Ολοκλήρωσα επιτέλους τα There Is No Game: Wrong Dimension και Shadow of War.
Αμφότερα ξεκίνησαν καλύτερα απ'ότι τελείωσαν. Το Shadow of War στηρίζεται στο εθιστικό πετσόκομμα Orcs και όσο ξεκλειδώνεις νέα abilities και mechanics τσουλάει όμορφα, παρά το ελαφρώς τυρένιο story, που φυσικά κατακρεουργεί ανελέητα το LOTR lore. Μετά τις πρώτες 15-20 ώρες, όμως, κι ενώ έχεις ουσιαστικά δει και κάνει τα πάντα, το παιχνίδι σου λέει "ψήσου να τα πάμε άλλη μία, έτσι για το ορκ ροκ". Σαν καλό κορόιδο, βέβαια, συνέχισα να στρατολογώ Uruk και να πολιορκώ/κατακτώ κάστρα φλεξάροντας gear για κάνα 15ωρο ακόμα, αλλά με μισή καρδιά. Μετά έπαιξα και το DLC με την Eltariel που ναι μεν συνεχίζει/κλείνει το story αλλά από πλευράς gameplay είναι μια απ'τα ίδια. Ε κάπου εκεί έγκωσα, δεν ασχολήθηκα καν με το έτερο DLC.
Συνολικά ήταν ένα τίμιο χασομέρι, τόσο από πλευράς μηχανισμών όσο και production values. Σκάνε και μερικά ωραία σκηνικά χάρη στο nemesis system, που σε αιφνιδιάζουν ευχάριστα. Γενικά, όμως, το game δεν παύει να είναι ένας κλασικός χαρτοπόλεμος (=map clearance) στα πρότυπα της Ubisoft, τοποθετημένο στη Μέση Γη.
7/10
Στο There Is No Game η έλλειψη πρωτοτυπίας σίγουρα δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς το concept είναι τρομερά φευγάτο και meta. Το πρόβλημα είναι αφενός ότι ξεκινάει με ένα πολύ δυνατό τρίωρο-τετράωρο και σταδιακά ξεφουσκώνει, και αφετέρου ότι το χιούμορ του γρήγορα κουράζει. Πόσες φορές πχια να κλείσεις το μάτι σε άλλα genres και τη nerd κουλτούρα προτού σου γίνει τικ; Άσε που πέφτει στην παγίδα να εκνευρίζει τον παίκτη στην προσπάθειά του να σατιρίσει trends που αποδεδειγμένα εκνευρίζουν τον παίκτη (π.χ. free2play).
Το story οδηγεί σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα κατάληξη, αλλά το gameplay και τα επαναλαμβανόμενα αστεία κατέστησαν το τελευταίο δίωρο ελαφρώς αγγαρεία. Αν το βρείτε σε γερή έκπτωση επιπέδου 5-7 ευρω τσεκάρετέ το για τα lolz.
6.5/10