asparagus_12
Hobgoblin Captain
- Joined
- Nov 26, 2019
- Messages
- 230
Επίσης, αυτό που για μένα είναι μεγάλο φάουλ στο Gambit είναι το πλαίσιο και το ύφος του story που προσωπικα με κάνει να μη νιώθω καθόλου engaged. Σαφώς το story σε αυτου του τύπου τα παιχνίδια (δεν ξέρω πώς τα έχει βαφτίσει η Mimimi) είναι υποτυπώδες και εν πολλοίς τετριμμένο. Από την άλλη όμως είναι ένα βασικό κομμάτι που επιτελεί τον ρόλο του υποστρώματος πάνω στο οποίο στήνεται όλο το παιχνίδι, η ατμόσφαιρά του και κυρίως η εμπειρία που αποκομίζει ο παίκτης.
Δηλαδή στα Commandos υπήρχε η αίσθηση ότι έχεις στα χέρια σου μια elite ομαδα τσογλαναραίων και απόκληρων (γιατί αυτοί ήταν και στην πραγματικότητα οι Commandos) που πρέπει να σαμποτάρουν τα υποβρύχια ή να σκοτώσουν τον σφαγέα στρατηγό της Γκεστάπο ή να δραπευτεύσουν από το κάστρο αιχμαλώτων (που υπήρχε στην πραγματικότητα), ενώ πάντα υπήρχε η απειλή να γίνουν αντιληπτοί από τους Ναζί. Στα Desperados (για τα 1 και 3 μιλάω που έχω παίξει) η ιστορία ήταν μία κλασική και εικονογραφημένη σπαγγέτι γουέστερν που τη μία κυνηγούσες τον μυστηριώδη κακό και την άλλη ήθελες να πάρεις εκδίκηση απο αυτόν που σου σκότωσε τον πατέρα. Όμως μέσα σε αυτήν ατμόσφαιρα του σπαγγέτι ήταν όλα τόσο όσο, υπήρχε το ανάλαφρο αυτών των γουέστερν, υπήρχε το μίσος που σε παρακινούσε να εκδικηθείς, υπήρχε η αποφασιστικότητα και το ενδιαφέρον να βρεις ποιος είναι αυτος ο διαολος που κυνηγας. Το ένιωθες οταν σερνόσουν σαν το φίδι σε εκείνους τους ατελείωτους διαδρόμους της σπηλιάς φυλακής, όταν υπερασπιζόσουν το ράντσο του θειόυ σου από τους εισβολείς, όταν έστηνες την ομάδα σου γύρω από την εκκλησία στο νεκροταφείο. Kαι είχες και τους χαρακτήρες να το υποστηρίξουν αυτό. Τον ζοχάδα doc που πλακώνεται με τον μαυρούλη ή με τον Μεξικάνο πολυλογά, τον Κλιντ Ιστγουντ-no name hero- πιστολά κλπ. Το ίδιο και στο Shadow Tactics: μία τυπική ιστορία πολιτικής ίντριγκας και εκδίκησης, μία ομάδα ηρώων πλήρως ενταγμένων στη θεματολογία και τη ροή της ιστορίας που σε έκανε να νιώθεις μία ταύτιση με το όλο σκηνικό, αλλά κυρίως με το ότι υπάρχει ένα διακύβευμα. Ναι όταν είμαι στην πίστα που πρέπει να απαγάγω dead or alive τον γιο του αρχισυνωμότη και να εκδικηθώ τον θάνατο του συντρόφου μου, όταν σε αυτή την πίστα ο νίντζα μου αντιδρά με τη φράση For Mugen, ε ναι ρε διάολε καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα διακύβευμα σε αυτό που κάνω και δεν είναι απλώς μία άσκηση επιδεξιότητας και συντονισμένων κινήσεων.
Καταλαβαίνω ότι θέλανε να διαφοροποιηθούνε οι άνθρωποι της Mimimi σε ό,τι αφορά το setting του game. Εντάξει το να βάζανε θέμα με Commandos σε παιχνίδι που χρηματοδοτεί το γερμανικό κράτος θα ήταν τόσο σουρεάλ σαν να μιλούσε κάποιος για το τι είναι πέναλτι με χρήματα του Αλέκου Αλεξανδρή ή του Τζόρτζεβιτς. Εντάξει, με την ίδια λογική δε θέλανε ούτε cowboys ούτε samurai ( αν και η πραγματική ιστορία με την εκδίκηση των 47 ronin θα έδινε ένα πρώτης τάξης υλικό). Αλλά ρε άνθρωποι πού το βρήκατε αυτό το τσούρμο καταραμένων νεκροζώντανων αστειούληδων (κατά τα πρότυπα του χοντροκομμένου γερμανικού χιούμορ) πειρατών που ψάχνουν ένα μαργαριτάρι και τους κυνηγάει ένα κακέκτυπο της Ιεράς Εξέτασης (αφού θέλατε Ιερά Εξέταση βάλτε τουλάχιστον Καθαρούς).
