CHARIOT
Σε μια περίοδο που γενικά βρίθει από αναμασήματα παλαιότερων επιτυχιών (remaster και άγιος ο θεός) και ατελείωτων sequels, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να βλέπει κανείς πρωτότυπες ιδέες να κάνουν «incognito» την εμφάνιση τους. Και επιλέγω το χαρακτηρισμό «incognito» γιατί δυστυχώς το Chariot της Καναδικής Frima Studios, στη PC έκδοση τουλάχιστον που εμφανίστηκε αργότερα από αυτή των κονσολών, δεν παρουσιάστηκε από το τύπο τόσο δυναμικά όσο θα του άξιζε, αφήνοντας το τόσο πριν τη κυκλοφορία του όσο και μετά αυτής, ολίγον τι στην αφάνεια. Ευτυχώς όμως που υπάρχει το αγαπημένο σας Ragequit.gr για να σας ενημερώνει σχετικά (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…)! Υποπτεύομαι ότι αν έχετε ρίξει μια ματιά στα screenshots του άρθρου, θα αναρωτιέστε ποια είναι η πρωτοτυπία του Chariot, καθώς εκ πρώτης όψεως δείχνει ως ένα συνηθισμένο, «χαριτωμένο» platform παιχνίδι παλαιάς κοπής. Τα φαινόμενα απατούν κύριες και κύριοι και εξηγούμαι αμέσως.
Πίσω από το Chariot τρέχει μια μάλλον εύθυμα «μαύρη» ιστορία που καλύπτεται επιμελώς κάτω από το πέπλο του χιουμοριστικού παρουσιαστικού του. Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι η πριγκίπισσα (σκέτο, θέλετε και όνομα;) και ο αρραβωνιαστικός της, οι οποίοι δέχτηκαν το σκληρό χτύπημα της μοίρας, χάνοντας τον Βασιλιά πατέρα τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Βασιλιάς ήταν ένας φιλάργυρος τσιγκούναρος που ως τελευταία επιθυμία είχε να αναπαυθεί εν ειρήνη στο κατάλληλο μέρος, βουτηγμένος σε όσο περισσότερα πλούτη γίνεται. Αγνωστη παραμένει η απάντηση στο ερώτημα “τι να τα κάνεις τα πλούτη όταν βρίσκεσαι στα θυμαράκια;”, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί και τόσο το… απαιτητικό φάντασμα του Βασιλιά. Η γκρίνια λοιπόν του φαντάσματος ήταν τόσο ανυπόφορη που οι δυο πρωταγωνιστές δεν άντεχαν να του χαλάσουν το χατήρι, με συνέπεια να ξεκινήσουν τη φαινομενικά εύκολη αποστολή να κουβαλήσουν το άρμα/φέρετρο του Βασιλιά στη τελευταία του κατοικία. Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς ο κακομαθημένος Βασιλιάς (το φάντασμά του δηλαδή) έχει μεγάλες απαιτήσεις τόσο στη τοποθεσία που θα περάσει το υπόλοιπο του…θανάτου του όσο και στο χρυσάφι που θα γεμίζει το κάρο του. Ως εκ τούτου, οι δυο πρωταγωνιστές θα πρέπει να περάσουν μέσα από 25 στριφνά και γεμάτα κακοτοπιές levels μέχρις ώτου ικανοποιηθούν τελικά οι υποχόνδριες ορέξεις του Βασιλιά.
