ANTIGRAVIATOR

Το Antigraviator αποτελεί ακόμα ένα μέλος της μεγάλης οικογένειας των futuristic racing games που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια στον υπολογιστή, με αιχμή του δόρατος μέχρι τώρα το Redout. Έχοντας ενημερωθεί από την εκδότρια Iceberg Interactive, αρκετούς μήνες πριν, μπορώ να πω ότι ήταν ένα από τα παιχνίδια που ανυπομονούσα να δοκιμάσω. Φέρνει στο τραπέζι όλα τα αναμενόμενα στοιχεία gameplay που μας αρέσουν σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Θα μπορούσε να στοχεύσει για υψηλότερη κατάταξη ανάμεσα στον ανταγωνισμό των Anti-Gravity Racers, όμως μετά από πολύωρη ενασχόληση μαζί του, έρχονται στην επιφάνεια κάποια θέματα, που είναι απλά αδύνατο να αγνοήσεις. Ας δούμε αναλυτικά τι έχει να προσφέρει λοιπόν…

Καταρχήν, εικαστικά πρόκειται για τίτλο ο οποίος είναι πολύ όμορφος. Τόσο οι διαδρομές και το περιβάλλον έχουν αρκετές λεπτομέρειες, και ακόμη και μέσα στον ίλιγγο της ταχύτητας, τόσο αυτές όσο και ο χρωματικός πλούτος και τα διάφορα εφέ (καπνοί, σκόνη, χιόνι κτλ.) δεν περνάνε απαρατήρητα. Το Antigraviator τρέχει στην Unity Engine και σε γενικές γραμμές έχει γίνει πολύ καλό optimization, με τις ρυθμίσεις, εκτός 2 που αφορούν στις σκιάσεις, στο μέγιστο και να αποδίδει 55-60 frames. Γενικά υπάρχει ποικιλία ρυθμίσεων σε γραφικά, ήχο και gameplay (σημαντική απουσία προς το παρόν, η δυνατότητα για key bindings), αν και θα ήθελα επιλογή για διαφορετικές κάμερες ή έστω ρύθμιση του ύψους/απόστασης από το όχημα. H μόνη παραφωνία στην απόδοση ήταν ορισμένες περιπτώσεις, όπου, αφού είχε ξεκινήσει ο αγώνας, είχα κάποιο stuttering για λίγα δευτερόλεπτα στον ήχο και κάποια, ευτυχώς λιγοστά frame skips. Στα της μουσικής, αναμενόμενη θα έλεγα η επιλογή της techno. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φαν του συγκεκριμένου είδους, βρήκα το soundtrack αρκετά ταιριαστό, με κάποια πολύ πιασάρικα κομμάτια.

Πηγαίνοντας στα ενδότερα, γρήγορα γίνεται αντιληπτό το σχετικά μικρό περιεχόμενο. Οι διαφορετικές πίστες για να τρέξουμε είναι 15 (16 αν μετρήσουμε και εκείνη του tutorial, θετικό πως υπάρχει εδώ για να μας εισάγει στα βασικά, ήταν ένα από τα παράπονά μου στο Redout), ενώ τα διαφορετικά modes είναι μόλις τρία: Single race, Countdown και Deathrace. Το πρώτο από είναι ο κλασσικός αγώνας με 3 γύρους. Στο δεύτερο τρέχουμε ενάντια στο χρόνο, και περνώντας μέσα από checkpoints κερδίζουμε πίσω κάποια δευτερόλεπτα και η κατάταξη γίνεται με την απόσταση που διένυσε κάθε δρομέας μέχρι τη στιγμή που ξέμεινε από χρόνο. Στο τρίτο mode, ο τελευταίος κάθε γύρου ή αυτός του οποίου το σκάφος θα στερέψει από ενέργεια και καταστραφεί, μένει εκτός. Στο Campaign έχουμε οκτώ διαφορετικά πρωταθλήματα (ή Leagues) που ξεκινάνε από τη Novice και καταλήγουν στην Platinum κατηγορία, με κλιμακούμενη φυσικά δυσκολία (περισσότερα γι’ αυτή παρακάτω). Κάθε πρωτάθλημα αποτελείται από 4 events-αγώνες τα οποία μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε συνδυασμός από τα προαναφερθέντα τρία modes. Αναλόγως κατάταξης παίρνουμε βαθμούς και στο τέλος του πρωταθλήματος εισπράττουμε κάποια χρήματα ως έπαθλο, αν είμαστε μέσα στις τρεις πρώτες θέσεις. Χρήματα τα οποία είναι απαραίτητα για το entry fee που πληρώνουμε για να συμμετάσχουμε σε κάθε League εκτός του πρώτου. Με αυτά, επιπλέον, μπορούμε να αγοράσουμε νέα Gravs (τα σκάφη του παιχνιδιού, αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο 3 δυστυχώς) και εξαρτήματα-parts τα οποία είναι μοναδικά για καθένα από αυτά, ώστε να βελτιώσουμε κάποιο ή κάποια από τα 5 χαρακτηριστικά τους (Acceleration, Handling, Hull Strength, Shield Duration, Pickup Storage), συνήθως με αντάλλαγμα να αποδυναμώσουμε ελαφρώς κάποιο άλλο. Τέλος, μπορούμε να ξεκλειδώσουμε και κάποια skins με τα ίδια χρήματα, κάτι ευπρόσδεκτο στην εποχή των dlc επί πληρωμή.

