F1 2017
Μαζί με την παρουσίαση που πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω, είμαι στην ευτυχή θέση να έχω παίξει και γράψει reviews για όλα τα παιχνίδια της F1 σειράς της Codemasters, πλην των F1 2010 και F1 2013. Το πρώτο το είχε παρουσιάσει ο Νίκος Κάκκος επί PC Master εποχής, ενώ για το δεύτερο δεν είχε παραχωρηθεί κωδικός στο RageQuit προ τετραετίας. Σημειώστε εδώ ότι το F1 2013 ήταν το μόνο απ’ τη σχετική λίστα που προ ολίγων μηνών αφαιρέθηκε απ’ το Steam, κάτι που ομολογουμένως μου προξένησε εντύπωση όταν συνέβη, ειδικά όταν έγινε λόγος περί λήξης ορισμένων δικαιωμάτων που σχετίζονταν μ’ αυτό. Πλέον μπορώ να πω ότι φαντάζει να υφίσταται τουλάχιστον ένας ακόμη λόγος που αιτιολογεί τη συγκεκριμένη ενέργεια, τον οποίο και θ’ αναλύσουμε στη συνέχεια.
Κάνοντας μία μίνι και πολύ σύντομη αναδρομή στους προκατόχους της φετινής version, ενθυμούμαστε ότι το Βρετανικό gaming στούντιο άργησε αρκετά να βρει τα σωστά πατήματα, με τα F1 2010, F1 2011, αλλά και F1 2012, να πάσχουν από αρκετές ελλείψεις και προβλήματα. Η 2013 έκδοση -την οποία ευτυχώς προνόησα να προμηθευτώ προτού αποσυρθεί- είχε αρκετές βελτιώσεις, ενώ εισήγαγε και το Classic Mode, όπου μπορούσαμε να οδηγήσουμε αυτοκίνητα-θρύλους του παρελθόντος, σε σιρκουί που εδώ και χρόνια δεν περιλαμβάνονται στο καλεντάρι του επίσημου πρωταθλήματος. Το μεγάλο χαστούκι ήρθε την επόμενη χρονιά, οπότε και η Codemasters έθεσε σε κυκλοφορία μία τελείως τσαπατσούλικη έκδοση, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μία αχρείαστη παρένθεση εν όψει του ανανεωμένου F1 2015 που θ’ ακολουθούσε.
Το τελευταίο, παρ’ ότι φανέρωνε ότι τα στελέχη της Codemasters εν τέλει είχαν αποφασίσει να μας προσφέρουν κάτι φρέσκο κι ανανεωμένο, έλαβε σφοδρότατες κριτικές, τελείως λανθασμένα κατά τη γνώμη μου. Αυτό ευτυχώς δεν εμπόδισε τους developers να κάνουν το μεγάλο άλμα και να μας δώσουν το καταπληκτικό F1 2016, ένα παιχνίδι που επιτέλους έδειχνε να παίρνει στα σοβαρά την έννοια F1 simulation. Μετά από επτά αποτυχημένες προσπάθειες (αν συνυπολογίσουμε και το F1 2009 που δε μας ήρθε στα PCs), η Codemasters ήταν σε θέση να ισχυριστεί ότι δημιούργησε έναν πλήρη και ρεαλιστικό εξομοιωτή F1 αγώνων. Από εκεί κι έπειτα επικράτησε μία παράξενη ησυχία κι απουσία ανακοινώσεων αναφορικά με τον ερχομό του επόμενου μέλους της σειράς, που μας έκανε ν’ αναρωτιόμαστε τί θα μπορούσε να μας επιφυλάσσει αυτό. Άλλωστε, ως γνωστόν, μπορεί να είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, είναι όμως ακόμη δυσκολότερο να καταφέρεις να παραμείνεις εκεί. Το F1 2017 λοιπόν καλείται ν’ ανταγωνιστεί με τον άμεσο προκάτοχό του και να καταφέρει ν’ αποδειχθεί καλύτερο, κάτι που δε φαντάζει εύκολο, είχαν όμως αφεθεί κάποια παραθυράκια ανοιχτά για να το επιτύχει.
ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που θα γκρινιάξουν για τ’ ότι για τρίτη σερί χρονιά συναντάμε τα ίδια μενού, καθώς και τις ίδιες σκηνές παρουσίασης των οδηγών, αλλά και πανηγυρισμών στο βάθρο. Μετά απ’ το ολοκληρωτικό facelift του 2015 δε ανέμενα περαιτέρω αλλαγές τόσο σύντομα, που σίγουρα όμως αρχίζουν να φαντάζουν αναγκαίες για το 2018. Οφείλω ωστόσο να παρατηρήσω ότι μικρές επιμέρους βελτιώσεις, που το έμπειρο μάτι είναι σε θέση να εντοπίσει, όπως η διόρθωση του ύψος που έχουν τα σαμαράκια στο τελικό S πριν την ευθεία εκκίνησης-τερματισμού στην πίστα της Βαρκελώνης, αλλά και το ελαφρύ στένεμα της διαδρομής στο Μόντρεαλ του Καναδά, θα εκτιμηθούν πολύ από κάποιους παράξενους, λεπτολόγους, F1-driver-wannabes σαν τον υποφαινόμενο.
Ασφαλώς παραπάνω από ορατή κι αντιληπτή είναι η διαφοροποίηση στα ελαστικά των μονοθεσίων, που, ακολουθώντας τις αλλαγές που θέσπισε η FIA στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, φέτος είναι εμφανώς φαρδύτερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αφ’ ενός να “πατάει” καλύτερα το μονοθέσιο στο οδόστρωμα και να στρίβει ευκολότερα, αφ’ ετέρου να μας ζητείται να προσεγγίσουμε εκ νέου τον ιδανικό τρόπο οδήγησης, για την επίτευξη ενός όσο το δυνατόν καλύτερου γυρολογίου. Στο τελευταίο συμβάλλουν καταλυτικά τα practice sessions, που εξελίσσουν ιδανικά την τεράστια ουσία και σημασία που είχαν αποκτήσει από πέρσι. Έτσι, στα track acclimatization, tyre management και qualifying pace προγράμματα έρχονται να προστεθούν τα fuel saving και race strategy, για να μας κάνουν να ξοδεύουμε πάμπολλες ώρες προκειμένου να είμαστε πανέτοιμοι για τον εκάστοτε αγώνα. Το πρώτο μας δίνει μία σαφή εικόνα του πώς οι οδηγοί καταφέρνουν να μειώσουν την κατανάλωση καυσίμου, θυσιάζοντας κάποια δέκατα χρόνου, όταν αυτό απαιτηθεί απ’ το φορτίο που φέρει το μονοθέσιό του, προκειμένου να τερματίσουν την κούρσα. Αυτομάτως είμαστε σε θέση να “παίζουμε” με την περιεκτικότητα του καυσίμου ανά πάσα στιγμή, γνωρίζοντας όμως πλέον πώς θ’ αντισταθμίσουμε την επιλογή, ή ενδεχόμενη αναγκαιότητα, να χρησιμοποιήσουμε πλούσιο μίγμα σ’ ένα χρονικό σημείο του αγώνα, προκειμένου να υπερασπιστούμε τη θέση μας, ή να καταφέρουμε μία προσπέραση. Το δεύτερο επιτρέπει στην ομάδα μας να “διαβάσει” τη συνολική οδηγική μας συμπεριφορά, συναρτήσει των χρόνων που επιτυγχάνουμε και της όποιας φθοράς προκαλούμε στα ελαστικά, προκειμένου να ετοιμάσει το μονοθέσιο όσο καλύτερα γίνεται, χαράσσοντας την ίδια στιγμή την ιδανική στρατηγική αναφορικά με τον αριθμό στάσεων που θα πραγματοποιήσουμε κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Εννοείται ότι η επίτευξη στόχων στα practice sessions και φέτος μας αποφέρει πολύτιμα resource points, τα οποία εν συνεχεία επενδύουμε σε πάμπολλες δυνατές αναβαθμίσεις των υποσυστημάτων του μονοθεσίου μας. Η διαφορά της φετινής έκδοσης είναι ότι οι εκάστοτε βελτιώσεις έρχονται με σαφώς μειωμένο ρυθμό σε σχέση με πέρσι, οπότε είναι πρακτικά αδύνατο να κάνουμε τη McLaren Honda καλύτερη της Ferrari εντός 2-3 ετών, κάτι που ούτως ή άλλως ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας. Σημειώστε επίσης ότι είναι εφικτό ν’ αποτύχει κάποια αναβάθμιση που επιλέγουμε, που όσο κι αν μας εκνευρίσει, δε παύει να προσθέτει πόντους ρεαλισμού.
