Ξεχασμένα διαμάντια - Game που αγαπήσαμε

[Adhan]

Aν κατάλαβα σωστά το θέμα έχει να κάνει με παιχνίδια που μας άρεσαν αλλά θεωρούμε ότι λίγοι θυμούνται ή ξέρουν.

Με κάποιες επιλογές θα διαφωνήσω, όπως το Fez το οποίο είναι από τα γνωστότερα indie εκεί έξω και το Monster World καθώς πρόκειται ίσως για το καλύτερο μέρος στη σειρά (υπήρχε και στο Mega Drive) και σίγουρα από σπόντα έστω, οι νέοι θα το έμαθαν από τα Monster boy και Dragon's Trap remake. Τι να πούμε τότε για το Wonder Boy IV το οποίο ακόμα και παλιοί gamers δεν ήξεραν ότι υπήρχε μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν retro gaming YT κανάλια...

Εγκρίνω με χίλια το Nocturne, δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τα καλύτερα Resident Evil, πολύ παραγνωρισμένο και ο λόγος είναι ότι βγήκε μόνο για pc. Δεν υπάρχουν γοτθικά horror σαν κι αυτό. Άνετα στήριζα ένα remake ή sequel του στο kickstarter.

Εγώ θα επέλεγα Divine Divinity και Eternity: The Last Unicorn. Το πρώτο γιατί οι περισσότεροι φαν της Larian νομίζουν ότι το Original Sin ήταν το πρώτο της παιχνίδι, και το δεύτερο γιατί ξεχάστηκε σε χρόνο ρεκόρ ενώ ήταν απλά νοσταλγία σε χρονοκάψουλα.

Spoiler

Μπαχαχα
Ok σοβαρά...

-Demon's Crest: Όλοι ξέρουν τα Ghouls 'n Ghosts. Αρκετοί επίσης ξέρουν το κλασικό Gargoyle's Quest. Λιγότεροι ξέρουν ότι είχε και δεύτερο μέρος. Ελάχιστοι το 3ο και πιο εντυπωσιακό (αλλά και δυσκολότερο). Απίστευτη μουσική, φανταστική ατμόσφαιρα, παλούκια bosses, κάποια επιφανειακά metroidvania στοιχεία με διαδρομές που άνοιγαν (στα replayable επίπεδα) με κατάλληλα upgrades.



-Eternal Darkness: παιχνίδι της Silicon Knights (που είχε κυκλοφορήσει και το Blood Omen) που πέρασε απαρατήρητο σε μεγάλη μερίδα του κοινού. Ανατριχιαστικό action-adventure που διαδραματίζεται σε διαφορετικές εποχές (με τον αντίστοιχο εξοπλισμό και χρήση spells) και η ιστορία είναι από τις καλύτερες Lovecraft-inspired που υπάρχουν εκεί έξω. Ίσως το πρώτο παιχνίδι που χρησιμοποίησε sanity meter (και το κατοχύρωσε με πατέντα η Nintendo) και όπου αν μειωνόταν το παιχνίδι μας τρόλαρε σκληρά βλέπαμε διάφορα αλλόκοτα σκηνικά.



-Darkstone: βγήκε ένα χρόνο πριν το Diablo 2 αλλά αγνοήθηκε από αρκετούς, ειδικά τους φανς της Blizzard που προτίμησαν να περιμένουν το sequel από να το δοκιμάσουν. Πολύ αξιόλογο action-rpg (κατά τη γνώμη μου ανώτερο από το πρώτο Diablo), δε θυμάμαι να έκανε κάτι λάθος, ενώ υποστήριζε δημιουργία και χειρισμό 2 χαρακτήρων (και με μετάβαση οποιαδήποτε στιγμή από τον έναν στο άλλο, δε θυμάμαι άλλο στο είδος τότε να το είχε αυτό) ακόμα και randomization στα quest (ποια εμφανίζονταν σε κάθε playthrough). Ίσως το πιο αδικημένο παιχνίδι της Delphine Software (ούτε ένα καλής ποιότητας video review δε μπορείς να βρεις κλαψ).

 

[Артём]

και φυσικά τα Beast

 

[Hank]

Ώρες τι καψίματα μου θύμισες με το Speedball! Το είχα ξεχάσει εντελως.

 

[chek2fire]

Σήμερα λέω να γράψω για άλλο ένα ξεχασμένο από το θεό game αλλά όχι το ίδιο το gaming studio που το δημιουργήσε καθώς τα πρόσφατα game που έχει φτιάξει και δημιούργησαν μια νέα σχολή στο gaming αλλά και έχουν φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο.

Παραδόξος εμένα ενώ αποθέωσα στην game μνήμη μου το συγκεκριμένο στην κυριολεξία βαρέθηκα τα game που τους έδωσαν μεγάλη ώθηση αλλά αυτό είναι θέμα δικό μου.

