EDITORIALS

Now Playing: HARD RESET

[Update: Ο τίτλος άλλαξε ώστε το άρθρο να ενταχθεί στα πλαίσια της στήλης Now Playing]

Έχει περάσει πλέον αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του Hard Reset, οπότε ένα πλήρες review δεν έχει πια νόημα. Ωστόσο, διαπίστωσα παίζοντας οτι το παιχνίδι προσφέρεται για σχολιασμό σχετικά με την προσπάθεια των developers να αποδώσουν φόρο τιμής στα μεγάλα shooters του παρελθόντος, οπότε κατέγραψα μερικές σκέψεις για ένα ομολογουμένως ενδιαφέρον παιχνίδι.

Δύσκολο πράγμα η κυκλοφορία ενός old-school FPS στις μέρες μας. Η αγορά φαίνεται να έχει μετακινηθεί προς τα λεγόμενα “ρεαλιστικά” shooters που κινούνται σε σαφώς πιο αργούς ρυθμούς συγκριτικά με παιχνίδια-θρύλους του παρελθόντος όπως το Quake και το Painkiller. Οι gamers που μεγάλωσαν με FPS αυτού του τύπου έχουν πλέον ελάχιστες επιλογές πέραν της ενασχόλησης (για μια ακόμα φορά) με τα κλασικά games του είδους, οπότε μόλις είδα το Hard Reset Extended Edition να βγαίνει σε προσφορά στην πρόσφατη Steam sale το αγόρασα αμέσως. Η feature list του παιχνιδιού ακουγόταν πολλά υποσχόμενη: γρήγορο old-school gameplay, ορδές εχθρών προς εξόντωση, εντυπωσιακά boss fights και κορυφαία γραφικά. Τέλεια!

hardreset2

Η ένταξη των FPS “παλαιάς κοπής” στην ίδια κατηγορία με τους σύγχρονους εκπροσώπους του είδους είναι πιθανώς λανθασμένη. Οι ουσιώδεις διαφορές στο gameplay δικαιολογούν το διαχωρισμό μεταξύ των σύγχρονων shooters με έμφαση στο ρεαλισμό και των πιο κλασικών τίτλων που επικεντρώνονται στη δράση. Τα χαρακτηριστικά της κάθε κατηγορίας είναι ευδιάκριτα για τον προσεκτικό παρατηρητή, στην πρώτη περίπτωση έχουμε πιο αργή κίνηση του πρωταγωνιστή, έμφαση στην κάλυψη (cover) και προσήλωση σε ορισμένους κανόνες (π.χ. στην ανάγκη για reloading) ενώ στη δεύτερη ο ρεαλισμός αγνοείται προς όφελος της ταχύτατης δράσης. Το Hard Reset ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, αυτό γίνεται σαφές από τα πρώτα λεπτά. Ο πρωταγωνιστής έχει στη διάθεσή του δύο διαφορετικά όπλα, τα οποία όμως μπορούν να λειτουργήσουν σε διαφορετικά modes αναλόγως των αναβαθμίσεων που θα επιλέξουμε. Έτσι το βασικό machine gun με το οποίο ξεκινάμε μπορεί να μεταλλαχθεί σε shotgun, grenade launcher, ακόμα και missile launcher στην πορεία του παιχνιδιού, ενώ το Energy Gun παρουσιάζεται εξίσου ευπροσάρμοστο, πάντα σύμφωνα με τις δικές μας επιλογές. Το levelling system μου άρεσε αρκετά γιατί ο κάθε upgrade point που επενδύουμε έχει μεγάλη επίδραση στο gameplay αφού χαρίζει νέα όπλα, secondary fire modes και πολλές ακόμα abilities.

