REVIEWS

ACT OF AGGRESSION

Πολλάκις έχω αναφέρει πως έχω μεγάλη αδυναμία στη σειρά Command & Conquer και μετά τη πτώση της Westwood ήταν λίγοι οι τίτλοι που πατούσαν στα χνάρια της χρυσής εποχής των RTS. Εν έτει 2015, κυκλοφόρησαν δύο από αυτούς. Το Grey Goo και το Act of Aggression.

Παιδί της Eugen Systems που εδρεύει στη Γαλλία, το Act of Aggression αποτελεί πνευματικό διάδοχο του παλιού πια, αλλά αξιόλογου Act of War της ίδιας εταιρείας. Το moto της Eugen κατά τη διάρκεια ανάπτυξής του ήταν η δημιουργία ενός καθαρόαιμου, old school RTS, με πολυάριθμες μονάδες, resource gathering και στήσιμο βάσεων σε όλα τα μήκη και πλάτη του χάρτη. Οι τρεις λέξεις κλειδιά – resource gathering, base building, huge armies – ήταν και οι καταλύτες που με ώθησαν στο να του ρίξω μια ματιά.

pic 5Το THOR επί το έργον.

Το gameplay είναι συνδυασμός του Act of War και του C&C: Generals. Δηλαδή έλεγχο όσων περισσότερων πόρων του χάρτη, ώστε να αποκτήσουμε υπεροχή έναντι του αντιπάλου, ξεκλειδώνοντας upgrades και δημιουργώντας units και βάσεις χωρίς σταματημό, μιας και το unit cap απουσιάζει πλήρως. Επίσης μας δίνεται η δυνατότητα να βάζουμε μονάδες πεζικού μέσα σε κτήρια που υπάρχουν διάσπαρτα για κάλυψη, να παίρνουμε εχθρικές μονάδες ως αιχμαλώτους πολέμου και να χτίζουμε υπερ-όπλα για να αποδεκατίζουμε τις βάσεις των αντιπάλων.

Τον πυρήνα του αποτελούν τρεις στρατιές, οι Chimera, οι Cartel και ο US Army. Ο Αμερικάνικος στρατός είναι η κλασσική turtling, ισορροπημένη φυλή, με αργές, δυνατές μονάδες, περιορισμένο χώρο για ανάπτυξη γύρο στα υπάρχοντα κτήρια και αξιόλογα αμυντικά turrets. Οι Cartel, προσωπικοί αγαπημένοι, βασίζονται στο hit-and-run, με φθηνά, γρήγορα, εύθραυστα units που είναι αόρατα, είτε από μόνα τους είτε με upgrade και έχουν τη δυνατότητα, μετά από μερικές αναβαθμίσεις, να απλώσουν βάσεις με ευκολία παντού στον χάρτη. Τέλος, έχουμε τους Chimera που είναι η πιο δύσκολη φυλή, λόγω του ότι οι μονάδες και τα κτήριά της είναι ακριβά και απαιτούν άρτια διαχείριση των πόρων, με αντάλλαγμα την ωμή δύναμη των μονάδων που έχει στην κατοχή της.

Το μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό και των τριών είναι η δυνατότητα δημιουργίας ολέθριων super weapons. Οι Αμερικάνικες δυνάμεις έχουν τους Peacekeeper πυραύλους οι οποίοι έχουν περιορισμένο area-of-effect αλλά μπορούν να τους λανσάρουν οπουδήποτε στον χάρτη. Οι Chimera έχουν το Omega Blitzer, ένα κανόνι με μεγαλύτερο area-of-effect από τους πυραύλους των Αμερικανών αλλά μικρότερη εμβέλεια. Τέλος, οι Cartel έχουν το THOR Control Center με το οποίο μπορούν να βομβαρδίσουν συγκεκριμένα σημεία του χάρτη με τη βοήθεια του THOR Orbital Strike.

