CYBERPUNK 2077

Είναι μεγάλο πράγμα οι προσδοκίες και το hype… Θα μπορούσε κάποιος να δημιουργεί θετικό κλίμα και να μας προϊδεάζει για κάτι, οτιδήποτε, και λόγω του hype και των προσδοκιών το μυαλό μας θα αρχίσει να το μεγαλοποιεί και να το αναγάγει προοδευτικά στο στάτους του σπουδαιότερου επιτεύγματος στην ιστορία της ανθρωπότητας πριν καλά-καλά το δούμε/βιώσουμε οι ίδιοι. Εν τέλει όμως αυτό το κάτι ίσως αποδειχθεί “απλώς εξαιρετικό” αντί για “το σπουδαιότερο στην ιστορία του σύμπαντος”, περίπτωση στην οποία θα αισθανόμαστε πως εν τέλει δεν μας ικανοποίησε απόλυτα, ή ίσως και να μας… εξοργίσει κιόλας, επειδή “μας εξαπάτησε” λόγω του ότι δεν επαλήθευσε στο 100% τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί γύρω από αυτό. Το Cyberpunk 2077 της CD Projekt RED είναι εξαιρετικός υποψήφιος για την ενδεχόμενη επαλήθευση της παραπάνω “ιστορίας”. Ανακοινώθηκε το 2012, πέρασε προσωρινά στη λήθη (είχαμε και κάτι Witchers να μας απασχολούν στο ενδιάμεσο, άλλωστε), ξαναβγήκε δυναμικά στην επιφάνεια με συνοδευτικό Keanu Reeves, καθυστέρησε όχι μία, ούτε δύο, αλλά ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, με το hype που το συνοδεύει όχι μόνο να μην υποχωρεί αλλά να εντείνεται ακόμα περισσότερο…

…μέχρι που φτάσαμε επιτέλους στην ημερομηνία κυκλοφορίας του. Έπεσε, λοιπόν, το Cyberpunk 2077 θύμα του υπερβολικού hype και των δυσανάλογα υψηλών προσδοκιών που το συνόδευαν; Η απάντηση είναι πως…

…ΟΧΙ. Το παιχνίδι είναι ΟΝΕΙΡΙΚΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ, ΕΙΧΑΝ ΟΛΟΙ ΔΙΚΙΟ.

Ή μήπως όχι;

Διαφωτιστικός, όπως πάντα. Aλλά ας το δούμε το θέμα.

Η αλήθεια είναι πως, λόγω της ιδιαίτερης φύσης του Cyberpunk 2077 ως το μάλλον περισσότερο hyped game της τελευταίας 10ετίας, η συντριπτική πλειοψηφία του gaming κοινού έχει ασχοληθεί με το οκταετές development του, λιγότερο ή περισσότερο, αλλά σε κάθε περίπτωση αρκετά ώστε να έχει ήδη σχηματίσει μια άλφα άποψη ως προς το τι είναι το game και ποιοι είναι οι βασικοί πυλώνες του σχεδιασμού του. Αυτό καθιστά ελαφρώς περιττό και το να ασχοληθεί το όποιο review του game εκτενώς με την αναλυτική παρουσίαση των κυριότερων features του, συμπεριλαμβανομένων των τομέων του σεναρίου και του ευρύτερου υποβάθρου του κόσμου (παράλληλα βέβαια με την επιθυμία να αποφευχθούν τα spoilers για την εξέλιξη της πλοκής). Αλλά για το τυπικό της υπόθεσης ας δώσουμε λίγες πληροφορίες πριν περάσουμε στο… ψητό.

Οι πάντες μάλλον γνωρίζουν πως το game βασίζεται στο Cyberpunk pen-and-paper σύστημα που δημιούργησε ο Mike Pondsmith, και πως πρωταγωνιστής του είναι ο/η V, ένας μισθοφόρος/netrunner στην πόλη Night City, στις δυστοπικές ΗΠΑ του μέλλοντος. Οι πάντες γνωρίζουν επίσης πως η ζωή του V καταλήγει να εμπλέκεται καθοριστικά κι ανεπανόρθωτα με τον Johnny Silverhand, έναν θρυλικό Rockerboy Επαναστάτη/Τρομοκράτη (θέμα οπτικής γωνίας τα πάντα στη ζωή, άλλωστε), τον οποίο υποδύεται ο Keanu Reeves.

