BRUTAL LEGEND
Η ύπαρξη και μόνο του Brutal Legend, αποτελεί ένα παράδοξο. Το γεγονός ότι η απόλυτη οπαδική heavy metal φαντασίωση, όχι μόνο πήρε το “πράσινο φως” από την EA αλλά κατάφερε μέσα από χίλια μύρια κύματα να φτάσει και στη Μητέρα Πλατφόρμα™, είναι ένα πραγματικό θαύμα. Ένα υπέροχο, ένδοξο, ματωμένο, μπρούταλ θαύμα.
Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τον Eddie Riggs. Πετάξτε τις ωτοασπίδες και ακονίστε τα τσεκούρια σας. Η περιπέτεια που ακολουθεί, είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ξενέρωτους.
WELCOME TO THE AGE OF METAL
Για το ιστορικόν της υπόθεσης, να πούμε ότι το Brutal Legend αποτελεί ίσως τον πιο “ακριβό” τίτλο στον οποίο έχει εργαστεί ποτέ ο μέγιστος Tim Schafer. Μετά την επιτυχία του Psychonauts, η ΕΑ αποφάσισε να επενδύσει σ’εκείνον και την εταιρεία του, Double Fine. Το Brutal Legend ήταν ένα ασύλληπτα φιλόδοξο project. Ιστορία και χαρακτήρες βγαλμένοι από τον ιδανικό γάμο Full Throttle και Heavy Metal 2000, Ozzy Osbourne, Lemmy Kilmister, Rob Halford, Lita Ford και Jack Black στους κεντρικούς ρόλους, action RTS μηχανισμοί και open world δράση. Έτσι, για να στρογγυλέψει και το ποσό της επένδυσης, το παιχνίδι περιλαμβάνει 107 licensed κομμάτια στο soundtrack του, από Motorhead, Black Sabbath και Slough Feg, έως Rotting Christ και Cradle of Filth.
Τα δέκα πρώτα λεπτά, όχι μόνο θα σας κάνουν να χαχανίζετε ωσάν τον τρελό μέσα στο δωμάτιο (όχι χαμογελάκι, χάχανο σωστό, του τρελού) αλλά εάν έχετε γεννηθεί τέλη 70’s, αρχές 80’s και έχετε τα σχετικά βιώματα, θα χοροπηδάτε τριγύρω και θα φωνάζετε “Γιατί κανείς δεν είχε σκεφτεί να το κάνει αυτό νωρίτερα;” Είναι τόσο καλό. Είναι παιχνίδι που σου ασκεί τέτοια γοητεία με τον κόσμο και τους χαρακτήρες του, που ακόμα και όταν οι μηχανισμοί του αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών, απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να παίζεις. Grindar-εις μανιακά τη μια χαζομάρα πίσω από την άλλη, μόνο και μόνο για να τριγυρίζεις με το καραφτιαγμένο Deuce (γνωστό και ως Druid Plow), να σκορπάς τους γλυκούς ήχους του Στρατηγού Λέμι στην δαιμονοκρατούμενη εξοχή και να απολαμβάνεις τα εκπληκτικά τοπία. Μια στο τόσο, αράζεις δίπλα σ’ένα δεμένο δράκο, παίζεις ένα ηρωικό σόλο και γεμίζεις την οθόνη πυροτεχνήματα. Μετά ξανά πίσω από το τιμόνι και η αναζήτηση συνεχίζεται.