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις τυχαίες βλάβες, που φέτος επίσης παρουσιάζουν αυξημένη συχνότητα. Διαρροή λαδιού, απώλεια κάποιας ταχύτητας στο κιβώτιο, κλατάρισμα ελαστικού, εμπλοκή του DRS, είναι περιστατικά με τα οποία είναι πολύ πιθανό να έρθουμε αντιμέτωποι. Ανάλογη ποικιλία παρατηρείται και… στα κέφια του καιρού, που είναι αρκετά πιο ευμετάβλητος σε σχέση μ’ άλλες χρονιές, συμβάλλοντας με τη σειρά του στη διαμόρφωση άκρως ενδιαφέροντων συνθηκών αγώνα. Μέσα στο παιχνίδι όμως από φέτος είναι κι οι φθορές που προκαλούνται από αγώνα σ’ αγώνα. Τόσο η μονάδα ισχύος όσο και το κιβώτιο ταχυτήτων καταπονούνται, οπότε και χρήζουν της προσοχής αλλά και φροντίδας μας, προκειμένου να μη μας εγκαταλείψουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Κι εδώ ακριβώς εισέρχεται ακόμη περαιτέρω η στρατηγική από μεριάς μας. Γνωρίζοντας ότι η αλλαγή ενός εκ των δύο πριν τη συμπλήρωση του προβλεπόμενου αριθμού αγώνων οδηγεί σε ποινή πτώσης θέσεων στη σχάρα εκκίνησης, είναι πολύ προτιμότερο να την πράξουμε σε μία πίστα που ούτως ή άλλως γνωρίζουμε ότι δε ταιριάζει είτε στις δυνατότητες του μονοθεσίου μας είτε σ’ εμάς τους ίδιους σαν οδηγούς. Όλα αυτά εννοείται ότι αναφέρονται στη διάρκεια της καριέρας μας, που φέτος έχει δεκαετή διάρκεια, κάνοντάς μας ν’ αφήσουμε οριστικά πίσω την ανάμνηση του F1 2015, τ’ οποίο, για όποιον θυμάται, δε διέθετε καν career mode!
Εξίσου ευχάριστη προσθήκη αποτελούν τα διάφορα events που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των αγώνων για το επίσημο πρωτάθλημα. Οι χορηγοί της ομάδας μας -στην περίπτωσή μου της Force India- θα μας βάλουν να οδηγήσουμε μονοθέσια του παρελθόντος, θέτοντας ορισμένους στόχους, όπως να προσπεράσουμε συγκεκριμένο αριθμό οδηγών εντός κάποιων γύρων, ή να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε τους τελευταίους γύρους μίας αναμέτρησης. Αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση εμφάνισης των classic cars, καθώς είναι στη διακριτική μας ευχέρεια να επιλέξουμε να οδηγήσουμε ένα εκ των 12 μονοθεσίων-νικητών που προσφέρονται και, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν τη McLaren MP4/4 του 1988, τη Williams FW18B του 1992, τη Ferrari F2004, τη Renault R26 του 2006, αλλά και τη McLaren MP4-23 του 2008. Δώστε επίσης σημασία στο πλουσιότατο championship mode που περιλαμβάνεται στη φετινή έκδοση, αποτελώντας ιδανικό συμπλήρωμα του career mode. Στο σημείο αυτό θα πω ότι η εκ νέου παρουσία των classic cars κατ’ εμέ ρίχνει φως στο γιατί απομακρύνθηκε το F1 2013 απ’ το Steam στους μήνες που προηγήθηκαν του ερχομού του F1 2017. Εκτός πια κι αν είμαι ένας αθεράπευτος συνωμοσιολόγος και το περιστατικό όντως είχε να κάνει τη λήξη κάποιων σχετικών δικαιωμάτων και μόνο…
