2023): Από τα κορυφαία supernatural horror movies των τελευταίων ετών κατά τη γνώμη μου. Εξαιρετική ιδέα σεναρίου, άψογα εκτελεσμένη. Σε κρατάει σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. Μακάρι να δούμε videogame με τέτοια υπόθεση!
9/10

The Black Demon (2023): Eνω η ταινία ξεκίνησε πολύ καλά και φαινόταν πολλά υποσχόμενη, εν τέλει η συνέχεια του ήταν φουλ απογοητευτική κάνοντας με να βαριέμαι από τη μέση και πέρα. Κρίμα...
3/10

The Reef: Stalked (2022): Πραγματικά όχι άλλο κάρβουνο. Εχει κουράσει να βλέπουμε ξανά και ξανά την ίδια χαζή υπόθεση με καρχαρία
3/10

Τhe Abyss (1989): Αν και πράγματι η ταινία ήταν πάρα πολύ μπροστά από την εποχή της, θεωρώ πως η διάρκεια της ήταν αναίτια μεγάλη και έχασα το ενδιαφέρον μου γι'αυτή από ένα σημείο και έπειτα. Χρειάζεται επειγόντως remake πιο μαζεμένο!
4/10

Sanctum (2011): Το τελευταίο part της ταινίας με ξενέρωσε τελείως. Κρίμα γιατί ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ιδεά στην οποία χτίστηκε η ταινία.
5/10

 

[Borracho]

@maladroid Όσο γερνάς, τόσο περισσότερο συμφωνούμε, σε καλό δρόμο είσαι

Ακριβώς το ίδιο πράγμα με το Once Upon A Time...λίαν ευχάριστος τζερτζελές, αλλά ξεκάθαρο όργιο ναρκισσισμού από πλευράς Ταραντίνο. Ωραία πέρναγες αλλά και να μην το 'βλεπες ποτέ, δεν έχανες τίποτε. Αντίστοιχη φάση είναι και το Babylon. Ωραίοι ηθοποιοί, δυνατές ερμηνείες, αλλά εν τέλει φλύαρο και ανούσιο αν δεν ήσουν σουπερστάρ το 1922 και δεν πεθύμησες τα μωράκια της νιότης σου.

Απορώ πώς έκατσες να δεις Gray Man. Μέχρι και το τρέηλερ έφερνε χασμουρητό. Εδώ που τα λέμε και από το John Wick 4, περίπου είκοσι λεπτά άντεξα, να τελειώσει η πρώτη πίστα με τους Γιαπωνέζους. Ήταν σα να βλέπω ένα ανούσιο video-game με ενεργοποιημένο God Mode. Καμιά ανησυχία για την έκβαση των πραγμάτων. Αντίθετα, το Nobody το βρήκα φανταστικό, γιατί εκπλήρωνε τη φαντασίωση του μικροαστού μπαμπακούλη στο έπακρο με τρόπο πειστικό -μετά το τρίτο ουισκάκι πάντοτε.

 

[erevos]

The Flash: Είχε τις καλές του στιγμές, είχε τις κακές, μέτριο γενικά. Ταινία που είναι λες και δημιουργήθηκε για να εξηγήσει το reboot στην DC και του recasting του Superman, ειδικά στο τελευταίο 20λεπτο. To multiverse έχει αρχίσει να κουράζει πλέον. Επίσης, έλεος πια με τα χάλια CGI στις ταινίες της DC.

 

[Adhan]

 

[Borracho]

Λοιπόν, ξέκλεψα χρόνο και είδα το Tar.

Υποπτεύομαι πέρασε και δεν ακούμπησε το ευρύ κοινό, καθώς το trailer προϊδεάζει για βαρύ κι ασήκωτο ψυχολογικό θρίλερ, με το ταλέντο της Κέητ Μπλάνσετ ως κράχτη αλλά χιλιοπαιγμένη ιστορία. Το ίδιο το φιλμ διέψευσε τις χαμηλές προσδοκίες μου πανηγυρικά.

