ASSASSIN’S CREED IV: BLACK FLAG

Σαν χθες μου φαίνεται ότι έγραφα το review για το Assassin’s Creed 3, ακριβώς κατά τη γέννηση του αγαπημένου σας Ragequit.gr ένα χρόνο πριν. Δυστυχώς, όσο και αν επιθυμούσα διακαώς το αντίθετο, το παιχνίδι έμελλε να μην ανταποκρίνεται στα standards που έθεσαν οι προκάτοχοί του, θέτοντας (για πρώτη φορά ίσως, μπορεί και δεύτερη, δεν είμαι σίγουρος…) σε σοβαρές σκέψεις τους οπαδούς της σειράς για την εξέλιξη και τη πορεία της. Κάτι ο «πιο-αδιάφορος-πας-για-ύπνο» πρωταγωνιστής Connor, λίγο ο αχταρμάς της Αμερικανικής Ιστορίας με την αιώνια μάχη μεταξύ των Templars και των Assassins, προσθέστε και τους μπαγιάτικους μηχανισμούς gameplay, δεν ήθελε και πολύ να αποδειχθεί ότι το – μέχρι τότε – πιο φιλόδοξο project της Ubisoft ήταν απλά «μία από τα ίδια» με άλλο περιτύλιγμα.

Βέβαια, δύσκολα ξεχνάει κανείς την υλοποίηση των (λιγοστών) ναυμαχίων που περιλάμβανε το παιχνίδι, αποτελώντας ουσιαστικά τη μοναδική αξιόλογη καινοτομία του ACIII. Η Ubisoft, αφουγκραζόμενη τις αντιδράσεις του κοινού πάνω σε αυτές, διαπίστωσε ότι ήταν υπέρ του δέοντος θετικές, οπότε τι πιο λογικό από το να χτίσει ένα ολόκληρο Assassin’s Creed βασισμένο κυρίως στη ναυσιπλοϊα και στο υγρό στοιχείο. Οπερ και εγένετο λοιπόν, το Assassin’s Creed IV: Black Flag!

LAND HO!

Ολα τα Assassin’s Creed έδιναν ιδιαίτερη βάση στο story, κάποια με μεγαλύτερη άλλα με μικρότερη επιτυχία, στο Black Flag μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι η πιο «εύθυμη» που έχουμε δει στις οθόνες μας. Οχι, δεν εννοώ ότι το παιχνίδι είναι κωμικό, αλλά η εποχή των πειρατών που διάλεξε η Ubisoft για να ντύσει τη νέα της περιπέτεια, καθώς και ο τυχοδιώκτης πρωταγωνιστής Edward Kenway (πατέρας του πιο ενδιαφέροντα ήρωα του Assassin’s Creed 3, Haytham), ο οποίος μπλέχτηκε με τους Assassins κυριολεκτικά από σπόντα, συνιστούν ένα πιο ανάλαφρο κλίμα σε σχέση με τα «βαρυσήμαντα» Assassin’s Creed 3, Revelations κοκ. Αλλωστε θα ήταν κατόρθωμα η Ubisoft να καταφέρει να δημιουργήσει πιο βαρετό ήρωα από τον Connor και ευτυχώς για αυτήν δεν το πράττει: ο Edward είναι ο «κλασικός» πειρατής του 18ου αιώνα, αν εξαιρέσουμε τις απίστευτες ακροβατικές ικανότητες του, αντάξιες ενός master assassin, που είναι μυστήριο πως τις απέκτησε.

Ο Edward Kenway διατηρεί όλα τα προσόντα των προκατόχων του. Εδώ ετοιμάζεται για μια μεγαλειώδη βουτιά…

Πρόθυμος να αναλάβει οποιαδήποτε αποστολή θα του αποφέρει πολλά χρήματα, καλοπερασάκιας, καυγατζής, άξεστος μα εντέλει συμπαθέστατος, ο Edward, χωρίς να φτάνει τα επίπεδα ενός Ezio Auditore, κερδίζει τις εντυπώσεις σχεδόν απ’ ολόκληρο το θρυλικό καστ (Μαυρογένης, Calico Jack κ.α.) που τον συνοδεύει σε μια κατά βάση «πειρατική» ιστορία, με ολίγη γέμιση από Assassins και Templars. Αυτομάτως κάτι τέτοιο συνεπάγεται με πλήρη έλλειψη του μυστικιστικού στοιχείου και μια αξιοσημείωτη αλλαγή πλεύσης για τη Ubisoft, που κατ’ εμέ είναι καλοδεχούμενη, καθώς ήταν πασιφανές ότι το προηγούμενο story δεν τράβαγε άλλο. Βέβαια υπάρχουν αρκετές διασυνδέσεις με τα γεγονότα των προηγούμενων παιχνιδιών, κυρίως στα κομμάτια που διαδραματίζονται στη σύγχρονη εποχή, επ’ ουδενί όμως το Black Flag δεν στέκεται σε αυτά και είναι προς τιμήν της Ubisoft που επέλεξε αυτό το μονοπάτι. Πάντως, συνολικά η πλοκή του σεναρίου δεν είναι κάτι το τρομερό, ούτε διαθέτει τίποτε ιδιαίτερα ανατρεπτικό, αλλά στέκεται στα πόδια της χωρίς αξιοσημείωτα προβλήματα και εν τέλει επιτυγχάνει το σκοπό της, δηλαδή να διηγηθεί μια καλή ιστορία.