Και μιλάω για την FromSofwtare γνωστή πλέον για τα Dark Souls αλλά το αυτό που αναφέρομαι είναι το King's Field πίσω πολύ στα πρώτα τους βήματα καθώς είναι το πρώτο game που είχαν δημιουργήσει και στα πρώτα βήματα μια νέας τότε κονσόλας που έβγαζε η sony για πρώτη φορά το Playstation.

Flashback στο 1998 εκεί που μας ήρθε αυτό το King field στην Ευρώπη και Αμερική. Πολύ λίγα πράγματα γνωστά και κανείς μάλλον δεν του έδωσε και μεγάλη σημασία εδώ στην Ελλάδα.

Εγώ διαβάζοντας ένα περιοδικό για την κονσόλα από το εξωτερικό το διάβασα να το αναφέρουν ως ένα καλό rpg και λόγο ότι δεν υπήρχαν rpg για το playstation εκέινη την εποχή το έψαξα το βρήκα σε ένα μαγαζί στην Στουρνάρα και ξεκίνησε αυτό το σαδιστικό σε δυσκολία gameplay σήμα κατατεθέν μέχρι σήμερα της FromSoftware αλλά ένα απίστευτα σκοτεινός και ζωντανός dungeon κόσμος.

Στο game στην κυριολεξία σε πετάει σε μια αποβάθρα με το σώβρακο και με ένα σουγιά και στο πρώτο βήμα που κάνεις τρως πουλί από ότιδήποτε κινείτε εκεί πέρα ακόμα και από τα πρώτα slime που βρίσκεις να περιφέρονται.

Είναι τελικά μερικά gaming studio που έχουν αυτό το κάτι και δημιουργούν κάτι game που όσο δύσκολα και να είναι όσο και να θέλεις να τα παρατήσεις τόσο σε κολλάνε να τα συνεχίσεις. Και με το συγκεκριμένο απλά δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Τι να πρωτοθυμηθείς και εδώ. Τον σκοτεινό του δομημένο rpg κόσμο με τις δαιδαλώδεις διαδρομές, η δυσκολία του κάθε εχθρού που συναντάς και η πρόκληση του για να τον αντιμετωπίσεις ώστε να λύσεις και τα puzzle η quest που σου έχουν αναθέσει διάφοροι χαρακτήρες μέσα σε αυτό τον υπόγειο κόσμο.

Ακόμα και τα γραφικά του αν και αρκετά χοντροκομμένα και πρωτόγονα σε έβαζαν αμέσως στο κλίμα.

Εφαγα ώρες και ώρες(τότε δεν υπήρχε και τόσο εύκολα internet να βρεις πληροφορίες άμεσα) αλλά όπως διαβάζω και με τα σημερινά dark souls κάθε εμπόδιο και πρόκληση που αντιμετώπιζεις σου έδινε πάντα ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι κάτι έχεις καταφέρει.

Φυσικά βγήκαν και δύο συνέχειες μετά.

 

[maximum armor]

Και τι να λέει ρε, μην κομπλάρεις. Σάμπως τα Blair Witch που έβαλα εγώ είναι τίποτα αρχαία;

Πάντως μου έδωσες αφορμή να ψαχουλέψω το νιονιό μου για αρχαία games που δεν έχει παίξει κανείς (άλλος) και σκέφτηκα τα δύο Manhunter της Sierra. Ειδικά το πρώτο, New York, θυμάμαι πως με είχε συνεπάρει από το ξεκίνημα με την ατμόσφαιρα και το gameplay παρακολούθησης. Από το sequel δεν θυμάμαι και πολλά. Ωστόσο, εκείνο που μου έμεινε και από τα δύο αυτά υπερκάλτ διαμαντάκια είναι οι ελεεινοί λαβύρινθοι για τους οποίους τελικά συμβουλεύτηκα walkthrough.

Τότε θα ήθελα να αναφέρω ένα game που μου έχει μείνει απωθημένο, επειδή, ενώ είχα ξετρελλαθεί στην αρχή του, κάποια στιγμή (νωρίς στο παιχνίδι) είχε bug που σε πετούσε έξω (σε μη συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού, αλλά πάντα ήταν στην αρχή) και έτσι δεν μπόρεσα να το δω όλο και να το τερματίσω. Μιλάω για το The devil inside. Το είχα πάρει δώρο απ' το PCM. Λόγω του προβλήματος που αναφέρω, δεν μπόρεσα να το προχωρήσω. Το αγόρασα στη συνέχεια (αυθεντικό) και από γνωστό κατάστημα του κέντρου της Αθήνας που ήταν απέναντι απ' τα πειρατικά (Game Center λεγόταν), αλλά και πάλι είχε το ίδιο πρόβλημα!
Μου έμεινε απωθημένο. Θέλω να το παίξω. Αν το είχε το GOG, θα το ξαναγόραζα! Μπορώ να το βρώ πια;!