Ευφυέστατη γραφή και σκηνοθεσία, η λατρεμένη Blanchett δίνει ρεσιτάλ υποδυόμενη ουσιαστικά αντρικό ρόλο, αλύπητο χώσιμο στη δικτατορία των πολιτικώς ορθών ηλιθίων και βέβαια μια πολύ δυνατή υπενθύμιση πως η κατηφορά ξεκινά όταν πιστέψεις την παραμύθα σου. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που φαίνεται από το trailer.

Οι σινεφίλ κουλτουροφασαίοι του σάη θα το χαρούν πιστεύω.

 

[Borracho]

Πολύ γουστάρω την εργολαβία Μπράνα στον κλασσικό κατάλογο της Αγκάθα Κρίστι. Ο ορισμός του ποιοτικού ποπκόρν. Περνά ευχάριστα η ώρα και έχεις τον ορισμό του σωστού ψυχαγωγικού σινεμά. Μαθαίνεις και τίποτε.

ΑΚΟΥΣ ΑΛΕΞΟΥΚΟ-ΜΑΡΒΕΛΟΥΚΟ;

 

[maladroid]

Ε όχι και ποιοτικό. Έχει σακατέψει το έργο της Κρίστι με υπεργκλοσαρισμένη αισθητική και ανούσιο star power, αδύναμους διαλόγους/πλοκή, και φτηνιάρικη σκηνοθεσία (το Death on the Nile είχε χειρότερο green screen κι από τα βιντεοκλίπ με τα Ζουζούνια). Δεν πιάνω καν τον κεντρικό χαρακτήρα που υποδύεται ο ίδιος με εντελώς αμφιλεγόμενα αποτελέσματα και χωρίς την χαρακτηριστική φινέτσα παλιότερων εκδοχών.

Ωστόσο, το trailer του Haunting in Venice φαίνεται ένα τσακ καλύτερο από τα προηγούμενα, ίσως κι επειδή δεν έχει τύχει να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο.

 

[Borracho]

Να, είδες; Τα ψειρίζεις. Περιμένεις Βρεττανίλα δεκαετίας '70. Όχι μάτια μου.

Όλη η φάση με αυτά τα ρημέηκς είναι πως απευθύνονται σε σαραντάρηδες που ίσως, κάποτε, διάβασαν τα άπαντα της Κρίστι σε καλοκαιρινές διακοπές και δεν θυμούνται πια σχεδόν τίποτε. Σελέμπριτιζ έχει, μαναράκια έχει, ωραία κοστούμια, κοσμοπολίτικα περιβάλλοντα να θυμηθώμεν τότες που η αριστοκρατία κρατούσε γερά και επίναμε ένα ταπεινό βιενουά με σοκολάτα στου Ζερμπώ, τί άλλο θες δηλαδή;

 

[maladroid]

Ως 40ρης που διάβαζα βιβλία της Κρίστι στο Λύκειο, σίγουρα δεν με συγκίνησε στο ελάχιστο η εκδοχή του Μπράνα. Τα Knives Out (ιδίως το πρώτο) έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά στον εκμοντερνισμό της φόρμουλας χρησιμοποιώντας ακριβώς τα συστατικά που αναφέρεις.

Επίσης, 70ς Βρετανίλα ποιο είναι; Το -κατά τη γνώμη μου σεμιναριακού επιπέδου- Poirot που παίχτηκε *μπαίνει imdb* μεταξύ 1989-2014; Πού είναι επιτέλους ο Admiral να σου φέρει τα χάπια για την άνοια.

 

[Adhan]

χωρίς την χαρακτηριστική φινέτσα παλιότερων εκδοχών

Εντάξει χαίρω πολύ ρε συ, αν το συγκρίνεις με Σάτσετ.
Εγώ είμαι με το Στέφανο, σε γενικές γραμμές ακολουθούν τις αντίστοιχες ιστορίες τους και φυσικά δε λείπουν οι εξόφθαλμες παρατυπίες (φουλ γυναικείο κρου αχθοφόρων, θα έκανε τους έγχρωμους φερετροκουβαλητές του γνωστού γκιφ που χορεύουν, να έχουν λυθεί στα γέλια), αλλά πρόκειται για σύγχρονα remake που αρπάζεις το ποπ κορν και αράζεις για να χαρείς mainstream μυστήριο. It's that simple.
Σε λίγο θα μου πεις ότι πέρασες άσχημα με το Τάουνι Τζούνιο στα Σέρλοκ επειδή την είδε Μαξ Πέην της συλλογιστικής .

