REVIEWS
Trending

ATOMIC HEART

Το Atomic Heart της Ρωσικής Mundfish (που εδρεύει πλέον στην Κύπρο, για ευνόητους λόγους) ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια για τη φετινή χρονιά. Από τότε που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου, είχε κερδίσει τις εντυπώσεις με την εικαστική του προσέγγιση, που θύμιζε πολύ τα αγαπημένα μας Bioshock, ενώ έκανε και επίδειξη δύναμης της τεχνολογίας RTX, η οποία μόλις είχε αρχίσει να κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή της.

Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι: η Mundfish, από ομάδα λίγων ατόμων, μετατράπηκε σε μεγάλο studio ανάπτυξης, με τη Focus Home Interactive να την υποστηρίζει ως εκδότης, ώσπου φτάσαμε στο 2023 και στην ολοκλήρωση του Atomic Heart, ως ένας ΑΑΑ τίτλος. Ομολογουμένως, το παιχνίδι έδειχνε να έχει όλα τα φόντα για να αποτελέσει το “next big thing” στο χώρο των FPS, ωστόσο το γεγονός ότι πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη απόπειρα του εν λόγω studio, μας έκανε να έχουμε ορισμένες επιφυλάξεις για το τελικό αποτέλεσμα. Είχαν βάση τελικά; Θα το μάθετε ευθύς αμέσως.

Εν αρχή, ην νηνεμία.

Η υπόθεση του Atomic Heart διαθέτει αρκετό ενδιαφέρον. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας ενός εναλλακτικού 1950, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία παραμένει ως έχει, με τους Συμμάχους νικητές ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, με τη διαφορά ότι η ΕΣΣΔ κατόρθωσε να εξελιχθεί σε μια τεράστια υπερδύναμη, που όμοιά της δεν υπήρχε σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη. Ο λόγος είναι ότι οι επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης ανακάλυψαν μια μυστηριώδη ουσία, το Polymer, το οποίο αποτελεί μια πηγή σχεδόν απεριόριστης ενέργειας, ενώ έχει αφύσικες συνέπειες σε όποιο έμβιο ον υποστεί την επιρροή της. Βέβαια, ένας τέτοιος «θησαυρός» δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτος, με τους επιστήμονες να αναπτύσσουν μια υπέρ-εξελιγμένη Τεχνητή Νοημοσύνη, με τον κωδικό όνομα Kollektiv, με σκοπό να τη συνδυάσουν με τα ενεργειακά «δώρα» που δίνει το Polymer και να στήσουν μια ιδανική και δίκαιη κοινωνία.

Πράγματι, για λίγα χρόνια, η συνύπαρξη Kollektiv και Polymer έμοιαζε με το όνειρο κάθε πολίτη. Τα robots που έχουν αναλάβει όλες τις καίριες θέσεις τις κοινωνίας, εργάζονται άψογα και ακούραστα κάτω από τις αλάνθαστες οδηγίες του Kollektiv, ενώ ο καθησυχασμός που δημιουργούν τα ανεξάντλητα αποθέματα του Polymer, μοιραία οδηγούν τους Σοβιετικούς σε πιο μεγαλομανή σχέδια από το να ασχολούνται με πεζά, «γήινα» θέματα, όπως π.χ. τι κάνουν οι Αμερικανοί και ο καπιταλισμός τους. Όλα αυτά όμως μέχρι πρόσφατα, όπου ξαφνικά όλα τα μηχανοκίνητα κατασκευάσματα που υπηρετούσαν, με ζωγραφισμένα χαμόγελα και τριμαρισμένα μουστάκια, την ανθρωπότητα, στράφηκαν εναντίον της, σκορπώντας το χάος και οδηγώντας σε φρικτό θάνατο, χιλιάδες αθώους κατοίκους.

Is this a key to your heart?

