εχει αρχισει και μενα να με προβληματιζει το βαθος κι η πουτανια του αλγοριθμου του γιουτιού.
εκει που ακουω νικέιμεν, μου πεταει εναν αλλο νικ. και με βγαζει απ την θλιψη του χαμου του κειμεν.
κι ενω ειμαι σε φαση "μπρο, τι ειμαστε? τιποτα δεν ειμαστε" και "παει, οπου ναναι, φωναζουν την κλαση μας" κλπ κλπ, ειναι σα να μου λεει: κοιτα, μαλαχτη, υπαρχουν και γερονταρες που κουβαλανε τα χρονια που περασαν, ωραια, με αξιοπρεπεια, περηφανια, class και λεβεντιά.
κι ενω ετσι κι αλλιως εχω λατρεψει το ασμα στα 80s, μου πεταει απο πισω και μια κλασικη ορχηστρα με θεικες βιολάρες και με διαλυει.
ρε τωνη, ασε τα γαλλοιταλικα και παιξε κανα τετοιο να σηκωθουνε τα μπετά. παιξε μουσικη για αρχόντους, μαναμου.
Nik Kershaw - Wouldn't It Be Good (Leeds, 2019)