Το παιχνίδι στάζει μουχλιασμένη και σαπρή ατμόσφαιρα από παντού. Αληθινή εξομοίωση εφιάλτη. Ενδεικτικά αναφέρω πως το Soma μετά από δυο ώρες πραγματικά το είχα βαρεθεί, αισθανόμουν πως είχα ξαναπαίξει το παιχνίδι και καθόλου δεν ένιωθα τον εφιάλτη να με ζώνει. Αυτές τις δυο ώρες τις έπαιξα μάλιστα τμηματικά μέσα σε αρκετούς μήνες, σταματώντας και ξαναξεκινώντας πολλές φορές, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως "αξίζει" και να "παίξω κι άλλο μήπως με πιάσει".<br><br>Ε λοιπόν, το RE7 είναι ακριβώς το αντίθετο αυτού. Από το πρώτο δευτερόλεπτο με υπέβαλλε και όταν σήκωσα κεφάλι, είχε περάσει τρίωρο. Κυριολεκτικά, δεν ήθελα να σταματήσω να παίζω. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδό του πραγματικού τρόμου. Δανείζεται έξοχα στοιχεία από Amnesia : The Dark Descent και τα μπολιάζει με αρκετά καντάρια Texas Chainsaw Massacre και The Hills Have Eyes σαπίλας, μην ξεχνώντας και την αίσθηση του χιούμορ του. Γίνεσαι ο Ethan στην διάρκειά του και ανυπομονώ να δω που θα με πάει μετά...<br><br>ΥΓ Σρέντερ από πουνιές, τίποτε, ελάχιστα πράγματα, οπότε ίσως να μην είναι το παιχνίδι για σένα...να φανταστείς, έχει ολόκληρα σκέλη που αναγκάζεσαι να κρύβεσαι και να σέρνεσαι σαν γυμνοσάλιαγκας, ούτε δυο φυσίγγια για την καραμπίνα σου δεν έχεις, γελοία πράγματα.