Μόλις τελείωσα το Agony (unrated) και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Το γεγονός ότι βρίσκεσαι στην κόλαση σου προκαλεί από μόνο του δέος, πόσο μάλλον περισσότερο που στο περιβάλλον έχει γίνει καταπληκτική δουλειά. Οι φωνές των κολασμένων τρυπάνε τα αυτιά μας και το αίμα ρέει σε ποτάμια τριγύρω. Ο ζόφος μοιάζει να θέλει να μας καταβροχθίσει σε κάθε μας βήμα, αλλά πιο πιθανό είναι να το κάνει κάποιο από τα δαιμονικά βδελύγματα που κυκλοφορούν γύρω μας.
Και κάπου εδώ σταματάνε τα ωραία και αρχίζει να χωλαίνει το πράγμα. Η ιστορία ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά λόγο του setting, υποφέρει από την κλασική ασθένεια αρκετών horror, που για να μάθεις περισσότερα για αυτή, πρέπει να μαζέψεις collectibles. Πολλά collectibles…. Χωρίς υπερβολές σε πολλά σημεία τα μαζεύεις δύο δύο από κάτω. Από κολασμένος καταλήγεις treasure hunter. Φυσικά μπορεί κάποιος να τα αγνοήσει και να πάει μόνο στο story, που όπως είπαμε τα χρειάζεται για να το καταλάβει πλήρως. Φαύλος κύκλος δήλαδή.
Ακόμα όμως και να αποφασίσει να τα αγνοήσει κανείς, οι developers καταφέραν και κάνουν το gameplay βαρετό. Ναι!! Βρίσκεσαι στην κόλαση και βαριέσαι. achievement granted. Περισσότερη ώρα μου έπαιρνε να βρω τον δρόμο μου μέσα στους λαβυρινθώδες διαδρόμους, παρά να προσπαθώ να αποφύγω τα πλάσματα της κόλασης που θέλαν το κεφάλι μου. Αυτό δεν θα ήταν από μόνο του κακό, μιας και πάντα μου αρέσει η εξερεύνηση στα παιχνίδια, αλλά εδώ δυστυχώς έχει υλοποιηθεί με αρκετά κουραστικό και ανούσιο τρόπο. Καμία σχέση με Amnesia στην κόλαση ή έστω κάτι κοντά, όπως θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει. Τα διάφορα διαβολοσπέρματα που μας κυνηγάνε, είναι σχετικά ακίνδυνα, εκτός από ένα που έτσι και μας γραπώσει είναι instadeath. Όλα τα υπόλοιπα, απλώς κόβουν λίγο hp, μόνο και μόνο για να μας ενοχλούν στο να εξερευνήσουμε με την ησυχία μας. Ο πιο θανατηφόρος εχθρός, καταλλήγει να είναι το collιsion detector του παιχνιδιού που μπορεί στο ξεκάρφωτο όταν περνάμε κάποια γέφυρα να μας στείλει στα τάρταρα, ή να μας σκαλώσει κάπου που δεν έπρεπε ενώ στο κατόπι μας είναι καμιά δαιμόνισσα. Παράλληλα δυσχεραίνει πολύ την προσπάθειά μας να βρούμε τον δρόμο μας, μιας και πολλές φορές μας αποκλείει την πρόσβαση από σημεία όπου ξεκάθαρα υπάρχει κενό, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν πρέπει να πάμε από άλλο δρόμο ή εμείς δεν κάνουμε κάτι καλά
Όμως υπάρχει ελπίδα. Μετά τους τίτλους τέλους ήμουν αρκετά μαζοχιστής να δοκιμάσω το Succubus mode, που προστέθηκε σχετικά πρόσφατα στο παιχνίδι, όπου όπως καταλάβατε, αυτή τη φορά αντί για κολασμένο ελέγχετε μία succubus. Διάολε! Αν και περνάτε περίπου από τα ίδια μέρη που περάσατε στο main story, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Από τη στιγμή που αντί για τον καρπαζοεισπράχτορα, είχα μια πολεμική μηχανή, με έκανε να απολαύσω περισσοτερο το παιχνίδι, έχοντας σαν μοναδικό μου εχθρό τους μηχανισμούς του. Πραγματικά τίποτα δεν γλυτώνει από τα νύχια της, είτε κολασμένοι είτε θεόρατοι δαίμονες, αφήνοντας μου αυτή τη φορά την δυνατότητα να εξερευνώ με την ησυχία μου την κόλαση. Μπορεί να μην είχα την αίσθηση του τρόμου που θα είχε το θύμα, αλλά την απόλαυσα πολύ περισσότερο σαν θύτης. οι 4 περίπου ώρες σαν succubus, έναντι των 12 του main story με έκαναν τελικά να θέλω να δω το sequel του παιχνιδιού, όταν με το καλό κυκλοφορήσει.