<blockquote>Αν ο λαός δεν θέλει να παλέψει (ξύλινη λέξη το ξέρω) συλλογικά </blockquote><br><br>Που λες, προ ολίγων ημερών με γράψανε σ' έναν δρόμο πίσω απ' το μέγαρο μουσικής, κάθετο στην Μιχαλακοπούλου. Όταν πήγα να πάρω τ' αυτοκίνητο κι αντίκρισα την κλήση έριξα τα μπινελίκια μου, οπότε μ' άκουσε μια κοπέλα που την είχαν επίσης γράψει. Με πλησίασε και μου είπε να πάμε μαζί στο κτίριο της δημοτικής αστυνομίας για να διαμαρτυρηθούμε, μια και υπήρχαν επιχειρήματα από μεριάς μας, αναφορικά με τη σήμανση στο σημείο όπου μας βεβαιώθηκε παράβαση. Πήγαμε, αλλά η ώρα ήταν 15:30, ενώ ενστάσεις μπορούσαν να υποβληθούν μέχρι 14:30. Επειδή η κοπέλα έχει άρρωστη αδελφή, με παρακάλεσε να προσαρμοστώ στο δικό της πρόγραμμα, ώστε να πηγαίναμε μαζί και την επομένη ημέρα. Το έκανα. <br><br>Όταν πήγαμε, οι δημοτικοί αστυνόμοι μας εξήγησαν το "λάθος" που είχαμε κάνει αναφορικά με το πώς είχαμε αντιληφθεί τη σημασία της ταμπέλας και της διαγράμμισης στον δρόμο. Κάπου εκεί λοιπόν κι αφού φαινόταν ότι η υπόθεση ήταν τελειωμένη και δε θα μας έσβηναν τις κλήσεις, την άκουσα, με τα ίδια μου τ' αυτιά, να τους λέει, δείχνοντάς με: "Ναι, αλλά ο κύριος ήταν και πεντε αυτοκίνητα πίσω μου και πιο κοντά στην πινακίδα απαγόρευσης".<br><br>Πάμε πάλι λοιπόν τώρα<br><br><blockquote>Αν ο λαός δεν θέλει να παλέψει (ξύλινη λέξη το ξέρω) συλλογικά </blockquote><br><br>Όχι φίλε, δυστυχώς θα σου το χαλάσω, αλλά ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ μερίδα του ελληνικού λαού δε γνωρίζει την έννοια της συλλογικότητας κι εξακολουθεί να κοιτά ΜΟΝΟ την πάρτη του το συμφέρον του και την καλοπέρασή του. Κι ο διπλανός του πολύ απλά να πάει να πνιγεί. ΓΙ' ΑΥΤΟ ακριβώς θα έχουμε μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος και θα εξακολουθούμε να κατηγορούμε τον κάθε Γιούνκερ, την κάθε Μέρκελ και τον κάθε Σόιμπλε. Γιατί ΑΚΟΜΑ δεν έχουμε αποφασίσει να βρούμε τι μας ενώνει, αλλά με περισσή ευκολία θυμόμαστε, ή ανακαλύπτουμε, τι μας χωρίζει. Περαστικά μας.<br><br>Υπερβολικό το παράδειγμα και η ερμηνεία του; Ναι, υπερβολικά. Αλλά δείχνουν ότι αυτή η νοσηρή νοοτροπία του "ναι, αλλά εγώ, ενώ ο άλλος...." δεν έχει βγει μέσα από πολλούς, ακόμη και μετά από έξι ολόκληρα χρόνια κρίσης, μνημονίων, διεθνούς ξεφτίλας και ρεζιλικιού. Ο δρόμος είναι πολύ μακρύς ακόμη μέχρι να υπάρξει έστω και υποψία ότι ίσως θελήσουμε να νοικοκυρευτούμε και να ν' αφήσουμε πίσω κάποιες έστω απ' τις νοοτροπίες που μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε.