H "τσοντοαραχνίτσα" μαζί με την horror παραλλαγή της (αν αργούσες στην πίστα, το γλυκό μωράκι μεταμορφωνόταν σε 80'ς τέρας από ταινία φρίκης) με συντρόφεψε σε πολλές εξορμήσεις στα ουφάδικα αλλά και λυκειακές κοπάνες. Στο MAME για τη νοσταλγία.
Και υπήρχε θυμάμαι ένα υπέροχο φοιτητικό καλοκαίρι, ξεχασμένο στο χρόνο, τότε που άκουγα τ'αηδόνια κι έπινα γλυκό κρασί, που περίμενα να έρθει στην Ελλάδα ο Ένας, Μοναδικός, Αγνός, Ανυπέρβλητος Έρως (ο οποίος ήταν πολύ σωστά, απασχολημένος να παρτάρει ασύστολα και να κάνει τη ζωάρα που έπρεπε) και αντί να φορτώνω μαναράκια δέκα-δέκα, ξεροστάλιαζα στο MAME, βγάζοντας κάθε πιθανό φλιπερικό απωθημένο της νιότης μου.
Μετά, ήρθε ο γλυκός οδοστρωτήρας της εμπειρίας και άρχισα σιγά σιγά, να γίνομαι άνθρωπος.
Όσο για ένοχο μυστικό...το ομολογώ...δεν έχω παίξει το Lula 2: Wet Attack και προσμένω καρτερικά την ημέρα που θα εμφανιστεί στο GoG. Η καριέρα διαγαλαξιακού νταβά μου δυστυχώς έχει μείνει πίσω και πονώ...