Απόλυτη. Χέβι. Μέταλ. Φαντασίωση. Το εννοώ. Θυμάστε εκείνο το φανταστικό καρτούν που βλέπαμε μικροί, μ’ένα μάτσο νερντάκια που πάθαιναν κάποιου είδους φρικτό ατύχημα σ’ένα λούνα πάρκ και μεταφέρονταν στον Faerun; Κάπως έτσι την πατάει και ο Eddie. Δουλεύει roadie στους Kabbage Boy, μια άθλια μπάντα-σημαία της nu-metal, ψευτο-core διάβρωσης που ασελγεί καθημερινά επάνω στην τεράστια κληρονομιά των Zeppelin και Sabbath. Ο Eddie όμως, είναι στωϊκός. Γνωρίζει πως δουλειά του roadie είναι να “κάνει κάποιον άλλο να φαίνεται ωραίος και να εξαφανίζεται πριν το καταλάβεις.” Όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά στην τελευταία συναυλία των Kabbage Boy, ο Eddie τραυματίζεται βαριά και ξυπνά κάτω από ένα παράξενο, ματωμένο ουρανό. Η κιθάρα του έχει αποκτήσει μερικές…αλλόκοσμες δυνάμεις κι ένας διπλοπέλεκυς σχεδόν πηδάει μόνος του από την πέτρα στο χέρι του. Ταυτόχρονα, κάποιοι ενδιαφέροντες τύποι με κουκούλες τον πλησιάζουν επικίνδυνα. Κάπου εκεί παρατηρείς ότι έχει πιάσει να παίζει το Children of The Grave. Παίζεις ολόκληρη την εισαγωγική σεκάνς με ένα τεράστιο, απίστευτο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Ο τρόπος με τον οποίο κάθε εφηβική σου φαντασίωση έχει στοιχειοθετηθεί, έχει μπει σε πλαίσιο, έχει βαπτιστεί στο αίμα και το ατσάλι των Priest, Manowar, Accept και Anvil είναι απλά μοναδικός. Το γεγονός δε, ότι συμμετέχεις σε αυτή ως πρωταγωνιστής, συγκρίνεται μονάχα με την πρώτη φορά που πας ένα πιτσιρίκι στη Disneyland. Για τις 15-20 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι (εξαρτάται πόσο ψυχάκιες θα είστε με τα άπειρα collectibles) φεύγετε, είστε αλλού, το παραμύθι ζει, το μέταλ είναι αληθινό.
SYMPTOM OF THE UNIVERSE
Και αφού σκούπισα τους αφρούς από το στόμα και χαμήλωσα (λίγο) τους Μότορχεντ, ας προσποιηθώ κάποια επίφαση επαγγελματισμού και ας μιλήσουμε για την τεχνική πλευρά του τίτλου, όσο ιερόσυλο κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο μπροστά στο μεγαλείο της διεστραμμένης του γοητείας.
H δουλειά που έχει γίνει στο port είναι εξαιρετική, με τους developers να έχουν εκμεταλλευθεί στο έπακρο τις δυνατότητες ενός σύγχρονου PC, ώστε να ζωντανέψουν τη Γη του Μέταλ, με δόξα και ομορφιά που κανένα μπρικοκούτι δεν ονειρεύτηκε ποτέ. Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως οι developers γράφουν διαρκώς στο forum του παιχνιδιού και βγάζουν σχεδόν καθημερινά optimization patches. Όχι πως το παιχνίδι ήταν φρικτά προβληματικό την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας, απλώς είναι εντυπωσιακό πόσο πολύ το έστρωσαν σε μια μόλις εβδομάδα.
Από τη στιγμή που το PC σας το σηκώνει, συνιστώ ανεπιφύλακτα να ανοίξετε τέρμα το FOV και το View Distance. Το θέαμα είναι απλά μαγευτικό. Εναλλαγές ημέρας-νύχτας, βροχές και καταιγίδες, όλα ντύνουν μια ουτοπία βγαλμένη από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις των Royo και Vallejo. Εκτός από την απίστευτη και ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, θα ανακαλύψετε με χαρά πως ο κόσμος είναι ολοζώντανος. Όσο πλουτίζετε το στρατό σας με διαφορετικές μονάδες φερ’ειπείν, θα βλέπετε περίπολα να τριγυρνούν randomly στο χάρτη, καταδιώκοντας τους εχθρούς σας. Άγρια ζώα τριγυρίζουν και αμέτρητοι θησαυροί περιμένουν για να τους ανακαλύψετε. Η Double Fine είναι από τις λίγες εταιρείες που όχι μόνο ενσωματώνει οργανικά τα collectibles στα παιχνίδια της, αλλά σε κάνει να θέλεις σαν τρελός να βρεις το επόμενο, καθώς φροντίζει πάντα να δένει κάποιο γερό καλαμπούρι ή story related αμοιβή μαζί τους. Ναι Ubisoft, εσένα και τα 253 φτερά σου κοιτάω.
Τώρα όσον αφορά τη δράση…σαν αληθινός roadie, θα κάνετε πραγματικά τα πάντα όσο διαρκεί η περιπέτειά σας στο Brutal Legend. Από arcade αγώνες ταχύτητας με hotrods (Οι νοσταλγοί του Grim Fandango θα το νιώσετε ένα σφίξιμο στην καρδιά όταν εμφανιστεί ο δαίμονας Fletus), ως hack n’ slash combo based δράση, turret-mounted defense και φυσικά, την αμφιλεγόμενη καρδιά του τίτλου, first person real time strategy μάχες ευρείας κλίμακας.