Η παραβατική ζωή του V στη φουτουριστικά λαμπερή αλλά και άκρως διεφθαρμένη και επικίνδυνη Night City, λοιπόν, αλλά και η φύση της σχέσης που καταλήγει να καλλιεργεί με τον Johnny Silverhand στην πορεία, αποτελούν τελείως πρόχειρα και χονδρικά τον συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στα επιμέρους στοιχεία της πλοκής του game. Και η αλήθεια είναι πως η ταραχώδης ιδιοσυγκρασία του Johnny, οι προσωπικοί του δαίμονες, αλλά και η απόπειρα να συμβιβαστεί με το παρελθόν του και να βρει επιτέλους μια κάποια γαλήνη (ή και όχι), είναι αναμφίβολα από τα highlights της ιστορίας.

Το Cyberpunk 2077 είναι αναμφίβολα υπερφιλόδοξο και κολοσσικό ως εγχείρημα. Τα γνωστά Witcherικά χαρακτηριστικά που περιμέναμε να δούμε σε αυτό ελέω CDPR, εμπλουτίζονται και ενισχύονται περαιτέρω λόγω του περισσότερο μοντέρνου (σε σχέση με το fantasy Witcher 3) κυβερνοπάνκ setting και των πολλών έξτρα πραγμάτων που μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτό. Θα ήταν πολύ βολικός και χαριτωμένος ένας χαρακτηρισμός του στυλ “Witcher 3 με όπλα”, όμως η αλήθεια είναι πως πολλά από τα “συστατικά” του CP2077 αποτελούν απευθείας throwbacks σε άλλα γνωστά games, που λαμβάνουν χώρα είτε σε σύγχρονο setting γενικά είτε σε cyberpunk setting ειδικότερα.

Έτσι, η Open-World εξερεύνηση αποκτάει πλέον μια εσάνς (ή και κάτι παραπάνω) από GTA V λόγω της παρουσίας και της χρήσης αυτοκινήτων στις αχανείς εκτάσεις μέσα και γύρω από την Night City. Το cinematic storytelling, τα grande, χολιγουντιανά setpieces που επιχειρούνται στη διάρκεια των γεγονότων του main quest, αλλά και τα ίδια τα πιθανά φινάλε (περισσότερα για αυτά στην πορεία) δεν μπορούν παρά να θυμίζουν περιστασιακά το Red Dead Redemption 2 (σαν φιλοσοφία, προφανώς, και όχι ως απευθείας αναφορά σε ένα Third-Person καουμπόϊκο game). Το FPS ξύλο και πιστολίδι, το hacking, το stealth, η χρήση augmentations αλλά και η όλη αισθητική του δυστοπικού περιβάλλοντος, δεν μπορούν παρά να θυμίζουν τα Deus Ex.

Τα Deus Ex ίσως και να αναδεικνύονται ως η καλύτερη σύγκριση που θα μπορούσε να γίνει εν τέλει. Τελείως απλοϊκά, το CP2077 όντως μοιάζει με ένα Deus Ex περιτύλιγμα γύρω από ένα πακέτο GTA και RDR. Το οποίο πακέτο βέβαια μέσα του περιέχει έναν πυρήνα από Witcher 3.

Καθίσταται σαφές λόγω της υπερφιλόδοξης και “ανάμεικτης” φύσης του πως το CP2077 επιχειρεί να καταφέρει πάρα πολλά πράγματα. Ισχύει επίσης πως, παρατηρώντας το γενικότερο κλίμα στο ίντερνετ και ανάλογα με τις προσδοκίες που είχε κάποιος για αυτό, συνειδητοποιώ ότι κάποιες πτυχές του game μπορεί και να προκαλούν δυσανάλογα έντονη απογοήτευση σε μερίδα του κοινού. Επιχειρώντας να προσεγγίσω την ουσία του game όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, καταλήγω στο ότι σε κάποια, στα περισσότερα ίσως, από αυτά που επιχειρεί να καταφέρει, το CP2077 πετυχαίνει περίτρανα. Σε κάποια, ναι μεν αλλά με… αστερίσκο. Σε άλλα, ίσως και όχι.

