Αριστούργημα.<br><br>Ο Λύντς, όπως ο Φελίνι τις δεκαετίες του 60 και του 70, αποκωδικοποιεί την προσωπική του ζωή επί της οθόνης, μέσα από συμβολισμούς και προσωποποιήσεις τόσο πολύπλευρες, που καμιά κάρχια δεν θα μπορέσει να καταλάβει ευθέως και να του φάει το καϊμάκι περαιτέρω. Το τελευταίο επεισόδιο με την εξαιρετική ερμηνεία της Αποκάλυψης του Ιωάννου ήταν άλλο ένα διαμάντι στο στέμα του.<br><br>Επίσης, η επωδός κάθε επεισοδίου στο Bang Bang Club, δένει τα πάντα. Η φάση του Λύντς μουσικά, ανέκαθεν, ήταν κιθάρα τίγκα στο echo/reverb και τύπος ή τύπισσα να νιαουρίζουν φαλτσέτο από πάνω για τη ματαιότητα κάθε πιθανού ονείρου αγάπης. Ο Reznor κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα με την παραμόρφωση στο 11 εδώ και χρόνια και γι'αυτό ταίριαξε τόσο καλά στο μαγαζί. Όλσο, ο ήχος προστίθεται όλος στο post production. Οι μπάντες παίζουν κανονικά μπροστά σε εκλεκτό κοινό άθλιων hipsters/Hollywood insiders/δήθεν fans και κατόπιν μπαίνει από πάνω η στούντιο εκδοχή του τραγουδιού για λόγους παραγωγής.<br><br>Από το 1991 είχε να βγει κάτι τόσο ποιοτικό στην τηλεόραση. Το Twin Peaks είναι όλες οι ιστορίες και καμία, μαζί. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτό εκεί έξω.