Κάπου εδώ πρέπει ν’ αναφερθώ και στα μειονεκτήματα του 2017, γιατί ασφαλώς περιλαμβάνει και τέτοια. Για μία ακόμη χρονιά λοιπόν μας δίνεται η δυνατότητα να υπερασπιστούμε τη θέση μας αλλάζοντας αγωνιστική γραμμή όσες φορές θέλουμε, κάτι που είναι ξεκάθαρα ενάντια στους κανονισμούς. Ενώ μας δίνεται -πολύ ορθώς- η δυνατότητα να ρυθμίσουμε την αυστηρότητα των αγωνοδικών όσον αφορά στο corner cutting, δυστυχώς δε συμβαίνει κάτι ανάλογο με την αλλαγή αγωνιστικής γραμμής. Τουλάχιστον το penalty system έχει κάνει κάποια επιπλέον, έστω και μικρά, βήματα βελτίωσης, οπότε δε τιμωρούμαστε με το παραμικρό για οποιαδήποτε επαφή έχουμε με αντίπαλο οδηγό, ακόμη και κατόπιν ξεκάθαρης δικής του υπαιτιότητας.
Μια κι ο λόγος περί των οδηγών που ελέγχει η CPU, φέτος ρυθμίζουμε το πόσοι καλοί είναι εκείνοι μέσω μίας 0-100 κλίμακας. Εντύπωση προκαλεί η μαχητικότητα που δείχνουν στην υπεράσπιση της θέσης της, στην ανάκτηση αυτής, αν τη χάσουν, αλλά κι οι χρόνοι που πετυχαίνουν στις κατατακτήριες δοκιμές. Οδηγώντας σ’ αυτή την πρώτη χρονιά της καριέρας μου μία Force India, πραγματικά οι τρεις μέχρι στιγμής τερματισμοί μου στην 5η θέση, λαμβάνοντας υπόψη και τη θέση εκκίνησης μου στο grid, φαντάζουν σαν νίκες. Κι αυτό διότι, επιστρέφοντας στα της συμπεριφοράς των αντιπάλων, ο τρόπος που φρενάρουν σ’ ορισμένες στροφές προσφέρει ένα εύκολο κι απροβλημάτιστο προσπέρασμα. Στο συγκεκριμένο τομέα η Codemasters οφείλει να δώσει επιπλέον προσοχή στο F1 2018, προκειμένου να τελειοποιήσει κι αυτό το χαρακτηριστικό. Θεωρώ επίσης ότι έχει έρθει η ώρα να προσδώσει ξεχωριστή ταυτότητα σε καθέναν οδηγό, ανάλογη εκείνης της πραγματικότητας. Ως γνωστόν, η ωρολογιακή βόμβα που ακούει στ’ όνομα Sergio Perez δεν οδηγεί με τον ίδιο τρόπο που το πράττει ο -τρομερός και πολύ αδικημένος μέχρι αυτή τη στιγμή της καριέρας του- Nico Hulkenberg.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΙΝΕΛΙΕΣ
Δε ξέρω αν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν κείμενο είναι αρκετές για ν’ αποδείξουν του λόγου το αληθές, αλλά αν διαβάσατε σε σχόλια χρηστών στο internet πως τα γραφικά του F1 2017 διαφέρουν ελάχιστα έως καθόλου σε σχέση μ’ εκείνα του F1 2016, σας παρακινώ να τους συστήσετε να πάνε να κοιταχθούν οπωσδήποτε σε κανέναν οφθαλμίατρο. Μία βόλτα στη Monza ή στο Montreal αρκεί για να πιστοποιήσει τη διαφορά στον περιβάλλοντα χώρο, ενώ και τα μονοθέσια διαθέτουν εμφανώς πιο “κοφτερή” εμφάνιση σε σχέση με το παρελθόν. Την ίδια στιγμή όμως δε δείχνει να δουλεύει σωστά το in-game antialiasing, οπότε καλό θα ήταν να το ενεργοποιήσετε απ’ το μενού του panel της GPU σας.