Η ροή της δράσης μου θύμισε σε αρκετά σημεία το Painkiller, καθώς ακολουθείται και εδώ η λογική της “battle arena“. Τι σημαίνει αυτό; Τα επίπεδα χωρίζονται σε πολλές νοητές περιοχές τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να καθαρίσουμε από εχθρούς ώστε να μας επιτραπεί να συνεχίσουμε παρακάτω, ενώ αντίστοιχα οι περιοχές που έχουμε ήδη διασχίσει κλείνουν και δε μπορούμε συνήθως να επιστρέψουμε σε προηγούμενα σημεία. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά σε γενικές γραμμές τα επίπεδα του Hard Reset είναι γραμμικά και δεν περιέχουν ιδιαίτερη πολυπλοκότητα όπως ίσως να περίμενε κάποιος από ένα FPS που χαρακτηρίζεται “old-school”. Ακόμα και τα secrets χαρακτηρίζονται έτσι μάλλον καταχρηστικά, δεν απαιτούν επιδέξιες κινήσεις για να αποκαλυφθούν και συνήθως περιορίζονται σε εμφανώς ραγισμένους τοίχους που καταρρέουν με τη χρήση εκρηκτικών.

hardreset3

Μια που πιάσαμε το level design, έχω ορισμένες ενστάσεις για τις επιλογές της Flying Wild Hog (οι developers). Καταρχάς περίμενα οτι οι χάρτες θα ήταν σαφώς πιο ανοικτοί και ευρύχωροι, έτσι ώστε ο παίκτης να έχει περιθώριο ελιγμών και να μπορεί να αντιμετωπίσει με σχετική άνεση τους εχθρούς. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση, οι περισσότεροι χάρτες κατακλύζονται από κλειστοφοβικούς διαδρόμους και στενές περιοχές που δεν αφήνουν τον παίκτη να ευχαριστηθεί τη μάχη, αφού πέφτει συνεχώς πάνω στους τοίχους στην προσπάθειά του να αποφύγει τους ταχύτατα κινούμενους αντιπάλους του. Ακόμα και όταν τύχει να βρεθούμε σε κάποια… πλατεία, το τοπίο είναι διάσπαρτο από random αντικείμενα-“σκουπίδια” που εμποδίζουν τις κινήσεις μας. Εκνευριστικό!

Το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο λόγω της γρήγορης μεν, ακανόνιστης δε κίνησης αρκετών εχθρών. Μου έμεινε η αίσθηση οτι οι developers δεν κατάφεραν να πετύχουν ακριβώς τον τύπο της δράσης που ήθελαν, οπότε αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε “τρικ” για να ανεβάσουν τη δυσκολία και την ένταση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα “ελικοπτεράκια”, μικροί σε μέγεθος εχθροί οι οποίοι επιτίθενται κατά ομάδες και διαθέτουν την ικανότητα ενός εντελώς απότομου, γρήγορου άλματος μόλις πλησιάσουν τον παίκτη. Το άλμα αυτό είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγεις γιατί α) εκτελείται ταχύτατα, β) συνήθως δεν έχεις πολύ χώρο να κινηθείς και γ) ο πρωταγωνιστής δεν κινείται με την ταχύτητα που χρειάζεται σε ένα παιχνίδι αυτού του είδους. Τα παραπάνω συντελούν σε ένα σποραδικό αίσθημα “αδικίας”, καθώς ο παίκτης δε δέχεται χτυπήματα λόγω έλλειψης ικανότητας αλλά επειδή το παιχνίδι του δένει τα χέρια με τη σχετικά αργή ταχύτητα και το κλειστοφοβικό level design. Βέβαια μπορεί κάποιος να πει οτι είμαι απλά άχρηστος και κατηγορώ το παιχνίδι για τη δική μου ανικανότητα, δεκτή και αυτή η άποψη.

Θέλω όμως να επισημάνω το εξής: παρά τις προαναφερθείσες “αστοχίες”, όταν το Hard Reset καταφέρνει να βρει ρυθμό και αρχίζει να παρουσιάζει καλύτερα σχεδιασμένα επίπεδα, αλλάζει πρόσωπο. Η κούραση των πρώτων επιπέδων μετατρέπεται σε αυθεντική old-school διασκέδαση όταν τα νέα modes των όπλων και οι πιο ανοικτοί χάρτες δίνουν στον παίκτη τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του και να τεστάρει τα αντανακλαστικά του. Η δράση γίνεται πιο γρήγορη, τα upgrades προσθέτουν τακτικές επιλογές στο πεδίο της μάχης και οι εχθροί δεν προλαβαίνουν να πλησιάσουν τόσο κοντά ώστε να χρησιμοποιήσουν τις εκνευριστικές τους κινήσεις. Από τα μέσα περίπου της campaign το παιχνίδι ανεβάζει ρυθμό και καταφέρνει να θυμίσει τα κλασικά FPS από τα οποία αντλεί ξεκάθαρα έμπνευση. Δε φτάνει ποτέ στο ίδιο επίπεδο, αλλά πλησιάζει αρκετά κοντά. Θα ήθελα πάντως καλύτερο balancing στα διαθέσιμα επίπεδα δυσκολίας, το Normal μου φάνηκε μάλλον εύκολο και το Hard υπερβολικά δύσκολο καθώς τα hit points των εχθρών πολλαπλασιάζονται.