Εμείς παίρνουμε το ρόλο του σκληροτράχηλου Sergey Nechayev, ο οποίος φέρει τον κωδικό Major P-3 και αποτελεί το δεξί χέρι του Dr. Sechenov, ενός από τους υπαίτιους της δημιουργίας της πρώην «ιδανικής» κοινωνίας. Μέσα στην ανείπωτη καταστροφή που διαδραματίζεται, ο P-3 αναλαμβάνει να ανακαλύψει τι συνέβη και οι μηχανές στράφηκαν ενάντια στους δημιουργούς τους και προκειμένου να τον βοηθήσει στο έργο του, ο Sechenov του χαρίζει ένα ομιλών… γάντι, τον CHAR-les. Το εν λόγω γάντι, πέρα από το να μιλάει ακατάπαυστα, προσφέρει μερικές πολύ χρήσιμες δυνατότητες στον P-3, όπως να χρησιμοποιεί το Polymer προς όφελός του, να σκανάρει το περιβάλλον ως ένα φορητό σόναρ, να τοποθετεί waypoints κλπ. Παρέα λοιπόν, θα πρέπει να ερευνήσουν τα αίτια της ξαφνικής αλλαγής, με την αλήθεια να αποδεικνύεται πολύ χειρότερη απ’ ότι φαντάζονταν οι ίδιοι.

Γενικά, η πλοκή του Atomic Heart βρίσκεται σε ικανοποιητικότατο επίπεδο, κλιμακώνεται αξιοσημείωτα, ενώ διαθέτει και τις ανάλογες ανατροπές που, εν τέλει, δεν είναι και τόσο ευδιάκριτες όσο αρχικά μας προδιαθέτει. Εντούτοις, διαπιστώνονται αρκετές ατασθαλίες όσον αφορά την απόδοση της ιστορίας προς τον παίκτη, καθώς η γραφή δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Είναι στιγμές που το παιχνίδι διακωμωδεί περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε τα γεγονότα, δίνοντας ενίοτε την εντύπωση της παρωδίας, ενώ το δίδυμο P-3 και CHAR-les μπορεί κατά καιρούς να έχει πλάκα με τη φαγωμάρα του, αλλά κάπου το παρακάνει με τις βωμολοχίες και τον ασύδοτο καυτηριασμό των πεπραγμένων τους. Ειδικά ο P-3 δεν αποτελεί και τον πιο συμπαθητικό πρωταγωνιστή που έχουμε δει ποτέ, καθώς ο τρόπος που σκέφτεται και εκφράζεται θυμίζει περισσότερο… Duke Nukem, παρά έναν πρώην αξιωματικό του Σοβιετικού στρατού που υπηρέτησε στον Πόλεμο, κάτι που μοιάζει παράταιρο με το όλο concept του παιχνιδιού.

Shooter παίζουμε και εκεί το Atomic Heart τα καταφέρνει μια χαρά.

Ένα concept που εντυπωσιάζει όμως, όσον αφορά την απόδοση μιας εναλλακτικού τύπου Σοβιετικής Ένωσης. Ο συνδυασμός της αισθητικής των ‘50s με το sci-fi είναι καταπληκτικός, καθώς ταυτόχρονα με τα πελώρια επιβλητικά αγάλματα και τα φουτουριστικά, σχεδόν εξωγήινα, κτίρια, εντοπίζουμε χαρακτηριστικές συσκευές της εποχής εκείνης, όπως ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, τηλεφωνικές συσκευές, ακόμα και τα δημοφιλέστατα κόκκινα Lada! Ειδικά, οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού, πριν αρχίσει η καταστροφή δηλαδή, σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό για το πόσο άψογα έχουν κατορθώσει οι άνθρωποι της Mundfish να αποδώσουν το (προσωρινό, όπως αποδεικνύεται) μεγαλείο της χώρας.