Φτάνοντας στην τελική αποτίμηση, είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι η Codemasters φέτος αποφάσισε να παντρέψει την F1 2016 με την F1 2013 συνταγή, προσθέτοντας παράλληλα κάποιες επιπλέον πινελιές βελτιώσεων. Το αποτέλεσμα είναι ένα racing simulation που πραγματικά θα κάνει τους εραστές της προσωπικής οδηγικής βελτίωσης αλλά και του τομέα της εξέλιξης του μονοθεσίου ν’ αναστενάξουν από ικανοποίηση. Την ίδια στιγμή όμως θα έχουν τη δυνατότητα ν’ αναβιώσουν σπουδαίων στιγμές του παρελθόντος, οδηγώντας κάποιους θρύλους της ιστορίας της F1, καθώς και να ξοδέψουν μπόλικες ώρες σε online αναμετρήσεις. Το τελευταίο βέβαια προϋποθέτει να μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα της παρουσίας κάποιων ανεγκέφαλων που, όπως κάθε χρονιά, οδηγούν λες και παίρνουν μέρος σε ντέρμπι καταστροφής. Ευτυχώς όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγοστεύουν.
Δε ξέρω για πόσα ακόμη χρόνια έχει εξασφαλίσει η Codemasters τα δικαιώματα κυκλοφορίας του επίσημου παιχνιδιού της F1, αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι πλέον έχει φτάσει σ’ ένα σημείο να διαθέτει μία πολύ άρτια κι αποδοτική συνταγή στα χέρια της, την οποία απλά αρκεί να εμπλουτίζει χρόνο με τον χρόνο. Οποιοσδήποτε δεν έχει προμηθευτεί το F1 2016, δεν έχει καμία δικαιολογία να χάσει το F1 2017. Ακόμη κι αν διαθέτετε όμως την περσινή version, η φετινή κυκλοφορία είναι σε θέση να βελτιώσει ακόμη περισσότερο τη γνώμη που θα έχετε για το παιχνίδι της Codemasters. Κι αυτό διότι πολύ απλά πρόκειται για τον πιο ολοκληρωμένο F1 τίτλο που έχουμε δει μέχρι σήμερα, ελπίζουμε μέχρι την επόμενη χρονιά…
Τον απαραίτητο Steam κωδικό για την πραγματοποίηση του παρόντος review μας παραχώρησε η Enarxis Dynamic Media, την οποία κι ευχαριστούμε θερμά.
Pros
- Aκόμη πιο εμπλουτισμένα practice sessions, που πλέον αναδεικνύονται σε κομβικής σημασίας διαδικασίες, όπως άλλωστε τους ταιριάζει
- Μεγάλο βάθος στον τομέα της βελτίωσης του μονοθεσίου, αλλά και της ορθής διαχείρισης των υποσυστημάτων του
- Επιστροφή κλασσικών μονοθεσίων του παρελθόντος
- Πολύ περιεκτικό Championship mode
- Μικρές, αλλά ουσιώδεις, διορθώσεις στα χαρακτηριστικά ορισμένων σιρκουί
- Εξυπνότερο penalty system
- Αυξημένη συχνότητα πάσης φύσεως τυχαίων περιστατικών, αλλά και καιρικών αλλαγών
- Οι αντίπαλοι οδηγοί παρουσιάζονται ακόμη πιο μαχητικοί φέτος…
Cons
- … αλλά άπαντες οδηγούν με τον ίδιο τρόπο
- Τα φρεναρίσματα των αντιπάλων μας σ’ αρκετές περιπτώσεις δεν είναι τα ενδεδειγμένα
- Στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε τη θέση μας, εξακολουθούμε να μπορούμε ν’ αλλάξουμε αγωνιστική γραμμή όσες φορές θέλουμε, δίχως να λαμβάνουμε ποινή
- Το antialiasing δε δουλεύει ομαλά
Όπως πάντα ωραίο review για επιτελους ενα ωραιο sim της F1 … too bad οτι το pc/μαουνα μου δεν το σηκωνει