Eγώ πάλι το βαριέμαι εύκολα το Tάιτακεστ. Με αρέσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει σε εκείνη τη καλύβα, όπως ο τυπάς στο άρθρο που έβαλε ο Μπρούσης, και με αρέσει να πειραματίζομαι με συνδιασμούς κλάσεων (Χάντερ+Τανκ=Γουόρντε με αρέσει πολύ, πίλουμ+βαριά πανοπλία) αλλά αφού το τερμάτισα μια φορά μαζί με το εξπάσιο δεν με σκώνεται να το ξαναπαίξω. Ενώ το διάμπλο 2 το έχω παίξει άπειρες φορές και το παίζω ακόμα και σήμερα. Καλά σήμερα όχι, ίσως το βραδάκι, αλλά χτες το έπαιξα καμια ώρα.
Βασικά ενώ πριν από 10 χρόνια τα άξιοερπιτζί ήταν το αγαπημένο μου είδος (Και εννοώ τα διαμπλοειδή με ποντίκι, όχι τα "από πίσω η κάμερα" τύπου Δυο Κόσμοι) πλέον τα βαριέμαι. Θέλω να έχει μπλαμπλά το πράμα σα τα γκόθικ, θέλω να έχει και σφαξίδι καλό (σαν το Δυο Κόσμοι Δυο) αλλά όχι εις βάρος του μπλαμπλά και του κουέστ και της περιπέτειας. Επίσης ενώ σπαζόμανε με τις μάχες με γύρους, για αυτό και ποτέ δεν έπαιξα το Ναό του Κακού Στοιχείου, πλέον άρχισαν να με τραβάνε.
Αλλά γενικά μιλώντας καθαρά για άξιορπιτζιά (με ποντίκι) δε θεωρώ ότι το το Τάιτακεστ είναι το καλύτερο. Θα διάλεγα διάμπλο για πιο έτσι λίγο χιπστεράδες πάλιουρες και για πιο νέους ή (για πιο νέους) Μονοπάτι του Εξόριστου, που είναι νταρκ και γκοθ φάση, ή το Τορτσλάιτ, που με τα μοντάκια γίνεται χαβαλετζίδικο, απλά για να παίξεις μούλτικούλτι πρέπει να έχουν όλοι τα ίδια, ή να το παίξουν μανίσιο.
A, και για να τελειώνουμε, το Διβίνιτι 1 γαμάει. Δε με άρεσε πολύ, γιατί όπως είπαμε παρόλο που είναι κανονικότατο ερπιτζί και όχι άξιο, έχει αυτή την από πάνω κάμερα και το κλίκικλίκι και έχει και το ότι ο τσαρ γίνεται ίμπας και μαθαίνει τα πάντα άρα είναι εύκολο να ξεφύγεις από το κλας που θα ήθελες. Εγώ κάτι τέτοια δε τα γουστάρω. Και το έκανα ρεητζανιστά όταν ένα κωλόπαιδο με κέιδωσε στο κάστρο του για να βρω το γατί του. Κακομαθημένο!