Οπως πιθανότατα θα έχετε ήδη αντιληφθεί περί της πρωτοτυπίας που λέγαμε, σε αυτή τη platform περιπέτεια δεν είστε μόνος σας: έχετε πάντα παρέα μαζί σας το άρμα του πατέρα σας, το οποίο πρακτικά αποτελεί τον πραγματικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Ετσι λοιπόν, σκοπός του παιχνιδιού είναι φθάσετε με ασφάλεια μαζί με το άρμα στο τέλος της κάθε πίστας, σπρώχνοντας το με τα χεράκια σας ή τραβώντας το με το σχοινί, ενώ παράλληλα φροντίζετε το άρμα να μαζεύει όσο περισσότερο χρυσάφι γίνεται (προσοχή, η λέξη κλειδί είναι «το άρμα» και όχι εσείς). Στην πράξη είναι δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται, καθώς θα πρέπει να έχετε πάντα στο νου σας τους νόμους της Φυσικής, οι οποίοι ουκ ολίγες φορές εφαρμόζονται αμείλικτα σε κάθε σας βήμα. Ευτυχώς που το άρμα είναι σχεδόν άφθαρτο, οπότε δεν χρειάζεται να φοβάστε μήπως το σπάσετε, αλλά σε περίπτωση που το χάσετε από τα μάτια σας για αρκετή ώρα, τότε θα επιστρέψετε άμεσα στο πλησιέστερο checkpoint.
Τα πρώτα levels έχουν περισσότερο το ρόλο του tutorial, όπου οι χάρτες δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί και οι μανούβρες που θα πρέπει να πετύχετε υλοποιούνται αρκετά εύκολα. Στη τελική, το όλο ζήτημα είναι να μάθετε να χειρίζεστε το σκοινί και πως θα κατορθώσετε να ανεβοκατεβάζετε το άρμα στις εκάστοτε πλατφόρμες που παρουσιάζονται – σε κάθε περίπτωση συνιστάται ανεπιφύλακτα η χρήση gamepad. Θα χρειαστείτε λίγη εξάσκηση μέχρι να συνηθίσετε στην ιδέα του παιχνιδιού, άπαξ όμως και πιάσετε το νόημα και αντιληφθειτε ότι το άρμα αποτελεί ταυτόχρονα εμπόδιο και σύμμαχο στην αποστολή σας και οφείλετε να μάθετε να συνεργάζεστε αρμονικά, θα είστε σε θέση να πραγματοποιείτε ελιγμούς που ούτε φανταζόσασταν στην αρχή.
Πόσο μάλλον όταν επιλέξετε να παίξετε σε συνεργατικό παιχνίδι με δεύτερο παίκτη (μόνο hot-seat δυστυχώς), όπου οι δυναμικές του παιχνιδιού αλλάζουν εντελώς. Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, όταν πλέον υπάρχουν δύο άτομα να τραβολογούν το άρμα και να βοηθούν (ή να εμποδίζουν, όπως το πάρει κανείς) ο ένας τον άλλο, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι σε ορισμένα σημεία του εκάστοτε χάρτη είναι εφικτό να φθάσετε μόνο όταν παίζετε “διπλό”. Γενικότερα το Chariot δίνει μεγάλη έμφαση στο co-op κομμάτι και η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι τότε γίνεται ακόμα πιο διασκεδαστικό και σε στιγμές ίσως πιο προσβάσιμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο μοναχικό παιχνίδι δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά.
Σε κάθε περίπτωση όμως, είτε παίζετε solo είτε co-op, το Chariot δεν είναι καθόλου εύκολο παιχνίδι. Οι 25 χάρτες του παιχνιδιού είναι μεν σαφείς στο προσανατολισμό τους με μπόλικο περιεχόμενο και collectibles για να ανακαλύψει κανείς και να ξαναεπισκεφθεί αν το επιθυμεί, αλλά συχνά διαθέτουν μερικές πολύ ζόρικες platform προκλήσεις, ακόμα και δεν είχατε το “βάρος” του άρματος. Ιδιαίτερα ο τρίτος κόσμος με τις παγωμένες πλατφόρμες μπορεί να σας οδηγήσει σε απόγνωση, με το άρμα απλά να πηγαίνει όπου θέλει και να απαιτούνται ακριβείς κινήσεις και πολλή υπομονή για να τα καταφέρετε. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει μια ικανοποιητικότατη αίσθηση επιτεύγματος, όπως συνηθίζεται να συμβαίνει στα παιχνίδια με υψηλό επίπεδο δυσκολίας, αλλά θεωρώ ότι καλό θα ήταν οι σχεδιαστές του παιχνιδιού να είχαν προσέξει καλύτερα κάποια πράγματα.
