Αιφνίδια κρίση ρετρολαγνίας με έστειλε στο τεράστιο backlog μου προς αναζήτηση παιχνιδιού στο οποίο τα τεράστια pixel ήταν state-of-the-art και όχι δήθεν άποψη για άπλητους τύπους με budget που δε φτάνει ούτε για καφέδες (όχι οτι δε τα λατρεύω και αυτά, τα adventures που τελίωσα μέσα στο Γενάρη ήταν τα Primordia και Ben There, Dan That).
Ο κλήρος έπεσε στο Lure of the Temptress. Αν και έχει καλή φήμη μεταξύ των adventurers, δεν έχω ενθουσιαστεί. Εντάξει, έχει μια ατμόσφαιρα και το charm των παιχνιδιών της εποχής, αλλά μαστίζεται από μια σειρά θεμάτων τεχνικής φύσης, και δε μιλάω για bug. Απλά όσο καταπληκτικό και να ήταν το Virtual Theatre σαν ιδέα, στην πράξη δημιουργεί προβλήματα τόσο στο pathfinding όσο και στις συζητήσεις. Έχω παίξει γύρω στις τρεις ώρες (δεν πρέπει να απέχω και πολύ από το τέλος, το παιχνίδι είναι μικρό) και από αυτές, τη μια σίγουρα την έχω φάει να βλέπω τον πρωταγωνιστή Diermot να κόβει ζεμπεκιές γύρω από χαρακτήρες στους οποίους προσπαθεί ή να μιλήσει ή να προσπεράσει στο δρόμο, και συχνά να μη τα καταφέρνει.
Υπάρχουν και bugs, ο πιστός ακόλουθος Ratpouch εξαφανίστηκε από το game μου ακριβώς πριν το σημείο στο οποίο είναι απαραίτητος, άλλη μισή ώρα χαμένη γιατί δεν είχα κοντινό save.
Λόγω της διάρκειας-σφηνάκι, θα το παλέψω μέχρι το τέλος. Αν κρατούσε πάνω από 5-6 ώρες, μάλλον θα το παρατούσα.
Αν η ρετροδιάθεση κρατήσει, μάλλον θα ξαναεπισκεφτώ το I Have no Mouth and I Must Scream, μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Το ragequit δέχεται guest Late to the Party άρθρα από πιστούς αναγνώστες;