- Joined
- Dec 1, 2012
- Messages
- 7,418
Έχει γίνει κουβέντα στο Single Player RPGs, αλλά το παιχνίδι αξίζει δικό του thread για να λέμε τις ιστορίες μας.
Βασικά, ανοίγω thread για να μοιραστώ το rage μου με συναδέλφους κυνηγούς τεράτων.
Ξεκινάω σα καλός noob, σφάζω μερικά τερατάκια, λεβελάρω, επενδύω στο ranged combat, ανακαλύπτω πως νωρίς νωρίς στο παιχνίδι βρίσκεις ένα γαμάτο σπαθί που ευνοεί φυσικά το melee combat. Δε βαριέσαι, για σπάσιμο και γω φορτώνω το Excalibur στην πιστή μου ghost (πλέον wraith) companion, κι ας ξέρω πως θα μετεμψυχωθώ σε κατσαρίδα που τόλμησα να δώσω το σπαθί ενός ήρωα δύο stand alone games σε χέρια θηλυκού.
Προχωράω και βαράω, μαθαίνω σιγά-σιγά να χρησιμοποιώ skills, traps, auras, rage και δε συμμαζεύεται, ξαπλώνω κάποια στιγμή χάμο και ένα scarecrow που την είδε μινι-boss, και λέω καλά πάμε, αντε ας ασχοληθώ λίγο και με το main quest.
Βρίσκω το wolf's den, και με τεράστια έκπληξη διαπιστώνω πως μέσα κρύβονται οι λυκάνθρωποι που κυνηγάω. Who would have thought.
Μπουκάρω με berserk rage, τα κάνω όλα γης μαδιάμ, και να σου ο αρχηγός, που είναι μεγάλος, δυνατός, γρήγορος, και μπορεί να κάνει και summon καμία 10αρία από τα τσιράκια του κάθε τρεις και λίγο.
How do you kill a beast like that?
We call it tactics, son.
Και η αγαπημένη μου τακτική είναι η πατροπαράδοτη: τρέχω γύρω-γύρω σαν κότα όσο τα γαμιστερά μου skills είναι σε cooldown, και μετά τα ρίχνω όλα στην κεφάλα του. Αν δεν έχει health regen, sooner or latter o γαμώ-και-δέρνω θα πέσει σαν παραγινομένο σταφύλι.
Έτσι κι έγινε... μόνο με το που έπεσε ο αρχηγός, άρχισε κατευθείαν να παίζει cutscene... στην διάρκεια της οποίας τα τσιράκια του που ζούσαν ακόμα, με βαρούσαν χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω τίποτα. Fun... όσοι παίζεται online games, σίγουρα θεωρείται πως το να lagάρεις άσχημα και ξαφνικά να δεις το χαρακτήρα σου νεκρό, είναι ό,τι χειρότερο. Ε, σήμερα ανακάλυψα κάτι ακόμα πιο εκνευριστικό, death by cutscene. Και άντε γω έκανα respawn... φαντάσου να σου τύχει αν έχεις hardcore χαρακτήρα, δυνατότητα που το παιχνίδι προσφέρει.
Για την ώρα κρατάω μούτρα στο The Incredible Adventures of Van Helsing, και ας είναι γαμάτο kliki-kliki. Θα κάνω σίγουρα 3-4 μέρες να το ξεπεράσω και να ξαναπαίξω.
Στο ενδιάμεσο, ελπίζω οι συμφορουμίτες να βρήκαν τα παθήματά μου διδακτικά, αλλά και την αφήγηση διασκεδαστική.
EDIT: Μέλος της συντακτικής ομάδας του Ragequit, μου επισήμανε πως post που περιέχει αγνό πόνο, χρειάζεται και το ανάλογο soundtrack
[video width=425 height=344 type=youtube]P59j9GA_eNs[/video]
Βασικά, ανοίγω thread για να μοιραστώ το rage μου με συναδέλφους κυνηγούς τεράτων.
Ξεκινάω σα καλός noob, σφάζω μερικά τερατάκια, λεβελάρω, επενδύω στο ranged combat, ανακαλύπτω πως νωρίς νωρίς στο παιχνίδι βρίσκεις ένα γαμάτο σπαθί που ευνοεί φυσικά το melee combat. Δε βαριέσαι, για σπάσιμο και γω φορτώνω το Excalibur στην πιστή μου ghost (πλέον wraith) companion, κι ας ξέρω πως θα μετεμψυχωθώ σε κατσαρίδα που τόλμησα να δώσω το σπαθί ενός ήρωα δύο stand alone games σε χέρια θηλυκού.
Προχωράω και βαράω, μαθαίνω σιγά-σιγά να χρησιμοποιώ skills, traps, auras, rage και δε συμμαζεύεται, ξαπλώνω κάποια στιγμή χάμο και ένα scarecrow που την είδε μινι-boss, και λέω καλά πάμε, αντε ας ασχοληθώ λίγο και με το main quest.
Βρίσκω το wolf's den, και με τεράστια έκπληξη διαπιστώνω πως μέσα κρύβονται οι λυκάνθρωποι που κυνηγάω. Who would have thought.
Μπουκάρω με berserk rage, τα κάνω όλα γης μαδιάμ, και να σου ο αρχηγός, που είναι μεγάλος, δυνατός, γρήγορος, και μπορεί να κάνει και summon καμία 10αρία από τα τσιράκια του κάθε τρεις και λίγο.
How do you kill a beast like that?
We call it tactics, son.
Και η αγαπημένη μου τακτική είναι η πατροπαράδοτη: τρέχω γύρω-γύρω σαν κότα όσο τα γαμιστερά μου skills είναι σε cooldown, και μετά τα ρίχνω όλα στην κεφάλα του. Αν δεν έχει health regen, sooner or latter o γαμώ-και-δέρνω θα πέσει σαν παραγινομένο σταφύλι.
Έτσι κι έγινε... μόνο με το που έπεσε ο αρχηγός, άρχισε κατευθείαν να παίζει cutscene... στην διάρκεια της οποίας τα τσιράκια του που ζούσαν ακόμα, με βαρούσαν χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω τίποτα. Fun... όσοι παίζεται online games, σίγουρα θεωρείται πως το να lagάρεις άσχημα και ξαφνικά να δεις το χαρακτήρα σου νεκρό, είναι ό,τι χειρότερο. Ε, σήμερα ανακάλυψα κάτι ακόμα πιο εκνευριστικό, death by cutscene. Και άντε γω έκανα respawn... φαντάσου να σου τύχει αν έχεις hardcore χαρακτήρα, δυνατότητα που το παιχνίδι προσφέρει.
Για την ώρα κρατάω μούτρα στο The Incredible Adventures of Van Helsing, και ας είναι γαμάτο kliki-kliki. Θα κάνω σίγουρα 3-4 μέρες να το ξεπεράσω και να ξαναπαίξω.
Στο ενδιάμεσο, ελπίζω οι συμφορουμίτες να βρήκαν τα παθήματά μου διδακτικά, αλλά και την αφήγηση διασκεδαστική.
EDIT: Μέλος της συντακτικής ομάδας του Ragequit, μου επισήμανε πως post που περιέχει αγνό πόνο, χρειάζεται και το ανάλογο soundtrack
[video width=425 height=344 type=youtube]P59j9GA_eNs[/video]