Ας βγάλω όμως πρώτα από τη μέση τα προφανή:

–Ναι, στην αρχική του φάση, το game έχει glitches και bugs.

–Όχι, αυτά δεν είναι game-breaking, στο PC τουλάχιστον. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αφορούν έναν NPC που spawnάρει σε περίεργη θέση, ένα σταχτοδοχείο που επιπλέει στον αέρα, ή κάτι που στο 99% των περιπτώσεων απλά προκαλεί μέτριο γέλιο ή λύνεται με ένα reload.

–Όχι, τα “Blooper Reels” με bugs και glitches που ανεβαίνουν στο youtube και το imgur για το meme value δεν είναι ενδεικτικά του παιχνιδιού, και προσωπικά δεν μου συνέβη κανένα τέτοιο ακραίο σκηνικό. Στις αρχικές φάσεις του release η διακωμώδηση πάντα πουλάει, αλλά κάποια στιγμή θα προχωρήσουμε από αυτό.

–Όχι, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, ούτε δικαιολογούμε τους devs για την κατάσταση αυτή.

–Ναι, στην ίδια κατάσταση ακριβώς ήταν και το Witcher 3 στο launch του, κάποια από τα bugs του οποίου εξακολουθούν να υφίστανται ως σήμερα.

–Ναι, το game είναι πρακτικά unplayable στο “απλό” PS4 του 2013, και δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να λανσαριστεί ως “last-gen compatible”.

–Όχι, δεν με απασχολεί προσωπικά αυτό *laughs in PC Master Race*

–Ναι, το game έχει σημαντικότερα θέματα από τα glitches του, και αυτό είναι το κυριότερο που θέλω να επισημάνω. Τα bugs διορθώνονται, αλλά το άσχημο design μένει για πάντα.

Ας αρχίσουμε όμως πρώτα με τα θετικά. Η πρώτη επιτυχία του Cyberpunk έρχεται λίγο-πολύ στους ίδιους τομείς για τους οποίους κάποτε αποθεωνόταν (και εν πολλοίς συνεχίζει να αποθεώνεται) και το Witcher 3. Και αυτό είναι μία από τις άδικες, κατ’εμέ, κριτικές που λαμβάνει το παιχνίδι, ότι “δεν είναι αρκετά RPG”. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι… είναι ΑΚΡΙΒΩΣ όσο RPG είναι και το Witcher 3, ίσως και περισσότερο (αν κάποιος βέβαια θεωρεί εξ αρχής και το Witcher 3 λειψό ως RPG, πάω πάσο, αυτό είναι τελείως άλλη συζήτηση). Όμως παρ’ όλα αυτά κριτικάρεται για στοιχεία τα οποία παρατηρούνται αυτούσια και στο Witcher 3 και μάλιστα αποθεώθηκαν για την υλοποίησή τους εκεί.

Σίγουρα θα απογοητευτεί από το Cyberpunk όποιος είχε προσδοκίες ότι οι δημιουργοί του Witcher 3 θα φτιάξουν ένα open-ended sandbox RPG σαν τα Mount and Blade, ή πως θα υλοποιήσουν σε αυτό Bethesdικά faction questlines στα οποία υπάρχουν 3 διαφορετικά guilds/factions και ο παίκτης μπορεί να μπει στο καθ’ ένα εξ αυτών, να κάνει αποστολές και να ανέβει στην ιεραρχία μέχρι να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Όμως το Cyberpunk ΔΕΝ είναι ένα τέτοιο RPG, όπου ο παίκτης είναι ελεύθερος να ζήσει ακόμα ένα Power Fantasy. Και ΕΥΤΥΧΩΣ που συμβαίνει αυτό.

Πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν το υπόβαθρο του setting. Στο Cyberpunk setting, όποιος δεν αφιερώνει κυριολεκτικά ολόκληρη τη ζωή του στο να εργαστεί και να πατήσει επί πτωμάτων ώστε να φτάσει στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας ή στα CEO Boards των Corporations, είναι πρακτικά ένας πουθενάς που, στην καλύτερη περίπτωση, κάνει δουλειές για τους μεγαλύτερους παίκτες από αυτόν. Το ίδιο ισχύει και για τις συμμορίες του κόσμου, οι οποίες είναι υπερβολικά κλειστές κάστες και επομένως δεν μπορεί απλά ο καθένας να πάει και να τους πει “γεια σας, ήρθα, θέλω να γίνω μέλος” και να εργαστεί μέχρι να γίνει αρχηγός τους σε 9-10 μέρες.