Τα είπα και ξεθύμανα και πάω να ξαναπαίξω Commandos 2.
Δηλαδή στα Commandos υπήρχε η αίσθηση ότι έχεις στα χέρια σου μια elite ομαδα τσογλαναραίων και απόκληρων (γιατί αυτοί ήταν και στην πραγματικότητα οι Commandos) που πρέπει να σαμποτάρουν τα υποβρύχια ή να σκοτώσουν τον σφαγέα στρατηγό της Γκεστάπο ή να δραπευτεύσουν από το κάστρο αιχμαλώτων (που υπήρχε στην πραγματικότητα), ενώ πάντα υπήρχε η απειλή να γίνουν αντιληπτοί από τους Ναζί. Στα Desperados (για τα 1 και 3 μιλάω που έχω παίξει) η ιστορία ήταν μία κλασική και εικονογραφημένη σπαγγέτι γουέστερν που τη μία κυνηγούσες τον μυστηριώδη κακό και την άλλη ήθελες να πάρεις εκδίκηση απο αυτόν που σου σκότωσε τον πατέρα. Όμως μέσα σε αυτήν ατμόσφαιρα του σπαγγέτι ήταν όλα τόσο όσο, υπήρχε το ανάλαφρο αυτών των γουέστερν, υπήρχε το μίσος που σε παρακινούσε να εκδικηθείς, υπήρχε η αποφασιστικότητα και το ενδιαφέρον να βρεις ποιος είναι αυτος ο διαολος που κυνηγας. Το ένιωθες οταν σερνόσουν σαν το φίδι σε εκείνους τους ατελείωτους διαδρόμους της σπηλιάς φυλακής, όταν υπερασπιζόσουν το ράντσο του θειόυ σου από τους εισβολείς, όταν έστηνες την ομάδα σου γύρω από την εκκλησία στο νεκροταφείο. Kαι είχες και τους χαρακτήρες να το υποστηρίξουν αυτό. Τον ζοχάδα doc που πλακώνεται με τον μαυρούλη ή με τον Μεξικάνο πολυλογά, τον Κλιντ Ιστγουντ-no name hero- πιστολά κλπ. Το ίδιο και στο Shadow Tactics: μία τυπική ιστορία πολιτικής ίντριγκας και εκδίκησης, μία ομάδα ηρώων πλήρως ενταγμένων στη θεματολογία και τη ροή της ιστορίας που σε έκανε να νιώθεις μία ταύτιση με το όλο σκηνικό, αλλά κυρίως με το ότι υπάρχει ένα διακύβευμα. Ναι όταν είμαι στην πίστα που πρέπει να απαγάγω dead or alive τον γιο του αρχισυνωμότη και να εκδικηθώ τον θάνατο του συντρόφου μου, όταν σε αυτή την πίστα ο νίντζα μου αντιδρά με τη φράση For Mugen, ε ναι ρε διάολε καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα διακύβευμα σε αυτό που κάνω και δεν είναι απλώς μία άσκηση επιδεξιότητας και συντονισμένων κινήσεων.
Καταλαβαίνω ότι θέλανε να διαφοροποιηθούνε οι άνθρωποι της Mimimi σε ό,τι αφορά το setting του game. Εντάξει το να βάζανε θέμα με Commandos σε παιχνίδι που χρηματοδοτεί το γερμανικό κράτος θα ήταν τόσο σουρεάλ σαν να μιλούσε κάποιος για το τι είναι πέναλτι με χρήματα του Αλέκου Αλεξανδρή ή του Τζόρτζεβιτς. Εντάξει, με την ίδια λογική δε θέλανε ούτε cowboys ούτε samurai ( αν και η πραγματική ιστορία με την εκδίκηση των 47 ronin θα έδινε ένα πρώτης τάξης υλικό). Αλλά ρε άνθρωποι πού το βρήκατε αυτό το τσούρμο καταραμένων νεκροζώντανων αστειούληδων (κατά τα πρότυπα του χοντροκομμένου γερμανικού χιούμορ) πειρατών που ψάχνουν ένα μαργαριτάρι και τους κυνηγάει ένα κακέκτυπο της Ιεράς Εξέτασης (αφού θέλατε Ιερά Εξέταση βάλτε τουλάχιστον Καθαρούς).
Τα είπα και ξεθύμανα και πάω να ξαναπαίξω Commandos 2.
Last edited:
