Τι Παίζετε Αυτόν τον Καιρό - Part II

[Borracho]

Γούσταρα τη ζωή μου με το The Siege of Paris. Μεστό, γοτθικό, ζοφερό. Δεν διαβάζεις πια σχεδόν τίποτε ουσιαστικό για το Assassin's Creed (θεωρείται 'ιερό τέρας' αντίστοιχο του Call of Duty- φιξ κοινό που θα το αγοράζει ό,τι και να κάνει/δείξει, οπότε δεν ασχολείται κανείς πέραν των πιστών και είναι κρίμα) αλλά η συγγραφική ομάδα βγάζει άγρια γούστα.

Σχεδόν τελείωσα και το Lake, το οποίο σε γοητεύει σε απευθείας αναλογία με το ξύλο που έχεις φάει παριστάνοντας τον κυριλέ στα πολιτισμένα σαλόνια ενώ η ψυχή σου ζητά ερημιά κι αηδόνια.

Σειρά έχουν τα 12 Minutes και Battle of Steeltown. Να δω αν θυμάμαι ακόμη πώς παίζεται το Wasteland 3...

 

[maladroid]

Psychonauts 2 update: Θαρρώ πως βρίσκομαι 1-2 "πίστες" πριν το φινάλε. Το παιχνίδι ξεκινάει λίγο υποτονικά και ίσως αμήχανα, αλλά μετά το πρώτο 3ωρο-4ωρο απογειώνεται. Κάποια από τα καινούργια mindscapes είναι αρκετά προβλέψιμα (οδοντίατρος = παντού δόντια και ούλα, κουρέας = παντού τρίχες και ψαλίδια κτλ.) αλλά σταδιακά κάνουν την εμφάνισή τους οι πιο ευφάνταστες και ανατρεπτικές πίστες που συναγωνίζονται εκείνες που λατρέψαμε στο πρώτο Psychonauts. Καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα θρυλικά Milkman Conspiracy και Langfishopolis; Κατά τη γνώμη μου όχι. Ωστόσο, νομίζω πως αυτή τη φορά μπαίνουμε σε περισσότερα φευγάτα "μυαλά", όπου μας περιμένει κάποιο έξυπνο twist, είτε σε παρουσίαση είτε σε gameplay. Επίσης, τα πάντα υπάρχουν σε μεγαλύτερες ποσότητες: τοποθεσίες, χαρακτήρες, δραστηριότητες, τηλεπαθητικές δυνάμεις, collectibles, puns (o παράδεισος του Northlander).

Tο σενάριο εμβαθύνει στο lore αλλά και στο τι σημαίνει τελικά να είσαι Psychonaut, υπάρχουν σημεία που βγάζουν αβίαστα το γέλιο, και έχει γίνει πιο προσεκτική δουλειά στο platforming και το γενικότερο σχεδιασμό του gameplay, χωρίς πάντως να σημαίνει ότι είναι πάντα silky smooth. Η στυλιζαρισμένη αισθητική του αυθεντικού έχει διατηρηθεί στο ακέραιο, τα μοντέλα, τα περιβάλλοντα και το animation είναι εμφανώς αναβαθμισμένα και με λεπτομέρειες που προδίδουν απεριόριστη αγάπη και μεράκι. Καταπληκτική δουλειά και στο optimization, αποδίδει πολύ καλά στο καβουρδιστήρι μου με τα πάντα σχεδόν στο τέρμα.

Άξιο sequel, χαλάλι η -τεράστια- αναμονή και μακάρι να είναι οιωνός για εφάμιλλης ποιότητας και κλίμακας projects από τον Shafer, υπό την δολαριοομπρέλα, πλέον, της μαμάς Microsoft.

9/10 (θα το κάνω edit αν το κομμάτι που απομένει μου αλλάξει μυαλά -- heh)

 

[Borracho]

Ξεκίνησα το The Artful Escape.

Αν αγοράσατε ποτέ άλμπουμ του Ντύλαν ή του Μπόουι, το πιστέψατε, το ακούσατε μέχρι να λιώσει και να χρειαστεί να το ξαναγοράσετε και καπάκια πήρατε κιθάρα και αγωνιστήκατε με νύχια και με δόντια να κάνετε το όνειρο πραγματικότητα;

Τότε το παιχνίδι έχει γραφτεί από μας, για μας

 

[Tony Corvus]

Στον ελεύθερο μου χρόνο (ΣΤΟΝ ΠΟΙΟΝ?) ψάχνω τις γωνίες του Control για το 100%

 

[Pain]

Mortal Shell. Σύντομο souls like με φοβερή ατμόσφαιρα. Καλό combat system, αρκετά πιο αργό από αυτό των DS (ειδικά στα boss fights, patience is a virtue), δυνατό level design. Ωραία achievements/trophies και μουσική (optional) από Rotting Christ στα bosses, σαν κερασάκι. Πρόσφατα εισήχθη και "roguelike" mode μέσω DLC.

