THE WALKING DEAD SEASON TWO, EPISODE 5: NO GOING BACK
Πλέον έχω ανάμικτα αισθήματα για την σειρά The Walking Dead της Telltale. Από την μια, η εκπληκτική και ρηξικέλευθη για τον καιρό που παρουσιάστηκε, πρώτη σαιζόν της, (επανα)δημιούργησε ένα ολόκληρο είδος παιχνιδιών για τα 10’s, την νέα γένια των interactive movies. Από την άλλη, το graphic novel και κατ’ επέκτασιν η υπερ-επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά στην οποία βασίζονται, έχουν κατά τα φαινόμενα οριστικά χαθεί σε μια αμετάκλητη ανακύκλωση της θεματολογίας τους, η οποία νομοτελειακά μειώνει δραματικά τον συναισθηματικό αντίκτυπό τους.
Κατανοώ πως τα franchises είναι μια τεράστια δύναμη στον χώρο της βιομηχανίας της ψυχαγωγίας (διαδραστικής και όχι μόνο) και κανείς δεν αποφασίζει ελαφρά τη καρδία να «παρατήσει» την κότα με τα χρυσά αυγά για να ποντάρει επάνω σε κάτι νέο και αβέβαιο. Η ίδια η φύση της σειράς The Walking Dead όμως, η οποία φέρνει απλούς, καθημερινούς ανθρώπους αντιμέτωπους με ασύλληπτα φρικτές και αδιέξοδες καταστάσεις και κατόπιν τους παρατηρεί να τρεκλίζουν, πασχίζοντας να κρατηθούν από τα κουρέλια του «φυσιολογικού» τρόπου ζωής, όπως ακόμη μπορεί να τον θυμούνται, προσφέρεται για ένα σόου μικρής διάρκειας και μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης.
Η δεύτερη σαιζόν του διαδραστικού φιλμ της Telltale, κλείνει με το No Going Back, με διαφορά το δυνατότερο, πλέον καλογραμμένο επεισόδιό της. Τεράστιες εντάσεις, δυσβάσταχτες επιλογές οι οποίες κατορθώνουν να φαντάζουν σχεδόν επουσιώδεις και η Clementine σε ένα δρόμο χωρίς υποψία γυρισμού. Εξαιρετικά καλή εντύπωση αφήνουν οι «ανθρώπινες» σκηνές του επεισοδίου, οι οποίες μάλλον παραμελήθηκαν στη φετινή σαιζόν και δημιουργούν ένα πολύ ζεστό και οικείο κλίμα, το οποίο φυσικά απλώς επιτείνει τη φρίκη και το άγχος των επικείμενων απωλειών.
Είναι φυσικά για άλλη μια φορά αδύνατο να επεκταθώ περισσότερο επάνω στο σενάριο του επεισοδίου δίχως να δώσω κάποια spoilers, αλλά αρκεί πιστεύω να γράψω πως η σαιζόν κλείνει με ιδιαίτερα ικανοποιητικό τρόπο, χωρίς, σε καμία περίπτωση να φτάνει τα καλλιτεχνικά ύψη της πρώτης. Περιλαμβάνεται φυσικά μια σκηνή η οποία θα ανατριχιάσει σύγκορμο κάθε οπαδό της σειράς και δεν είναι καθόλου απίθανο να σας κάνει να σπάσετε και να δακρύσετε, έστω για κάποια πολύτιμα μιλισεκόντ. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος της συγκεκριμένης σκηνής, έχει να κάνει ακριβώς με τον σχεδόν ανύπαρκτο μελοδραματισμό της και την ιδιοφυή σκηνική της οικονομία.
Από εκεί και πέρα όμως, η όλη «μανιέρα Telltale», αν και με είχε καταγοητεύσει στην αρχή, πλέον έχει αρχίσει να με κουράζει επικίνδυνα. Η γνώση πως τα επεισόδια ακολουθούν σχεδόν απόλυτα προδιαγεγραμμένη πορεία και πως οι αποφάσεις μου είναι καθαρά «διακοσμητικές» (σε ποσοστό 90%, εν πάση περιπτώσει) αφαιρεί αρκετά από την όλη εμπειρία. Ναι μεν παραμένει εξαιρετικά δύσκολο να αφήσεις ένα επεισόδιο από την στιγμή που θα το ξεκινήσεις, αλλά όλο και περισσότερο έχω την αίσθηση πως κάθομαι να παρακολουθήσω ένα φιλμ αντί να παίξω ένα παιχνίδι. Και αν και δεν πίστευα πως θα έγραφα ποτέ κάτι τέτοιο, πλέον αρχίζει να με πειράζει, να αποζητώ πιο ουσιώδες και βαθύ gameplay, που θα στηρίξει την συναισθηματική μου επένδυση.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για έναν μέτριο ή έστω, απλά καλό τίτλο. Το No Going Back διατηρεί ακέραιο το υψηλότατο ποιοτικό του standard, απλώς κάπου πλέον, το έργο έχει επαναληφθεί τόσες φορές που αρχίζει να χάνει την δύναμή του. Κατ ‘εμέ, σώζεται από τις ιδιαίτερα καλογραμμένες «ανθρώπινες» στιγμές του, με την Jane να αναδεικνύεται ως μακράν ο πιο ενδιαφέρων από τους νεοεμφανιζόμενους χαρακτήρες και η σχέση της με την Clementine, να αποτελεί ουσιαστικά το δεινότερο αφηγηματικό μέσο της σαιζόν.
Χωρίς όμως την εξωτική γοητεία του The Wolf Among Us, μια τρίτη σαιζόν του The Walking Dead, όπου η Clementine αντιμετωπίζει ως πρόωρα μεγαλωμένη γυναίκα την Ορδή, θα πρέπει να κάνει μια πραγματικά μεγάλη υπέρβαση στον τομέα του gameplay προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον μας και να έχει νόημα και ουσία η ύπαρξή της. Διαφορετικά, το είδος γρήγορα θα εκφυλιστεί σε σόου τύπου Las Vegas, με φανατικούς μεν οπαδούς, καμία καλλιτεχνική κόψη και κίνδυνο, δε.
Με την ελπίδα πως τα back–and–forth αφηγηματικά τερτίπια του Tales from the Borderlands (εφάμιλλα εκείνων που είδαμε στο επικό Call of Juarez: Gunslinger) και η πιο ανοικτή (ελπίζουμε) προσέγγιση του Game of Thrones, θα τροφοδοτήσουν τον σχεδιασμό της τρίτης του σαιζόν, το The Walking Dead παραμένει μια εξαιρετικά δελεαστική και βιώσιμη πρόταση στον χώρο των PC Games. Ένα ανελέητο συναισθηματικό ταξίδι διάρκειας δέκα ωρών, με εμάς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπό συνθήκες, μια συνταγή για την gaming αθανασία.
Αλλιώς…Las Vegas. Από την ανάποδη.
Pros
- Το γνώριμο, εξαιρετικό γράψιμο της Telltale και η φοβερά κινηματογραφική αισθητική της
- Πολύ δυνατή κορύφωση της σαιζόν
- Τεχνικά μικροπροβλήματα του παρελθόντος έχουν εκλείψει οριστικά πλέον
Cons
- Παραμένει ουσιαστικά μια interactive movie, με ό,τι αρνητικό αυτό μπορεί να συνεπάγεται για έναν όχι ιδιαίτερα φιλικά προσκείμενο στο είδος παίκτη.
Looks good, περίμενα να ολοκληρωθεί το season πρωτού το τσιμπήσω, το πρώτο μου άρεσε πολύ!