Λοιπόν βρήκα τον χρόνο να ασχοληθώ διεξοδικά ξανά με τον Γουίτσορα και τα DLC(expansions) του ξανά κατά την περίοδο της θητείας μου.<br><br>Ξεκινάω λοιπόν το hearts of stone. Ok so far so good, ο κακούλης εμπνευσμένος πολύ από stephen king, γουστάρω, ατακάρες να πέφτουν από δω και από κει, olgierd ωραίος θα άρραζα μαζί του /10, πολύ γλυκό ρομάντζο, shani απλά αδιάφορη και ολίγον τι fan service, φτάνω στο τέλος, αρχίζω να χειροκροτάω. Μπράβο, όχι μπράβο, αλλά μετά από αυτό τι? Και στα καπάκια ξεκινάω να ασχολούμαι με το Blood and Wine.<br><br>Κύριε Ιησού ο Χριστός ημών. Τα χρώματα, τα ρούχα, η αρχιτεκτονική του Toussaint. Πόσο πιο καλό μπορεί να γίνει? Μπαμ πάρε Regis (fanboy των βιβλίων εδω), πάρε και lore για τα higher vampires επηρεασμένο από Vtm. Όλα τα quests ρε γαμώτο (πράμα που τα περισσότερα τριπλοΑ rpgs των τελευταίων χρόνων το έχουν ξεχάσει) φαίνονται να είναι γραμμένα και σχεδιασμένα ανθρώπινα και με μεράκι, έχουν την σημασία τους ή την πλάκα τους, είναι τελοσπάντων ενδιαφέροντα, όχι άντε σκότωσε 13 κάπρους, φέρε μου 49 συκώτια κότας κλπ. Ειδικά στο κομμάτι χιούμορ δώσαν ρέστα στο B&W, βρες τα σπασμένα αρχίδια του αγάλματος που κάνουν τον παππού ντούρο (goodness gracious great balls of granite, οντως), πάνε για σαφάρι και πάρε μέρος στην πρώτη σέλφι στον κόσμο του γουίτσερ, το δείπνο με το wight. Και αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι προς το τέλος της ιστορίας, ο διαστρευλωμένος πλέον παραμυθόκοσμος, το κοριτσάκι με την πρέζα (δεν ειναι ποια στο σπίρτα business), η κατάσταση που βρίσκεις την ραπουνζελ κλπ. Αυτό μαζί με το τελευταίο boss fight και την ανατριχιαστική ατάκα του την κατάλληλη στιγμή "if you acknowledge any gods, start praying now", πραγματικά με αφήσαν content, είχα σχεδόν την ίδια έκφραση στην μούρη με τον Γκέραλτ μου στο τέλος που επέλεξα. Μπράβο CDPR, όχι μπράβο. Έβαλες τον πήχη υπερβολικά ψηλά, καλή τύχη.<br><br>in other news, απολύθηκα <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="

" title="

" class="bbcode_smiley" /><br><br>