'Πιτάφγιο, αν ήξερες μόνο πόσο αγαπώ τις μουσικάρες που επιλέγει ο Lynch για να ντύνει τις δημιουργίες του. <br><br>Είναι "vibe" μουσική, ο εφιάλτης του ταγμένου θρασά. Σκάνε δυο φασαίοι κατσούφηδες με κιθάρες του '62 και πίσω, μια ξανθιά καρακουκλάρα που μουρμουρίζει επί έξι λεπτά στίχους για το θάνατο του Αμερικανικού ονείρου και το ψέμα της Καλιφορνέζικης αφθονίας και ΤΟΤΕ σου σκάει όλο το κατουρημένο-από-ασβό-σκάνκ που αγόρασες σε στενό κοντά στην Κολοκτρώνη και καταλαβαίνεις πως "Ναι, manmu, είναι όλα ένα ΨΕΜΑ...". Ο ορισμός του επιφανειακού δήθεν, αλλά φορτώνεις, νεαρέ γυπαετέ. Και αυτό είναι μόνο η αρχή των προβλημάτων σου. <br><br>Σοβαρά τώρα, οι Chromatics μια χαρά γαμώ ντεμέκ κλώνος των διεκπεραιωτικών Raveonettes είναι. Ιδανική μπάντα για να παίζει στο Bang Bang. Επίσης, να ξέτε εσείς οι νέοι, όσοι έχετε πλάνα να φάτε μαναράκια μέχρι να κλείσει η Bobcat, θα πρέπει να μάθετε να παίζετε την όλη "φασεϊκη" κατάσταση στα δάχτυλα. Δεν έχει σημασία αν σας αρέσει ή όχι, αλλά με θράς, δεν γάμησε κανείς. Για να παραφράσουμε και τον Στράβωνα τον Πλήνιο.