Τα ταξίδια με το Jackdaw θα σας γίνουν δεύτερη φύση.

UNDER JOLLY ROGER

Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το Assassin’s Creed IV σας τοποθετεί στη δράση χωρίς χρονοτριβή. Το παιχνίδι διαδραματίζεται κυρίως στη Καραϊβική και η αναπαράστασή της επιτυγχάνεται με εντυπωσιακό τρόπο: ο κόσμος του Black Flag είναι πραγματικά τεράστιος, γεμάτος με μυστικά, κάμποσες πόλεις να επισκεφθείτε (Havana, Kingston, Nassau αποτελούν τις μεγάλες), η καθεμία με τη δική της προσωπικότητα, αξιοσημείωτη ποικιλία στα περιβάλλοντα (ζούγκλες, αποικίες, νησιά με την ανάλογη πανίδα και χλωρίδα, ερείπια ξεχασμένων λαών– οτιδήποτε ήταν «της μόδας» εκείνη την εποχή θα το βρείτε μπροστά σας), ενώ η κύρια ατραξιόν του τίτλου αποτελούν τα θαλάσσια ταξίδια, που κυριολεκτικά θα τα φάτε με το κουτάλι. Ο Edward γρήγορα γίνεται καπετάνιος του πλοίου «Jackdaw», το οποίο θα αποτελέσει το καμάρι σας για το υπόλοιπο του παιχνιδιού.

Πρακτικά με αυτό το τρόπο το παιχνίδι ξεφεύγει αρκετά από τους προκατόχους του, καθώς η πλοήγηση στις θάλασσες αφορά το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Βασισμένα στους μηχανισμούς του Assassin’s Creed 3, αλλά με αρκετές βελτιώσεις και εύκολο χειρισμό, τα ταξίδια και οι ναυμαχίες με το «Jackdaw» είναι απολαυστικές. Ιδίως ο τρόπος που οι άνθρωποι της Ubisoft έχουν κατορθώσει να συλλάβουν την «αλμύρα» της θάλασσας και την αίσθηση του αγνώστου και του αχανούς κόσμου που περιμένει από εσάς να τον ανακαλύψετε είναι μοναδικός. Σε συνδυασμό με την εξαιρετική απεικόνιση των στοιχείων της φύσης (όταν δείτε για πρώτη φορά να ξεσπά καταιγίδα και δεκάδων μέτρων κύματα να παρασέρνουν τα πλοία στο διάβα τους, μόνο με τρόμο θα γεμίσει η καρδιά σας) και την χαρμόσυνη ατμόσφαιρα που φροντίζει να διατηρεί το πλήρωμα με τα τραγούδια του, το Black Flag απλά δεν έχει αντίπαλο στο πόσο πειστικά αναπαριστά ένα «παραδοσιακό» πειρατικό πλοίο της εποχής.

Από την άλλη, οι ναυμαχίες αποτελούν πολύ συχνό φαινόμενο και χρειάζεται από μέρους σας μια σχετική εξοικείωση στο πως θα πλοηγηθείτε και στη χρήση των διαφόρων τύπων κανονιών που υφίστανται, αλλά χωρίς υπερβολή είναι συναρπαστικές και σε στιγμές καταιγιστικές. Εννοείται όμως ότι τυχόν θρίαμβος ή συντριπτική ήττα δεν εξαρτάται μόνο από το πόσο καλός καπετάνιος είστε, αλλά και από το κατά πόσο έχετε φροντίσει για την αναβάθμιση του σκαριού σας. Είναι τουλάχιστον απαραίτητο να ξοδέψετε ένα σεβαστό ποσό προκειμένου να ενισχύσετε τόσο την αντοχή του πλοίου σας όσο και τη δύναμη πυρός του, αν και μονάχα τα χρήματα δεν είναι αρκετά: σε πολλούς τύπους αναβαθμίσεων θα χρειαστεί να διαθέσετε και μια ποσότητα από μέταλλο ή ξύλο, το οποίο μπορείτε εύκολα να εντοπίσετε αν κουρσέψετε τα κατάλληλα πλοία. Γενικότερα το Black Flag προτρέπει το παίκτη να ασχοληθεί όσο το δυνατόν περισσότερο με το ναυτικό κομμάτι, καθώς βρίθει από προκλήσεις: φρούρια που μπορείτε να εξουδετερώσετε και να υψώσετε εκεί τη σημαία σας με τα ανάλογα ωφέλη, κρυμμένοι θησαυροί (υποβρύχιοι και μη), κυνήγι φαλαινών/καρχαριών, legendary ships γεμάτα ανυπολόγιστα λάφυρα… η λίστα είναι μακρά και για να κατορθώσετε να τα πετύχετε όλα θα χρειαστεί να παίζετε για εβδομάδες ολόκληρες.