Ο παίκτης, λοιπόν, είναι ουσιαστικά ένας πουθενάς μισθοφόρος που στην πορεία του παιχνιδιού κάνει θελήματα προκειμένου να αποκτήσει λεφτά και φήμη (παράλληλα με τα πιο προσωπικά προβλήματα που του προκύπτουν και που πρέπει να αντιμετωπίσει στην εξέλιξη του σεναρίου, προφανώς). Σε αυτά τα πλαίσια, είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ένας τέτοιος χαρακτήρας να γίνει μέλος κάποιου από τα ισχυρότερα factions του κόσμου (υπάρχει βέβαια το Corpo Life Path, το οποίο είναι αντίστροφη ιστορία, όπως θα δουν όσοι το παίξουν), πόσω μάλλον να καταλήξει εν μία νυκτί μεγάλος και τρανός, διάσημος, αρχηγός ή πρόεδρος επιχείρησης.

Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε λίγο-πολύ και με τον Γκέραλτ, ο οποίος είχε περάσει τα μύρια όσα ως χαρακτήρας (στα παιχνίδια αλλά και στα βιβλία που προηγήθηκαν αυτών) και κατέληξε να συναναστρέφεται με βασιλείς, αυτοκράτορες και μάγισσες, αλλά εν τέλει παρέμενε ένας απλός Witcher που κυνηγάει Nekkers για να βγάλει τα προς το ζην. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον (πολύ νεότερο σε ηλικία, προφανώς) V, ο οποίος στο Cyberpunk ξεκινάει ουσιαστικά να χτίζει τη φήμη του στους δρόμους, κάνοντας χαμαλοδουλειές για τους “μεγάλους παίκτες”.

Ας επανέλθουμε όμως στα Witcherικά στοιχεία του game. Το Cyberpunk, λοιπόν, λειτουργεί εξαιρετικά ως “Immersive Sim” σε φουτουριστικό setting, τα side-quests του είναι αρκετά πρωτότυπα ως γραφή (περισσότερα για τις “αποστολές” εν γένει, παρακάτω) και στηρίζουν το setting 100%, τα questlines των κυριότερων NPCs καταλήγουν όπως και στο W3 σε επιλογές που καθορίζουν το world state αλλά και την ίδια την κατάσταση της ζωής των NPCs στο τέλος.

Επίσης, ενώ δεν έχουμε κάποιο αντίστοιχο τοτέμ ανδροπρέπειας όπως ο Geralt για πρωταγωνιστή, αυτόν τον ρόλο καταλήγει να τον αναλαμβάνει επάξια ο ίδιος ο Johnny Silverhand, με την ερμηνεία του Keanu Reeves να “κουβαλάει” ίσως ολόκληρο τον τομέα του voice acting. Εδώ που τα λέμε βέβαια ο Reeves ως ηθοποιός δεν είναι και ο πλέον “πολύπλευρος/πολύχρωμος”, και ερμηνεύει τους ρόλους σε όλες τις ταινίες του λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο, αλλά θεωρώ πως η απόδοση των διαλόγων του στο Cyberpunk ευτυχώς λειτουργεί 100%. Θα μπορούσε κανείς να πει πως, αν σπάσουμε τον τίτλο στα 2, ο V λειτουργεί ως το “Cyber” και ο Johnny ως το “Punk” (μόλις τώρα το σκέφτηκα αυτό, αλήθεια).

