Φυσικά και έκανες λάθος.
Θρίλερ είναι ένα ευρύτερο είδος που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τις ταινίες τρόμου.
Βεβαίως τα όρια συνεχώς αλλάζουν.
Τι θέλω να πω? Εξηγώ παρακάτω, παραθέτοντας και μια ιστορική αναδρομή.
Παλαιότερα (1924-1946) θεωρούσαν ταινίες τρόμου τα Dracula (1931), Frankenstein, Son Of Frankenstein (ΤΑΙΝΙΑΡΑ ΑΥΤΟ. Αν και δεν θα τρομάξετε δείτε το για την ερμηνεία του Lugosi), Phantom Of The Opera και άλλα παρόμοια. Ίσως και το Haxan να το θεωρούσαν ταινία τρόμου (που είναι πιο ντοκυμανταιρ-ίστικο).
Ηθοποιοί που μεσουράνησαν τότε :
Bela Lugosi
Lon Chaney
Boris Karloff
Basil Rathbone
Μετά απ' αυτό είχαμε τις -τραγικές για μένα- B-Movies, που είχαν περισσότερο να κάνουν με Γίγαντες/Τέρατα, δημιουργήματα πυρηνικής ενέργειας. Αυτές ίσως να προκαλούσαν τότε τρόμο, ίσως και λόγω του Ψυχρού πολέμου. Τώρα γελάνε και οι κατσαρίδες με τις εν λόγω ταινίες.
Μετά υπήρξε μια αναγέννηση από την Hammer Horror ΠΟΥΣΤΗν ουσία ήταν ένα revival των Universal Horror Monsters (Dracula, Frankenstein, Wolf Man - oκ δν θυμάμαι ταινία της HH με λυκάνθρωπο αλλά ας το δεχτούμε).
Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί αναγνωρίστηκαν απ αυτή την περίοδο :
Christopher Lee
Vincent Price
και ο καλύτερος από τους 3 για μένα
Peter Cushing
Δυστυχώς ο ο Price αναλώθηκε σε ταινίες του Roger Corman, που...ε απλά δείτε τις δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Υπήρχαν καλές προθέσεις αλλά εκεί σταματάνε τα θετικά.
Ο Lee πολύ πιο επιβλητικός, αλλά κι αυτός αναλώθηκε σε ταινίες που χαν παπάρηδες σεναριογράφους (βλ. Dracula 1972 AD), και διαβάζοντας ο ίδιος τα scripts των σεναρίων άσκησε βέτο στους παραγωγούς πως "Αν πω αυτές τις μαλακίες δεν πρόκειται να παίξω στις ταινίες". Γι' αυτό και στις πρώτες Dracula ταινίες μιλάει, ενώ μετέπειτα είναι μουγκός.
Στις παραπάνω ταινίες είχαμε καντάρια αίματος και πολύ πιο γραφικές σκηνές από τις αντίστοιχες των 30s.
Ανέβασαν τα όρια δηλαδή, μιας και το κοινό γίνεται όλο και πιο αναίσθητο σε πράματα που χει ήδη δει.
Από τα 70's και μετά είχαμε ταινίες όπως The Texas Chainsaw Massacre, Nightmare On Elm Street, Friday the 13th, Ταινίες με Zombies. Απο κει και πέρα τα ξέρετε.
Για μένα
Θρίλερ : Από τη στιγμή που βυθίζεσαι στην ταινία (immersion) να νιώθεις και συ ο ίδιος την αγωνία των πρωταγωνιστών. Αυτό βεβαίως επαφίεται εν μέρει στην ταινία και εν μέρει στην εγκεφαλική κατάσταση σου. Π.χ. αν έξω βαράνε 50 μπουλντόζες και μέσα ο παππούς ακούει Καζαντζίδη, ξέχνα το immersion.
παραδείγματα : Die Hard, Speed, Ring, Evil Dead, Seven
Τρόμου : Ταινίες που να σου σηκώνεται η ΤΡΙΧΑ (ακόμα και όταν τρίβουν χορδές βιολιών απλά ως εφέ σε ένα σκοτεινό "στοιχειωμένο" σπίτι),
Παραδείγματα : Ring, Evil Dead, Salad Fingers κ.λπ.
Όπως κατάλαβες πολλές φορές τα δύο είδη εμπεριέχονται στην ίδια ταινία.
<blockquote>To horror είναι ότι έχει υπερβολικές δόσεις αίματος και splatter. π.χ. the texas chainsaw massacre, friday the 13th κτλ</blockquote>
Δεν θα το λεγα. Ως αντιπαράδειγμα φέρνω το Return Of The Living Dead. Και splatter είναι και υπερβολικές δόσεις αίματος (και μια ΒΥΖΑΡΟΥ), αλλά τρόμου δεν το λες.
Ο Ορισμός για μένα είναι ακριβώς : "ΝΑ ΣΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΤΡΙΧΑ". Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Τώρα θα μου πεις "Ο Gaius που κάνει Xαλάουα, τι ορίζει ως Τρόμου?". Δεν ξέρω ρώτα τον!
Την αναδρομή στις ταινίες τρόμου την έκανα απλά για να δείξω πόσο έχουν αλλάξει τα όρια στις ταινίες τρόμου και ότι δεν μπορούμε να τις ορίσουμε με κάποια συγκεκριμένα εφέ (αίμα, διαπεραστικούς ήχους κ.λπ.).
Ο Τρόμος είναι (Και ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ!) κάτι πολύ πιο άϋλο από ένα σακουλάκι με αίμα ή έναν αποκεφαλισμό.