 

[soad667]

Δεν είμαι σε φάση να το επεξεργαστώ πολύ, αλλά τα δύο Κρουσέηντερ, Νο Ρημόρς και Νο Ρηγκρέτ ήταν τα πρώτα που μου ήρθαν. Περισσότερα διαβάζω/ακούω για το μουσικό θημ του παρά για το ίδιο το γκέημ.

 

[mruseyourbrain]

Δεν ξέρω αν είναι ξεχασμένο ή διαμάντι για σας αλλά εμένα αυτό μου ήρθε

 

[Χειρομαλάχτης]

ας γραψω και γι αλλη μια παιχνιδοπαιχνιδαρα. πρεπει να χα γραψει γι αυτο και παλιοτερα ή στο πισιμάστε φόρου ή στην κούνενα.
χορταστικο action adventure μοιρασμενο σχεδον ισοποσα σε πιστολιδι και γριφους με μπολικο fmv, μεγαλη διαρκεια και ανεκτη υποθεση, ψιλοκρίντζυ βεβαια σε σημεια, αλλά οκ, τι καινουριο πια να μην εχει ειπωθει για τη μαχη καλου - κακου μεχρι το 1996 (ετος κυκλοφοριας)??
στο μεγαλυτερο μερος του παιχνιδιου βρισκεσαι σε μια αχανη επαυλη και ειναι μαγικος ο τροπος που σιγα σιγα αποκτας προσβαση σε ολο και περισοτερα δωματια.. ενταξει, εχει και στας εξοχάς λεβελς και η πλοκη συνεχιζεται εκει, αλλά και σε αλλες ουράνιες διαστασεις...

ντεφινιτλυ θα λερωνα βρακουλινι αν ακουγα οτι θα ετοιμαζαν καποιο ρημεικ.
κυριες, κυριοι, αγαπητα παιδιά,

Realms of the Haunting

 

[tinapeis]

Μια που αναφέρθηκε το myth, είναι άδικο να μην του γίνει ένα πιο μεστό μενσιον μια και είναι και ξεχασμένο και διαμάντι

 

[Adhan]

Τα Shadow of the Beast είναι κι αυτό στις περιπτώσεις σειρών που ο περισσότερος κόσμος όταν μιλάει γι' αυτά εννοεί/θυμάται το πρώτο. Είχε τύχει συμμαθητής να έχει Amiga και να το παίζουμε για κάποιο διάστημα. Αν και σημειώναμε πρόοδο ΠΟΛΥ αργά, δεν είχαμε καταφέρει να το τελειώσουμε. Το 2ο το είδα μετά από πολλά χρόνια σε longplay, αλλά μου φάνηκε παρόμοιο, ίσως και χειρότερο από το πρώτο σε ατμόσφαιρα και περιοχές. Το δε 3 τρίτο... δεν ξέρω κάτι μου φαινόταν off στην αισθητική του.

Η κοινή γνώμη τι λέει; Είχαν βελτιώσεις σε χειρισμό, σε puzzles, πιο ανθρώπινη δυσκολία κλπ; 'H ήταν "κάθε πέρυσι και καλύτερα";
Είχε βγει κι ένα remake πριν λίγα χρόνια αλλά ήταν μόνο στο PS4

To King's Field το είχα δανειστεί πριν καμιά 10ριά χρόνια και ειλικρινά δεν παλευόταν, δηλαδή αμφιβάλλω κατά πόσο άντεξε τώρα xD. Μετά από καμιά ώρα το άφησα και το είδα όλο στο YT.
Δεν είναι μόνο ότι δεν έχει γεράσει καλά, αλλά κι από τεχνικής άποψης είναι υπερβολικά αργό παιχνίδι (τα frames δεν βοηθούν επίσης). Το λες και tech demo-σκαρίφημα για τα μεταγενέστερα τους παιχνίδια. Δεν ξέρω τι σε χάλασε στα Souls @chek2fire αλλά μόνο και μόνο ότι τρέχουν πιο ομαλά και το level design και τα assets τους έχουν μεγαλύτερη ποικιλία και δεν είναι τόσο μονότονα και μουντά όσο του King's Field, για μένα δεν υπάρχει σύγκριση. Πάντως λένε ότι τα επόμενα βελτιώνονται κάπως, αλλά δεν έχω δει αρκετά (λίγο μόνο από το 2ο) για να βγάλω συμπέρασμα...