Για παράδειγμα, τα διάφορα blueprints που κείτονται σε δύσβατα σημεία των χαρτών και ξεκλειδώνουν κάποια βοηθητικά gadgets (που αγοράζετε με το αζημίωτο στον «κοκαλιάρη» έμπορο), αν και είναι απολύτως προαιρετικά (εκτός των special gadgets του άρματος), τελικά δεν είναι και τόσο χρήσιμα για να αξίζει το κόπο να τα βρείτε όλα, αφήστε δε που επιτρέπεται να κουβαλάτε μόνο ένα τη φορά, ενώ η προσθήκη των looters σε ένα ήδη δύσκολο παιχνίδι είναι τουλάχιστον κουραστική. Οι looters είναι κάποια μαύρα τερατάκια που ξετρυπώνουν από τις φωλιές τους αν προκαλέσετε θόρυβο με το άρμα (κάτι πάρα πολύ εύκολο), τα οποία αν και δεν σας ενοχλούν άμεσα (δεν χτυπούν τον ήρωα δηλαδή), κλέβουν το χρυσάφι που με τόσο κόπο έχετε μαζέψει, εκτός και να τα διώξετε με το σπαθί/σφεντόνα σας – ανάλογα αν παίζετε με τη πριγκίπισσα ή τον αρραβωνιαστικό της αντίστοιχα. Φανταστείτε λοιπόν να προσπαθείτε να εκτελέσετε για εικοστή φορά μια απαιτητική μανούβρα και παράλληλα να έχετε στο νου σας τις κλοπές των looters και έχετε μια εικόνα για το τι ακριβώς εννοώ.
Παρ’ όλα αυτά, τα προαναφερθέντα ελαττώματα του Chariot δεν θίγουν στη συνολική εικόνα που αποκομίζει κανείς από το παιχνίδι, η οποία διαθέτει θετικό πρόσημο. Πέρα από τον πολύ όμορφο τεχνικό τομέα με τα υπέροχα καρτουνίστικα γραφικά, τις διακριτικές μεσαιωνικές μελωδίες και το εύστοχο voice-over, το παιχνίδι είναι αρκετά εθιστικό, όσο πρέπει «έξυπνο», ενίοτε θαυμάσιο, ενώ τις όποιες φορές γίνεται εκνευριστικό με το απαιτητικό platforming του, ξεπερνιούνται εν ριπή οφθαλμού μετά από το επιτυχημένο πέρας μιας δύσκολης μανούβρας. Ιδίως σε co-op mode, το Chariot λάμπει πραγματικά και αποτελεί μιας πρώτης τάξεως επιλογή για όποιον επιθυμεί ένα αξιόλογο και προκλητικό platform που θα τον απασχολήσει για διψήφιο αριθμό ωρών.
{youtube}8M-mNbs5mR0{/youtube}
Pros
- Πρωτότυπη ιδέα, άρτια υλοποιημένη
- Πανέμορφος τεχνικός τομέας
- Εξαιρετικό co-op mode
- Πλούσιοι σε περιεχόμενο χάρτες
- Υψηλό επίπεδο πρόκλησης…
Cons
- …που κάποιες φορές γίνεται αρκετά κουραστικό
- Περιορισμένη χρήση των gadgets
- Ελλειψη online στο co-op mode
Καλό μήνα! Ωραιότατο review. Intrigued.
Ουσιαστικά το μόνο μείον που διακρίνω είναι πως το παιχνίδι γίνεται λίγο πιο άδικο από όσο χρειάζεται, σωστά;
Thanks Bill!
Ισχύει. Ευτυχώς οι “άδικες στιγμές” δεν είναι και τόσες πολλές, αλλά σε ορισμένα σημεία κατέβαζα πολλά καντήλια…
Πλέον γνωρίζω πέρα από κάθε αμφιβολία πως ακόμη και το ωραιότερο παρουσιαστικό δεν μπορεί να με πείσει να τσαταλιάσω ό,τι απομένει από τα νεύρα μου 🙂