Οι πίστες είναι όμορφα σχεδιασμένες αν και αρκετές δεν έχουν κάτι πραγματικά μοναδικό όπως μια κατακόρυφη λούπα, μια απότομη μεγάλη στροφή ή πτήση πάνω από κάποιο μεγάλο χάσμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην είναι και πολύ εύκολη διαδικασία η απομνημόνευση τους  και να στηριζόμαστε αρκετά σε αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής. Στο τελευταίο, δε βοηθάει κάποιες φορές και η κοντινή θέση της κάμερας. Θετικό κρίνεται ότι πολλές από τις διαδρομές διακλαδίζονται, σε σημεία, σε 2 ή περισσότερους δρόμους, δίνοντας μας επιλογή για να ακολουθήσουμε εκείνον που ξέρουμε καλύτερα. Η αίσθηση ταχύτητας είναι πολύ καλή, όπως επίσης και ο έλεγχος που είναι στιβαρός και επιτρέπει ακρίβεια στις στροφές με τη χρήση του airbrake. Το σκάφος μας επίσης μπορεί να στροβιλιστεί σαν τορπίλη (barrel roll) ώστε να… παρενοχλήσουμε όσους βρεθούν δίπλα μας, και αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποτελεσματικό αφού τους βγάζει σημαντικά εκτός πορείας.

Μέσα σε αυτές, θα βρούμε διάσπαρτα πολλά boost pads που μας επιταχύνουν προσωρινά όταν διερχόμαστε από πάνω τους, και πολλά pickups τα οποία αποθηκεύονται στο Grav και χρησιμοποιούμε είτε για ένα στιγμιαία ώθηση ή για να ενεργοποιήσουμε παγίδες που βρίσκονται στην πίστα (και στις δύο περιπτώσεις, κοστίζει 2 pickups η χρήση). Παρόμοιο μηχανισμό είχαμε δει και στο Split/Second. Όταν ο αντίπαλος που προπορεύεται βρεθεί σε σημείο που υπάρχει παγίδα, μπορούμε να την ενεργοποιήσουμε, κι αναλόγως της παγίδας μπορεί να χάσει ταχύτητα ή ακόμα και να καταστραφεί το σκάφος του (μετά από λίγο spawnάρει πάλι στην πίστα αλλά φυσικά θα έχει χάσει χρόνο). Από τη στιγμή που αφήσουμε μια παγίδα, μας περιβάλλει μια ασπίδα που μας προστατεύει για λίγα δευτερόλεπτα (αν η παγίδα μας ήταν επιτυχής, η ασπίδα γίνεται πράσινη για να μας ειδοποιήσει το παιχνίδι γι’ αυτό). Αυτές παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία και περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, κατολίσθηση βράχων, κατευθυνόμενους πυραύλους, καπνό που θολώνει το τζάμι του σκάφους, ενεργειακά πεδία που λειτουργούν ως τοίχοι κ.α. και μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο στον αντίπαλο που βρίσκεται μπροστά μας. Κάποιες από αυτές παραμένουν για κάποιο χρονικό διάστημα επί της πίστας, κι έτσι να βλάψουν κι άλλους αντιπάλους, καθώς και όσους είναι κοντά στο σημείο τη στιγμή που τη θέτουμε σε εφαρμογή. Πρόκειται συνολικά για ένα μηχανισμό που προάγει τη διαχείριση των Pickups μεταξύ επιτάχυνσης και χρήσης παγίδων.