Άλλο που θυμήθηκα είναι το Soleil (Crusader of Centy στην Αμερική). Gameplay αρκετά κοντά στα Zelda (ειδικά το A Link to the Past), αν και με λίγο πιο απλοϊκά dungeons και overworld απ΄ότι θυμάμαι. Πολύ αξιόλογο action-adventure, ίσως και ανάμεσα στα καλύτερα του συστήματος για μένα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως οι περισσότεροι δεν το είχαν πάρει μυρωδιά στην εποχή του.

 

[Tony Corvus]

 

[Sugamoto Panagia]

@Adhan αχ eternal darkness. παιχνιδαρα μεγάλη


@Great0ldOne για κάποιο λόγο μου ήρθε φλασια η σειρά αυτές τις μέρες αν και βεβαία για κάποιο άλλο λόγο το θυμόμουν σαν freedom fighters που τλκ είναι και τελείως άλλο game.

 

[Raz]

Χμ, εγώ για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι κάποιο εντελώς obscure παιχνίδι που να λάτρεψα. Τα πρώτα αδικημένα που μου έρχονται στο μυαλό είναι το VtM:Redemption (καμία σχέση με το Bloodlines βέβαια), το Alpha Protocol (δυστυχώς δεν το κόβω να βλέπουμε sequel) και το κορυφαίο όλων, Last Express.

To Devil Inside δεν ήταν αυτό που το PCM το διαφήμιζε ως ακυκλοφόρητο; Ή ήταν κάποιο από τα άλλα games που έδινε στις αρχές;

 

[Arwindan]

Νομίζω ότι και το παρακάτω είχε λάβει μικρότερη αναγνώριση από αυτή που του άξιζε, αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εδώ θα το έχετε παίξει:

 

[Sugamoto Panagia]

@Arwindan εγώ τα λέω στο δισκορδιον ότι κάποια games χρωστάν πολλά στο blade of darkness.

 

[Arwindan]

@Arwindan εγώ τα λέω στο δισκορδιον ότι κάποια games χρωστάν πολλά στο blade of darkness.

Ε πες τα και εδώ να τα δούμε και εμείς οι υπόλοιποι.

 

[Chronomancy]

Freedom Force... από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει γενικότερα!



Μετά θα ήθελα να κλαφτω λίγο ακόμη για το Summoner το οποίο μόνο εγώ θυμάμαι. Ιδιαίτερο rpgακι με όμορφη μουσική και ατμόσφαιρα. Δοκίμασα να το παίξω πρόσφατως και δυστυχώς στραβογερασε.



Arx Fatalis. Πολύπροστά για την εποχή του ή τουλάχιστον έτσι το ενθυμούμαι σαν γέρος στο καφενείο. Η ιστορία ήταν λίγο μιαχ μιαχ, αλλά οι μηχανισμοί του νομίζω ότι ακόμη και σήμερα θα έκαναν εντύπωση σε κάποιον αδαή



Οι φίλοι της Bioware γενικώς ξεχνάνε το Jade Empire. Ναι καλά τα Κότορ κτλ αλλά και αυτό εδώ ήταν πολύ όμορφο και καλοδουλεμένο σε μία εποχή όπου η bioware έφτιαχνε κόσμους από το μηδέν.

 

[maladroid]

Jade Empire λατρεία. Το μοναδικό παιχνίδι της BioWare στο οποίο έκανα δεύτερο playthrough καπάκια με το που τελείωσα το πρώτο. Ναι, κατά βάση ακολουθούσε τη φόρμουλα της εταιρείας, αλλά και μόνο η διάθεσή τους να δοκιμαστούν σε ένα τελείως διαφορετικό setting και με νέο σύστημα μάχης, έκανε θαύματα για το παιχνίδι. Άσε που είχε και cameo από τον ημίθεο John Cleese.

 

[Northlander]

Sacrifice.

Με θλίβει ότι πολύ λίγοι το μνημονεύουν. Ήταν μια εποχή που πιστεύω είχαν πιάσει την αιχμή της τεχνολογίας και δεν φοβήθηκαν να πάρουν παλιές ιδέες (Populous: The Beginning) και να τις μετατρέψουν σε κάτι ξεχωριστό.

 

[mits@kos]

Jade Empire λατρεία. Το μοναδικό παιχνίδι της BioWare στο οποίο έκανα δεύτερο playthrough καπάκια με το που τελείωσα το πρώτο. Ναι, κατά βάση ακολουθούσε τη φόρμουλα της εταιρείας, αλλά και μόνο η διάθεσή τους να δοκιμαστούν σε ένα τελείως διαφορετικό setting και με νέο σύστημα μάχης, έκανε θαύματα για το παιχνίδι. Άσε που είχε και cameo από τον ημίθεο John Cleese.

Πριν 1-2 χρόνια νομίζω το ξαναέπαιξα. Δεν έχει χάσει τίποτα από τη μαγεία του. Εκπληκτικό παιχνίδι.