Όσον αφορά τους πόρους που απαιτούνται για ότι κάνουμε στο παιχνίδι, υπάρχουν τρεις κατηγορίες – credits,  aluminium και rare earth metals. Λεφτά μαζεύουμε βρίσκοντας διάσπαρτες πηγές πετρελαίου στον χάρτη, αιχμαλωτίζοντας αντίπαλες μονάδες και καταλαμβάνοντας τράπεζες στον χάρτη. Αλουμίνιο κυρίως βρίσκουμε σε αντίστοιχες πηγές αλουμινίου στον χάρτη ή με άλλους, ιδιαίτερους τρόπους, ανάλογα με τη φυλή που ελέγχουμε. Το αλουμίνιο χρειάζεται κυρίως για την έρευνα upgrades τόσο για τα κτήρια όσο και για τα units μεγαλύτερων tiers. Τέλος, τα σπάνια μέταλλα τα βρίσκουμε και αυτά σε αντίστοιχες πηγές, οι οποίες επί το πλείστον βρίσκονται σε μικρές εκτάσεις στο κέντρο των χαρτών, μακριά από την αρχική θέση που ξεκινάμε. Ο λόγος που δεν βρίσκονται σε αφθονία και δεν είναι άμεσα προσβάσιμα είναι διότι είναι το κύριο resource των υπερ-όπλων και των turrets που βοηθάνε στην άμυνα από τα ίδια.

pic 2To Satellite View μας δίνει μια πιο στρατηγική ματιά του χάρτη.

Το campaign του παιχνιδιού διαδραματίζεται πρώτα από τη μεριά των Chimera και ύστερα από τη μεριά των Cartel, με τις Αμερικάνικες δυνάμεις να κάνουν την εμφάνισή τους σε μερικές αποστολές και των δύο. Η ιστορία ξεκινάει το 2019 όταν η οικονομική φούσκα της Κίνας σκάει και βυθίζει σε οικονομική κρίση όλη την υφήλιο. Εκμεταλλευόμενοι την χαώδη κατάσταση που επικρατεί, οι Cartel, μια οργάνωση που αποτελείται από ιδιωτικούς στρατούς και πλούσιους μεγιστάνες, προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο όλης της υφηλίου, βάζοντας δικά τους άτομα ως ηγέτες σε ασταθείς κυβερνήσεις. Τα Ηνωμένα Έθνη υποψιάζονται πως η όλη κατάσταση είναι στημένη και υπογράφουν το πρωτόκολλο Chimera ώστε να ερευνήσουν τις αιτίες της οικονομικής καταστροφής. Οι Αμερικάνικες δυνάμεις παίζουν δευτερεύοντα ρόλο, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη θέση τους ως παγκόσμια δύναμη και να βοηθήσουν τα Ηνωμένα Έθνη ενάντια στους Cartel.

Όπως βλέπετε το σενάριο δεν βρίθει πρωτοτυπίας και δυστυχώς η γενική παρουσίαση των γεγονότων γίνεται με background βίντεο και στατικά πορτραίτα χαρακτήρων να συνομιλούν μεταξύ τους. Οι διάλογοι είναι οριακά υποφερτοί, με τις χαρακτηριστικές cheesy Αμερικανιές να ξεστομίζονται αρκετά συχνά από τους κεντρικούς χαρακτήρες της ιστορίας.