Οι τελευταίες αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα του τίτλου όταν κυκλοφόρησε στις κονσόλες, καθώς επρόκειτο για ένα είδος εντελώς εξωγήινο και άγνωστο στο συγκεκριμένο κοινό. Στην ουσία αποτελούν μια τίμια και απλοϊκή προσέγγιση στο είδος, που σίγουρα δεν πρόκειται να κάνουν κανέναν να σταματήσει το Starcraft, αλλά κρίνονται άκρως λειτουργικές για το single player μέρος του τίτλου. Ελέγχουμε πάντοτε τον Eddie, ο οποίος διατηρεί όλες τις του κινήσεις από την campaign (hand to hand επιθέσεις και κιθαριστικά σόλο που λειτουργούν ουσιαστικά ως spells) και μπορεί πλέον να πετάει από άκρη σε άκρη του πεδίου της μάχης και να ελέγχει το στρατό του από τον αέρα. Κάθε παράταξη έχει ένα stage και τα μόνα άλλα κτίρια που θα συναντήσετε είναι τα “Fan Geysers”, τα οποία πρέπει να απελευθερώσετε από δαιμονικές βδέλλες, προτού χτίσετε merchandising booths επάνω τους και αρχίσετε να συλλέγετε την πρώτη ύλη του παιχνιδιού, τους υπερπολύτιμους οπαδούς. Ξοδεύετε λοιπόν τους οπαδούς σας για να αποκτήσετε νέες μονάδες, οι οποίες υπακούν στις γνωστές απλές εντολές (Επίθεση-Άμυνα-Ακολουθήστε Με) και στόχος σας είναι να καταστρέψετε το stage του αντιπάλου. Υπάρχει αρκετή ποικιλία σε μονάδες και στο multiplayer μπορείτε να παίξετε και με τις δυο, άρτια υλοποιημένες παρατάξεις των “κακών” της campaign. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που έχει γίνει στον εν λόγω τομέα, το παιχνίδι δεν απευθύνεται στους fans των RTS. Και αν το όλο εύρημα με τις stage battles λειτουργεί σωστά στο single player -ταιριάζει εξάλλου και στη φύση της ιστορίας- δύσκολα πιστεύω ότι θα κρατήσει PC gamers να παίζουν το multiplayer, ειδικά τώρα, με την κυκλοφορία του Heart of the Swarm προ των πυλών.
Όπως και να έχει, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι το Brutal Legend καταφέρνει να τεντώνεται προς δέκα κατευθύνσεις και να τα καταφέρνει σε όλες, αν όχι τέλεια, σίγουρα αξιοπρεπέστατα. Προσθέστε εδώ και ένα πολύ όμορφο σύστημα upgrades για κάθε σχεδόν υποσύστημα του παιχνιδιού (απολαυστικός ο Ozzy ως Guardian of Metal στα σπλάχνα της Γης!) και έχετε έναν τίτλο, ο οποίος σας προκαλεί να ασχοληθείτε μαζί του μέχρι το πολυπόθητο Metal God Achievement, τον τελικό ορίζοντα καψίματος. Για τους αχόρταγους, περιλαμβάνονται και τα DLC του παιχνιδιού, τα οποία περιορίζονται σε κάποια extra upgrades και κοστούμια για τον Eddie καθώς και multiplayer χάρτες. Δίχως να είναι απαραίτητα, πλουτίζουν ακόμη περισσότερο ένα ήδη εξαιρετικό πακέτο.
MR. CROWLEY, WON’T YOU RIDE MY WHITE HORSE?
Μετά από είκοσι ώρες ασταμάτητου παιχνιδιού, είμαι στο 86% completion, με την campaign προ πολλού ολοκληρωμένη. Μου είναι απλώς αδύνατο να σταματήσω να παίζω. Ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι εμφυσεί ζωή στη heavy metal φαντασίωση, είναι μοναδικός, ψυχωμένος, γενναίος, ζεστός και σε σημεία, ανατριχιαστικός. Ναι, το RTS μέρος είναι απλά λειτουργικό και δεν ξεπερνά την αμηχανία του. Ναι, δεν υπάρχει jump button και ο καλύτερος τρόπος χειρισμού παραμένει το controller (όχι πως το mouse & keyboard είναι άσχημο, αλλά τέτοια παιχνίδια πάντα συμπεριφέρονται καλύτερα στο “μαμίσιο” control scheme τους) αλλά ολ’αυτά εξαφανίζονται από το μυαλό σου τη στιγμή που ο Eddie σφίγγει τα δάχτυλά του γύρω από το τσεκούρι και οι τεράστιες κιθάρες των Sabbath έρχονται να σε τραβήξουν κάτω χαμηλά, στα σπλάχνα της Γης. Χαμογελάς και τεντώνεις τα φτερά σου.