Το θετικό είναι ότι το Atomic Heart ποτέ δε σταματά να εκπλήσσει με τα γραφικά του, ακόμα και όταν εστιάζουμε πλέον την προσοχή μας στο κυρίως κομμάτι του παιχνιδιού, δηλαδή στο gameplay. Περιττό να επισημάνουμε ότι το παιχνίδι είναι καθαρό FPS, ωστόσο προς μεγάλη μας έκπληξη, διαθέτει και αρκετά puzzle στοιχεία. Είτε με τη μορφή κανονικών mini-puzzles (κυρίως για το ξεκλείδωμα κλειδαριών) είτε με τη μορφή platforming προκλήσεων. Εντούτοις, η επίλυσή τους ποτέ δεν προβληματίζει ιδιαίτερα, καθώς το action στοιχείο είναι αυτό που σαφώς υπερτερεί.

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν…

Έτσι λοιπόν, ο P-3 έχει πρόσβαση σε συμβατικά όπλα, όπως τσεκούρια, περίστροφα, shotguns και Kalashnikov, αλλά και σε ενεργειακά όπως το Dominator και το Railgun, που βασίζονται στο διαθέσιμο Polymer που του παρέχει ο CHAR-les, το οποίο αναπληρώνεται με την πάροδο του χρόνου (ή με το σχετικό pick-up). Ως εκ τούτου, ο CHAR-les συνεισφέρει στο πεδίο της μάχης με επιπλέον skills (active και passive), όπως να εκτοξεύει ηλεκτρικές εκκενώσεις, να δημιουργεί ασπίδα προστασίας, να παγώνει προσωρινά τους εχθρούς κλπ. Για κάθε ένα από τα skills, υπάρχει το σχετικό skill tree, στο οποίο μπορούμε να βελτιώσουμε την απόδοσή τους, έχοντας στο νου μας ότι είναι εφικτό να έχουμε μόνο δύο ενεργά κάθε φορά.

Βασική προϋπόθεση για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο skill tree του P-3 και του CHAR-les, είναι να βρισκόμαστε κοντά σε ένα vending machine. Τα vending machines έχουν και αυτά κοινό νου, λόγω του Kollektiv φυσικά, παρακαλούν να κάνουν…αχαλίνωτο σεξ με τον πρωταγωνιστή (δε θέλω να μάθω πως) και λόγω του έρωτά τους, του επιτρέπουν να πειραματίζεται όσο θέλει με τα skills. Αυτό σημαίνει ότι κάθε skill που αποκτάμε δεν είναι τελεσίδικο, καθώς μπορούμε να πάρουμε πίσω τα υλικά που ξοδέψαμε για κάποιο, χωρίς κόστος, και να τα τοποθετήσουμε κάπου αλλού. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο σε κάποιες περιπτώσεις που οφείλουμε να προσαρμοστούμε σε μελλοντικά δύσκολες συνθήκες, με τα ενεργά skills που είχαμε ορίσει ως εκείνη τη στιγμή, να μην αποδίδουν.

Το ωραιότερο boss του παιχνιδιού.