Εκεί που ποντάρει η Eugen ότι θα προσελκύσει ενδιαφερόμενους παίκτες είναι στο multiplayer. Δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε FFA, 1v1, 2v2 ακόμη και 2v2v2v2 – ό,τι δηλαδή έχουν συνηθίσει όλοι όσοι αγάπησαν τα RTS της παλιάς σχολής. Πολύ ωραία προσθήκη αποτελεί το chat που είναι ενσωματωμένο στο menu του παιχνιδιού και δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να μιλήσουν με όλους όσους παίζουν το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή και να κανονίσουν impromptu ματσάκια. Όπως είναι φυσικό, υπάρχει και η επιλογή για ranked μάτς όπου μπαίνουμε σε μια παγκόσμια κατάταξη και συναγωνιζόμαστε με άλλους παίκτες για το ποιος θα είναι στην κορυφή.

pic 4Τα Abrams τάνκς των Αμερικανών μοιράζουν “120 millimeters of pure Democracy”

Αν και δεν κλέβει τις εντυπώσεις με τα γραφικά του, για RTS είναι αξιοπρεπή και έχει άψογο optimization. Με όλες τις επιλογές σε Very High και Insane μαζί με downsampling σε 2Κ ανάλυση, τα FPS κυμαίνονταν μεταξύ 55 και 60. Βέβαια εφόσον δεν υπάρχει όριο στο πόσα units μπορούμε να έχουμε στην οθόνη, υποθέτω πως εάν μαζευτούν υπερβολικά πολλά, θα υπάρχει μια αισθητή πτώση στην απόδοση.

Στα μαύρα σημεία του τεχνικού τομέα ανήκει ο κακός σχεδιασμός που έχει γίνει στα hotkeys, με την κάθε φυλή να χρησιμοποιεί διαφορετικά ακόμα και για κτήρια του ίδιου τύπου και έτσι αναγκαζόμαστε να τα μαθαίνουμε όλα απ’έξω. Ευτυχώς υπάρχει η δυνατότητα να τα προσαρμόσουμε όπως μας βολεύουν. Τέλος, το minimap και να μην το έβαζαν στο παιχνίδι δεν θα είχε καμία διαφορά, μιας και χρησιμεύει μόνο στο να διαχωρίζει εμάς από τους αντιπάλους. Οι μονάδες μας παρουσιάζονται όλες με το ίδιο εικονίδιο, χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε που έχουμε το βαρύ πυροβολικό και που τα “αναλώσιμα” αδύναμα units και υποχρεούμαστε να κουνάμε την κάμερα πέρα-δώθε ώστε να θυμηθούμε που έχουμε αφήσει τα units μας. 

Όσον αφορά τον ήχο, δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο να αναφέρω, ενώ η μουσική αποτελείται από electro ήχους και generic riff-άκια τα οποία κουράζουν μιας και είναι λίγα στον αριθμό και επαναλαμβάνονται συχνά.

Πρέπει να αναφέρω πως από την κυκλοφορία του AoA μέχρι και τη στιγμή που ανέβηκε το review, η Eugen είχε βγάλει ήδη τρία-τέσσερα patch με διάφορες διορθώσεις στη γενική ισορροπία των μονάδων, αλλά και στο pathfinding των μονάδων που αποτελούσε πρόβλημα. Οι devs είναι πολύ δραστήριοι στο επίσημο φόρουμ οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, τα όποια προβλήματα έχει το παιχνίδι αυτή τη στιγμή, να διορθωθούν σύντομα.

pic 3Οι δυνάμεις των Chimera ψάχνουν τον νεαρό Ζόμποβιτς.

Το Act of Aggression έχει όλα τα στοιχεία που το κάνουν ένα σωστό old-school RTS. Αν και θα μπορούσε να γίνει καλύτερη δουλειά πάνω στο campaign το οποίο, πάρα τη δυσκολία του, είναι μικρό και περνάει απαρατήρητο, έχουμε τα skirmish και multiplayer να μας προσφέρουν άφθονες ώρες νοσταλγίας. Όσοι ψάχνετε για τον διάδοχο των Act of War / C&C Generals, ρίξτε του μια ματιά οπωσδήποτε, ενώ όσοι συμμερίζεστε την άποψή μου ότι RTS > Turn Based Strategy, θα έπρεπε να το έχετε αγοράσει ήδη.

