Στο Benjamin Button είχα λιώσει στο κλάμα ωσάν το κοριτσάκι και το είχα λατρέψει, διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως κύριοι <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="

" title="

" class="bbcode_smiley" /><br><br>To Zodiac δεν είναι πως ήταν κακό φιλμ, απλώς διαφημίστηκε ως "σφιχτό, αστυνομικό μυστήριο και τρόπο τινά, πνευματικός διάδοχος του Seven" ενώ τελικά ήταν ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, με εντελώς ακαδημαϊκούς ρυθμούς και καμία κορύφωση/ένταση/συναισθηματική εμπλοκή. Σαν ντοκιμαντέρ της σχολής του "Making A Murderer", έστεκε θαυμάσια, για οπαδούς του είδους. Σημειωτέον ότι το Making A Murderer δεν με τράβηξε. Μπορεί να είχε γίνει πολύ καλή δουλειά σε επίπεδο έρευνας και συγκέντρωσης πληροφοριών, αλλά το ευρύτερο θέμα "Φορτώνουμε τα πάντα στο παρτάλι του χωριού" δεν ήταν με την καμία το φοβερό και ρηξικέλευθο θέμα ως το οποίο το παρουσίασαν. Η Αμερικανική υποκρισία χτυπάει ταβάνι με κάτι τέτοια, όπου "σοκάρεται" η κοινή γνώμη ανακαλύπτοντας πως οι αρχές "φορτώνουν" εγκλήματα σε σεσημασμένους, ασχέτως ενοχής. Το φαινόμενο υφίσταται από την αρχή της καταγεγραμμένης ιστορίας.<br><br>Το φινάλε του Night Of το λάτρεψα, ακριβώς γιατί ήταν τόσο ωμό και ρεαλιστικό. <br><br><span class="bbcode_spoiler">Δεν υπήρχε ούτε εύκολη λύση, ούτε πεταλούδες. Σε άφηνε με την αμφιβολία και ουσιαστικά ήθελε να δείξει πως μια "πρόχειρη" καταδίκη, μπορεί να καταστρέψει ζωές. Αθωονόταν μεν ο Νάζ, αλλά κατέληγε ναρκομανής και κατά πάσα πιθανότητα εγκληματίας, λόγω της εμπλοκής του με το σάπιο και χαλασμένο ποινικό σύστημα. Αυτό ήταν και το τελικό μήνυμα της σειράς και το έδινε εξαιρετικά. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, ακριβώς γιατί περίμενα κάποια ελαφριά και "Αμερικάνικη" λύση του μυστηρίου. Αντίθετα, έλαβα φούλ Ευρωπαϊκή μαυρίλα και μερσώ το σκηνοθέτη γι'αυτό.</span><br><br>Ράζ, τα Prisoners και Incendies είχα ξεχάσει πως ήταν του Βιλνέβ. Εκπληκτικά φιλμ και τα δυο, καμία σύγκριση με τις Χολιγουντιανές πατάτες του. Το Sicario αν και καλογραμμένο, το είδα μετά το Narcos, οπότε προφανώς μου φάνηκε καλό αλλά λίγο. Φούλ πόντοι για το ρεαλισμό στην απεικόνιση της συγκεκριμένης κατάστασης όμως και την αποφυγή της όποιας αγιογραφίας. <br><br>Για το Stranger Things 2 διαβάζω πολύ χλιαρές εντυπώσεις. Ουσιαστικά βάρυνε η μαρμίτα και απλώς γυρίσανε best of της πρώτης σαιζόν, τίγκα στα στεροειδή. Θα δείξει.<br><br>Ξεκίνησα και το εξαιρετικό The Deuce. Νέα Υόρκη, 1971. Νταβάδες, πόρνες, φάνκ, τίμιο λαϊκό παιδί Τζέημς Φράνκο με υπέροχο μουστάκι να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα...σαν οπτικοποιημένη όπερα του Springsteen ξεδιπλώνεται. Εξαιρετική και η Μάγκι Γκίλενχαλ στο ρόλο της, φαίνεται πολύ δυνατό.<br><br>