54h13m
Τόσο γράφει το galaxy. Δεν άφησα πέτρα ασήκωτη. Το γουιτσερικό fanboy μέσα μου, συνεχίζει να μιλάει για έπος. Ο gamer εαυτός μου όμως με προσγειώνει και μου λέει πως ναι, η γραφή και τα διλήμματα είναι pure witcher style, αλλά το gameplay πάσχει. Και πάσχει πολύ. Είναι τελείως unbalanced. Έχουμε τις μάχες (short-standard-story) και τα puzzles. Οι μάχες ΟΛΕΣ πλην μίας είναι σκανδαλωδώς εύκολες (στο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας). Απαράδεκτο για devs που έχουν ήδη πετυχημένη συνταγή στο main game (Witcher3). Και φτάνουμε στην τελευταία μάχη που είναι άδικα δύσκολη. Καμία αίσθηση ικανότητας. Καταρχάς δεν παίζαμε με τους ίδιους κανόνες και απλά έπρεπε να παρακαλέσουμε να μην του σκάσουν οι 2 75άρηδες στρατηγοί. Anyway, με τα πολλά τη βγάζεις, αλλά άλλη αίσθηση είχες όταν έβγαινες νικητής από το Passiflora Gwent Tournament και άλλη εδώ. Εδώ απλά ξεφύσηξα ανακουφισμένος που τελείωσα.
Τα puzzles είναι άλλη ιστορία. Στην πλειοψηφία τους ήταν έξυπνα και ευτυχώς που υπήρχαν και αυτά γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε για μέτριο προς κακό παιχνίδι που το σώζει η γραφή του. Εντάξει, υπήρχαν και εδώ μερικά που έπρεπε να κρατάς σημειώσεις για 7 κινήσεις μετά, αφού ήδη είχες αποτύχει 6-7 φορές ήδη και μερικά που απλά πατούσες αριστερό κλικ στον general. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είχε θετικό πρόσημο.
Δεν ξέρω αν θα το ξαναπαίξω για να πάρω άλλες αποφάσεις, αλλά σίγουρα θα ήθελα συνέχειά του, με απαραίτητη προϋπόθεση τη βελτίωση των μαχών.