Pros

  • Πολύ καλό optimization.
  • Καλή ισορροπία μεταξύ των φυλών.
  • Οι αλλαγές που κάνει στο παιχνίδι η Eugen Systems ακολουθούν τις υποδείξεις της κοινότητας του παιχνιδιού. 

Cons

    • Μικρό και ανούσιο Campaign.
    • Το tutorial που είναι ενσωματωμένο στο Campaign δεν εξηγεί όλες τις πτυχές του gameplay. Ο καλύτερος δάσκαλος είναι τα skirmish και multiplayer matches.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 81%

81%

Απέθαντος Γελαδάρης

Στέφανος Βίσκοβιτς Ο Στέφανος Βίσκοβιτς αρνείται να γράψει πάνω από 150 χαρακτήρες για το βιογραφικό του. Υποστηρίζει ακράδαντα πως η γενιά του δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς από το Τουίτερ του Διαβόλου.

5 Comments

  1. Οι βαθμολογίες είναι καθαρά ενδεικτικές και χρησιμεύουν ως μπούσουλας για τη γενική εικόνα του τίτλου.

    Το Grey Goo έχει μακράν πιο ενδιαφέρον campaign. Μιας και είναι old-school RTS και τα δυο και στοχεύουν το ίδιο ακριβώς κοινό, ο μόνος λόγος που το AoA πήρε έναν βαθμό παραπάνω είναι διότι η Eugen Systems έχει δείξει και παλαιότερα πως υποστηρίζει τα παιχνίδια της με συχνά ουσιώδη updates. Όσον αφορά το Multiplayer κομμάτι και τα δυο έχουν πολύ καλά ισορροπημένα factions, με το AoA να έχει όμως πολύ μεγαλύτερο community απ’ ότι το Grey Goo (και γι’ αυτό ευθύνεται η Petroglyph που δεν το υποστήριξε όσο θα έπρεπε.)

    TL;DR : Εάν κάποιος αρρωστάκιας με τα old-school RTS θέλει ωραίο campaign και skirmishes εναντίων το PC, διαλέγει Grey Goo. Eαν θέλει multiplayer με μεγάλο community, διαλέγει Act of Aggression. Εάν όμως θέλει και τα δυο, κάνει login στο Origin και τσακώνει το Red Alert 2 που δίνει τσάμπα η EA :p

  2. Κατατοπιστικότατος. Τhanks για τα reviews και τις διευκρινίσεις. Ασφαλώς και δεν κοιτάζω μόνο τη συνολική βαθμολογία, απλά μου φάνηκε μεγάλη η διαφορά υπέρ του Grey Goo, χωρίς όμως να λάβω υπόψη τη multiplayer/community διάσταση.
    Παρεμπιπτόντως, το RA2 ήταν το μόνο από τη σειρά C&C που δεν μου άρεσε καθόλου (εντελώς αντίθετα με το RA1). Βρήκα αντιπαθητικά και αφύσικα τόσο τα cartoon-like γραφικά όσο και την ταχύτητα του παιχνιδιού που μου θύμισε περισσότερο 16-bit shoot ’em up.

  3. Να’σαι καλά 🙂

    Εν μέρει συμφωνώ μαζί σου. Αγαπάω όλους τους C&C τίτλους που φτιάχτηκαν από τα χεριά της Westwood, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στο Tiberium lore. Όχι πως το παράλληλο σύμπαν των Red Alert είναι άσχημο, αλλά ο κόσμος του Τιβεριου έχει μια γλύκα.

    Όσον αφορά το Grey Goo, έχε στο νου ότι πρόκειται για τελείως νέο IP, που το καθιστά και πιο ενδιαφέρον. Το AoA έχει τελείως generic θέμα του οποίου μια γεύση πήρες από τη σειρά Act of War αλλά και irl από τις ειδήσεις στα ΜΜΕ.

    Πες μου εντυπώσεις με όποιο από τα δυο ασχοληθείς 😉

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL