Τελειωσα αν και αρκετα αργοπορημενος και εγω το <b>Bioshock Infinite</b> και δυστηχως εχω αναμεικτα συναισθηματα.
Ξεκινωντας απο το gameplay μου εδωσε την αισθηση ενος στιβαρου shooter με ποικιλια στα οπλα και βρηκα ευχαριστη την προσθηκη των skyrails που δινουν μια αλλη διασταση στο gunplay και των tears που πιστευω οτι ειναι τα αναλογα plasmids, γιατι εχουν δομικο ρολο στο gameplay και στην ιστορια συγχρονως και νομιζω η αμεση συγκιση vigors/ plasmids ειναι λιγακι αστοχη. Απο την αλλη μου κακοφανηκε η στροφη στο action με την μαχη να εχει φρενηρεις ρυθμους να σε πυροβολουν δηλαδη απο 360 διαφορετικες μοιρες την ιδια στιγμη και να εξελισσεται ενα χαος επι της οθονης οπου δεν προλαβαινεις να σκεφτεις και απλα βαρας και συ τους αλλους. Καμια σχεση με την τακτικη προσεγγιση που ειχε το 1ο ( το 2 δεν το εχω παιξει ). Τα vigors μου φανηκαν αδιαφορα και τελειως συμπληρωματικα στο gameplay, γιατι οι δημιουργοι δεν ακολουθησαν την συνταγη του 1 που υπηρχε ολοκληρο υποβαθρο μηχανισμων κατω απο τους συνδιασμους των εκαστοτε οπλων, σφαιρων και plasmids, ενω εδω αντι να τους φας ολους με το shotgun χρησιμοποιεις που και που κανα croud control κολπο. Να πω επισης οτι το παιχνιδι δεν εχει καθολου rpg στοιχεια ( που εδιναν την απαραιτητη ποικιλια στο gameplay ), minigames και stealth μηχανισμους. Θυμαμαι στο 1 μπορουσες ακομη και να στρεψεις μια ομαδα κατοικων στην αλλη, εδω απλα σφαζεις. Σε συνδιασμο με την κατευθυνομενη εξερευνηση καταληγει ο καθενας στο συμπερασμα οτι παιζει ενα casual και απλοποιημενο παιχνιδι.
Οσον αφορα τα περιβαλλοντα με μια πρωτη ματια φαινονται πανεμορφα και δινουν την αισθηση οτι καπως ετσι θα ηταν δομημενη μια πολη στα συννεφα μολις ομως ξεκιναει η μαχη δινει την αισθηση κλισεδιαρικης αρενας ( γιατι πρωτον αδειαζει αποτομα και δευτερον οι εχθροι ερχονται απο ακυρα σημεια ) που την εχουμε χιλιοδει σε shooters στην οποια απλως στο background εχει συννεφα. Επισης τα επιπεδα ειναι υπερβολικα γραμμικα ( για μια υποτιθεμενη πολη ), με εξαιρεση κανα 2-3.
Το κυριοτερο προβλημα του για μενα ειναι οτι δεν εχει την πρωτογονικη και αγρια ατμοσφαιρα του 1 ( κυριως λογω της υπερπροσφορας πυρομαχικων, της companion και των soft περιοχων ) και δεν αρκουν 2-3 βιολια απο δω και απο κει για να τρομαξει ο κοσμος. Βεβαια ολα αυτα τα κανει σωστα στο επιπεδο προς το τελος του παιχνιδιου που πρεπει να σωσεις την elizabeth, στο ιατρικο κεντρο.
( πιθανα μικροσποιλερ)
Για το πλαισιο του παιχνιδιου ειναι η ιδια ιδεα με το 1, δηλαδη πολη αποκομενη απο την γη. Μονο που σε αυτη την περιπτωση εχει να κανει με μια κοινωνια φυλετικα καθαρη, θεοκρατουμενη και στηριζομενη στην εκμεταλλευση των αλλοδαπων. Αυτο που μου εκανε μεγαλη θετικη εντυπωση ειναι που απο την μια δειχνει αυτα, αλλα και απο την αλλη σου πεταει μεσ' τα μουτρα το πως μια επανασταση μπορει να στραβωσει και να χασει το δικιο της εν μερει. Αν και γουσταρα πολυ την ολη υποκρισια, "πνευματικοτητα" και την καφριλα της columbia μου εδωσε τη εντυπωση καρικατουρας της rapture στα συννεφα. Υπηρχαν αναλογιες παντου, μεχρι και στους αδικημενους και αυτοκαταστροφικους villains. Αυτο ομως επαψε να με πειραζει οταν καταλαβα οτι ο στοχος του levine δεν ειναι να πει το γιατι μια τετοια κοινωνια ειναι λαθος και πως οδηγειται στην αυτοκαταστροφη της, αλλα ηθελε να πει μια ιστορια για παραλληλες ( χμ οχι ακριβως :woohoo: ) πραγματικοτητες, παραδοξα στον χωροχρονο και αλλα τετοια ωραια. Και για μενα το παιχνιδι απογειωνεται απο την στιγμη που σε στελνουν οι επαναστατες να βρεις οπλα, χωρις να εχει σημασια οτι βρωμαει απο χιλιομετρα οτι η ιστορια επαναλαμβανεται απο τα σημεια που σου λενε τα δυο αδερφια heads or tails και στο φεστιβαλ με το δυστηχο ζευγαρι.
Για το τελος εχω ενα παραπονο οχι σεναριακο ( τι παραπονο δηλαδη μεσα σε 15 λεπτα τρως απανοτα χαστουκια μεχρι που στην τελικη σκηνη μενεις με τα παγακια στο χερι και πρεπει να αναθεωρησεις ολο το παιχνιδι για να βγαλει νοημα αυτο που σου μισοαποκαλυψε με μερικες λεξεις), αλλα για το γεγονος οτι οι δημιουργοι αδυνατουν να βαλουν gameplay μεσα στην ολη αφηγηση. Και για αυτον το λογο πιστευω το bioshock στον τομεα αφηγηση ειναι ενα ακομα κοινο παιχνιδι και οτι το half life 1 ειναι πολυ μπροστα σε σχεση με τον ανταγωνισμο.
Θυμαμαι ειχε γινει λογος τοτε που βγηκε για την ai της elizabeth και οτι θα αλλαζε τον τροπο που αντιλαμβανομαστε την αλληλεπιδραση με τους npcs. Τριχες ( για μενα ), τιποτα το ιδιαιτερο δεν ειχε η elizabeth και μπροστα στο last of us η σχεση αναμεσα booker- elizabeth ειναι πολυ επιφανειακη. Ακομα , ακουσα, οτι ειναι αριστουργημα του συγχρονου gaming και παραδειγμα της ωριμοτητας που μπορει να δειξει το μεσο. Νομιζω οτι αν και καλο παιχνιδι ( απ' αυτα που δεν βγαινουν καθε μερα ) ειναι το απολυτο αντιπαραδειγμα του πως ειναι τα ωριμα παιχνιδια. Εχει βασικοτατα προβληματα ( κυριως στο κομματι αφηγηση ), ενα απο αυτα ειναι οτι η βια και η βαναυσοτητα δεν δικαιολογειται σεναριακα οπως στο 1 και απλως υπαρχει για να υπαρχει, δηλαδη για να λεγεται shooter και για να συμβαινει κατι αναμεσα στα σημεια που προχωραει το σεναριο.
Για ακομα μια φορα απεδειξε με την μαζικη αποδοχη και τους τοσους διθυραμβους ποσο ασχετος και ποσο επιδερμικα προσεγγιζει τα παιχνιδια ο mainstream ξενος τυπος.