hardreset4

Ο τομέας στον οποίο η Flying Wild Hog διέπρεψε είναι τα γραφικά. Παίζοντας με τις περισσότερες λεπτομέρειες του παιχνιδιού σε High, απόλαυσα πραγματικά υπέροχα cyberpunk τοπία. Οι developers έκαναν εξαιρετική δουλειά, τόσο στην πόλη Bezoar όπου διεξάγεται η κεντρική campaign όσο και στα Barrens του δωρεάν expansion. Η αντίθεση των μουντών χρωμάτων στα κτήρια με τους έντονους neon φωτισμούς στα αντικείμενα συνθέτουν ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα που ξαφνιάζει με την ποιότητά του, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε οτι το Hard Reset αποτελεί προϊόν ενός ανεξάρτητου developer. Πολλά μπράβο στους Πολωνούς της Wild Hog, ελπίζω να δούμε πολλά ακόμα games βασιμένα στην ίδια μηχανή γραφικών.

Θα συνεχίσω να παίζω συχνά-πυκνά το Hard Reset, ίσως με ελαφριά απογοήτευση γιατί το παιχνίδι δεν αντεπεξήλθε τελικά στις πολύ υψηλές προσδοκίες μου. Μάλλον ήταν υπερβολικό να περιμένω οτι η πρώτη προσπάθεια ενός developer θα έφτανε μονομιάς στο ίδιο επίπεδο με παιχνίδια-κολοσσούς όπως το Painkiller. Παρά τα αρχικά προβλήματα πάντως διασκεδάζω με το gameplay, περνώ ευχάριστα την ώρα μου και θα συνιστούσα την αγορά του παιχνιδιού στους φίλους των FPS αν το βρουν σε καλή τιμή ή προσφορά.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

7 Comments

  1. Το ειχα λιωσει οταν βγηκε το Exile dlc. Φοβερο παιχνιδακι και σιγουρα δυσκολο. Απολαυστικο (σχετικα) γρηγορο τρελο fps. Οχι τοσο απαιτητικο οπως τα shooters που παιζαμε καποτε αλλα μια Α ικανοτητα στο strafing την θες. Ηταν φανταστικη προθερμανση για το Serious Sam 3 (που αγορασα καθυστερημενα). Η μηχανη γραφικων ειναι κοσμημα και εκαναν παπαδες με το συνολικο art design (το επιπεδο με τα λουλουδια μεσα στα σκουπιδια ειναι πανεμορφο). Εχω παραπονο απο την τραλαλα ιστορια αλλα δεν πειραζει.

  2. Το ξεθάβω βέβαια το θέμα,αλλά είπα μα μοιραστώ τον πόνο μου. Μετά από χρόνια είναι το πρώτο παιχνίδι που με ανάγκασε να κάνω ragequit..το επίπεδο στο parking δεν έβγαινε με καμία δύναμη στο hard και από το να συγχύζομαι,απλά το έκανα ένα delete και ησύχασα. Μέχρι τότε μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις πάντως. Μάλλον εγώ δεν είμαι καλός σε αυτά τα corridor,arena,fast paced,όπως τα λένε τες πα,fps..

  3. Το level στο parking είναι πραγματικά εφιαλτικό στο Hard. Μικρός χώρος, πολλοί αντίπαλοι που κινούνται γρήγορα, σκέτη ταλαιπωρία. Το πέρασα μετά από 30 περίπου προσπάθειες αλλά λίγο μετά κατέβασα στο επίπεδο δυσκολίας στο Normal, δεν άντεξα άλλο.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL