Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα τελειώνοντας το Steel Assault. Τα trailer και το demo προϊδέαζαν για πολύ εντυπωσιακά σκηνικά, φοβερή δράση και γενικά έναν RAD τίτλο, που στάλθηκε από το παρελθόν με χρονομηχανή για να μας ξετρελάνει. Όχι ότι δεν ισχύουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα προηγούμενα αλλά ένα παιχνίδι για να μείνει πραγματικά αξέχαστο χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ας δούμε λοιπόν περί τίνος πρόκειται.
Αναμενόμενα, η ιστορία παίζει το ρόλο της γαρνιτούρας στο Steel Assault (και ποιος τη χρειάζεται άλλωστε σε παιχνίδια αυτής της κατηγορίας). Ο ήρωας μας, Taro Takahashi, αναζητά εκδίκηση απέναντι στον άνθρωπο που τον έβλαψε κατά το παρελθόν και μετέτρεψε τον κόσμο σε μετα-αποκαλυπτική ερημιά. Εμπόδια στο δρόμο του προς την πολυπόθητη εκδίκηση, θα σταθούν διάφοροι υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι από το στρατό του δικτάτορα, που αποτελούν και τα αφεντικά του παιχνιδιού. Είναι αρκετά χαρακτηριστικό ότι το ζουμί της ιστορίας δίνεται μέσα από μία...
"Πρέπει να θυμίσουμε στους εργαζόμενους ότι είναι τυχεροί που δουλεύουν"