Αν θες να δεις κάτι πιο "accurate", ορίστε:

Und dann gab es keines mehr (TV Mini Series 2015) ⭐ 7.8 | Crime, Drama, Mystery

57m | 12

www.imdb.com

 

[maladroid]

Το συγκρίνω με όλες τις εκδοχές που προηγήθηκαν (και φυσικά την original στο χαρτί). Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο -χλιαρός- εκμοντερνισμός που επιχειρεί ο Μπράνα, αλλά το πόσο άτεχνα το έκανε.

Ντάουνι Τζούνιορ και Κούμπερμπατς μια χαρά τους βρήκα (ως και τα μισά της τρίτης σεζόν έστω), διότι αυτό που επιχείρησαν το έκαναν πετυχημένα, όχι άρπα-κόλλα, όπως ο κατά τα άλλα συμπαθής Μπράνα.

 

[Adhan]

 

[Admiral]

Barbie και Oppenheimer (ειδικά η Barbie) πάνε πάρα πολύ καλά στο box office, οπότε οι film bros που έλεγαν ότι η Marvel "σκότωσε το σινεμά" διαψεύστηκαν για άλλη μια φορά. Ποιος επιβεβαιώθηκε; Εγώ φυσικά, πάλι. Εγώ που έλεγα ότι το πρόβλημα δεν είναι η Marvel, το πρόβλημα είναι οι υπερήλικες μπορατσισμένοι σκηνοθέτες που δεν ακολούθησαν την εξέλιξη των πραγμάτων και νομίζουν ότι είμαστε ακόμα στο 1970. Σύγχρονοι σκηνοθέτες όπως οι Greta Gerwig και Christopher Nolan κατάφεραν να προσελκύσουν το ευρύ κοινό στις ταινίες τους οπότε οι δικαιολογίες για τους σκορτσέζηδες τελείωσαν.

 

[Borracho]

Όλο και πιο Σρεδερικά τα ποστ του Αλεξούκου, γουστάρω.

Πανηγυρικό άκυρο στο Μαρβέλυκθο της καρδιάς μας, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ και ο λόγος είναι προφανής :

-Ο Νόλαν μαζί με τον Ταραντίνο και τον Κάμερον, είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες ευρείας απήχησης των οποίων τα φιλμ σχολιάζονται τόσο πολύ, που οι προβολές καταλήγουν γεγονότα ποπ κουλτούρας από μόνα τους. Είναι στην κορυφή της καριέρας του ο Μέρφι τώρα, το θέμα είναι απίστευτα πιασάρικο και εναρμονισμένο με τον εφιάλτη της εποχής μας, προφανώς θα κάνει μεγάλο μπαμ (χοχοχό) το Οπενχάιμερ.

-Τη Μπάρμπι θα πάει να τη δει ο κάθε άσχετος, μόνο και μόνο γιατί ακούγεται τόσο γελοίο και σουρεάλ να κάνεις ένα φιλμ με ενηλίκους για τη Μπάρμπι, φυσικά και θα κάνει ταμείο.

Να σημειώσουμε πως και τα δύο είναι φρέσκες ιδέες και όχι χιλιοπαιγμένα και βασανισμένα σήκουελς υπέργηρων σταρ περασμένων δεκαετιών. Είναι και καλοκαιράκι και είναι λάσκα ο κόσμος -λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα- περπατάνε εμπορικά.

 

[Admiral]

Και τα δύο γνώρισαν επιτυχία γιατί έχουν ζωντάνια και ένταση. Αντίθετα οι πατάτες που ρίχνουν στις αίθουσες οι Σκορτσέζηδες και οι Σπιλμπέργκηδες είναι πλαδαρές, πεσμένες, άνευρες, μαλθακές, ψόφιες. Θυμίζουν δηλαδή ένα μέρος του σώματός τους που έχει πιάσει αράχνες εδώ και δεκαετίες.

Υ.Γ. Ο Ταραντίνο είναι ο επόμενος που οδεύει ολοταχώς για flopping στο box office. Η εμμονή του με το παλιό χόλιγουντ έχει κουράσει.

 

[Dim Gian Bot]