Επίσης, όπως και στο Witcher, τα κυριότερα missions είναι ως επί το πλείστον καλογραμμένα και “μοναδικά” στον κόσμο. Οφείλει να επισημανθεί εδώ ο διαχωρισμός των missions στο game, επειδή παρατηρείται μια τάση να τσουβαλιάζονται όλα υπό την κριτική ότι “τα quests είναι βαρετά και δεν προσφέρουν επιλογές”: έχουμε τα Main Quests, τα Side-Quests, τα Gigs και τις λοιπές open-world δραστηριότητες. Ξεκινώντας από το τέλος, οι open-world δραστηριότητες αφορούν κυρίως “κυνήγι συμμοριών” όπου μπαίνεις σε μια περιοχή, καθαρίζεις τους εγκληματίες και κερδίζεις loot, λεφτά και Street Cred/reputation, απλά πράγματα. Τα Gigs είναι αρκετά straightforward χαμαλοδουλειές που αναλαμβάνει ο V, περίπου ίδιας φιλοσοφίας όπως τα Witcher Contracts. Επίσης όπως τα contracts, έτσι και τα objectives των Gigs είναι αρκετά unique: να κλέψεις ένα item, να απαγάγεις κάποιον, να σώσεις κάποιον από μια δύσκολη θέση, κτλ – ποτέ δεν θα κληθούμε να επαναλάβουμε το ίδιο ακριβώς στυλ objective σε παραπάνω από 1 Gig. Αν και απλά στη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, αυτά μπορούν να ολοκληρωθούν και με περισσότερους από έναν τρόπους, εννοώντας πως συνήθως μπορούμε να το παίξουμε stealth (κάποια εξ αυτών έχουν και bonus reward αν κρατηθεί το stealth), να μπούμε μέσα guns-blazing, ή να χακάρουμε το δρόμο μας προς το objective. Η αύξηση του Street Cred μας, οδηγεί στο ξεκλείδωμα νέων Gigs.

Έπειτα έχουμε τα Side-Missions, τα οποία είναι το ζουμί του game, υπό περισσότερες από μία έννοιες. Αφενός είναι ίσως τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα δείγματα γραφής στο Cyberpunk, στηρίζουν το setting 100%, βοηθούν στην εξερεύνηση του κόσμου και των χαρακτήρων του, και προσφέρουν κάποια μοναδικά σκηνικά που σίγουρα θα μνημονεύονται στο μέλλον. Επίσης προσφέρουν επιλογές οι οποίες επηρεάζουν από λίγο έως πολύ την έκβασή τους, και την ευρύτερη διαμόρφωση του world state. Αφετέρου δένονται απευθείας με τα διαθέσιμα φινάλε του game. Κάποιος πρέπει να ολοκληρώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό από “σημαντικά” side-quests προκειμένου να έχει πρόσβαση στα 3 διαφορετικά end-game segments του τίτλου (και 5-6 διαφορετικούς επιλόγους συνολικά), και αν απλά rushάρει προς το φινάλε (όπως έκαναν αρκετοί από τους early reviewers) τότε έχει πρόσβαση σε 1 φινάλε, το οποίο κιόλας είναι μακράν το χειρότερο και πιο καταθλιπτικό όλων.

Το τι είναι τα Main Quests είναι λίγο-πολύ self-explanatory. Αυτά ορίζουν την κεντρική πλοκή και το δρόμο προς το φινάλε (δώστε βάση και στο παραπάνω με τα side-quests, βέβαια), και περιέχουν τα πιο εντυπωσιακά και κινηματογραφικά setpieces του game.

Στην κατηγορία από features όπου το game “μάλλον τα καταφέρνει” θα τοποθετήσω τις First-Person μάχες. Ενώ το πιστολίδι είναι αρκετά ικανοποιητικό ως λειτουργία, θεωρώ πως, κυρίως στις υψηλότερες δυσκολίες, οι εχθροί είναι περισσότερο “bullet-spongy” απ’όσο θα έπρεπε. Πέρα από αυτό, οι ενστάσεις μου αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τους μηχανισμούς που σχετίζονται με το character development και το itemization: skill/perk system, crafting, το ευρύτερο inventory management, κτλ. Και αυτό ισχύει κυρίως επειδή, αν και τα παραπάνω σε τελική ανάλυση λειτουργούν, εντούτοις σε όλα μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι έστω και μικρό που με ενοχλεί και χρήζει βελτίωσης.

Για παράδειγμα, το Ιnventory χρειάζεται οπωσδήποτε έξτρα φίλτρα για την οργάνωσή του (ώστε να εμφανίζει μόνο τα Iconic αντικείμενα ή τα Quest Items πχ). Η ταξινόμηση των διαθέσιμων Mods και η εφαρμογή τους στον εξοπλισμό θα μπορούσε να είναι ελαφρώς πιο εύχρηστη. Οι πανοπλίες, τα ρούχα και τα όπλα δεν διαθέτουν κάποια λειτουργία Preview ώστε να δούμε πώς φαίνονται πάνω στον χαρακτήρα μας πριν τα αγοράσουμε ή φορέσουμε (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ #Στυλ #GNTM #Fashion). Υπάρχουν στο παιχνίδι 50 διαφορετικά consumables που κάνουν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα, πράγμα κάπως περιττό σε τελική ανάλυση. Το Crafting μετά από ένα σημείο κοστίζει υπερβολικά πολλά και ακριβά materials, καθιστώντας το βιώσιμη επιλογή μόνο για όσους specάρουν το χαρακτήρα τους προς Perks που σχετίζονται απευθείας με αυτό (για κάποιος ίσως θεωρηθεί και θετικό αυτό βέβαια). Υπάρχει στο παιχνίδι ένα Perk το οποίο σου επιτρέπει να κάνεις άμεσα deconstruct όλα τα Junk Items που συλλέγεις (και είναι ΑΠΕΙΡΑ, ΠΑΝΤΟΥ), όμως αυτό καταστρέφει αυτόματα και αντικείμενα τα οποία είναι υπερπολύτιμα και που θα μπορούσαμε να πουλήσουμε έναντι μεγάλου κέρδους. Και άλλα τέτοια “μικρά”.

Θεωρητικά τα παραπάνω θα διορθωθούν/βελτιστοποιηθούν με μελλοντικά patches, αλλά ισχύει πως στην παρούσα φάση προκαλούν μια μικρή έστω δυσφορία.

Μεγαλύτερη όμως δυσφορία προκαλούν μάλλον σημαντικότεροι τομείς που σχετίζονται άμεσα με τον Open-World χαρακτήρα του game, όπου, για να το θέσω απλά, αποτυγχάνει. Kυριότερος εξ αυτών είναι η AI των αυτοκινήτων και των pedestrians, ή καλύτερα η… πλήρης απουσία αυτής της ΑΙ. Τόσο οι οδηγοί των οχημάτων όσο και οι περαστικοί στους δρόμους είναι λες και υπάχουν απλά για να φαίνεται πιο γεμάτος ο κόσμος, περιφέρονται άσκοπα σαν ανδρείκελα εδώ κι εκεί με μηδενική λογική ή κάποιο RPGάδικο μηχανισμό NPC routine, και, ως αποτέλεσμα αυτών, είναι πρακτικά μηδενική η αλληλεπίδραση του παίκτη μαζί τους. Για παράδειγμα, αν επιχειρήσουμε να κλέψουμε ένα αυτοκίνητο από τον οδηγό του, αντί αυτός να γκαζώσει για να φύγει μακριά ή να μας επιτεθεί για να το ανακτήσει όπως συμβαίνει στα GTA εδώ και χρόνια, απλά κουλουριάζεται και χάσκει εκεί ανήμπορος.

Τα αυτοκίνητα δεν διαθέτουν καν την απαραίτητη ΑΙ ώστε να κάνουν μια απλή προσπέραση. Αν παρκάρουμε το αμάξι μας στη μία λωρίδα του δρόμου, κανείς δεν επιχειρεί να μας προσπεράσει για να συνεχίσει την πορεία του – απλά κάθονται και χάσκουν εκεί επειδή μπλοκάραμε τη μοναδική λειτουργία της ΑΙ, που δεν είναι άλλη από “προχώρα προς τα εμπρός, μέχρι να μην μπορείς να προχωρήσεις άλλο”. Αυτό καταλήγει να καθιστά ανήμπορους και τους ΑΙ αντιπάλους μας στις racing αποστολές, οπότε οι developers σκέφτηκαν την εξής ιδιοφυή τακτική: αν είμαστε στην πρώτη θέση και αρχίσουμε να αποκτάμε προβάδισμα, τότε οι αντίπαλοί μας γίνονται αυτόματα despawn και ξανά respawn 100 μόλις μέτρα παραπίσω μας. Αν αποκτήσουμε ξανά μεγάλη απόσταση, πάλι το ίδιο. Πρόκειται για μηχανισμό άκρως ανάπηρο, που σίγουρα δεν περιμένεις να δεις σε ένα “next-gen AAA open-world game”. Ακόμα και το πρόσφατο Watch Dogs Legion της Ubisoft φαντάζει έτη φωτός μπροστά σε σχέση με το Cyberpunk σε αυτόν τον τομέα.

Αυτή η αναπηρία προφανώς επηρεάζει και την αστυνομία του κόσμου. Η οποία αστυνομία, αντί να μας ψάχνει και να μας κυνηγάει στους δρόμους και τα στενά αν κάνουμε κάποια παρανομία, όπως συμβαίνει στα GTA ή στα Watch Dogs, αντ’ αυτού πάλι… spawnάρει από το πουθενά ακριβώς πάνω μας!

Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι να χάνεται μεγάλο μέρος του immersion που θα έπρεπε να προκαλεί η περιήγηση σε ένα open-world game. Όταν ο παίκτης περιηγείται στα GTA και τα RDR της Rockstar, αισθάνεται πως βρίσκεται μέσα σε έναν κόσμο που ζει και αναπνέει, που κατοικείται από ανθρώπους /NPCs που έχουν την καθημερινή τους ρουτίνα, την προσωπικότητά τους και τις λειτουργίες τους, και που θα αντιδράσουν στις πράξεις του παίκτη. Στο Cyberpunk, όταν βρισκόμαστε έξω από τις αποστολές και απλά κόβουμε βόλτες, ο όμορφος και καλοσχεδιασμένος κόσμος φαντάζει απλώς σα μια φανταχτερή βιτρίνα που από πίσω της δεν έχει απολύτως τίποτα.

Ακόμα και έτσι, η λειψή πειστικότητα του open-world χαρακτήρα θεωρητικά δεν επηρεάζει το gameplay ή τα θετικά που παρέθεσα παραπάνω. Ωστόσο πλήττει ανεπανόρθωτα την επιδίωξη του game να ξεπεράσει άλλα games που διαπρέπουν εδώ και χρόνια στον τομέα (για ακόμη μια φορά, GTA, RDR, μέχρι και Watch Dogs), πόσω μάλλον να αποτελέσει “το απόλυτο open-world game” των καιρών μας.

Το θλιβερότερο είναι πως, όπως προείπα, “τα bugs διορθώνονται, όμως το κακό design μένει για πάντα”. Όσο ζω ελπίζω, βέβαια, και μακάρι τα μελλοντικά patches (ή ίσως μια Enhanced Edition) να διορθώσουν την κατάσταση και να κάνουν το game άξιο για στυγνό 100άρι στη βαθμολογία. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να διορθωθεί μια τόσο θεμελιώδης λειτουργία όπως η ΑΙ. Και η προοπτική του να ξεμείνουμε με αυτήν στο μέλλον, με ξενερώνει η αλήθεια είναι.

Και με ξενερώνει γιατί το game πετυχαίνει σε τομείς πολύ πιο δύσκολους και σημαντικούς. Ως Witcherικό RPG τα καταφέρνει εξαιρετικά. Ως Immersive Sim σε κυβερνοπάνκ setting, επίσης. Η γραφή του είναι 100% πιστή στο setting, οι αποστολές του μία και μία στην πλειοψηφία τους, και προσφέρει διασκέδαση που ξεπερνάει τις 100 ώρες (μπορείτε άνετα να ολοκληρώσετε ένα “σωστό”, μη-rushed playthrough και στις 40-50 ώρες βέβαια). Οπτικά είναι πανέμορφο ακόμα σε σύστημα όχι και ιδιαίτερα high-end για τα σημερινά δεδομένα, όπως το δικό μου (Nvidia 1060 6GB, i7-4790k, 16 GB RAM), αν και προτείνεται να το παίξετε σε σχετικά καλό, μη-potato σύστημα, για να βιώσετε την εμπειρία όπως της αρμόζει. Ακουστικά, με την ατμοσφαιρικότατη ambient μουσική του να διακόπτεται από το φουτουριστικό original soundtrack σε στιγμές έντασης ή όταν ανοίγουμε το ραδιόφωνο στα οχήματά μας, επίσης. Ως ευρύτερα aesthetics, το game είναι κυριολεκτικά η Κιβωτός του Cyberpunk Genre, αντλώντας έμπνευση και αποδίδοντας φόρο τιμής σε οτιδήποτε έχει προηγηθεί στο είδος, από games όπως το Deus Ex και Ιαπωνικά αριστουργήματα όπως το Akira μέχρι πιο “δυτικές” δημιουργίες όπως το Judge Dredd.

Αν και είναι ελαφρώς λαβωμένο (θα το έλεγε και κάποιος… “Polish, αλλά Unpolished” *ba-dum tss*), το game πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να αποτελέσει μια “once in a lifetime” εμπειρία. Και, αν κρίνουμε από την επιδίωξη των δημιουργών να το στηρίξουν με expansions όπως το Witcher 3, το μέλλον διαγράφεται ακόμα πιο λαμπρό. Φαντάζομαι το αντίστοιχο πιθανό Blood and Wine expansion για το Cyberpunk, και μου τρέχουν ήδη τα σάλια. Απλώς, όπως προείπα για ακόμη μια φορά, είναι ένα υπερφιλόδοξο εγχείρημα. Επιχειρεί να κάνει τα πάντα, για όλους, στον υπερθετικό βαθμό, και εν πολλοίς τα καταφέρνει, εκτός όμως από κάποιους τομείς ως επί το πλείστον δευτερεύοντες μεν σε τελική ανάλυση, που ενδεχομένως και να επηρεάζουν καθοριστικά την όλη παρουσίαση δε.

“And there you have it“, που έλεγε και ο Freddie Mercury στο τέλος του “I’m Going Slightly Mad”. Σίγουρα η συζήτηση γύρω από το game δεν πρόκειται να σταματήσει στο εγγύς μέλλον, και αναμενόμενα υπάρχει ζουμερό παρασκήνιο πίσω από τη δημιουργική του διαδικασία. Για παράδειγμα, είναι σχεδόν σίγουρο πως μια πρώτη έκδοση του game είχε αρχίσει να δημιουργείται ήδη πριν την κυκλοφορία του Witcher 3, η οποία έκδοση ήταν πολύ πιο κοντά στη φιλοσοφία του Pen-and-Paper παιχνιδιού, με διαθέσιμες classes όπως Rockerboy, Media, Techie κτλ. Ωστόσο, μετά την τελική επιτυχία του Witcher 3, αποφασίστηκε από τα “μεγάλα κεφάλια” αυτή η έκδοση να τροποποιηθεί σε κάτι πιο κοντά στη φιλοσοφία του Witcher 3, και έτσι φτάσαμε στην τρέχουσα εκδοχή. Ποιός ξέρει τι άλλο θα βγει στη φόρα αναφορικά με το game στο μέλλον; Μείνετε συντονισμένοι!

Επειδή το κείμενο βγαίνει λίγο Λεβιάθαν (διάβαστε το αν μπορείτε, μπορεί και να είναι ΟΚ, ξερω’γω), ας παραθέσω και μια TL;DR έκδοση με τη μορφή QA.

Και καταλήγουμε στο τελευταίο φλέγον ζήτημα που απομένει: τι βαθμολογία βάζεις τώρα σε αυτό;

Κάποιος που επιχείρησε να παίξει το game σε basic PS4, θα του έβαζε 20%.
Κάποιος που ενοχλείται ακόμα και από το πιο ασήμαντο glitch, 50%.
Κάποιος που περίμενε ένα “GTA Skyrim” σε κυβερνοπάνκ setting, θα του έβαζε γύρω στο 65%.

Κάποιος που θα γκρίνιαζε επειδή “το game δεν ασκεί αρκετή κριτική σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας, άρα είναι άθλιο“, δεν με απασχολεί καν τι βαθμολογία θα του έβαζε, επειδή είναι φαιδρός μη-γνώστης του cyberpunk ως genre.

Όσον αφορά εμένα…

Ευχαριστούμε θερμά τη Bandai Namco Entertainment Greece για την παροχή του review code.