Τι Παίζετε Αυτόν τον Καιρό - Part II

[captain kal]

χωρις ray tracing ολα παιζουν ultra 1440p 60 fps σταθερα. Το ray tracing ομως ειναι πολυ απαιτητικο ακομα και για τις καλυτερες καρτες γραφικων. Στο guardians of the galaxy για παραδειγμα χωρις ray tracing και με ολα ultra τρεχει 75 fps 55 fps με hgih ray tracing και 35 με utlra ray tracing ενω εχει ελαχιστη διαφορσ το high απο το ultra γι αυτο και το επαιξα με high ray tracing ετσι ωστε να ειναι συνεχεια πανω απο 50 fps. Στο dying light 2 ομως η διαφορα με ultra ray tracing ειναι τεραστια γι αυτο λεω ας το βαλω ultra και ας τρεχει και στα 40 fps.

Αφού θέλεις Ray Tracing, θα σου έλεγα να περιμένεις λίγο, για πιθανό Fidelity FX προφίλ, από την AMD!! Οπότε θα έχεις έναν καλό συνδιασμό, FPS και γραφικών!!

 

[Northlander]

@shredder Σβήσε το Ray Tracing. Όπως παίζεις, ειδικά στο Dying Light 2, δεν έχεις χρόνο να σταματάς και να βλέπεις πώς φαίνονται οι σκιές. Οπότε κοίτα να πας όσο περισσότερα FPS χωρίς αυτό.

 

[Sephir]

Περιμένουμε και ρηβιού από Σούπερ Κατερίνα, για να βεβαιωθούμε πλήρως.

Soon...

 

[maladroid]

Παρεμβαίνω λίγο στα Shredder Tales για ένα update στη δική μου μάχη με το backlog.

Την προηγούμενη βδομάδα έπιασα επιτέλους το SOMA και προτού καλά καλά το καταλάβω με είχε ρουφήξει πλήρως στα νοσηρά σπλάχνα του, γεμάτα γυμνά καλώδια, καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα και υπαρξιακό τρόμο.
Συγκλονιστικό story (και storytelling), αψεγάδιαστο sound design, ατμοσφαιρική εξερεύνηση, σχετικά απλοί γρίφοι που δεν χαλάνε το ρυθμό – το παιχνίδι είναι πραγματικό αριστούργημα.
Για την ιστορία, έπαιξα στο "safe mode", όπου τα τέρατα γυροφέρνουν στα δωμάτια του σταθμού και συχνά σε πλησιάζουν απειλητικά αλλά δεν σου κάνουν ζημιά. Ακόμα κι έτσι, η διάχυτη ανατριχίλα του παιχνιδιού με κρατούσε σε επιφυλακή και σχεδόν ασυναίσθητα πήγαινα αλαφροπάτητος από δωμάτιο σε δωμάτιο για να μην με πάρουν χαμπάρι. Ξέρω ότι δεν είναι αυτή η "αυθεντική" εμπειρία του SOMA αλλά προσωπικά δεν το μετάνιωσα λεπτό, διότι σε άλλα παρόμοια games (π.χ. Amnesia, >observer, The Medium) ο εκνευρισμός από την επανάληψη συγκεκριμένων σημείων τελικά υπερτερούσε της τρομάρας και χάλαγε τον ρυθμό και την εξερεύνηση. Αν δεν το πολυέχετε με το stealth και γενικά σας ενδιαφέρει περισσότερο η ιστορία παρά η πρόκληση, το προτείνω.
Όπως και να'χει, μιλάμε για ένα παιχνίδι-σταθμό που συνδυάζει άψογα το body horror με βαθιά sci-fi ερωτήματα κι αποπνικτική ατμόσφαιρα που σε έχει συνέχεια στην τσίτα.
Παίξτε το με ακουστικά. 9/10

Τώρα κάνω αποθεραπεία με Spyro Reignited Trilogy (είμαι κάπου στα μισά του πρώτο game – ντάξει πλάκα έχει) και Detroit: Become Human, το οποίο παίζουμε παρέα με την κοπέλα μου. Ως τώρα φοβερό (νομίζω έχουμε παίξει περίπου το 1/3, ίσως και λιγότερο).

 

[maximum armor]

έπαιξα στο "safe mode"

Ακόμα κι εγώ που δεν είμαι και του πολύ άγχους στα παιχνίδια (αν είναι δυνατόν να αγχωνόμαστε και κατά τη διάρκεια του gaming), θεωρώ αυτό το mode περιττό σε παιχνίδια που σώζεις κανονικά όπου θέλεις. Αλλά και χωρίς έτοιμο save πιο πριν, ειδικά αυτό το παιχνίδι σε βγάζει πολύ κοντά στο επίμαχο σημείο.