Εκτός από την Campaign, μπορούμε να παίξουμε τις πίστες του παιχνιδιού, στην κανονική και reverse εκδοχή τους και μέσω της επιλογής για Quick Race. Εκεί δεν υπάρχουν ανταμοιβές και η ενασχόληση αποσκοπεί στην εκμάθηση των διαδρομών. Όπως θα περίμενε κανείς, από το Antigraviator δε θα μπορούσε να λείπει το ανταγωνιστικό multiplayer. Σε αυτό μας δίνονται 3 επιλογές, τοπικό versus (σε split screen όπου μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι 4 παίκτες), casual match στους οποίους κοντράρουμε τους φίλους μας που έχουν το παιχνίδι στο Steam και ranked match για αγώνες… εξ αποστάσεως με άλλους παίκτες ανά τον κόσμο. Από τα multiplayer έχω αρκετά παράπονα. Δε θα σταθώ τόσο στη δυσκολία του να βρω αντιπάλους, είναι κάτι αναμενόμενο για παιχνίδι που μόλις κυκλοφόρησε. Μετά από κάποιες προσπάθειες κατάφερα να βρω άτομα, ποτέ όμως πάνω από έναν αντίπαλο (συνολικά πρέπει να πέτυχα 2-3 διαφορετικούς παίκτες) για κάθε αγώνα. Είναι άξιο απορίας από τη στιγμή που 1000+ παίκτες στα leaderboards έχουν ELO πόντους…

Κάποιοι από τους παίκτες που πέτυχα ήταν μέσα στους 10 κορυφαίους στην παγκόσμια κατάταξη, κάτι που δείχνει ότι το matchmaking δε είναι όπως θα έπρεπε (από την άλλη μπορεί να είναι συνέπεια αυτού που ανέφερα προηγουμένως). Επιπροσθέτως, έχω την υποψία ότι ίσως έπεσα σε cheaters, αφού ανέπτυσσαν ασύλληπτες ταχύτητες και ήταν αδύνατο να τους προλάβω ακόμα κι όταν οδηγούσα χωρίς λάθη και σε 2 περιπτώσεις είδα να περνάνε μέσα από παγίδες (προσοχή, δε λέω ότι τις απέφυγαν με ελιγμό). Την υποψία μου, κάνει πιο έντονη το γεγονός ότι δε φάνηκε να επηρεάζονται όταν τους χτύπησα με barrel roll. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποια είναι η πραγματική αιτία γι’ αυτά ευτράπελα, ίσως ευθύνεται και κάποιο lag που δεν είναι αντιληπτό. Και μιας και ο λόγος περί lag, αυτό αποτελεί μακράν το πιο σοβαρό πρόβλημα του multiplayer. Αρχικά σκέφτηκα ότι πιθανόν να ευθύνεται η σύνδεση μου, όμως πάντα παρουσιαζόταν κατά τον τρίτο και τελευταίο γύρο, ιδιαίτερα στο 2ο μισό και μάλιστα πολύ έντονο.