Οταν ένα φρούριο πέφτει, το θέαμα είναι απολαυστικότατο…

ΓΙΟ ΧΟ ΧΟ ΚΙ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΡΟΥΜΙ

Φυσικά το Black Flag περιλαμβάνει εξίσου παιχνίδι στη στεριά, όπου εκεί τα πράγματα είναι πολύ γνώριμα. Το gameplay δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, ο Edward ούτε λίγο ούτε πολύ ελίσσεται ακριβώς όπως οι πρόγονοι του, με ελάχιστες διαφορές: κραδαίνει πάντα δύο σπαθιά, χειρίζεται τις δύο του πιστόλες σαν μπαρουτοκαπνισμένος πιστολέρο στην Αγρια Δύση, στα gadgets, μεταξύ άλλων, έχουν προστεθεί τα εξαιρετικά χρήσιμα sleeping και berserk darts που θα σας κάνουν τη ζωή πολύ εύκολη, ενώ ο τρόπος μετακίνησης στη πόλη και στην «εξοχή», καθώς και τα κλασικά πλέον σκαρφαλώματα στα view-points παραμένουν απελπιστικά ίδια. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η μπάρα notoriety ουσιαστικά δεν υφίσταται (ισχύει μόνο για το πλοίο σας), οπότε είναι αρκετά εύκολο να ξεγλιστρήσετε από τυχόν φρουρούς που σας κυνηγούν και να σας χάσουν οριστικά, ενώ δυστυχώς για μια ακόμη φορά οι μάχες παραμένουν γελοιωδώς εύκολες. Οι εχθροί σας συνεχίζουν να σας επιτίθονται ένας-ένας με τη σειρά του, αποτελεί είδηση το να μην αποκρούσετε κάποιο χτύπημά τους με το win-button counter, ενώ μια smoke bomb αρκεί για να θερίσετε ολόκληρες μεραρχίες.

Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο τόσα χρόνια μετά η Ubisoft δεν έχει αποφασίσει να συμπεριλάβει ένα σύστημα μάχης της προκοπής, που θα προκαλεί έστω και λίγο τις ικανότητες του παίκτη. Μάλιστα θα έλεγα ότι στο Black Flag οι μάχες είναι πιο εύκολες από ποτέ σε σημείο που να μην χρειάζεται να ασχοληθείτε σχεδόν καθόλου με την αναβάθμιση του εξοπλισμού του ίδιου του Edward, η οποία, σημειωτέον, δανείζεται τον αντίστοιχο μηχανισμό που είδαμε στο Far Cry 3. Κοινώς, κυνήγι άγριων ζώων (είτε σε ξηρά είτε σε θάλασσα) και χρήση του δέρματος των θηραμάτων για τη κατασκευή καλύτερου ρουχισμού, μεγαλύτερου αποθηκευτικού χώρου για τα gadgets και τα πυρομαχικά σας και ούτω καθ’ εξής. Επιβάλλεται νομίζω στο επόμενο Assassin’s Creed να υπάρχει σημαντική βελτίωση ή έστω να υπάρχει δυνατότητα επιλογής επιπέδου δυσκολίας για να ικανοποιήθουν όλα τα γούστα.

Ευτυχώς κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.