 

[manofsorrows]

Επίσης στο SOMA μου φάνηκε πως μετά την πρώτη φορά που θα χάσεις, είναι λιγότερο επιθετικά τα τέρατα. Παιχνιδάρα όντως!

Το χω ρίξει τελευταία λίγο στο online co-op, που δεν είναι το φόρτε μου, και μπορώ να πω ότι το Back 4 Blood είναι πολύ διασκεδαστικό και σίγουρα δεν περιμένετε οι φανς του είδους εμένα να σας πω, ότι είναι must play! Το Aliens: Fireteam Elite προσπαθεί, αλλά φαίνεται, εμφανώς, τουλάχιστον ένα σκαλί κάτω. Το Generation Zero έχει ωραίο concept (μηχανές που την πέφτουν από το πουθενά στην ανθρωπότητα), αλλά το combat system δεν με κράτησε επίσης. Επίσης επανήλθα μετά από μήνες στο Borderlands 2 και συνειδητοποίησα ότι μου είχε λείψει. Συνεχιζουμε από lvl 15 και αυτή τη φορά θα το τελειώσουμε. Τελειώσαμε και το Vermintide 2 στο πιο εύκολο επίπεδο δυσκολίας και παίξαμε και στο επόμενο επίπεδο με νέους χαρακτήρες, αλλά ως κλασικοί άμπαλοι ρουφάγαμε μετά τις 2-3 πρώτες αποστολές. Με ένα εικοσαωράκι ενασχόλησης το χόρτασα νομίζω. Ήταν πολύ καλό όσο παίξαμε και μ'εντυπωσίασε πολύ το level design. Eν αναμονή του Darktide τώρα.

Κατα τ'άλλα θυμάστε που μπέρδεψα το Darkstar με τo Morningstar: Descent to Deadrock; To τελείωσα σε κάτι περισσότερο από 2 ώρες. Θυμίζει όντως το JULIA Among The Stars που είχε αναφέρει κάποιος κι ήταν μια χαρά σφηνάκι. Λίγο με χάλασε το μη ρεαλιστικό φινάλε, αλλά πέρασα καλά μαζί του, οπότε μικρό το κακό. 7.5 / 10

Τέλειωσα και το Arkham Horror: Mother's Embrace το οποίο βασίζεται στην σειρά επιτραπέζιων παιχνιδιών της FFG ( Arkham Horror, Mansions Of Madness κλπ). Δεν ακολουθεί κανόνες επιτραπέζιου, αλλά δανείζεται τους χαρακτήρες από αυτά. Ουσιαστικά είναι ένα κράμα adventure με Χ-COM στυλ μάχες που κάνουν το gameplay ενδιαφέρον. αλλά ο χειρισμός είναι λίγο δυσκοίλιος και τα γραφικά ναι μεν ωραία, αλλά και φθηνιάρικα ταυτόχρονα. Αν και το ευχαριστήθηκα, δεν μπορώ να το προτείνω, παρά μόνο σε φανς των συγκεκριμένων επιτραπέζιων και όσων δεν θέλουν να χάσουν κανένα τίτλο που αναφέρεται στο έργο του Lovecraft. 7/10

 

[Chosen Undead]

Tελείωσα το Final Fantasy XIII-2. Πραγματικά υπέροχο. Η μέρα με τη νύχτα με το ΧΙΙΙ. Τρομερά εθιστικό gameplay με τα ταξίδια στο χρόνο για την αντιμετώπιση των time paradoxs, πολύ ωραίοι γρίφοι/puzzle (ναι είχε και από αυτά), ωραίοι χαρακτήρες, ωραίος main villain, τρομερό soundtrack και ίσως η κορυφαία turn based μάχη που εχω δει ποτέ. Ξεκίνησα με τη μία το τρίτο μέρος της τριλογίας το Lightning Returns που και αυτό φαίνεται δυνατό με σαφές επηροές από το soulslike genre. Eλπίζω σε ένα καλο φινάλε στην ιστορία, για να δούμε...
Eπίσης αυτές τις μέρες με φίλους τερματίσαμε το Little Hope. Μου άρεσε πολύ περισσότερο από το Man of Medan. Xαλαρά θα το ξαναπαίξω και μόνος. Σκοπεύω να ξεκινήσω και τα Prey (2006) και LA Noire λείαν συντόμως. Ενώ πρέπει να ξεκολλήσω και τελειώσω και το Code Vein

 

[Great0ldOne]

Ακόμα κι εγώ που δεν είμαι και του πολύ άγχους στα παιχνίδια (αν είναι δυνατόν να αγχωνόμαστε και κατά τη διάρκεια του gaming), θεωρώ αυτό το mode περιττό σε παιχνίδια που σώζεις κανονικά όπου θέλεις. Αλλά και χωρίς έτοιμο save πιο πριν, ειδικά αυτό το παιχνίδι σε βγάζει πολύ κοντά στο επίμαχο σημείο.

