O Ford δεν αγαπαει απλως τον Bruce, αλλά οφείλει το οτι εγινε συγγραφεας στον Bruce (και κατ'επέκταση του οφειλουμε κι εμεις ως αναγνωστες γιατι αν δεν ηταν ο Μπρουσαρος δε θα ειχε γραφτει η τριλογια του Frank Bascombe).<br><br>Kαπου εκει στα τελη της δεκαετιας του 70, ο Ford ηταν ενας αποτυχημενος συγγραφεας. Μαλλον ουτε καν συγγραφεας αφου δεν καταφερνε οχι μονο να εκδοσει κατι, αλλα ουτε και να γραψει. Για να ζησει διδασκε Αγγλικη λογοτεχνια σε ενα τριτοκλασατο κολλεγιο. Μια μερα ενας μαθητης τον ρωτησε κατι για τον Μπρους και ο Φορντ απαντησε οτι δεν το ξερει. Τοτε ο μαθητης τον καλεσε στον κοιτωνα του και του εβαλε να ακουσει το Wild Billy’s Circus Story. Ηταν λεει σαν αποκαλυψη, σαν να ανοιξαν οι ουρανοι. Μεσα στα λεπτα που κρατησε το τραγουδι, ειχε ηδη σκεφτει τη βασικη πλοκη αυτου που μετεπειτα θα αποτελουσε τον Αθλητικογραφο, το πρωτο του βιβλιο. Και απο εκει που ηταν ενας ασημος καθηγητακος, εγινε ενας διασημος συγγραφεας. Και δεν εχει να κανει με καποιο αμερικανικο ονειρο οπου απο τιποτα γινεσαι παμπλουτος. Πραγματικα ο Φορντ ειναι τεραστιος συγγραφεας και τα βιβλια τους ειναι μνημεια πολιτστικης κληρονομιας. Λες ρε παιδι μου χαλαλι που ανεχτηκα την κυρα Χρυσουλα στην Πρωτη Δημοτικου και τα Πασοκικης αισθητικης αναγνωστικα των 80's (να Λολα να ενα μηλο) κι εμαθα να διαβαζω.<br><br>Σε ο,τι αφορα το υφος τωρα, ετοιμασου για μακροσκελεις μονολογους, οπου ολα κυλανε αργα και η δραση θυμιζει τη γνωστη διαφημιση με τους φελους. Δεν υπαρχουν στιγμες εντασης, ουτε ιλιγγιωδεις στιγμες δρασεις. Ολα συμβαινουν υποδορια, υπαινικτικα. Παρακολουθεις εναν ανθρωπο που εχει χωρισει, εχει πεθανει το παιδι του και επαγγελματικα παει κατα διαολου, να περιγραφει τρεις ημερες απο την καποτε αφορητη, την καποτε ευχαριστη καθημερινοτητα του. Ειναι ενας απλος καθημερινος ανθρωπος που εκπροσωπει τον μεσο μορφωμενο αστό. Καθολου bigger than life! Κι ομως ενω φαινομενικα δε συμβαινε τιποτα, διαβαζεις το βιβλιο και ειναι σαν να τρως γροθια στο προσωπο απο μια συγκλονιστικη αναγνωστικη και οχι μονο εμπειρια. Ειναι λες και παιρνει ο Ford το νυστερι και ανατέμνει με χειρουργικη ακριβεια τον ιδιο σου τον εαυτο, αν εισαι αντρας μεσης ηλικιας που εχεις διαπιστωσει οτι εχεις χάσει τη μάχη της ψυχης σου πολεμωντας με αυτο που λεγεται ενηλικη ζωη και ωριμοτητα. <br><br>Δεν ειναι ευκολο βιβλιο. Σε θελει εκει, να μην αφαιρεισαι. Ουτε προσφερει συνταγες ευτυχιας και αισιας εκβασης της ζωης. Διαολε μιλαμε για τον Ford, οχι για τον Κοελιο.. Κι ομως στο τελος σε αφηνει μεσα απο την πικρη ειρωνια του, τον κυνισμο του,ακομα και την χαλαροτητα του, με μια μοναδικη αισθηση πληροτητας. Ισως να ακουγονται υπερβολικα ολα αυτα, αλλα για μενα αυτο το βιβλιο σημαινει παρα πολλα και για αυτο δε χανω ευκαιρια να το προτεινω. Βεβαια δεν αρεσει σε ολους (το αντιθετο θα ελεγα), ουτε σημαινει το ιδιο για ολους. Εγω το διαβασα πριν 6 χρονια σε μια πολυ δυσκολη περιοδο της ζωης μου και πραγματικα ηταν ο,τι χρειαζομουν.<br><br>Αυτα και συγνωμη για το μακροσκελες του post.
P<br></blockquote><br><br>Θες να πεις ότι η Γκολάνζ στο πρώτο τύπωμα τα βγάζει γολιάθ και μετά με νορμάλ διαστάσεις; Κι όλα αυτά μέσα στην ίδια χρονιά (για το κάθε βιβλίο); Πολύ περίεργο, δεν μου τύχει τέτοια περίπτωση...<br><br>αν αγοράσω τώρα δηλάδη lady of the lake και tower of the swallow θα μου έρθουν αυτά με τις μεγάλες διαστάσεις;