Μέχρι να βγει το D2:R, με βλέπω κυρίως με cookie clicker

 

[maximum armor]

Τελείωσα το Shadow of Destiny. Δεν έμεινα ικανοποιημένος βλέποντας απλά τα endings στο youtube και αποφάσισα να τα κάνω και στο παιχνίδι μου. Έτσι κρατώντας saves στα συγκεκριμένα chapters όπου παίρνεις τις κρίσιμες αποφάσεις, είδα όλους τους τερματισμούς (6) και στη συνέχεια έπαιξα και το έξτρα playthrough που περιλαμβάνει τον καλό τερματισμό στο τέλος.
Ένα κανονικό ολόκληρο playthrough του παιχνιδιού παίρνει από 4-6 h. Το έξτρα playthrough στο τέλος παίρνει 25 λεπτά.
Ενώ χάρηκα στην αρχή που έγινε το πρώτο μου adventure που τερματίζω χωρίς να δω λύση πουθενά, τελικά το μεγάλο του αρνητικό είναι ότι για να δεις όλους τους τερματισμούς (ώστε να σου ανοίξει η δυνατότητα για το έξτρα playthrough) πρέπει να κάνεις συνδυασμούς επιλογών και επισκέψεων τοποθεσιών, που αυτό απαιτεί να συμβουλεύεσαι walkthrough.
Ομολογώ ότι ήταν ένα από τα απωθημένα μου παιχνίδια (είναι μικρή και πολύ συγκεκριμένη η λίστα) που ήθελα να δω από τότε που έμαθα για την ύπαρξή του!

 

[Borracho]

To Artful Escape είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ έπος. Πανέμορφο, μιλάει απευθείας στην ψυχή και δεν θέλω να τελειώσει γαμώτο. Όλα όσα δείχνει, ΙΣΧΥΟΥΝ.

Ζορμαγκαμπλόργκ.

 

[Tony Corvus]

δεν θέλω να τελειώσει γαμώτο.

Κάποια στιγμή θα τελειώσει, σαν την ίδια μας την ζωή....

 

[Adhan]

Κάποια στιγμή θα τελειώσει, σαν την ίδια μας την ζωή....

Kαλώς τον @Grotenfrod!

 

[Tony Corvus]

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτε άλλο...
Αυτή είναι η ζωή και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κόσμο ζωντανός.
Υπάρχει ακόμα χρόνος, γι' αυτό ζήσε για ευχαρίστηση, αύριο μπορεί να μην είναι πια. Φάε ό,τι θέλεις περπάτα στον ήλιο, κολύμπα στη θάλασσα...
Πες την αλήθεια όταν το νιώσεις.
Να είσαι τρελός, να είσαι ανόητος.
Να είσαι περίεργος.
Να είσαι ο εαυτός σου...
Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο.
Θα φάω ένα εκλεράκι.

 

[maximum armor]

Από χθες άρχισα το Call of the Tenebrae, δεύτερο expansion του Two Worlds 2. Πολύ καλά πάει μέχρι τώρα. Και ωραία quests μέχρι τώρα. Έχουν βάλει ένα ζωολόγο επιστήμονα, για αποστολή μου, που λέγεται Gregory Mendel! Επίσης, σε άλλη αποστολή μια γυναίκα με λέει κάτι σαν "Εντάξει, τί θέλεις τώρα; Να πέσω στα χέρια σου να με παρηγορήσεις;!!" Και επίσης το μέχρι τώρα δυνατότερο blunt weapon που έχω δει, είναι ένας... πλάστης! (Με μεγαλύτερο damage και από 2-handed blunt weapons!)
Μερικές φορές στ' αλήθεια απορώ αν όλοι αυτοί που λένε στα φόρουμ ελεύθερα τη γνώμη τους για παιχνίδια, αν έχουμε παίξει άλλο παιχνίδι, ή αν έχουν παίξει ένα παιχνίδι (και μάλιστα RPG) πάνω από 1 ώρα, ή αν έχουν παίξει καν ένα παιχνίδι και δεν ανακύλωσαν απλά τη γνώμη άλλων, ή αν εγώ έχω γίνει πια πιο μαλακός στη γνώμη μου για παιχνίδια (και μάλιστα στη μετά-Witcher 3 εποχή!). Γενικά το λέω, όχι μόνο γι' αυτό το παιχνίδι.

