Κάθισα και είδα την πρεμιέρα της σειράς τα νούμερα στο ertflix. Δοκιμασία...
Εξηγούμαι: Είναι νομίζω γνωστό ότι ο σουρεαλισμός σε όλες του τις εκφάνσεις προκαλεί ακραίες αντιδράσεις. Είτε << Πωω τι έσιαξε ο άνθρωπος!!>> έιτε << Αυτό τώρα το λένε τέχνη;>>. Θα βγει Νταλί ή Μαέβιους Παχατουρίδης.
Το παραπάνω το είχα στο μυαλό μου και περίμενα να δω είτε ένα αριστούργημα είτε μία χλεπάτσα.
To πρόβλημα με την σειρά- και αυτό που μου προκαλεί λύπη εντέλει- είναι ότι δεν είναι βέβαια αριστούργημα, αλλά μια σειρά με μια πολύ καλή κεντρική ιδέα που πυροβολεί τα πόδια της και καταλήγει χλεπάτσα. Τουλάχιστον για μένα.
Δύο είναι οι κύριοι λόγοι:
1. Όταν χώνεις σε μια σειρά πολλούς guests οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είναι ηθοποιοί, υπάρχει ένας μικρούλης κίνδυνος...να παίζουν όπως αυτοί στις Καβαλιώτικες σαπουνόπερες. Όταν δε οι σκηνές τους είναι αρκετά μεγάλες και πιάνεις τον εαυτό σου να παρακαλεί να τελειώσει το μαρτύριο, προφανώς καλό σημάδι δεν είναι...
Μια άλλη περίπτωση που εντάσσεται στην ουσία σε αυτόν τον πρώτο λόγο είναι και η παρουσία του Φοίβου δεληβοριά. Δημιουργός και κεντρικό πρόσωπο της σειράς. Κάποιος ίσως σκέφτηκε ότι και ο Steve Martin είναι δημιουργός και πρωταγωνιστεί στο only murders in th...XAXA XA! Προφανώς καταλαβαίνετε τη διαφορά. Η παρουσία του φέρνει στο μυαλό ατάκες Λαζόπουλου για Ντενίση. Ίσως πίστευαν ότι λόγω του είδους της σειράς θα τη γλίτωναν με αυτή την "ηθοποιία". Ή και λόγω της αποδοχής του Δεληβοριά στον κόσμο της τέχνης ( ή και "τέχνης" οκ..)
2. Ακόμα και ο σουρεαλισμός πρέπει να έχει κάποια "άγκυρα" στην πραγματικότητα. Έναν συνδετικό κρίκο . Ε, "τα νούμερα" έγιναν "για τα σίδερα" πολύ γρήγορα. Όπως προανέφερα η κεντρική ιδέα του καταπιεσμένου καλλιτέχνη, του καταπιεσμένου ρομαντικού ανθρώπου, σε έναν κόσμο επιφανειακό και παράλογο βρίσκεται εκεί και την καταλαβαίνεις. Αυτό μέχρι να αρχίσει ο σουρεαλισμός και η σάτιρα for the sake of it. Oι σκηνές άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη με όλο μικρότερο ειρμό μέχρι που κατέληξε σχεδόν σαν πειραματικό φιλμάκι μια παρέας σπουδαστών κινηματογράφου που προορίζεται για εσωτερική κατανάλωση. Για το κέφι και την πλάκα τους.
Το μόνο που σώζει την ύπαρξη της σειράς στα μάτια μου είναι η πολύ όμορφη εικόνα...και ο Αττίκ.
Δείτε την παρέα με