Είσαι σπίτι.
Pros
- Είναι η απόλυτη interactive heavy metal φαντασίωση.
- Όζι, Λέμι, Χάλφορντ, Μπλάκ, Κέρι. Όλοι εδώ.
- Το soundtrack παίζει στη Valhalla σε μόνιμο repeat
- Ποικιλία στο gameplay, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρείτε κάτι που να σας αρέσει και να σας κολλήσει στο παιχνίδι.
- Εξαιρετικό, Schafer-ικό γράψιμο στα καλύτερά του.
- Πληθώρα εμπνευσμένων collectibles που αυξάνoυν το replayability κατακόρυφα
- Druid Plow.
Cons
- To RTS μέρος του τίτλου είναι πλέον, δυστυχώς, ξεπερασμένο και “λίγο”.
- Αρκετά από τα sidequests επαναλαμβάνονται, λίγα είναι τα εντελώς πρωτότυπα.
- Αν ασχοληθείτε μονάχα με την κυρίως campaign (ντροπή ιεροσύλοι) το παιχνίδι τελειώνει πολύ γρήγορα.
At (f*cking) Last!
Added to must play list!
Ρε Μποράτσε έχεις ένα πράμα ρε παιδί μου, αυτό τον ενθουσιασμό που μεταδίδεις και με κάνει να θέλω να το αγοράσω τούτη τη στιγμή!
Ο Θεός υπάρχει, είναι PC Gamer και ακούει Heavy Metal! \m/
WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!!!
(στριγκλιά Eric Adams style).
Επιτέλους, θα μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω το απόλυτο metal game!
Ακριβώς έτσι ένιωθα όταν είχα δει πρώτη φορά την εισαγωγή, μαζί με ένα δάκρυ να κυλάει στα μάτια μου. Αλλά πραγματικά όταν παίζεις την αρχή έχεις τόση χαρά. (”http://i.imgur.com/d6JUT.gif”)
Snider και Lawless έχει? Επίσης οι Slough Feg γιατί δεν είναι σε bold (θα μου πεις τι πρόσεξες ρε καμένε)? Μήπως επειδή είναι πιο “ψαγμένη” μπάντα από τις υπόλοιπες που αναφέρονται? 😉 :p
Το παιχνίδι έχει μπει στη wishlist του steam και θα αγοραστεί στις επόμενες εκπτώσεις.
Κάτι ακόμα, υπάρχει κανα link που να δείχνει πλήρως το OST του παιχνιδιού ή έστω τις μπάντες/καλλιτέχνες που συμμετέχουν?
Εδώ. (”http://brutallegend.wikia.com/wiki/Soundtrack”)
Παρόλο που δεν είμαι metalhead όπως η σεβαστή πλειοψηφία του RQ, ομολογώ ότι είχα στεναχωρηθεί πολύ όταν δεν βγήκε για PC αυτό το παιχνίδι.
Σίγουρα θα το τιμήσω όταν η τιμή του πέσει κάτω από 10€ σε τίποτα steam sales, δύσκολοι καιροί δυστυχώς.
Είναι ήδη στη wishlist, θα αποκτηθεί ούτως ή άλλως. Λογικά θα υπάρξουν και Easter Sales :p
Και ναι, οι Slough Feg είναι φούλ κάλτ, είναι για να τους πιάσει μόνο το εξασκημένο μάτι 🙂
Ερώτηση, μιας και περίμενα το review για να καταλάβω τι παίζει, αλλά δεν αναφέρθηκε κάπου. Ποια η διαφορά ρε παιδιά της Soundtrack Edition από το απλό παιχνίδι;
Σου δίνει σε digital download το OriginalSoundtrack, μουσική που βγήκε από την Double Fine δηλαδή.
Πραγματικά δεν αξίζει το παραπάνω έξοδο. Το original OST με τα φοβερά licensed τραγούδια περιλαμβάνεται στο ίδιο το παιχνίδι. Το έξτρα soundtrack έχει κάποια generic power chords/επικά ακουστικά που αν και πολύ ευχάριστα μέσα στην campaign, δεν υπάρχει κάποιος λόγος ν’ακούς μόνος σου, οπότε το αγνοείς άφοβα 🙂