 

[kara]

Τέλειωσα το Diablo. Ωραίο παιχνίδι, μια χαρά στέκεται και σήμερα αρκεί να έχεις 2-3 έξτρα ποντίκια.

Diablo II soon.

 

[nitro912gr]

Έπιασα λίγο το Valheim και εγώ, συμπαθέστατο, απλά ήμουν κομμάτια Παρασκευή βράδυ που έπαιξα λίγο και είμαι κομμάτια και σήμερα που θα παίξω πάλι και δε το χαίρομαι πολύ.

Πολύ όμορφο, παρά την πιξελούμπα

 

[shredder]

Τερματισα το yakuza 5 Για αλλη μια φορα εδειρα ολους τους μαφιοζους! Και σημερα ξεκιναω το yakuza 6!

 

[Dim Gian Bot]

Έπιασα λίγο το Valheim και εγώ, συμπαθέστατο, απλά ήμουν κομμάτια Παρασκευή βράδυ που έπαιξα λίγο και είμαι κομμάτια και σήμερα που θα παίξω πάλι και δε το χαίρομαι πολύ.

Γιαααα μισό λεπτό... βλέπω ένα πάτερν εδώ. Εσύ παίζεις μόνο όταν είσαι κομμάτια; :Ρ

 

[nitro912gr]

Γιαααα μισό λεπτό... βλέπω ένα πάτερν εδώ. Εσύ παίζεις μόνο όταν είσαι κομμάτια; :Ρ

όχι απλά είμαι μόνιμα κομμάτια αυτές τις μέρες

 

[Dim Gian Bot]

όχι απλά είμαι μόνιμα κομμάτια αυτές τις μέρες

Έκανες την 3η δόση; :Ρ

 

[nitro912gr]

Έκανες την 3η δόση; :Ρ

όχι, αλλά ίσως να έπρεπε, να κάτσω κανά 2 μέρες σπίτι "α δε μπορώ παρενέργειες πρέπει να κάτσω σπίτι"

 

[maladroid]

Τέλος το Psychonauts 2. Γέλασα, συγκινήθηκα, ένιωσα μια γλυκιά ζεστασιά, γενικά πέρασα καταπληκτικά με τον αλλοπρόσαλλο θίασο που σκάρωσε ο παλιόφιλος Τίμ. Τελικά το έχει ακόμα, αρκεί να καταπιαστεί με κάτι που τον παθιάζει και όχι να δημιουργεί κατά παραγγελία. Το Broken Age μάλλον ήταν απλώς μια στραβοΤΙΜονιά.

Στο κομμάτι του story ίσως είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο μας έχει δώσει μετά το Grim Fandango. Οι χαρακτήρες και ο τρόπος διαχείρισής τους δείχνουν δημιουργική ωριμότητα, που ενίοτε όμως δρα σε βάρος της ανεπιτήδευτης αφέλειας του original.
Προσωπικά, οι περισσότεροι από τους νέους χαρακτήρες δεν με "ακούμπησαν" όσο οι παλιότεροι, ειδικά η νέα φουρνιά συμμαθητών, η οποία μοιάζει σαν ένα άνοστο συνονθύλευμα που τικάρει κουτάκια inclusiveness. Η οικογένεια του Raz και οι ενήλικες που συναντάμε έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, ειδικά ο μπαρουτοκαπνισμένος Ford.
Όπως και να'χει, θα έλεγα ότι αποτελεί σχεδόν το τέλειο sequel. Δεν προσπαθεί να ακολουθήσει μόδες ή να αλλοιώσει τη συνταγή του Psychonauts για να πουλήσει παραπάνω, κάνει αυτό που ξέρει καλά, και το κάνει με αγάπη, προσήλωση και αυτοπεποίθηση στον υπερθετικό βαθμό.

 

[Chronomancy]

Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μία ΤΙΜια συνέχεια του πρώτου; Πώς κρίνεις την ΤΙΜή του σε σχέση με την διάρκειά του;