Στο τομέα των αποστολών, τα πράγματα είναι μάλλον φτωχά: οι side missions έχουν μικρότερη ποικιλία από ποτέ, με το βασικό κορμό να αποτελείται από assassination missions και αποστολές τύπου «αδειάστε την αποθήκη με τις προμήθειες χωρίς να σας πάρουν μυρωδιά» όπου με το χαμηλού επιπέδου ΑΙ και με τις παρωχημένες τακτικές stealth που εφαρμόζονται, μπορώ να τις παρομοιάσω μόνο με ένα ξένοιαστο περίπατο στο δάσος.  Οσον αφορά τις αποστολές της campaign, αν και είναι πολλές σε αριθμό και ως επί το πλείστον ενδιαφέρουσες, ιδίως αυτές που σας τοποθετούν να μπαρκάρετε στα ανοιχτά, πάσχουν από ένα σοβαρό σύνδρομο επανάληψης. Θα βρεθείτε να παρακολουθείτε και να κρυφακούτε συζητήσεις σημαντικών προσώπων τόσες φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού που θα φτάσετε σε σημείο να αναφωνείτε απελπισμένα «όχι άλλο κάρβουνο». Η έλλειψη φαντασίας, πιθανότατα και χρόνου από πλευράς developers, είναι εμφανέστατη, δείγμα του ότι η σειρά διψά απεγνωσμένα για διάλειμμα, ανασύνταξη και ανανέωση.

Το ίδιο θα έλεγε κανείς και για το multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού, που παραμένει σε ικανοποιητικά επίπεδα αλλά ουσιαστικά δεν προσφέρει κάτι νέο πέρα από τη δυνατότητα customize των ήδη υπάρχοντων game modes μέσω του ενσωματωμένου Game Lab. Σε αυτό μπορείτε να πειράξετε τους κανόνες (π.χ. να επιτρέπονται kills μόνο με πιστόλι) κατά βούληση και να δημιουργείτε έτσι, κατά κάποιον τρόπο, καινούρια game modes προκειμένου να παίζετε με τους φίλους σας (ή όποιος άλλος ενδιαφέρεται για τις ιδέες σας). Ενδιαφέρουσα προσθήκη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αγοράσει κανείς το Black Flag για το multiplayer του…

Αν ξαναδώ “tail” σε αποστολή του Assassin’s Creed, θα φάω τα μουστάκια μου…

HUNDRED MASTS, THIRTY FLAGS…

Περνώντας στον οπτικό τομέα, το Assassin’s Creed IV: Black Flag είναι με λίγα λόγια καταπληκτικό. Οι άνθρωποι της Ubisoft έχουν κάνει πραγματικά υπέροχη δουλειά τόσο στην απεικόνιση των μεγάλων πόλεων με τις διαφορετικές αρχιτεκτονικές ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους όσο και στα υπόλοιπα περιβάλλοντα που είναι χάρμα οφθαλμών με τη ποικιλομορφία τους και τους έντονους χρωματισμούς που προσφέρουν. Θετικό είναι το γεγονός ότι το port είναι αρκετά καλύτερο από αυτό που είδαμε στο Assassin’s Creed 3, με το frame rate να παρουσιάζεται αυξημένο (ξεχάστε τα 20-25 frames στις πόλεις ακόμα και σε μηχανήματα-τέρατα που βλέπαμε στο προηγούμενο παιχνίδι) και πολλές επιλογές ρυθμίσεων στη διάθεσή σας για να το προσαρμόσετε κατάλληλα στο σύστημα σας.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να δοθεί στον ηχητικό κομμάτι, που προσωπικά με εξέπληξε. Τόσο τα voice-overs που είναι καλύτερα από ποτέ (ιδίως κατά τη διάρκεια των θαλάσσιων αποστολών, οι φωνές του πληρώματος «βρωμάνε ρούμι») όσο και το πανέμορφο soundtrack με το μελωδικό κέλτικο main theme βασισμένο στο βιολί να ξεχωρίζει, το Black Flag διεκδικεί άνετα βραβείο για ένα από τα καλύτερα ηχητικά ντυμένα παιχνίδια της φετινής χρονιάς και όχι μόνο.

Συνοψίζοντας, το Assassin’s Creed IV: Black Flag είναι ένα παιχνίδι που αν το σπάσεις σε κομμάτια και κρίνεις τα επιμέρους στοιχεία του, σε αφήνει με ανάμεικτες εντυπώσεις: από τη μία περιλαμβάνει το εκπληκτικό ναυτικό κομμάτι που κυριολεκτικά το εξυψώνει στα ουράνια και από την άλλη διαθέτει το εμφανώς «κουρασμένο» κομμάτι της ξηράς που θα κουράσει όσους έχουν παίξει μέχρι εσχάτων όλα τα προηγούμενα Assassin’s Creed. Κρίνοντας το όμως συνολικά, το παιχνίδι διαθέτει θετικότατο πρόσημο και μπορεί εγγυημένα να σας καθηλώσει στις οθόνες σας για πάρα πολλές ώρες. Εστω και αν επί της ουσίας πρόκειται για ένα απολαυστικό «Pirates’ Creed»…

Το Assassin’s Creed IV: Black Flag διατίθεται από τη CD Media.

Pros

Cons