Η τέταρτη σαιζόν του True Detective μέτραγε άσχημα. Με διαφορά η καλύτερη μετά την πρώτη και πάρα πολύ κοντά της σε επίπεδο ατμόσφαιρας, φιλοσοφίας και δυσλειτουργικότητας των χαρακτήρων.
Η ομορφιά του TD είναι πως ακριβώς, δεν εξηγεί ποτέ τί και πώς. Τραβάει λιγάκι την κουρτίνα και αφήνει την φαντασία σου ελεύθερη, σε απερίγραπτες διαστάσεις κοσμικής φρίκης. Εκπληκτική η Τζόντι Φόστερ στο ρόλο της και η παρτεναίρ της η Ράις επίσης δυνατή επιλογή του κάστινγκ. Αξιοποίησαν πολύ ωραία την κουλτούρα των ιθαγενών του Αρκτικού Κύκλου στη μυθοπλασία τους.
Πραγματικά μεταφέρει άψογα το ψυχοπλάκωμα -και τις αστείες μικροχαρές- της ζωής στις παγωμένες ερημιές. Δυνατό αλλά απευθύνεται σε ανθρώπους που νιώθουν. Οι Μαρβέλκυθοι παίζουν με τα τζι-αϊ-τζο τους μέχρι να ετοιμάσει την Οβαλτίνη η μαμά. Έχουν και σχολείο αύριο.
Μεγάλη έκπληξη ήταν το Shogun. Εδώ το δείχνει το Disney+ αν και είναι παραγωγή Hulu/FX. Έβαλα πιλότο έτοιμος να δω το δράμα μαύρων γκέι Γιαπωνέζων που δεν τους αφήνουν να υιοθετήσουν τρανς σκυλάκι και να του κληροδοτήσουν την Αυτοκρατορία. Εξεπλάγην πολύ ευχάριστα όταν διαπίστωσα πως πρόκειται για αρχιδάτη μεταφορά του έπους που άνδρωσε γενιές τοξικών αρσενικών όταν προβαλλόταν από την ΕΤ2. Συνιστάται ανεπιφύλακτα και το λέω εγώ που αν δω Ασιάτη στο γυαλί, παθαίνω κάποιου είδους αναφυλαξία