Ωστόσο, τα ερωτιάρικα vending machines δεν παρέχουν μόνο skills, αλλά και τη δυνατότητα crafting. Το crafting είναι ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο του Atomic Heart, καθώς αποτελεί το μοναδικό τρόπο απόκτησης νέων όπλων. Όσο προοδεύουμε στην περιπέτεια και ψαχουλεύουμε το περιβάλλον, είναι εφικτό να βρούμε κάποια blueprints, τα οποία αφορούν είτε νέα όπλα είτε πυρομαχικά (ακόμα και ενισχυμένα, όπως με φωτιά, ηλεκτρισμό ή πάγο) και αντικείμενα άμεσης αναπλήρωσης υγείας, polymer κλπ. Έχοντας λοιπόν συλλέξει τα ανάλογα υλικά, κυρίως από τα πτώματα ηττημένων robots, και έχουμε στην κατοχή μας το blueprint, μπορούμε να τα κατασκευάσουμε ή ακόμα και να τα βελτιώσουμε. Ακριβής περιορισμός για τα πόσα όπλα μπορούμε να βαστάμε ταυτόχρονα δεν υπάρχει, ωστόσο ο P-3 διαθέτει περιορισμένο inventory (το οποίο φυσικά αυξάνεται με το ανάλογο passive skill). Συνεπώς, αν το φορτώσουμε με όπλα, αυτομάτως θα έχουμε λιγότερο χώρο για πυρομαχικά και medi-packs, οπότε είναι προτιμότερο να αφοσιωθούμε μόνο στα όπλα που μας ενδιαφέρουν, παρά να τα κουβαλάμε όλα άσκοπα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μερικά blueprints εμφανίζονται τυχαία, οπότε είναι αρκετά πιθανό να μη βρούμε κάποιο όπλο κατά το playthrough μας. Ενδεικτικά, το πολύ χρήσιμο Kalashnikov το ανακάλυψα λίγο πριν ολοκληρώσω το παιχνίδι, ενώ μέχρι τότε με είχε ταράξει στα blueprints melee όπλων. Φαντάζομαι ότι ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι για να ενισχύσει το open-world στοιχείο του παιχνιδιού, καθώς ουκ ολίγα blueprints βρίσκονται κρυμμένα στα διάφορα Testing Grounds του χάρτη, τα οποία ενεργοποιούνται μετά το πρώτο μέρος του παιχνιδιού, που διαρκεί γύρω στις 3-4 ώρες.

Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και έξυπνους γρίφους του παιχνιδιού.

Δε διαβάσατε λάθος. Το Atomic Heart, μετά τις απόλυτα γραμμικές πρώτες ώρες του, ανοίγει το χάρτη του και μας επιτρέπει να τον εξερευνήσουμε για τη συλλογή περισσότερων blueprints και υλικών για crafting. Εντούτοις, βρήκαμε το εν λόγω στοιχείο μάλλον απογοητευτικό. Πέρα από τα υλικά, δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος να ασχοληθεί κανείς με τα μυστικά του χάρτη, ενώ και η υλοποίησή του είναι φτωχή και, σε σημεία, εκνευριστική. Σε κάθε περιοχή, υπάρχουν δεκάδες εχθροί, που δυσχεραίνουν οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης χωρίς τη σπατάλη σημαντικής ποσότητας πυρομαχικών, ενώ το Alarm σύστημα που αυξάνεται κάθε φορά που οι πολυπληθείς κάμερες μάς εντοπίζουν να καταστρέφουμε robots, μόλις φτάσει στο level 2, είναι λόγος για ragequit.

Το θετικό είναι ότι μπορούμε εύκολα να αποφύγουμε τους εχθρούς, απλώς περπατώντας αμέριμνοι (δεν υπάρχει run button, μόνο dodge) προς το επόμενο waypoint ή οδηγώντας κάποιο αυτοκίνητο, όμως αυτομάτως εκμηδενίζεται ο λόγος ύπαρξης του ανοικτού κόσμου. Έχω την εντύπωση ότι ο ανοικτός κόσμος αποτέλεσε μια μεταγενέστερη σκέψη των δημιουργών τους, δεν εξηγείται διαφορετικά η πτώση από τον συναρπαστικό ρυθμό των τριών πρώτων ωρών, στον πιο αργό και μεθοδικό του υπόλοιπου παιχνιδιού.

Τι ρόλο παίζει η Granny Zina σε όλα αυτά;

Το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για κάποια άλλα στοιχεία του, όπως το stealth που πρακτικά είναι άχρηστο, καθώς τα robots μας αντιλαμβάνονται πολύ γρήγορα και από μέτρα μακριά και η έμφασή του στο melee, καθώς από ένα σημείο και έπειτα, απλά γίνεται κόλαφος από εχθρούς, για να μπαίνουμε «με τα μπούνια» στο πεδίο της μάχης. Εχθροί που δυστυχώς δε διαθέτουν μεγάλη ποικιλία σε είδη, αλλά αποδεικνύονται συχνά πολύ σκληρά καρύδια, τόσο με την ανθεκτικότητα τους όσο και με την απρόβλεπτη κινησιολογία τους, ιδιαίτερα αν δε γνωρίζουμε ποιο είναι το αδύνατο σημείο τους (το scanner του CHAR-les μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτό). Ωστόσο, τα bosses είναι αρκετά αξιόλογα και οι μάχες μαζί τους ανεβάζουν σημαντικά την αδρεναλίνη, παρ’ όλα αυτά, με την εξαίρεση του εκπληκτικού πρώτου boss και του τελευταίου, τα υπόλοιπα δε διαθέτουν και τόσο μεγάλη φαντασία.