Παραπάνω μίλησα για δυσκολία. Γενικά είμαι ευχαριστημένος από την πρόκληση που προσφέρει το παιχνίδι. Όμως και σε 2 περιπτώσεις, στα Silver και Platinum League, οι ισορροπίες πάνε περίπατο και η δυσκολία ανεβαίνει τόσο που γίνεται άδικη. Και εξηγώ: σε όλα τα racing games η αντίπαλη A.I. θα πρέπει να είναι ανταγωνιστική για να υπάρχει ενδιαφέρον. Αναμενόμενο λοιπόν είναι να οδηγάει χωρίς πολλά λάθη, να αποφεύγει εμπόδια και παγίδες μας αλλά και να χρησιμοποιεί σωστά τα μέσα που έχει για να μας φτάσει. Στις περιπτώσεις που ανέφερα, μου δίνει την εντύπωση ότι τα αντίπαλα σκάφη, ξαφνικά, “συμπεριφέρονται” υπερβολικά τέλεια, με αποτέλεσμα όσο και καλά να οδηγούμε, να μη μπορούμε να πλασαριστούμε στις 3-4 πρώτες θέσεις (ή ακόμα χειρότερα). Όσο και καλή να είναι λοιπόν η αντίπαλη A.I., δεν εξηγεί το πως γίνεται ενώ κάνουμε κάποια λάθη νωρίς, να μη μας φτάνει άμεσα ενώ όταν οδηγούμε στη συνέχεια καλά, επιταχύνουμε με τα pickups και περνάμε από τα boost pads, όχι απλά να μας προσπερνάει σε ανύποπτο χρόνο αλλά και να φεύγει με τέτοια ταχύτητα μπροστά που είναι αρκετά δύσκολο να την προλάβουμε στους γύρους που απομένουν (εκτός ίσως από το Deathrace, που έχει πολλούς γύρους). Μάλιστα, είναι σύνηθες φαινόμενο κάποιο σκάφος να ξεφεύγει πολύ μπροστά από το σωρό και να προπορεύεται σχετικά ανενόχλητο, και στην περίπτωση αυτή, καλύτερα να κάνουμε restart τον αγώνα (ευτυχώς έχουμε άπειρες προσπάθειες, αλλά μόνο όσο εξελίσσεται ο αγώνας).

Εδώ όμως προκύπτει το θέμα του farming των χρημάτων. Τόσο για ένα καλύτερο όχημα και για νέα parts που πιθανόν να κάνουν το έργο μας ευκολότερο, όσο και για το entry fee κάθε League, χρειαζόμαστε χρήματα. Στις 2 πιο πάνω περιπτώσεις όμως, μετατρέπεται από επιλογή σε αγγαρεία. Χρήματα παίρνουν μόνο οι τρεις πρώτοι και μόνο η πρωτιά κάθε φορά, ξεκλειδώνει το επόμενο πρωτάθλημα. Συνεπώς θα βρεθούμε στη θέση να μαζεύουμε χρήματα από προηγούμενο πρωτάθλημα που έχουμε ήδη βγει πρώτοι, για να μαζέψουμε credits και να έχουμε να πληρώνουμε τα τέλη συμμετοχής, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες που δεν κερδίσαμε κάποιο έπαθλο. Στην περίπτωση του Silver League, βοήθησε αρκετά η απόκτηση του επόμενου στην κατηγορία σκάφους και η ενδυνάμωση του με parts, ενώ στο Platinum League ήταν περισσότερο ένας συνδυασμός καλής απομνημόνευσης των πιστών, πολλών restarts και… “ξύλου” σε όποιον με απειλούσε στη βαθμολογία, αφού είτε το πιστεύετε είτε όχι, το barrel roll ήταν το καλύτερο φάρμακο απέναντι στο rubberbanding της ύπουλης A.I.!

Το Antigraviator ήρθε με πολλές προοπτικές να είναι το επόμενο, μεγάλο παιχνίδι της κατηγορίας. Στο τέλος της παρουσίασης του, δυσκολεύτηκα αρκετά να καταλήξω στο βαθμό που θα έδινε, όσο αυτό είναι δυνατόν, μια γενική εικόνα. Οπτικά είναι εντυπωσιακό, οι διαδρομές ποικίλουν σε σχεδιασμό και δεν μοιάζουν μεταξύ τους και η απόκριση των οχημάτων στο έλεγχο μας, πολύ καλή. Ο μηχανισμός χρήσης των παγίδων επίσης μου άρεσε, αν και κάποιες μικροαλλαγές ώστε να οι παγίδες να είναι πιο αποτελεσματικές, θα ήταν ευπρόσδεκτες. Όμως τα προβλήματα και οι ελλείψεις του online (lobby, chat κλπ.), το περιορισμένο (προς το παρόν) περιεχόμενο του campaign και ειδικά η δυσκολία που σε στιγμές χτυπάει ταβάνι για λάθος λόγους, σπρώχνει σε αναπόφευκτο και κουραστικό grinding  και, κατ’ επέκταση, ζημιώνει τη διασκέδαση, το εμποδίζουν να αγγίξει τις πραγματικές του δυνατότητες.

Pros

Cons