Εγώ πάλι θεωρώ πως θα είχα ευχαριστηθεί το παιχνίδι πολύ περισσότερο άμα είχα προνοήσει να το ενεργοποιήσω. Ο εκνευρισμός δεν προξενείται από το αν θα χάσεις σαράντα αντί για δέκα δευτερόλεπτα στο save/load.

 

[maladroid]

Το άγχος δεν με χαλάει καθόλου, ειδικά αν μιλάμε για horror games. Αλλά στο Amnesia και στο >observer μετά τον τρίτο θάνατο είχα πάψει να αγχώνομαι ή να φρικάρω από τα τέρατα, απλά έχανα χρόνο και άσπριζαν οι πολύτιμες τρίχες μου από το ανούσιο game over/load. Το Safe Mode του SOMA το βρήκα θεόσταλτο και με βοήθησε να ευχαριστηθώ την εξερεύνηση ανενόχλητος.

 

[shredder]

Tα καταφερα και τρεχει το ray tracing στα 60 fps στο dying light 2. Μιλησα με εναν φιλο σο steam και μου ειεπ αυτος τι ρυθμισεις να κανω. Αυτος εχει RTX 3080 που ειναι κατωτερη σε Vram απο την 6700χτ.
Απενεργοποιησα το ray tracing στις σκιες και το εβαλα μονο για φωτισμο .

Async compute on
AA quality high
motion blur low or off
sun shadow quality PCF
contact shadows quality very high
ambient occlusion quality RT ultra
global illumination quality RT ultra
reflections quality low, RT flashlight off
Ετσι τρεχει με πολυ καλυτερο φωτισμο απο οτι χωρις RT στα 60 fps.

 

[Great0ldOne]

Ο φίλος σου πήρε τα optimized settings του Digital Foundry, και πολύ καλά έκανε δηλαδή, και πολύ καλά έκανες κι εσύ που ξεκόλλησες από τη φάση "όλα ούλτρα μαν μου και ας είναι τα φου που σου στα τάρταρα".

Τώρα ανέβασε μας κάνα βιντεάκι να χαζέψουμε κι εμείς που δεν έχουμε raytracing.

 

[bald_killer]

Επίσης στο SOMA μου φάνηκε πως μετά την πρώτη φορά που θα χάσεις, είναι λιγότερο επιθετικά τα τέρατα. Παιχνιδάρα όντως!

Ασε, και εμένα στο Dark Souls οι εχθροί άρχισαν να μου φαίνονται λιγότερο τρομακτικοί και δύσκολοι μετά από καμιά 100+ deaths.

 

[soad667]

Όπως στο σούπερ μήτμποϊ, μετά τους πρώτους 10 χιλιάδες θανάτους από τα πριόνια συνηθίζεις και νομίζεις ότι το κάνουν για το καλό σου.

 

[shredder]

Φοβερο . Οτι καλυτερο υπαρχει μεχρι τωρα . Εχει καλυτερο φωτισμο και σκιες ακομα και απο metro exodus και control .

 

[maximum armor]

Τελείωσα και το Broken Sword 2,5 και είπα να κάνω ένα διάλειμμα (που τα έπιασα συνεχόμενα).
Έτσι, αγόρασα την Penumbra Collection απ' το GOG, που τώρα την έχει στα 90 λεπτά. Τα είχα τερματίσει τότε που τα έδινε το PCM, αλλά τα αγόρασα μόνο για το Requiem, που δεν το έχω παίξει. Τα έπιασα απ' την αρχή (Overture) από χθες και πραγματικά έπιασα τον εαυτό μου να προχωράω πατώντας διακοπτόμενα το W (αντί να τρέχω χαρωπά μπροστά). Μοναδική ατμόσφαιρα, που θεωρώ ότι δεν την είχε (σε τόσο έντονο βαθμό τουλάχιστον) το πρώτο Amnesia.

 

[Admiral]

"Τελείωσα" το Rain of Reflections και βάζω τα εισαγωγικά γιατί το παιχνίδι κόβεται πολύ απότομα και είναι προφανές ότι πρόκειται για το πρώτο επεισόδιο μιας σειράς που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το "τελείωσα" σε 2 περίπου ώρες. Έχει όμορφα γραφικά και 1-2 συμπαθητικές ιδέες στο gameplay αλλά είναι πολύ αργό (οι transition screens, το animation, οι διάλογοι κλπ) και καταλήγει κουραστικό. Ακόμα και στο 1€ που το αγόρασα δεν το προτείνω γιατί καλύτερα να επενδύσετε τον χρόνο σας σε κάποιο άλλο παιχνίδι.