Σε αυτό το σημείο να σταθώ και να αναφέρω ότι το Atomic Heart έχει αναπάντεχα υψηλό δείκτη δυσκολίας, ακόμα και στο μεσαίο επίπεδο (Local Malfunction), ενώ τυχόν μείωση του στο ευκολότερο, κάνει το παιχνίδι πραγματικό περίπατο. Θα ήταν καλοδεχούμενη μια πιο ισορροπημένη υλοποίηση και σίγουρα ένα πιο μελετημένο save σύστημα, καθώς είναι φορές που τα checkpoints εντοπίζονται αρκετά αραιά μεταξύ τους ή αχρείαστα πολύ κοντά.

Υπάρχει και η εναλλακτική του αυτοκινήτου, αν βαριέστε να πάτε κάπου με τα πόδια.

Επί της ουσίας όμως, το Atomic Heart είναι αναμφισβήτητα, είναι ένα διασκεδαστικότατο FPS. Οι κύριοι μηχανισμοί που κάνουν ένα FPS ποιοτικό λειτουργούν απρόσκοπτα, με τις μάχες να είναι συναρπαστικές, χάρη στο συνδυασμό συμβατικών όπλων και Polymer, που δημιουργεί μερικές αξέχαστες στιγμές, που αντίστοιχα έχουμε ξαναζήσει μόνο σε κορυφαία παιχνίδια της κατηγορίας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσαμε το παιχνίδι να παρέμενε καθαρά γραμμικό, γιατί εκεί έδειχνε να τα καταφέρνει καλύτερα. Η Mundfish, στην προσπάθειά της να χωρέσει στο προϊόν της όσο περισσότερα πράγματα μπορούσε (ανοικτό κόσμο, stealth, crafting), κάπου έχασε τον προσανατολισμό της και το Atomic Heart δεν επωφελήθηκε από αυτά. Αφήστε δε που η ομάδα «ξέχασε» να ενσωματώσει τα RTX στοιχεία, εκείνα δηλαδή που διαφήμιζε ως βασικό προσόν του παιχνιδιού από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε! Σίγουρα, θα υπάρξουν σε μελλοντικό patch, αν και, μεταξύ μας, το παιχνίδι είναι ήδη αρκετά εντυπωσιακό όπως είναι, οπότε δε μπορούμε να πούμε ότι μας έλειψε και τόσο η απουσία τους.

Κλείνοντας, οφείλουμε να εκθειάσουμε το καταπληκτικό soundtrack του Mick Gordon, το οποίο πραγματικά κλέβει την παράσταση με την ποικιλία του (όπερα, metal, pop, απ’ όλα τα έχει ο μπαξές) και την έμπνευση που το διακατέχει. Συνολικά, το Atomic Heart είναι ένα παιχνίδι που σε καμία περίπτωση δεν είναι το αριστούργημα που πιθανόν ελπίζαμε, όμως πρόκειται για έναν αξιόλογο τίτλο που θα προσφέρει εγγυημένη διασκέδαση για τις περίπου 16-17 ώρες που διαρκεί, ενώ αφήνει σοβαρή παρακαταθήκη για ένα ακόμα ποιοτικότερο sequel.

 

Ευχαριστούμε θερμά την AVE Group για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 78%

78%

Crispy Critters

Διασκεδαστικό και με αρκετές έξυπνες ιδέες FPS, που όμως λυγίζει κάτω από το βάρος της φιλοδοξίας του.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

7 comments

Related Articles

Back to top button
elEL