 

[nitro912gr]

Προσπαθώ να παίξω slain, αλλά μέσα σε 1 ώρα παιχνιδιού ξεκλείδωσα κιόλας achievement για 100 θανάτους.

 

[Borracho]

Με ρυθμούς νεκρής, πρώην-παιδοκόμου χελώνας :

The Captain : Μετά από 25 ώρες καθαρού παιχνιδιού, έφτασα σε ένα από τα πάμπολλα φινάλε του. Εκπληκτικής φιλοδοξίας point and click παιχνίδι, που δυστυχώς, μαστίζεται ακόμη από πάμπολλα bugs. Σε οδηγούν σε έμμεσα αδιέξοδα. Ενώ δηλαδή κάνεις τις σωστές ενέργειες, οι απαραίτητες ανταμοιβές δεν ξεκλειδώνουν ποτέ, με αποτέλεσμα αλλιώς να παίζεις και άλλα τελικά να γίνονται στο παιχνίδι.

Θεωρώ πως αδικείται από την ανύπαρκτη προώθηση και τα συγκεκριμένα 'παράξενα' bugs, καθώς έχουμε να κάνουμε με μια παράτολμη απόπειρα δημιούργιας ενός lo-fi Mass Effect point and click adventure, το οποίο φτάνει μια ανάσα από την επιτυχία. Ακόμη και στην παρούσα κατάστασή του, δημιουργεί υψηλότατο εθισμό.

Το God of War παίζεται πάρα πολύ ευχάριστα, ακόμη και μετά από 200 ώρες στο Valhalla. Άψογος τεχνικός τομέας, χορταστική δράση, υποδειγματική σκηνοθεσία. Ακόμη δεν έχω δει τίποτε έτσι 'φοβερό' στο σενάριο, αλλά είμαι στην πολύ αρχή. Η χημεία Kratos-Atreus και οι μεταξύ τους διάλογοι, με ευκολία το highlight της εμπειρίας.

Μπόνους σφηνάκι η πανέμορφη ρετρίλα του Beholgar. Δεν θα το τελειώσω ποτέ γιατί είμαι άμπαλος παππούς, αλλά μια ρετσινούλα που ζητά ο δημιουργός του, αμαρτία να μην την κεράσουμε.

Δεν αντιστάθηκα και τσίμπησα και το Sable. Διαλογιστικά υπνωτιστική βόλτα στα Γαλλικά graphic novels της εφηβείας. Με βλέπω να το ολοκληρώνω το 2026 παρέα με την κόρη μου.

 

[Stamatimenos]

@shredder δάσκαλε Ορόκουσακι, με αυτό το βίντεο κατάλαβα επάξια πόσο δικαιωματικά σου ανήκει ο τίτλος του "Sensei", και τάσσομαι υπέρμαχος της Clan σου.
@maximum armor ντροπή μου που είχα ξεχάσει το 2,5, τι λέει από ομορφιά?

 

[maximum armor]

@maximum armor ντροπή μου που είχα ξεχάσει το 2,5, τι λέει από ομορφιά?

Πολύ ωραία βρήκα την ιστορία, αν και (όπως κλασικά σε όλα τα adventures) βρήκα ορισμένους στριφνούς γρίφους (για μένα τουλάχιστον) στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού.
Αν και δεν είναι επίσημη συνέχεια των δύο πρώτων παιχνιδιών, εντούτοις και διεξάγεται σε πολλές τοποθεσίες όμοιες με το πρώτο (μάλλον πήραν τα δικαιώματα), αλλά και έχει πολλές αναφορές και running gags σε/από αυτά. Διεξάγεται 6 χρόνια μετά απ' το δεύτερο. Τώρα το πώς ο George και η Nicole έχουν να ιδωθούν 6 χρόνια (και άλλον 1 χρόνο ανάμεσα στα δύο πρώτα παιχνίδια) και στο σενάριο επιμένουν να τους θεωρούν ότι "είναι μαζί" "she is my girlfriend", με ξεπερνάει. Δεν ξέρω τί γίνεται στα επόμενα, θα δούμε...

Αυτό που μ’ άρεσε σεναριακά είναι ότι

Spoiler

έκαναν τον Khan να επανέρχεται, αφού αποδεικνύεται ότι δεν σκοτώνεται στο τέλος του πρώτου

αλλά και αυτό που δεν μ' άρεσε είναι ότι

Spoiler

λέει ότι ήταν μισθοφόρος δολοφόνος των templars που μετάνιωσε, γι' αυτό και στο τέλος πήγε με το μέρος των George/Nicole. Προτιμώ να τον θεωρώ ως μέλος των Hashashins από την αρχή, όπως εξάλλου αφήνεται να εννοηθεί από τα λεγόμενά του πάνω στο τρένο στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού.